7,756 matches
-
muri? — Firește. — Dacă așa e, nu mă Îndoiesc că știi că urmările deciziei tale sunt irevocabile. De ce? — Răul renume pe care-l vei căpăta pentru a te fi Întors Împotriva unui senior din partea căruia ai primit atâtea favoruri nu va pieri generații Întregi. Murashige tăcu. Venele care-i palpitau la tâmple arătau că era cuprins de emoție, dar nu avea elocvența necesară pentru a-l contrazice. — Sake-ul e gata, anunță un vasal. Părând ușurat, Murashige se ridică: — Kanbei, poftește Înăuntru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
reputație. Capul alb la față al lui Hanbei zăcea inert, pe genunchii lui Hideyoshi. — Nu, de-acum Încolo, nu mai trebuie să-ți faci nici o grijă. Cei născuți dimineața mor Înainte de căderea serii; iar cei ce s-au născut seara, pier Înaintea zorilor. Asemenea fapte nu exprimă neapărat concepția buddhistă a lucrurilor trecătoare, așa că ne-am putea Întreba de ce tocmai moartea lui Hanbei Îl aruncase pe Hideyoshi În hăurile disperării. La urma urmei, era pe un câmp de luptă, unde, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
solemnă. „Acum Îmi dau seama cum a fost apărat castelul de acești oameni,“ Își spuse Kanbei, În timp ce se apropia de poartă. „Castelul nu va cădea, chiar dacă nu mai există mâncare. Vor rezista, cu orice preț.“ Observa că oamenilor nu le pierise câtuși de puțin curajul și simțea cu atât mai apăsătoare greutatea răspunderii sale. Acel sentiment se transformă imediat Într-o adâncă preocupare pentru situația gravă cu care se confrunta acum Hideyoshi. Tăcut, Kanbei Își reînnoi jurământul În propria lui inimă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Îl mângâia pe cap și-i vorbea, Iwanosuke tot Încuviința din cap, tăcut, cu lacrimile prelingându-i-se pe obraji. Ceasurile Castelului Miki erau de-acum numărate. Cele câteva sute de oameni din castel juraseră, cum era de așteptat, să piară Împreună cu seniorul lor și erau hotărâți să moară vitejește. Goto avea o voință Îndărătnică și nu șovăia câtuși de puțin. Dar avea totuși un fiu mic și nu suporta să vadă un copil nevinovat murind. Iwanosuke era mult prea tânăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
era cauzat, cu siguranță, de pește stricat. Nu-mi veni cu scuze! Îl Întrerupse Nobunaga. Aruncă totul! Ia altceva pentru banchetul de diseară! Și, făcând pe surdul, Nobunaga se Îndepărtă. Mitsuhide stătu o vreme tăcut, aproape ca și cum i-ar fi pierit puterea să se miște În acel moment, sosi un mesager care-i dădu o scrisoare cu ordinul de a-și aduna forțele ca să plece, imediat, spre provinciile din apus. Vasalii clanului Akechi duseră prin poarta din dos numeroasele delicatese pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mine la castel. — La castel? Vă duceți la castel? — Cred că se cuvine să-i aduc omagiile mele Seniorului Nobunaga Înainte de a pleca. Fă pregătirile. Mitsuhide se ridică grăbit să se Îmbrace. Părea să se Îndemne singur, Înainte de a-i pieri hotărârea. Masataka arăta fâstâcit. — Astă seară, când v-am Întrebat ce voiați să faceți, m-am gândit să s-ar fi putut să doriți să mergeți la castel, tocmai pentru acest motiv. Dar n-am avut timp, cu porunca neașteptată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Încredințat ceva. Cât sunt eu de neînsemnat, nu-i voi Întoarce spatele stăpânului meu și Încrederii lui În mine.“ Astfel, Hideyoshi Își luă un angajament față de sine Însuși. Nu era o lamentație vană. Credința lui era simplă: chiar Înainte de a pieri, Nobunaga Îi lăsase, cu limbă de moarte, instrucțiunile lui. Putea Înțelege cât de profundă trebuia să fi fost nemulțumirea stăpânului său. Judecând după atitudinea lui Nobunaga, Hideyoshi Își putea imagina regretul din sufletul acestuia, că părăsea lumea cu opera Împlinită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
un ton liniștitor: — Nu de supăra, Katsuie. Privindu-l cu o expresie binevoitoare, continuă: — Indiferent de tot ceea ce s-ar putea spune, nu Hideyoshi e cel care i-a plăcut cel mai mult stăpânului nostru? Iar când Seniorul Nobunaga a pierit de moartea sa prematură, Hideyoshi a fost cel care s-a Întors din apus pentru a-l ataca pe imoralul de Mitsuhide. Chipul lui Katsuie era Însemnat de propria-i amărăciune. Dar n-avea de gând să se dea bătut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
