5,908 matches
-
din biblioteca enormă pe care am avut-o, amintirea unor prieteni deosebiți care au plecat de mult dintre noi. Acesta este întregul meu tezaur românesc pe care-l port în mine și mai ales experiența că atunci când vrei să fi profet în țara ta nu reușești decât eventual în eternitate. O experiență dură și dureroasă de care însă nu vreau să mă lipsesc și un ursuleț de metal care m-a condus întreaga copilărie. Ce lucru (stare) ai vrut să abandonezi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
intensifică prejudecățile. Când celebrul romancier turc Orhan Pamuk a fost judecat în Turcia, nu guvernul a fost responsabil, ci, mai degrabă, elementele recalcitrante din structurile statului turc care voiau să umilească guvernul. Publicarea recentă într-un ziar danez a caricaturilor profetului se poate să fi fost o glumă nevinovată, dar minoritatea musulmană locală a luat-o ca pe o provocare. Prim-ministrul danez, Anders Fogh Rasmussen, îngrijindu-se de propriul electorat, a refuzat să-i întâlnească pe ambasadorii țărilor arabe care
[Corola-publishinghouse/Administrative/1960_a_3285]
-
crude decât altele, pe care le săvârșeau preoții în onoarea idolilor. Așa de pildă, în cultul zeiței Așera și a lui Taniuz, pietatea era îmbinată cu cele mai scabrose orgii publice, ca să satisfacă senzualitatea Evreilor, după cum se vede în cartea profeților Ieremia și Ezechiel, iar zeului Moloch, i se aduceau jertfă prunci, care erau puși pe mâinile de aramă ale idolului, înroșite de foc. De aici și expresiunea întrebuințată de profetul Ieremia: "Ca să arză fiii și fiicile lor în foc" (Ier
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
publice, ca să satisfacă senzualitatea Evreilor, după cum se vede în cartea profeților Ieremia și Ezechiel, iar zeului Moloch, i se aduceau jertfă prunci, care erau puși pe mâinile de aramă ale idolului, înroșite de foc. De aici și expresiunea întrebuințată de profetul Ieremia: "Ca să arză fiii și fiicile lor în foc" (Ier. Cap. VII 31). Rabinul Maimonide tăgăduiește arderea pruncilor în onoarea zeului Moloch, spunând că era vorba numai de o petrecere "prin foc", adică pruncul era trecut repede prin flacăra. Spre
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
Primul Ministru s-a executat îndată: a luat un cioban de pe proprietățile împărătești; l-a poftit să-și lase plete și barbă, apoi l-a dus într-o peșteră din muntele, unde trebuia să joace rolul de proroc (apariția unui profet, a unui sfânt oarecare, este socotită în India, ca un fel de binecuvântare cerească, atât pentru dinastie, cât și pentru țară și popor). Să ții mâna dreaptă în sus, în chip de binecuvântare i-a spus Premierul. Și dacă cineva
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
mortul cu față spre răsărit (Ierusalim), iar Catolicii spre apus (Roma). Mahomed (600, după Iisus Christos). Mahomed zice: Nu credeți că cei omorâți pentru lege sunt morți. Din contră, ei sunt vii lângă Alah (Dumnezeu). Dacă oamenii, a zis Dumnezeu profetului său, te vor întreba despre suflet, spune lor: Sufletul este un efect a lui Dumnezeu și nimeni nu știe ce răsplată-i este rezervată în cer, dacă el va fi credincios. Această lume este câmpul în care semănăm pentru cealaltă
Cremaţiunea şi religia creştină by Calinic I. Popp Şerboianu [Corola-publishinghouse/Administrative/933_a_2441]
-
excepțiile, precum esenienii și terapeuții, dacă ultimii vor fi existat, confirmând regula generală). Pentru mentalitatea iudaică a epocii e de neconceput și intolerabil ca o femeie să-și părăsească familia, statutul social, soțul, copiii, pentru a se atașa de un profet „ambulant”, fie el și Isus Cristos. Așadar Maria Magdalena, așa cum reiese din context, dispunea de o avere personală, pe care o aduce ca ofrandă Învățătorului și Vindecătorului ei. Cazul ei însă nu este singular: la fel procedează toate celelalte ucenice
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
ude (bršcein) picioarele și cu părul capului ei Le-a șters; și a prins a-I săruta picioarele și I Le ungea cu mir. Văzând fariseul, cel care-L chemase, a grăit în sinea lui zicând: Dacă Acesta ar fi profet, ar ști cine și ce hram poartă (exact: ce fel este) femeia care se atinge/prinde (haptetai) de El: că este o păcătoasă. Urmează răspunsul Domnului, sub forma unei scurte parabole. Un cămătar avea doi datornici, unul cu cinci sute
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
vistieria templului (korbanan), fiindcă sunt preț al sângelui. Sfătuindu-se, au cumpărat cu ei țarina olarului, pentru îngroparea străinilor. De aceea a fost numită țarina aceea țarina sângelui, până astăzi. Atunci s-a împlinit ce s-a grăit prin Ieremia profetul, care zice: și au luat cei treizeci de arginți, prețul celui prețuit, pe care l-au prețuit fiii lui Israel. și i-au dat pe țarina olarului, după cum mi-a rânduit Domnul. Las pentru mai târziu comentarea fragmentului din Matei
