9,526 matches
-
scena românească produce comedii și vodeviluri, în realitate traduceri și prelucrări. Triumfu amorului (1836) e o compunere artificioasă, fără haz, în care premiate sunt, în cele din urmă, dragostea și statornicia. Piesa Actorul fără voie (1836) se aseamănă cu unele comedii ale lui V. Alecsandri. Este, probabil, o traducere a piesei lui August von Kotzebue, Der Schauspieler wider Willen, aceasta, la rândul ei, cu prototip francez. Alte lucrări sunt Nevinovații, cu urmarea O poliță, apoi Nepotul în locul unchiului (1846), după Louis-Benoît
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290678_a_292007]
-
Alecsandri. Este, probabil, o traducere a piesei lui August von Kotzebue, Der Schauspieler wider Willen, aceasta, la rândul ei, cu prototip francez. Alte lucrări sunt Nevinovații, cu urmarea O poliță, apoi Nepotul în locul unchiului (1846), după Louis-Benoît Picard, Trei dascăli, comedie cu cântece, Parazitul sau Meșteșugul d-a-și face norocul (1859), după Schiller. Din Philippe Dumanoir și Clairville transpune comedia-vodevil 33 333 de franci și 33 de centime pe zi (1859), din Henri Murger Bunul odinioară, iar din A.G.A
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290678_a_292007]
-
Renaștere, este și paralela pe care Michelangelo o trasează între el și Dante. Doar Dante Alighieri reprezintă în literatură acea înaltă cul‑ me pe care el, Michelangelo, o reprezintă în arta plastică. Și pentru a fi ase‑ menea autorului Divinei comedii, chiar și în exil neînțeles de concetățenii ingrați, Michelangelo declară că ar fi dat totul pentru lume. O altă temă menită și ea să distrugă imaginea falsă a unui Michelangelo mizantrop, este aceea a prieteniei. Ca mulți artiști și literați
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_987]
-
niciodată așa? Atracția pe care o exercită, tiranic, textul lui Caragiale spune ceva despre măsura veritabilei magii cu care el își "răpune"cititorul. O bună parte din această putere vine din faptul că autorul respiră cu nesaț, el însuși, aerul comediei. Că autorul își închipuie personajele într-o postură veșnic "de rîsul lumii", fără deosebire, într-o proporție uriașă: ca un alt "pedagog de școală nouă", aflat în fața rîndurilor de inepuizabile, potențiale, victime ale sarcasmului auctorial. Cu cît autoritatea este mai
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
din pricină de ch(i)ef, Cănuță apostrofat ca un alt Spiridon: "Dar să dormi și să manînci știi?", calcule de timp și orare, în nuvela La hanul lui Mînjoală, identice cu cele din C. F. R. și din restul schițelor și comediilor ("un ceas și jumătate..., trei sferturi de ceas..., două și jumătate, șapte trecute...") și cîte altele. Uriașă a fost, la Caragiale, plăcerea de a (se) amesteca nestingherit (în) toate lucrurile aparent diferite, aparent serioase -, deconstruindu-le, încălcînd bunele convenții și rezervînd
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
e mult mai serioasă și mai tăcută; nu rîde și nu chiuiește așa cu chef pe la miezul nopții. Și d. Stavrache a ghicit bine." Revenind la sintagma, devenită celebră, a "simțului monstruos", înțelegem că împrejurarea care opune pe spectator actorilor comediei zgomotoase "de afară" măsoară, de cele mai multe ori, sensibilitatea accentuată a celui dintîi. O iritabilitate care schimbă proporțiile, deformînd înțelesul. În pragul "fandacsiei", Efimița și consortul ei construiesc disproporționat semnificația petrecerii de Lăsata secului. O așteptare nervoasă, atingînd paroxismul percepției, întreține
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
păcăliți omagiază eterna victimă comică. Ceilalți, doar nevinovatul (fatal însă) malentendu. Malentendu și... mal entendu, neînțelegere, dar și...ne-auzire corectă a replicilor care se nasc pe o scenă inaccesibilă, ca o ironie teatrală. Situație din care se nutresc, deopotrivă, comedia Conul Leonida față cu reacțiunea, neliniștea călătorului la Grand Hôtel Victoria Română, dar și panica unor personaje cît se poate de grave, din proza scurtă a autorului, ca Leiba Zibal din O făclie de Paște, sau hangiul Stavrache din nuvela
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
coborîre în jocul imund, în miasmele zisei imoralități (politice y compris). Vom accepta că aceasta este neînțelegerea fondatoare, originară, a apropierii critice de Caragiale. Malentendu istoric, în trena căruia se află, opunîndu-i-se, apărarea lui Caragiale, condusă de Maiorescu, în articolul Comediile d-lui I. L. Caragiale. Pentru a disipa o neînțelegere, Maiorescu arunca în aer interpretarea sub specia "actualității" (adică: subiect nedemn, literaricește, imoral etc.), invocînd dimensiunea general-umană eternă, a tipologiei ficționale. Chestiune de estetică, argumente schopenhaueriene. Cu alte cuvinte, "imoralitatea" lumii
