5,297 matches
-
este ea produsă spațial și temporal și de circuitul ei. Cum se instituie o anumită configurație a spațiului și puterii? Și cu ce consecințe? Implicația evidentă a acestor întrebări este că modul dominant de subiectivitate politică în relațiile internaționale (statul suveran) nu este nici natural, nici necesar. Nu există niciun motiv necesar pentru care spațiul politic global trebuie să fie divizat așa cum este, și cu aceeași semnificație. Trasarea frontierelor este de o importanță crucială în diferențierea spațiului politic. Marcarea frontierelor nu
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ci un produs al istoriei luptelor dintre autorități aflate în competiție pentru puterea de a organiza, ocupa și administra spațiul". Nu există niciun spațiu politic precedent trasării frontierelor. Frontierele au în lumea modernă funcția de a separa un spațiu interior, suveran, de un spațiu exterior pluralist și anarhic. Opoziția dintre suveranitate și anarhie se sprijină pe posibilitatea de a separa în mod clar spațiul politic intern de exteriorul ne-domesticit. În acest sens, trasarea frontierelor este un moment definitoriu pentru statul
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de un spațiu exterior pluralist și anarhic. Opoziția dintre suveranitate și anarhie se sprijină pe posibilitatea de a separa în mod clar spațiul politic intern de exteriorul ne-domesticit. În acest sens, trasarea frontierelor este un moment definitoriu pentru statul suveran. Într-adevăr, nici suveranitatea, nici anarhia nu ar fi posibile fără trasarea de frontiere care să separe spațiul politic. Această "trasare socială a spațiului global", ca să folosim cuvintele lui Ó Tuathail, are ca efect producerea unor state complete, mărginite, de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
clar că identitatea este definită prin diferență, și că sinele cere un celălalt, nu este atât de clar că diferența sau simplul fapt de a fi "celălalt" este neapărat echivalent cu amenințarea sau pericolul. Totuși, așa cum subliniază Campbell (1992), statul suveran este întemeiat pe discursuri ale pericolului. "Configurarea constantă a pericolului prin politica externă nu este astfel o amenințare la adresa identității sau existenței statului", spune Campbell (1992: 12), "este condiția ce îl face posibil". Posibilitatea de a identifica Statele Unite ca subiect
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ales în sistemul internațional, unde identitatea politică este atât de des definită în termeni de excludere teritorială. Arta guvernării Secțiunea de mai sus a prezentat pe scurt modul cum violența, frontierele și identitatea funcționează astfel încât să facă posibilă existența statului suveran. Astfel se ilustrează însă doar în parte problema genealogică a (re)constituirii statului suveran ca mod normal de subiectivitate. Două întrebări persistă dacă se dorește continuarea studiului dintr-o perspectivă genealogică: cum este statul suveran naturalizat și răspândit? Și cum
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de excludere teritorială. Arta guvernării Secțiunea de mai sus a prezentat pe scurt modul cum violența, frontierele și identitatea funcționează astfel încât să facă posibilă existența statului suveran. Astfel se ilustrează însă doar în parte problema genealogică a (re)constituirii statului suveran ca mod normal de subiectivitate. Două întrebări persistă dacă se dorește continuarea studiului dintr-o perspectivă genealogică: cum este statul suveran naturalizat și răspândit? Și cum se face că pare a avea o esență? Postmodernismul este interesat de felul în
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
să facă posibilă existența statului suveran. Astfel se ilustrează însă doar în parte problema genealogică a (re)constituirii statului suveran ca mod normal de subiectivitate. Două întrebări persistă dacă se dorește continuarea studiului dintr-o perspectivă genealogică: cum este statul suveran naturalizat și răspândit? Și cum se face că pare a avea o esență? Postmodernismul este interesat de felul în care modurile dominante de subiectivitate își neutralizează sau își ascund caracterul arbitrar prin proiectarea unei imagini de normalitate, naturalețe sau necesitate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
1989b: 269) înțelege nu "o ideologie sau o matrice culturală dominantă", ci "un asamblu de practici normalizate și subtile, identificate cu un anumit stat sau cu o societate ... ce este privit ca o paradigmă practică a subiectivității și comportamentului politic suveran". "Hegemonia" se referă la proiecția și circulația unui model "exemplar", ce funcționează ca un ideal regulator. Caracteristicile distinctive ale modelului exemplar nu sunt, bineînțeles, fixate, dar ele sunt condiționate istoric și politic. Statul suveran, ca mod dominant de subiectivitate în
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
practică a subiectivității și comportamentului politic suveran". "Hegemonia" se referă la proiecția și circulația unui model "exemplar", ce funcționează ca un ideal regulator. Caracteristicile distinctive ale modelului exemplar nu sunt, bineînțeles, fixate, dar ele sunt condiționate istoric și politic. Statul suveran, ca mod dominant de subiectivitate în acest moment, nu este în niciun fel natural. După cum remarcă Ashley (1989b: 267), suveranitatea este legată de anumite "interpretări istorice normalizate ale statului, ale competențelor sale, ale condițiilor și limitelor în care obține recunoaștere
