5,478 matches
-
desăvârșită. Chipul de lumină al dărniciei și sinceritatea copilăriei nu pot decât să emoționeze până la lacrimi. „Binecuvântați!” - „Să binecuvântăm! Părinții pe copii și noi toți unii pe alții, căci cuvântul spus are putere.”. Textul final al cărții, „Minunea”, zugrăvește suferințele îndurate de cei aflați departe de casă, temă și ea frecventată des de autoare, ca una care cunoaște foarte bine, din proprie experiență, aceste emoționante și dureroase trăiri. „Minunea” la care face referire autoarea este aceea a dragostei care unește o
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
de căsnicie a fost o luptă în care ea a fost ca un ostaș al lui Hristos, care își apără credința de dușmani. A fost nevoie să o apere chiar și de soțul ei, care era comunist. Pe toate le îndura, dar de biserică nu a putut să o despartă nimeni, niciodată. Se ruga mult pentru soțul ei ca să-l aducă și pe el Dumnezeu la lumina cunoașterii Adevărului. Când acesta se îmbolnăvise, iar boala lui era dintre cele care nu
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
afară. Eu eram îmbrăcată în paltonul pe care îl aveam în realitate. Îmi plăcea mult acel palton. Printre persoanele care mai așteptau era și o femeie însărcinată. Nu avea decât o rochiță subțire pe ea și se vedea bine că îndura frig. Mie mi se făcuse milă de ea și îi dădusem paltonul meu, dar îi accentuasem că, pe urmă, trebuia să mi-l întoarcă. Mă trezisem. Copilul stătea aproape nemișcat în patul său. L-am chemat pe nume, l-am
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
-se unii după alții. Învățătorul se năpusti ca un turbat asupra copilei lovind-o peste față. Ea începuse a plânge și el se opri. Apoi începu să-i răsucească urechiușele care, în scurt timp, se făcuseră roșii ca cireșele. Copila îndura, icnea de durere, era gata să înceapă din nou a plânge, dar parcă ceva sau cineva o oprea. Învățătorul îi apuca cu degetele lui pielea de sub bărbie și o trăgea cu putere. El aștepta ca ea să-i răspundă la
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
abia o scoteam la capăt. Acum urma să-mi găsesc gazdă, iar din bursa destul de mică să o achit și să trăiesc, lucru care era, pur și simplu, imposibil. Dar, ca de fiecare dată, pentru rugăciunile părinților mei, Domnul se îndura de mine și mereu mă scotea din nevoi și din dificultăți. Așa a fost și atunci; se găsise una dintre colegile mele, Stela Stratan, o fire veselă și mărinimoasă, care îmi oferise jumătate din patul ei pentru întreg anul acela
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
timp? - Irină, tu știi că mama mea are atâta timp, de când se chinuie grozav și nu poate muri? - Știu, Natalie, am auzit că se chinuie sărmana, n-a iertat-o Dumnezeu încă? - Nu, n-a iertat-o! Dar ce chin îndură, cum strigă și cere ajutor, te cuprinde frica și groaza. Mi s-a mărturisit că suferă pentru tot răul pe care l-a făcut unor oameni. Mi-a spus cui și ce rău a făcut și mă trimite la acele
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
făcea și pe mine să sufăr, mai ales, când eram de față la discuțiile celor maturi. Seara, când ne făceam rugăciunea, cea înainte de culcare, tata ne zicea la toți: - Rugați-L pe Dumnezeu să ne trimită ploiță, poate s-a îndura măcar de voi că sunteți nevinovați! După ce ne culcam noi, copiii, se rugau părinții. Auzeam cuvintele pe care le spunea tata în rugăciunile lui. Se ruga din suflet. Eu stăteam în pat și mă întrebam: „Oare ce aș putea da
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
au fost ceas blagoslovit Când noi, mândră, ne-am iubit. Blăstămat a fost și locu Unde ne-am căpătat jocu. Frunză verde de bujor Mai bine ar fi să mor Să nu trăiesc cu mult dor, Dacă tu te-ai îndurat De pe mine m-ai lăsat. 6 Frunză verde lemn cireș, Când s-ar face drumul șăs, Să văd încotr-oi purcede: Că am a mă duce La Marghioala de la Chira; C-am lăsat-o sănătoasă Ș-am găsit-o nevoioasă, Șade
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
