6,679 matches
-
greșeala instinctivă de a încerca orbește să se salveze. Pe când căzu, una din țepușe îi împunse antebrațul stâng, chiar lângă cot, și i-l străpunse. Rămase agățat acolo, cu brațul înfipt în cârlig ca la măcelărie. Durerea izbucni și îi urlă prin corp, iar ceva cald, sărat și vâscos îl stropi peste gură și ochi, sufocându-l și orbindu-l de groază. Câteva secunde n-a simțit decât asta. Se sălta singur. Aceasta a fost primul lucru de care Craig fu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85100_a_85887]
-
radioul din celula lui și, adăugând componente ale radiourilor care îi fuseseră date din alte celule, obținuse o lumină foarte palidă și albă, care înghițise cimentul și oțelul de parcă ar fi fost imateriale. Un paznic care i-a înfruntat a urlat când revolverul i s-a evaporat din mâini și hainele i s-au dezintegrat pe corp. Urletul trebuie să fi fost provocat doar de spaimă, căci acea flacără palidă, intensă, nu-l vătămase. Tocmai natura armei și modul de ieșire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85100_a_85887]
-
să fie măturați de valurile ce năvăleau înăuntru peste bord și azvârliți în larg. La strigătul meu, Tanaka Tarozaemon veni în fugă pe culoar cu sabia. Am țipat la el să-i stăvilească pe negustori. Tanaka își trase sabia și urlă la negustorii care se năpusteau desperați pe scară. Negustorii șovăiră, dar se opriră. Corabia începu să miște înainte și înapoi, nu numai să se legene. Eu mă străduiam din răsputeri să rămân sprijinit de perete. De pe punte răsuna doar un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
înghițit de ape reuși să se ridice cu ajutorul funiei de salvare, dar îl lovi un alt val. Îndată capul său dispăru în vâltoare. În cabina solilor, ca și în cabina cea mare, japonezii se prăbușeau, se târau, se ridicau și urlau prin apa care le ajungea până la genunchi. Cuferele grele se legănau înainte și-napoi ca și cum ar fi avut cine știe ce diavol înăuntru. Uitând ordinul căpitanului, unii ajunseră până la scară încercând să-și caute refugiu pe punte, dar fură numaidecât doborâți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
ajuns la Manila pe jumătate bolnav. Dar toate aceste suferințe nu erau nimic pe lângă patimile îndurate de Domnul pe cruce. Primul oraș oriental pe care-l vedeam era murdar, grosolan și zgomotos. Manila era un oraș în care se înghesuiau, urlau și forfoteau pe o arșiță de cuptor spanioli, negri, chinezi și băștinași filipinezi. Frații noștri de aici ajunseseră la capătul răbdării propovăduind printre nenumărații chinezi ce trăiau în acest oraș. Pe atunci, erau mulți credincioși căci toți chinezii care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
nopții părintele Vasquez a murit. A avut o moarte jalnică, nedemnă de un preot desăvârșit care a venit în Japonia ca misionar dominican și care a predicat aici necontenit cuvântul lui Dumnezeu. Eu și fratele Luis Sasada l-am auzit urlând și gemând ca un animal. Acestea au fost ultimele sale cuvinte înainte de a se despărți pentru totdeauna de lumea aceasta. Pe bâjbâite i-am închis ochii (bine că n-am putut să-i văd: am avut sentimentul că erau larg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
Însă nu pricepe cele scrise și nu aude cele citite este asemenea burlanului care primește În sine apă și nu simte că apa curge printr-Însul. 19 decembrie 2012 A sosit iarna și În Dobrogea, Însoțită de un vânt care urlă de parcă ai fi În Siberia. E agasant și aduce cu cel ce a semănat vijelia de rândul trecut, numai că de data aceasta nu mai e Însoțit de ploaie, ci de zăpadă sau, mai degrabă, de lapoviță. Am primit botezul
Ultima sută by Cornel Galben () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91673_a_93187]
-
alții, provoacă iată reacții terifiante și numeroase ezitări, însăși ideea de a trăi într-o lume unită, susținută de valori comune, pare acum mai puțin atrăgătoare, chiar repulsivă pentru unii. În fața asaltului de ură și de răzbunare, iubirea se retrage. "Urla vijelia de pe urmă. Duhul Domnului trece pre pămînt..."35. Narcisiști, nu suportăm alteritatea. Dar ce devenim noi supri-mîndu-l pe Celălalt? Avem aceleași drepturi și împărtășim aceleași speranțe. Nu perspectiva universalului ne mînă la suprimarea alterității, ci un egoism profund. Dar
[Corola-publishinghouse/Administrative/1458_a_2756]
-