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
drept subdezvoltate, inadecvate sau incomplete. Anomaliile sunt puse în contrast cu modelul "potrivit", "normal", sau "exemplar". De exemplu, "cvasistatele" sau "statele eșuate" reprezintă cazuri empirice de state deviate de la modelul exemplar, deoarece nu reușesc să demonstreze că posedă semnele recunoscute ale statalității suverane. Prin acest eșec, ele ajută la consolidarea modului hegemonic de subiectivitate ca normă, și la reconfirmarea opoziției suveranitate/anarhie ce stă la baza lui. Pentru ca modelul să capete o anumită putere trebuie, totuși, să fie replicabil; trebuie să fie văzut
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
faptul că practicile politice ce fundamentează și mențin statul au efectul de a-l menține într-o continuă mișcare. Așa cum subliniază Richard Ashley (1987: 410) în articolul lui deschizător de drumuri, subiecții nu au o existență anterioară practicii politice. Statele suverane iau naștere în același timp cu practicile istorice și politice. Acest fapt sugerează că este mai bine să înțelegem statul ca o entitate constituită performativ, neavând nicio altă identitate în afară de punerea continuă în aplicare a ansamblului de politici interne și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
stat Bosnia dat a priori, ci cu metaBosnia, adică o constituire performativă a "Bosniei" printr-o serie de practici ce o încadrează și diferențiază. "Bosnia", ca orice alt stat, se află întotdeauna într-un proces de construcție. Pe scurt, statul suveran, așa cum afirmă Weber (1998: 78), este "efectul ontologic al practicilor derulate performativ". După cum explică ea, "statelenațiune suverane nu sunt subiecți apriorici, ci subiecți în proces" (1998), unde expresia "subiecți în proces" trebuie înțeleasă drept "subiecți în judecată" (așa cum implică expresia
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de practici ce o încadrează și diferențiază. "Bosnia", ca orice alt stat, se află întotdeauna într-un proces de construcție. Pe scurt, statul suveran, așa cum afirmă Weber (1998: 78), este "efectul ontologic al practicilor derulate performativ". După cum explică ea, "statelenațiune suverane nu sunt subiecți apriorici, ci subiecți în proces" (1998), unde expresia "subiecți în proces" trebuie înțeleasă drept "subiecți în judecată" (așa cum implică expresia franceză "en procès"). Acest fapt conduce la interpretarea statului (ca subiect) ca fiind într-un continuu proces
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
artă a guvernării statului, dar nu există un stat complet constituit (Devetak 1995a). Pentru a nu se înțelege că teoriile postmoderniste privind relațiile internaționale reprezintă o întoarcere la realismul stato-centric, unele clarificări sunt necesare în explicarea preocupării lor pentru statul suveran. Postmodernismul nu caută să explice politica mondială axându-se doar pe stat, nici nu ia statul ca pe un dat. Mai degrabă, așa cum stă mărturie dubla citire a problematicii anarhiei realizată de Ashley, postmodernismul caută să explice condițiile ce fac
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
transversală din ce în ce mai importantă. Astfel de acte se plasează adesea în zone gri nerecunoscute, dar totuși semnificative, între sferele internă și internațională", făcând ca frontierele dintre intern și extern, local și global, să fie din ce în ce mai difuze (2000: 185). Prin evitarea controalelor suverane și depășirea granițelor statale, acțiunile transversale ale grupărilor dizidente pot fi interpretate ca "scenarii ascunse" ce se petrec "în afara scenei", în spatele și în paralel cu "scenariul public" al statului suveran. "Scenariile ascunse" ale mișcărilor transversale au efecte de deteritorializare prin
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
global, să fie din ce în ce mai difuze (2000: 185). Prin evitarea controalelor suverane și depășirea granițelor statale, acțiunile transversale ale grupărilor dizidente pot fi interpretate ca "scenarii ascunse" ce se petrec "în afara scenei", în spatele și în paralel cu "scenariul public" al statului suveran. "Scenariile ascunse" ale mișcărilor transversale au efecte de deteritorializare prin funcțiile ce le îndeplinesc, eludând codurile și practicile spațiale ale actorilor dominanți și făcând posibilă o critică a reteritorializării și excluderii, ca moduri ale statului suveran (2000: Capitolul 7). Aceeași
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
scenariul public" al statului suveran. "Scenariile ascunse" ale mișcărilor transversale au efecte de deteritorializare prin funcțiile ce le îndeplinesc, eludând codurile și practicile spațiale ale actorilor dominanți și făcând posibilă o critică a reteritorializării și excluderii, ca moduri ale statului suveran (2000: Capitolul 7). Aceeași situație se aplică și în cazul refugiaților și imigranților. Ei relaționează altfel spațiul, prin comparație cu cetățenii. Având un caracter nomad mai degrabă decât sedentar, ei sunt definiți prin mișcarea pe care o practică prin și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