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
sau pseudonim (P. Nicanor & comp.) comentarii asupra romanului proustian (À la recherche du temps perdu, Pentru cetitorii lui Proust), același an în care apare volumul Scriitori români și străini, conținînd cunoscutele analize ale prozei scurte sadoveniene, note asupra unora din comediile caragialiene, articolul despre Creangă (...Țăranul și tîrgovețul), Duiliu Zamfirescu (La moartea lui...), Ionel Teodoreanu, Anatole France, Thomas Hardy etc. O chestiune constantă în meditația lui Ibrăileanu este raportul artă-realitate. Cum acesta se întîmplă a fi de prim ordin în reprezentarea
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
desculț (încălțămintea i se rupsese de mult) și când picioarele îi erau numai răni. Pentru mai multe detalii Piéron, H., La Sensation, PUF, Paris, 1967. De ce alimentele nu mai au gust atunci când suntem răciți? Gustul și senzațiile gastronomice În celebra comedie L’Aile ou la Cuisse? (Aripioară sau copan?) a lui Claude Zidi, cu Louis de Funès și Coluche, de Funès conduce un ghid astronomic și este în culmea disperării atunci când își dă seama că și-a pierdut gustul. Totuși, acest
[Corola-publishinghouse/Science/1974_a_3299]
-
dramatică și spectacolul teatral ca atare. Unele cărți sunt monografii despre actori ori culegeri de portrete de actori. Dramaturgia națională e examinată, diacronic, prin două dintre speciile cu deosebire frecventate de autorii dramatici români (Drama istorică națională (Perioada clasică), 1966, Comedia în dramaturgia românească, 1970). Perioadele cercetate sunt ample: volumul despre comedie începe cu relevarea practicilor străvechi, folclorice, asimilabile artei spectacolului (capra, brezaia, păpușile etc.) și - acordând examinării diferitelor momente ori personalități o extensie proporțională cu valoarea ori importanța (Caragiale are
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285851_a_287180]
-
actori ori culegeri de portrete de actori. Dramaturgia națională e examinată, diacronic, prin două dintre speciile cu deosebire frecventate de autorii dramatici români (Drama istorică națională (Perioada clasică), 1966, Comedia în dramaturgia românească, 1970). Perioadele cercetate sunt ample: volumul despre comedie începe cu relevarea practicilor străvechi, folclorice, asimilabile artei spectacolului (capra, brezaia, păpușile etc.) și - acordând examinării diferitelor momente ori personalități o extensie proporțională cu valoarea ori importanța (Caragiale are, de pildă, rezervat un întreg capitol) - merge până la G. Ciprian, în vreme ce
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285851_a_287180]
-
I. Nottara, București, 1966; Drama istorică națională (Perioada clasică), București, 1966; Institutul de artă teatrală și cinematografică (în colaborare cu G. D. Loghin și R. A. Petrescu), București, 1966; Istoria literaturii dramatice românești și a artei spectacolului, I-III, București, 1966-1982; Comedia în dramaturgia românească, București, 1970; Întâlnire cu capodopera, București, 1973; Profiluri. Mari actori români, București, 1973; Sub soarele sudului. Posibil itinerar în vetre de cultură, București, 1975; Viziune și univers în noua dramaturgie românească, București, 1977; Titani ai Renașterii, București
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285851_a_287180]
-
de țesături. Colaborează la „Vremea” cu încercări literare și cronici muzicale, iar în revista „Gluma” a lui Ion Anestin îl lansează pe Gâgă, personaj căruia avea să îi dea o anumită faimă. În 1927 debutează ca dramaturg pe scena Teatrului Comedia din București, cu piesa Colacul de salvare. În 1940, sub regimul legionar, devine director general al Societății Regale de Radiodifuziune. Părăsește definitiv țara în 1947, trecând frontiera clandestin și se stabilește o vreme, după o seamă de peripeții pe care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288000_a_289329]
-
care ar fi trebuit să îi sprijine profesional și material. Aici și-a publicat Dimitrie Bolintineanu o parte din articolele politice (Principii din 1789, Liberalismul, Școalele primare rurale ș.a.), precum și poezii. Versuri dau V. Alecsandri, Zaharia Antinescu, I. Savin. O comedie de Eugène Scribe traduce, sub titlul Independinții, Iacov G. Manu, iar I. Răducănescu transpune sub titlul Șarlota Corday un fragment din studiul Femeile și revoluțiunea de Jules Michelet. În 1867, la rubrica „Încercări de poezie”, e inserat un Imn cântat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288365_a_289694]