în general, au fost de "stânga". Deci, Esenin nu s-a eschivat. El s-a referit la inimă, la conștiință. Dacă într-adevăr ai conștiință, nu poți accepta să vezi prosperând în preajma ta nemernicii acestei lumi. Iei atitudine. Polemizezi. Strigi. Urli, faci ceva. Nu rămâi indiferent când vezi într-o parte îmbuibare, ciocoism, nepăsare și, în altă parte, sărăcie lucie... Devii de stânga. Mai comunist decât comuniștii. Un idealist. Dacă nu Marx, atunci Iisus. Trăim vremuri în care totul pare să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
fața acoperită am exclamat: "Ar fi o ilustrație numai bună pentru poemele mele religioase!". Am făcut antologia de dragul copertei...! Zici într-un poem: "Suntem ai tăi, Domine. Cad din cer/ ca niște fulgi care latră/ câinii tăi. Ninge cu javre/ Urlă la stele boturi flămânde de câine/ Da. Suntem ai tăi. Tată. Hulim în numele tău:/ facă-se deci voia ta de călău// Eu sunt Marta. În genunchi mă așez. Întind grumazul. Amin." Te-a influențat, în vreun fel, în literatură sau
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
unui poet? Te rog să te oprești. Poemul identitar al lui Echim Vancea este CI, seria, nr., CNP și așa mai departe... După mine "poemul identitar" nu este altceva decât o "hârtie de muște". Spui într-un poem: "când toți urlă, se mai aude doar cel ce tace". În altă parte spui: "de mult nu am mai auzit nimic/ nici în vorbă/ nici în tăcere". E poetul un învins de profesie? Cât de neînsemnat este poetul astăzi? Cât de utilă/ inutilă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
altă parte spui: "de mult nu am mai auzit nimic/ nici în vorbă/ nici în tăcere". E poetul un învins de profesie? Cât de neînsemnat este poetul astăzi? Cât de utilă/ inutilă mai este poezia? Vezi tu Adriane, când toți urlă se aude doar cititorul, este singurul care tace când noi toți urlăm! Poezia se spune că este indefinibilă. Cuvântul (cel poetic, desigur) se certifică prin el însuși. Nu permite altcuiva să îl verifice (H.G. Gadamer). Nu aștept elogii la fiecare
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
vorbă/ nici în tăcere". E poetul un învins de profesie? Cât de neînsemnat este poetul astăzi? Cât de utilă/ inutilă mai este poezia? Vezi tu Adriane, când toți urlă se aude doar cititorul, este singurul care tace când noi toți urlăm! Poezia se spune că este indefinibilă. Cuvântul (cel poetic, desigur) se certifică prin el însuși. Nu permite altcuiva să îl verifice (H.G. Gadamer). Nu aștept elogii la fiecare pas. Artificialul m-ar face să mă/ să îmi suspectez scrisul. O
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
din plastic nu provoacă guturai și nici reumatism - zice prospectul. Pe urmă, ea rezistă minunat la ploi și la soare, nu are ce clorofilă să piardă, nu are cum să înverzească, n-are cum să îngălbenească, „nu are moarte!” - după cum urlă triumfal prospectul. Dar dacă n-are moarte, atunci ce, Doamne iartă-mă, are? Dacă n-are moarte, de ce-i mai zice iarbă? Mă duc să mă rad. Tot privind iarba etern verde, mi-a crescut barbă urâtă și aspră ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
fără a muri, după ce o femeie i-a spus printre paltoanele unei garderobe luxoase: „Nu mă părăsi, altfel mor”. Eram la Frankfurt, singur într-o casă curată, un ceas cu cuc vestea o oră a dimineții, la parter un câine urla, lăsat singur în casă. Eu mă rugam: „Ajută-mă, Doamne, să scriu doar o carte ca asta...”. Și plângeam. O mărturisesc impudic - a fi impudic în ceea ce simți și exprimi era legea scrisului lui Scott: „Trebuie să-ți vinzi sufletul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
mesaj: „Insula Stuchon, în Marea Egee, ajutor! Donald Crowhurst...”, dar nimeni nu dă crezare help-ului, căci ce să caute Crowhurst în Marea Egee?, - în tot acest timp îmi dau seama că s-a întâmplat ceva. Sunt în pădure, printre munți înalți, singur, urlu câte un cuvânt și-mi răspunde ecoul. Mă așez pe o buturugă, sunt departe de telexuri și telefoane, de ziare și Mozambic. Habar n-am ce s-a întâmplat în India, în campionatul cehoslovac de fotbal și pe Atlantic. Pun
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
Pun mâinile la urechi și aud un alt vuiet al lumii. Eram departe, în altă țară, la mare, și încercam o nebunie de dor ininteligibilă. Scriam toată ziua ilustrate - eu, care detest genul! -, descopeream cantități importante de nostalgie, de melancolie, urlam mai prelung decât ecoul în munți; găseam expresii tandre și inoxidabile, scriam tuturor fără rușine și fără dezinvoltură: mi-e dor de voi, vreau acasă, nu mă interesează nimic. Dezvoltam o căldură sentimentală care dilata vorbe neînsemnate, amintiri de o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