sake, iar când s-a săturat de băutură, unchiul meu s-a culcat. Apoi, când i-a cerut Maimuțoiului să vină și să-i maseze picioarele, Maimuțoiul nostru plin de tact s-a supus bucuros. Tuturor celor de față le pierise starea de euforie plăcută. Chipurile le păleau, În timp ce În gură simțeau un gust acru. Nu era o situație oarecare. Se prea putea ca, dincolo de ziduri, nu foarte departe de banchet, În umbra copacilor și pe sub podele, să se afle săbii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
zilei. Inuchiyo comanda o aripă a armatei lui Katsuie, ceea ce-l punea Într-o poziție foarte delicată, căci datoria față de Katsuie intra În conflict cu sentimentele sale personale. La cea mai mică greșeală, provincia și Întreaga lui familie aveau să piară. Situația era cât se poate de clară. Dacă i se Împotrivea lui Katsuie, urma să fie distrus. Dacă abandona Îndelungata sa prietenie cu Hideyoshi, Însă, Își trăda sufletul. Katsuie... Hideyoshi... Comparându-i pe cei doi, Inuchiyo n-ar fi riscat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Și mai era și altceva. Cu toate că fusese Împins spre calvarul său de-acum - care, la drept vorbind, era, pur și simplu, fără nici o speranță - de către un singur militar cu chip de maimuță, e clar că, În taină, spera ca măcar să piară de-o moarte glorioasă. Avea numai cincizeci și trei de ani. Ca general, ar fi trebuit să-i stea tot viitorul În față, dar acum, singura lui nădejde era o moarte nobilă. Sake-ul circula pe la toți. Se consuma ceașcă după ceașcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
loc, nu numai ca să țină În frâu clanul Uesugi, ci și pentru a administra afacerile interne din miazănoapte. „Sassa e aici.“ Aceasta era atitudinea pe care o adopta, În timp ce privea Încruntat din castel, păzind ferm provinciile de la miazănoapte. Deși Katsuie pierise deja și Castelul Kitanosho căzuse, existau mari șanse ca - prin ferocitatea sa Înnăscută și antipatia declarată la adresa lui Hideyoshi - Sassa să facă un efort disperat de a-i lua locul lui Katsuie, făcând tot ce-i stătea În putință pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În timpul unei partide de băutură cu vasalii lui și am dat fuga Încoace, singur. Când au să descopere că am plecat, se va stârni mare tărăboi. Nu sunteți În siguranță aici, stăpâne. Trebuie să plecați imediat. Din buzele lui Nobuo pierise orice culoare. Mișcările ochilor lui păreau să arate că nu auzise decât jumătate din tot ceea ce spusese Saurobei. Inima Îi bătea cu spaimă, ca un clopot care vestește un incendiu, și abia mai putea sta locului. — Dar... atunci... cum rămâne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
află că ginerele lui Shonyu, Nagayoshi, dorind să facă și el o mare ispravă militară, plănuise să execute un atac neanunțat asupra fortificațiilor clanului Tokugawa de pe Muntele Komaki. Armata lui fusese interceptată de inamic lângă Haguro și se zvonea că pierise, alături de numeroși soldați. — L-am pierdut pe acest om din cauza spiritului său combativ. O asemenea nesocotință e de neiertat. Amara lamentație a lui Hideyoshi i se adresa lui Însuși. Tocmai când Hideyoshi era gata să părăsească Osaka, În ziua a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
veniseră să ceară ajutorul lui Kyutaro erau revoltați. — Ce fel de lașitate mai e și asta, să fugă În tabăra principală fără a arunca măcar o privire În urmă, la situația disperată a aliaților lui? — E clar că i-a pierit curajul. — Azi, Hori Kyutaro și-a dat arama pe față. Dacă se mai Întoarce viu, va fi demn de disprețul nostru. Se Întoarseră spre propria lor unitate izolată, condusă de Shonyu, dând pinteni cailor Într-un acces de furie. Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
o duceți bine cu sănătatea. Ce spirit rău v-a putut zăpăci mințile, stăpâne, și ne-a Împins să ne luptăm Între noi? De azi Încolo, veți fi stăpânul meu, la fel ca Înainte. — Hideyoshi, te rog, ridică-te. Îmi piere graiul la vederea pocăinței tale. Amândoi am greșit. Dar, mai Întâi, te rog să te ridici. Nobuo Îl ridică pe Hideyoshi În picioare, cu mâna pe care i-o strângea acesta din urmă. Întâlnirea celor doi seniori din ziua a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Sunt de acord! — Nu din cauza Seniorului Nuobo ne-am mobilizat, de la bun Început? — Am susținut respectarea datoriei și am ieșit la luptă numai fiindcă Seniorul Nobuo a venit să cerșească ajutorul Seniorului Ieyasu, văicărindu-se că descendenții Seniorului Nobunaga vor pieri din cauza ambițiilor lui Hideyoshi! Și-acum, drapelul acestui război al datoriei - Întruchiparea justiției - a Închinat de partea inamicului. Prostia omului ăstuia nu Încape În cuvinte! — Așa cum stă acum situația, e un afront la adresa demnității Domniei Sale, iar noi