Crești, codrule, și te-ndeasă Numai d'o cărare-mi lasă Și-o șiruță de telechiu Să-mi semăn un pic de tenchiu. 222 Eu mă duc, codrul rămâne, Frunza plânge după mine. 223 Pădure, dragă pădure, Sufletul să ți se-ndure, Ien grăbește de-nfrunzește: Multă lume te dorește. 237 {EminescuOpVI 238} 224 Codrule, codruțule, Dismorțește-ți apele Și grăbește de-nfrunzește Că drăguța te dorește. 225 Cântă puiul cucului La poalele nucului, Ș-așa-mi cântă de frumos De cădeau frunzele
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
acasă, cum i-a spus Ileana Cosânzeana, a găsit-o. - Vezi, mamă, cum ai vrut să mă prăpădești, o zis el. Și s-o luat de a doua oară la luptă cu smeul. Măsurîndu-se, l-a omorât. Nu s-a îndurat s-o omoare și pe măsa, ci au pus-o în polobocul în care fusese închis smăul. S-a dus la Ileana Cosânzeana și i-o spus ce-a făcut cu măsa. Ileana i-au zis: - De-acu încolo s-
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
ia vezi dor Ce câștig de la amor, Că câștig venin de moarte, Ceasurile mă desparte. 407 {EminescuOpVI 408} O, scumpe amorul meu, De vei be păharul meu, Un păhar plin de durere Făr de nici o mângâiere. O, iubite amoraș, Că-ndurași de mă lăsași, Dulcele mieu faguraș, Pe lume om pătimaș. Ah, amoriu și suflețele Mângâiere vieții mele, Ah! - Pe tine te-nstrăinezi Și eu pururea oftez. Tu te lipsești de la mine Și eu oftez după tine, Ca un amoriu după
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
am unde dorul să-mi încredințez; L-a cui îndurare stând mă năzuiesc D-această mâhnire să mă mântuiesc, Toat-a mea nădejde e la un noroc: Or să mă ajute sau să mor în foc. Ah, dară noroace, nu te îndura, Fă o mijlocire a mă bucura, Nu-ți cer bogăție să-ți vie cu greu Ci să-mi dai aceea care doresc eu. Arată-ți dar mila nu mă pedepsi Și de-a mea dorință, nu mă mai lipsi. No
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
un duh ș-un gând De la toți de rând. 436 {EminescuOpVI 437} No. 30 Cum ziceai că mă iubești Nu gândeam să mă urăști Ș-atît să mă depărtezi Cât nu vei nici să mă vezi. Mă mir cum te-ai îndurat De-al meu dor înflăcărat, Așa rău de te-ai scârbit Ș-atît te-ai deosebit. Dragostea ce-mi arătai Și nădejdea ce mi-o dai În veci n-aș fi socotit Să fiu așa oropsit. Ah, cerule nalt și sfânt
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
rămas Și plâng cu mare necaz, Oh! vai și plâng cu suspin Că m-am umplut de venin; Veninul s-au împietrit, Sănătatea mi-au lipsit, Căci ție m-am planisit Și sunt foarte năcăjit, Dar Domnul nu s-o-ndura De ticăloșia mea - Amețit în dor mult, - Să m-arunce în mormânt, Ci să ostoiesc cu blândețe Spre ale mele tinerețe, Că eu nu-ți sunt vinovat De ce m-ai ofticat. No. 35 Ah! a mea puică iubită, De multe
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
nesfârșit celui care a părăsit neantul ca să devină cineva. * Orice suferință în viață poate fi înțeleasă ca o cursă atletică de o sută de metri: viteza străbaterii acestei distanțe a durerii consemnează viteza înțelesului, o consumare a ceea ce materia poate îndura până la sfârșit, iar înțelesul nu poate înfrânge... Chiar dacă Ulise iese învingător în această cursă cu suferința, Orfeu este cel care pătrunde înțelesul „vitezei“. Câți dintre noi avem curajul lui Ulise și spaima lui Orfeu? * Va veni o vreme când vom
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
pe Bacon sau pe Descartes, ba chiar îl numește „părintele a ceea ce se cheamă filozofie modernă“. Erou de roman picaresc, zeu al propriei lumi, asimilabil măgarului, pe care îl ia drept model, când leneș, arogant, respingător, când harnic, știind să îndure, încăpățânat etc... - „non c’é Dio senza mondo“, „fără lume, nu se poate vorbi de Dumnezeu“, iată deviza lui de căpătâi. Își schimbase numele din Filippo în Giordano, după cum îl chema pe maestrul care îl inițiase în filozofie. În filozofia
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
Dacă poți, laudă-te cu înfrângerile care te-au doborât, felicită-te pentru ele, fiindcă întotdeauna sunt compensate de fericiri atât de absurde în apariția lor, încât meritele ascunse pentru care îți sunt date sunt aidoma nemeritelor pentru care ai îndurat cândva umilința și nedreptatea. Să nu reușești nimic în viață e un succes cu mult mai aproape de revelația înțelesului și, sigur, mult mai îndepărtat de finalitatea falsă pe care ne-o atribuim. * Țelul, în viață, l-ai pierdut sau începe