ce găsesc în cale. Ziariștii afirmă textual că „melcii din Florida sunt conștienți de forța lor” și „autoritățile federale sunt preocupate de atacul lor...” De atacul melcilor? Da, domnule, de atacul melcilor! Îmi vine să înnebunesc. Și înnebunit să le urlu cum știu eu: „Porcilor!” - ba nu: „Asasinilor! Jos balele de pe Florida!...” În fiecare an, la vremea asta, când vara moare, voi comemora ziua aceea necunoscută - căzută ca un soldat necunoscut - în care mi-am pierdut umorul; și anume: voi privi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
N-ai! Sau cât ai avut la pian... La ce să-ți iei pulsul? Nici evreu, nici ateu, nici cardiac, nici canceros, Dostoievski te-ar scuipa din gură. Ce-ar fi să cazi, aici, la Moscova, în genunchi și să urli... Sofia, Sofia Marmeladova!? Marmeladă. Dacă nu cazi în genunchi, acum, aici, nici nu mai ajungi la hotel...”. Am dus-o așa - chiar mai dur - până în liftul hotelului, rugându-mă propriu-zis, pe dedesubtul scârbei de mine, unei singure femei, cu cele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
să aducă toate tancurile din Praga aici, să coboare din tancuri și să cadă aici în genunchi, ca Raskolnikov în fața Marmeladovei. Și dacă m-ar fi întrebat „cine ești tu, tu, Iliescule, tu, Ceaușescule, TU 104, tî juif, ca să ne urli ce să facem?” - le-aș fi răspuns ceva în genul: „Eu sunt din Internaționala lui Ghidale, Ghidale al lui Babel!”; și dacă m-ar fi întrebat: „Care Babel?”, le-aș fi urlat: „Ițic Babel, fiul rabinului din Odessa! Îngenuncheați pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
tu, Ceaușescule, TU 104, tî juif, ca să ne urli ce să facem?” - le-aș fi răspuns ceva în genul: „Eu sunt din Internaționala lui Ghidale, Ghidale al lui Babel!”; și dacă m-ar fi întrebat: „Care Babel?”, le-aș fi urlat: „Ițic Babel, fiul rabinului din Odessa! Îngenuncheați pentru Ițic Babel, aici, în curtea unde se cobora din calești la balul Rostovilor, îngenuncheați pentru Fadeev, bietul și marele ticălos care într-o cameră de aici, chiar aceea cu fereastra la care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
m-am putut reține, fiindcă eram revoltat - mă lăsaseră singur, în mod ostentativ, se înțelege de ce, „să-ți explic de ce?” (Vali negă scurt din cap și îmi arătă, cu degetul, din ochi, un colț al tavanului). Am vrut să le urlu ceva, dar știu că m-am reținut, pot să-i jur pe Babi Yar, „știi unde-i Babi Yar?” (el mă aprobă energic din bărbie), că m-am reținut și e posibil ca limba să nu mă fi ascultat, ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
roșii, fluturând în vânt. Acestea erau imaginile obișnuite, practic, pe fiecare stradă în oraș, la fel ca și afișele și stindardele de tot felul, care repetau până la sațietate lozincile de propagandă ale noului nostru paradis. Pe arterele principale muzica obligatorie urla de dimineața până seara. Mi-am dat seama, cu groază, cât de imună devenisem la această vulgaritate atotstăpânitoare." în pură epicitate, operatorul rămâne luciditatea, descripției nude i se substituie analiza, aventura transcende în cunoaștere, actul de necesitate primește acolada rațiunii
Libertatea - preț și folosință by Barbu Cioculescu () [Corola-journal/Journalistic/9027_a_10352]
-
care a avut chiar și câteva tentative suicidare: „... atunci mi-am tăiat venele... dar m-a oprit el...”. Descrierea stării În care se regăsea frapează prin abundența detaliilor ce redau intensitatea și contrarietatea trăirilor ei: „... ajunsesem la culmea disperării, țipam, urlam, făceam urât, plângeam, am luat o statuetă foarte grea și mi-am dat cu ea În cap de vreo câteva ori, voiam să mor... pastile mai multe nu aveam În casă... mă vedea că fac astea și el tot mai
Fetele nopţii : povestiri de viaţă by Daniela Mirela David () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1167_a_1953]
-
dacă nu Îmi convine să Îmi iau bagajele și să plec. Atunci mi-am tăiat venele, de fapt am Încercat, dar m-a oprit el. Am vrut să mă sinucid prin mai multe metode atunci. Ajunsesem la culmea disperării țipam, urlam, făceam urât, plăngeam, am luat o statuetă foarte grea și mi-am dat cu ea În cap de vreo câteva ori, voiam să mor, dar nu știam cum, ceea ce văzusem și eu prin filme, pastile mai multe nu aveam În
Fetele nopţii : povestiri de viaţă by Daniela Mirela David () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1167_a_1953]