am ajuns de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Așa cum stă acum situația, e un afront la adresa demnității Domniei Sale, iar noi am ajuns de râsul lumii. Și mai este și o insultă adusă spiritelor camarazilor noștri, care au murit la Muntele Komaki și la Nagakute. — Ai fost trimiși să piară de-o moarte tragică și fără rost și nu există nici un motiv pentru care cei vii să trebuiască să Îndure asemenea gânduri dureroase. Oare ce fel de hotărâre o fi luat pân-acum stăpânul nostru? — Ce-ar fi să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nivel insuportabil, de epuizare a prolificului care este amenințat cu extincția fizică, psihică-intelectuală sau istorică. Atunci prolificul refuză să mai fie "hrană" pentru devorator, se revoltă, devine rebel, si vectorii evoluției se inversează, devoratorul devine devorat sau pur și simplu piere datorită absenței prolificului care se refugiază departe de devorator. O dialectica interfinitistă asemănătoare este indicată de Blake în teoria celor patru Zoa (la unul dintre nivelurile posibile de interpretare, acestea sînt forțe arhetipale psiho-fizice, materio-spirituale): Luvah-Inima-Duhul este Centrul infinit de
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Heruvimii, căpeteniile îngerești, au rolul, ca inimi ale regatelor de îngeri, să pătrundă cu puterea lor pe îngeri 151; ei sînt făcuți spre slavă Domnului, sînt "întrupări mai aspre" decît figurile cerești (culori, fructe cerești etc.), care se nasc și pier așa cum s-au născut. Potrivit lui Böhme, așadar, Dumnezeu poate crea (în veșnicie) și lucruri temporare, trecătoare, cu alte cuvinte există o anume procesualitate și în sfera eternității. Sufletul omului lucrează cu Tatăl la aceste forme cerești 152. Creația are astfel
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
lui Lúvah, răbdînd în suferințe, Din pîntec cugetînd în chipurile ireale din a lui Ulro noapte. Și cînd Luváh, veac după veac, fost-a topit de-ndurerare, Se stinseră și focurile Valei precum o umbră spelba, rece, 115 O umbră care piere; căzu cea de pe urma, grămadă de cenușă Sub cuptoarele înalte, o jalnică grămadă în moartea ce trăiește. Atuncea fură smulse cu lopeți pecețile cuptoarelor, si tîrnăcoape Hăuind fluidul îl lașară ca să iasă67: metalul cel topit trecu-n canale 68 Tăiate de
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
315 Ale luminii radioase fiice, ele se nalta tresărind și fug De dragostea-ți cumplită, căci, deși eu sînt dizolvată în luminosul Dumnezeu, Spiritul meu mai urmărește încă dragostea ta cea mincinoasă peste stînci și vai". Los răspunse: "De-aceea pier așa în fermecata tranșă dizolvat. Poți odihni pe nori de taină, în vreme ce reci rouri și friguroasa promoroaca 320 Se furișează peste mădularele-mi, măcar că stau întins pe maluri ale verii Printre-ale Lumii frumuseți. Rece și jeluindu-se Los Încă moare
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
și păsările se joacă și se veselesc, Si fiecare-și caută perechea să își arate tainițele bucuriei. Înfuriate și-nfricoșătoare se zbenguie și sfîșie-adîncimile de jos; 360 Adîncul își înaltă tumultuosul cap103, Si rătăcit în infinite-arípi fremătătoare c-un strigat piere. Și strigatul care se stinge moare pururi, Glasul cel viu trăiește pururea în tainițele bucuriei. Nălțați-vă, licăritoare aripioare și va cîntați copilăreasca bucurie! 365 Nălțați-vă și îmbătați-vă cu fericire! Căci este sfînt tot ce trăiește; căci pentru ca să
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
cîntắ cea Minunată într-o himerica Fermecătoare tranșă. 380 Los auzi, viața din nou prînzind; o strînse-n brațe; himerice nădejdi acuma Aprinzîndu-i, îl duse în umbrare și de acolo ea fugi Peste nemărginire-ntinsă precum un curcubeu strălucitor, plîngînd, zîmbind, pierind. Acestfel trăia Los, pe Enion departe împingînd-o în infinitul cel de moarte, Să poată trage în Vîrtejul 104 ei și spiritul Ahaniei. 385 Ah, tu, orbire fericită! Enion nu vede ale-ndoielii grozavii, Si ástfel se jelește din afunzimea-ntunecoasă
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
care de Somn era Cuprins și astfel vorbi el, Ca pe un idol Umbra-i adorînd-o, rostind cuvinte-ale Veciei: 60 "O, sînt nimic atuncea cînd la judecata eu cu tine intru. De-ți iei napoi suflarea, mor și-n Hades pier; Dar daca mîna ți-o așezi asupră-mi, iată, sînt tăcut; Și mîna-ți de o ții napoi mă stîng precum o frunză ce-a căzut. O, sînt nimica, și în nimic trebuie iarăși să mă-ntorc. 65 De-ți iei
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]