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
Atanasie insistă pe distincția, importantă în ochii săi, dintre „păcat” și „blasfemie”. „Păcătosul încalcă Legea; blasfematorul își întoarce necredința (asebeia) împotriva divinității înseși.” Isus le reproșase fariseilor o mulțime de încălcări ale Legii: arghirofilie, neglijarea îndatoririlor față de părinți, respingerea cuvintelor profeților, transformarea Templului în prăvălie etc. Dar aceste derapaje se puteau „rezolva” prin pocăință. Atunci însă când aceștia își îngăduie să echivaleze minunile lui Dumnezeu cu lucrările lui Beelzebul, ei ating apogeul răului, transgresează limita limitei limitei peste care, odată trecut
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
despre farisei la întregul popor evreu, considerat în bloc trădător al lui Isus și opac la revelația prin Duh. Prin faptul că au refuzat să recunoască și să accepte minunile săvârșite de Isus, prin lucrarea aceluiași Duh ca și al profeților, vor avea parte de osândă și aici, pe pământ (distrugerea Ierusalimului de către Titus), și în lumea „ce va să fie” (Gheena fără de sfârșit). Ieronim Ieronim își expune părerea asupra logion-ului în Scrisoarea 42 către Marcella, redactată la Roma în 385
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
scrierile genului, chiar dacă multe dintre ele îi sunt anterioare. Germenii trebuie căutați în fenomenul profetic 89. Curentul apocaliptic apare după încetarea profețiilor, adică după stabilirea canonului Scripturii iudaice de către Ezdra (la întoarcerea din exilul babilonian, în 538 î.Hr.; ultimii trei profeți, contemporani cu Ezdra, au fost Agheu, Zaharia și așa-numitul Malachia 90). Între cele două experiențe există diferențe și similitudini. Experiența profetică se produce adesea, dar nu mereu în condiții de „luciditate” psihică. Profetul nu dobândește o cunoaștere specială a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
babilonian, în 538 î.Hr.; ultimii trei profeți, contemporani cu Ezdra, au fost Agheu, Zaharia și așa-numitul Malachia 90). Între cele două experiențe există diferențe și similitudini. Experiența profetică se produce adesea, dar nu mereu în condiții de „luciditate” psihică. Profetul nu dobândește o cunoaștere specială a divinității; profeția constă într-un tip de cunoaștere punctuală, legată de anumite evenimente istorice sau trimițând la acestea. Ea revalorizează timpul istoric până acolo încât Mircea Eliade va spune că profeții Vechiului Testament sunt
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
de „luciditate” psihică. Profetul nu dobândește o cunoaștere specială a divinității; profeția constă într-un tip de cunoaștere punctuală, legată de anumite evenimente istorice sau trimițând la acestea. Ea revalorizează timpul istoric până acolo încât Mircea Eliade va spune că profeții Vechiului Testament sunt adevărații făuritori ai Istoriei, în sensul curent al conceptului. Pentru prima dată profeții Israelului sacralizează timpul linear, transformând istoria poporului ales într-o Istorie sacră, la capătul căreia se află mântuirea, eliberarea. Odată cu ei, „paradigma cosmică” a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
de cunoaștere punctuală, legată de anumite evenimente istorice sau trimițând la acestea. Ea revalorizează timpul istoric până acolo încât Mircea Eliade va spune că profeții Vechiului Testament sunt adevărații făuritori ai Istoriei, în sensul curent al conceptului. Pentru prima dată profeții Israelului sacralizează timpul linear, transformând istoria poporului ales într-o Istorie sacră, la capătul căreia se află mântuirea, eliberarea. Odată cu ei, „paradigma cosmică” a păgânismului, întemeiată pe o reprezentare ciclică a temporalității, intră în declin, iar ideea de mântuire se
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
care și Apocalipsa lui Ioan se va înfrupta copios. Cartea lui Daniel a fost redactată în două etape, prima parte (cap. 1-7) în jurul anului 330 î.Hr., a doua în timpul persecuției lui Antiochos al IV-lea Epiphanes (168-165 î.Hr.). Personajul principal, profetul Daniel, a trăit cu mult înainte, la sfârșitul exilului babilonian (545-535 î.Hr.). Rețeta citirii evenimentelor contemporane prin grila unor evenimente asemănătoare petrecute odinioară va fi aplicată sistematic de către autorii apocalipselor. Plecând de la Cartea lui Daniel, se poate încerca o definire
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
din lemn; pietrele vor vorbi; femeile vor naște monștri; apele dulci vor prinde gust de sare; buna rânduială și buna-cuviință vor dispărea și nedreptatea se va întinde pretutindeni. Așa se termină prima viziune. Următoarele două sunt construite după același tipic: profetul pune întrebări tulburătoare legate de soarta sufletelor după moarte, de sfârșitul lumii, de judecată și de criteriile judecății etc. etc., iar Dumnezeu, prin Uriel, îi dă răspunsuri mai degrabă înfricoșătoare decât consolatoare. Părțile a patra, a cincea și a șasea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