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
curiozitate firească ar fi dorința de a ști ce li s-a întâmplat celor cinci sute de persoane arestate în rândurile de votanți de spionii ministerului de interne, aceia care au suferit după aceea interogatorii chinuitoare și au trebuit să îndure supliciul de a-și vedea secretele lor cele mai intime invadate de detectorul de minciuni și, de asemenea, a doua curiozitate, ce-or face agenții specializați ai serviciilor secrete și ajutoarele lor cu grade inferioare. Despre primul punct, nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
și așa mai departe. Puțin câte puțin, am devenit tot mai interesat de clipele de comedie bufă din viața de zi cu zi. Nu doar nenumăratele degete de la picioare strivite sau pocnituri la cap pe care a trebuit să le îndur în decursul anilor, nu doar frecvența cu care mi-au căzut ochelarii din buzunarul cămășii când mă aplecam să-mi leg șireturile la pantofi (urmată de umilința suplimentară a pasului înainte și a zdrobitului ochelarilor sub talpă), ci încurcăturile monumentale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
unii, a îngenuncheat de-a binelea și s-a milogit, implorându-i să îl absolve de păcatele comise. S-ar crede că, aflat în fața unor păreri de rău atât de sincere, orice om simte compasiune față de pelerinul suferind și se îndură de el, dar, dintre toți foștii elevi ai lui Wittgenstein, nici unul singur nu s-a arătat dispus să îi acorde iertarea. Durerea pe care o provocase săpase prea adânc, iar ura lor față de el transcendea orice șansă la milă. În ciuda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
o zi am să mă întorc după ea, că într-o zi o să stăm iar împreună. Dar, Doamne-Dumnezeule, n-a fost ușor, n-a fost ușor deloc. Dacă nu veneai să mă iei astăzi, nu știu cât aș mai fi putut să îndur. Cred că aș fi murit în casa aia. Asta s-ar fi întâmplat, unchiule Nat. Aș fi murit în casa aia și, pe urmă, bărbatul meu și bunul reverend Bob m-ar fi cărat pe câmp în miez de noapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
fim în egală măsură specialiști - sau măcar competenți - în filosofie, literatură, artă și toate celelalte, dar era (sau ni se părea că este) firesc să ne pricepem la toate acestea. Pe de altă parte, problemele sociale se rezumau la cele îndurate de fiecare dintre noi și la cele despre care Partidul ne spunea că nu mai există. Despre „social” nu știam mai nimic deoarece nu se vorbea, nu se scria și nu se traducea mai nimic. Mai mult, puternic ideologizat, socialul
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
am împins individualismul modern pînă la acel grad de maturitate unde acesta se recompune în spațiu public, visînd astfel să ne asociem, cu subtile delicii, doar în jurul unei mese. Cu un ochi la făină și altul la slănină, nu ne îndurăm să isprăvim nici o opțiune, nici cealaltă, nu vrem să ducem la capăt nici despărțirea de trecutul iubit, nici apropierea de viitorul dorit. Sîntem un fel de veșnici și vajnici neisprăviți ai istoriei, în căutarea periodică a mîntuirii noastre ca neam
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
o voce de om, s-o înțelegeți. Te rog, pe Tine, Necruțătorule, cruță-ne, cruță-mă, fă să scap din plasa de pește în care am nimerit, să găsesc un ochi rupt și să ies la larg. Te rog, Îndurătorule, îndură-te. Cândva, sunt sigur, o să vin cumva la voi și-o să mă auziți iar. Nu știu de ce mă aflu aici, în biserică, în fața unei icoane. De ce sunt închis aici, în argintul înghețat al unei lumi pe care nu mi-o
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
printre amintirile lui, în locul care încă era umplut de toate micile ei gesturi. La început nu suferea nici un om în preajmă, cărțile de vizită rămâneau fără răspuns pe tăvița din hol, acum, încet-încet, se mai uita pe ele și se îndura să răspundă. Cam un sfert erau cu da, trei sferturi cu Iertare..., poate cu alt prilej. Vizita lui Costache îi făcea însă bine, îl îndrăgise de când, ca Prefect de Poliție, acum șapte-opt ani, destul de stânjenit de ideea de a lucra
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]