și imigranților. Ei relaționează altfel spațiul, prin comparație cu cetățenii. Având un caracter nomad mai degrabă decât sedentar, ei sunt definiți prin mișcarea pe care o practică prin și între spațiile politice. Ei problematizează și desfid "imperativul teritorial" al statului suveran (Soguk și Whitehall 1999: 682). Într-adevăr, mișcarea lor de rătăcire dislocă norma ontopologică ce caută să fixeze identitățile oamenilor în cadrul frontierelor spațiale ale statului național (1999: 697). Drept consecință, conceptele pe care le avem despre centralitatea statului sunt problematizate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
poate pretinde a fi membru al unei comunități politice "propriu-zise", se comportă ca un "concept limită", ocupând spațiul ambiguu dintre cetățean și om. Dillon (1999) argumentează că refugiatul/străinul rămâne în afara mijloacelor convenționale de subiectivitate politică ce sunt atribuite statului suveran. Însăși existența refugiatului/străinului pune sub semnul întrebării viața stabilă și suverană a comunității politice, dezvăluind înstrăinarea care este împărtășită atât de cetățeni, cât și de refugiați. Așa cum subliniază Soguk și Whitehall (1999: 675), refugiații și imigranții, traversând frontierele statale
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ca un "concept limită", ocupând spațiul ambiguu dintre cetățean și om. Dillon (1999) argumentează că refugiatul/străinul rămâne în afara mijloacelor convenționale de subiectivitate politică ce sunt atribuite statului suveran. Însăși existența refugiatului/străinului pune sub semnul întrebării viața stabilă și suverană a comunității politice, dezvăluind înstrăinarea care este împărtășită atât de cetățeni, cât și de refugiați. Așa cum subliniază Soguk și Whitehall (1999: 675), refugiații și imigranții, traversând frontierele statale și evitând capturarea, au ca efect ruperea narativelor constituente tradiționale ale relațiilor
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
explicat deja că deconstrucția este o strategie de interpretare și critică ce vizează conceptele teoretice și instituțiile sociale care încearcă obținerea totalizării sau a stabilității totale. Critica postmodernă a suveranității statului, este important de observat, se centrează pe suveranitate. Statul suveran este într-adevăr modul dominant de subiectivitate în relațiile internaționale de astăzi, însă este discutabil dacă pretenția sa de a fi subiectul politic primar și exclusiv este justificată. Relatarea cea mai riguroasă a costurilor etico-politice ale suveranității statului este oferită
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
luat naștere, din punct de vedere istoric, pentru a soluționa trei contradicții ontologice. Relația dintre timp și spațiu a fost rezolvată prin includerea timpului în spațiul teritorial domesticit. Relația dintre universal și particular a fost soluționată prin sistemul de state suverane ce a dat naștere la pluralitatea și particularitatea statelor, pe de o parte, și la universalitatea unui sistem unic pe de altă parte. Această soluție a permis urmărirea valorilor universale în cadrul statelor. În sfârșit, relația dintre sine și celălalt este
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a eficacității răspunsului pe care ea îl dă problemelor cu care se confruntă umanitatea în viața politică modernă. Analiza oferită de Walker sugerează că devine din ce în ce mai dificil să se organizeze viața politică modernă în termenii suveranității statului și ai frontierelor suverane. El argumentează că există "procese spațio-temporale ce sunt radical împotriva soluției oferite de principiul suveranității statului" (1993: 155). Atât din motive materiale cât și normative, Walker refuză să accepte suveranitatea statală drept singura, sau cea mai bună, metodă posibilă de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
statului modern, nu trebuie să creeze un privilegiu al revendicărilor cetățenilor asupra celor ale umanității (Walker 2000: 231-2). Regândirea problemelor de identitate și comunitate politică fără a ne lăsa pradă opozițiilor binare însemnă a contempla viața politică dincolo de paradigma statelor suverane. Însemna a lua în serios posibilitatea nașterii unor noi forme de identitate și comunitate politică, forme ce nu se bazează pe excluderea absolută și distincții spațiale între aici și acolo, sine și celălalt (Walker 1995a: 307). Connolly lansează o critică
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
care reiese că problema democrației se leagă direct de suveranitate. Argumentul lui este că noțiunea de suveranitate a statului este incompatibilă cu democrația, mai ales în modernitatea târzie globalizată. Scopul acestei critici este de a pune în discuție "monopolul" statului suveran "asupra loialităților, identificărilor și energiilor membrilor lui" (Connolly 1991: 479). Mijloacele multiple de apartenență și de interdependență și multiplicarea riscurilor globale ce există în modernitatea târzie complică simplismul diviziunilor binare între interior și exterior. Ideea lui principală este că obligațiile
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]