însuși poporul lui Israel e amenințat să dispară de pe fața pământului?! („Acum e momentul să plângi, acum plângem cu toții; și să te întristezi, căci toți suntem triști; dar tu, tu ești tristă din cauza morții unui singur fiu!” (X, 8). Mustrarea profetului se încheie într-o notă stoică: „Stăpânește-ți durerea și îndură pacostea cu curaj!” (X, 15). Cum femeia nici nu vrea să audă de întoarcerea acasă, lângă bărbatul ei, Ezdra își reia discursul, adâncind și mai mult prăpastia între nenorocirea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
Mesia, care va fi trimis de Cel Preaînalt la sfârșitul lumii, ca să-i „judece”/discearnă pe drepți de nelegiuiți. A treia viziune are loc la o săptămână după a doua. Acum, îngerul nu-i dă voie să mănânce nici măcar flori; profetul trebuie să se mulțumească doar cu ierburi. și visează o ființă cu chip de om ieșind din sânul mării și zburând cu norii. Privirea acelei ființe cutremură, iar vocea topește („toți cei care-i auzeau glasul se topeau precum ceara
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
pașnică, ea este alcătuită din cele zece triburi duse în captivitate de către Salmanasar, regele Asiriei. Aceste triburi sunt singurele care au trăit în puritate până la sfârșitul lumii. Baruh grec sau 3Baruh Baruh este, așa cum știm din Vechiul Testament, un discipol al profetului Ieremia, a cărui activitate publică s-a desfășurat în vremea exilului babilonian (626-586 î.Hr.). Scrierea datează de pe la începutul secolului I d.Hr., așadar este puțin anterioară Apocalipsei lui Ioan. Miza esențială pare a fi menținerea „speranței împotriva oricărei speranțe”. Comunitatea unde
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
care nimeni nu-l poate trece”. Intrarea se face printr-o poartă imensă (panmegethe). În interior, o câmpie (pedion) populată de oameni cu chipuri monstruoase: „fețe de bou, coarne de cerb, picioare de capră, coapse de oaie” (II, 3). Consternat, profetul întreabă cine sunt personajele, iar îngerul Phamael (poate Phanuel?) răspunde: „Cei care au construit turnul luptei împotriva lui Dumnezeu (theomachias)”, altfel spus, ziditorii turnului Babel. În al doilea cer se pătrunde printr-o poartă asemănătoare cu prima. Distanța dintre ceruri
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
până la noi este rezultatul fuziunii a două texte, la origine distincte, dar produse de același grup religios. Prima parte (cap. 1-5) relatează martiriul lui Isaia sub regele Manase, fiul lui Iezechia. Acesta, simțindu-și sfârșitul aproape, îl cheamă alături pe profet, care, „așezat pe patul regelui”, are o viziune extraordinară. Viziunea respectivă nu va fi însă pe placul moștenitorului. Susținut de falșii profeți de la curte, Manase poruncește uciderea lui Isaia. Există mai multe versiuni ale martiriului profetului, pe care nu le
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
martiriul lui Isaia sub regele Manase, fiul lui Iezechia. Acesta, simțindu-și sfârșitul aproape, îl cheamă alături pe profet, care, „așezat pe patul regelui”, are o viziune extraordinară. Viziunea respectivă nu va fi însă pe placul moștenitorului. Susținut de falșii profeți de la curte, Manase poruncește uciderea lui Isaia. Există mai multe versiuni ale martiriului profetului, pe care nu le discutăm aici. O reținem pe cea mai răspândită: Isaia este tăiat în două cu un fierăstrău din lemn126. A doua parte conține
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
îl cheamă alături pe profet, care, „așezat pe patul regelui”, are o viziune extraordinară. Viziunea respectivă nu va fi însă pe placul moștenitorului. Susținut de falșii profeți de la curte, Manase poruncește uciderea lui Isaia. Există mai multe versiuni ale martiriului profetului, pe care nu le discutăm aici. O reținem pe cea mai răspândită: Isaia este tăiat în două cu un fierăstrău din lemn126. A doua parte conține viziunea propriu-zisă. Stând pe marginea patului lui Iezechia, profetul cade în extaz și este
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
mai multe versiuni ale martiriului profetului, pe care nu le discutăm aici. O reținem pe cea mai răspândită: Isaia este tăiat în două cu un fierăstrău din lemn126. A doua parte conține viziunea propriu-zisă. Stând pe marginea patului lui Iezechia, profetul cade în extaz și este răpit la ceruri. Extazul seamănă cu moartea. „Tot poporul care se afla acolo, în afară de grupul profeților, crezu că sfântul Isaia a fost luat șla Domnulț (adică a murit)” (6,14). Îndată se aude o poartă
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]