-
ori perfecțiunea, dar constanța atitudinilor dă impresia de repetiție, de saturație și chiar de registru minor. Această atracție spre arabesc coexistă încă din anii 1915-1916 cu o alta, spre construcția monumentală. Fascinat de arhitectonica Florilor răului, apoi de a Divinei Comedii, a Paradisului pierdut ori a lui Faust, atras, pe de altă parte, de concepția lui Ernest Renan asupra civilizației umane sprijinite pe trei piloni principali (civilizația iudaică, cea greacă și cea romană), poetul proiectează un vast Cântec al Omului, care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286704_a_288033]
-
își permite unele abateri de la textul original, alteori tălmăcirile sunt mai mult adaptări, localizări. Preferințele lui se îndreaptă, dintre autori, spre Molière (Bădăranul boierit, George Dandin, 1836) și către dramaturgie. Astfel, el tălmăcește vodevilul Mademoazel Aise de Étienne Arago și comedia Două bilete după Florian, jucată în 1845. În „Curiosul” publică o tălmăcire din „Le Temps”, Prorocul Petre. În aceeași foaie, semnând cu inițiale, inserează un scurt comentariu pe marginea unei „imitații” de D. Ciocârdia-Matila după elegia lui Ch.-H. Millevoye
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290628_a_291957]
-
literară a aceluiași moment, cu deosebire analiza aproape didactică a scrierilor lui Titu Maiorescu. Hazardată apare însă interpretarea fizionomiei spirituale a lui Mihai Eminescu, considerat un optimist și un spirit practic, pe baza gazetăriei politice și prin minimalizarea postumelor. În comediile lui I.L. Caragiale se evidențiază în mod exagerat filonul tragic, iar valoarea lui Duiliu Zamfirescu e supraapreciată. G. împinge aici, ca și cu alte prilejuri, sociologia literaturii spre sociologism, tendință căreia nu reușește să i se sustragă. Volumul Flautul lui
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287124_a_288453]
-
colaborare cu Silvia Andreescu), București, 1956; Vecinii (în colaborare cu Silvia Andreescu), București, 1962; Unde-s marile iubiri? Cine așteaptă flori, București, 1967; Epoleții invizibili (în colaborare cu Silvia Andreescu), București, 1969; Iubitul meu fără nume, București, 1969; Drame și comedii (în colaborare cu Silvia Andreescu), București, 1972; Podul sau Curierul special, București, 1977; Excursia, București, 1977; Noaptea pe asfalt, București, 1980; Politica, București, 1982. Repere bibliografice: Constantin Paiu, „Epoleții invizibili”, CRC, 1971, 24; Alecu Popovici, „Casa de mode”, TTR, 1973
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287979_a_289308]
-
ultimul număr, Însemnările unei paiațe de Alice P. Sturdza, alături de fragmentul ce evocă viața lui Niccolò Paganini din Nopțile florentine de Heinrich Heine, în traducerea lui G. Niculescu. În ambele numere apar informații despre spectacole de la teatrele din capitală: Național, Comedia, Alhambra. I.I.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289541_a_290870]
-
t.p. și alte specii folclorice se rezumă, de regulă, la includerea unor doine, cântece propriu-zise, strigături și chiar descântece în structura reprezentărilor dramatice. Interferența cu creațiile culte este însă reciprocă. Comodia vremii (Franțuzitele) a lui C. Facca și unele comedii ale lui V. Alecsandri și Matei Millo resimt puternic influența t.p. de păpuși, așa cum multe spectacole folclorice poartă amprenta textului scris. Piesele ce alcătuiesc repertoriul t.p. continuă să se bucure de interes și conferă sărbătorilor de iarnă o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290104_a_291433]
-
prodigios. Semnează în periodice sute de transpuneri din poezia lirică italiană, franceză, portugheză, braziliană, catalană, hispano-americană, versiuni ale unor cărți de critică, estetică, poezie, însoțindu-le de prefețe, postfețe, bibliografii, cronologii, note etc. Avea în șantier o traducere a Divinei Comedii de Dante, din care a încheiat și a publicat parțial în periodice - „Apostrof”, „Echinox”, „Vatra” - prima parte, Infernul. A fost distins cu Premiul Internațional „Eugenio Montale” (1988) pentru tălmăcirea poetului în românește și cu Premiul Internațional Diego Valeri-Città di Monselice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288671_a_290000]
-
1938-1940), face parte din Gruparea criticilor literari români (întemeiată în 1936), pledează în procese, precum cel intentat lui Geo Bogza, acuzat de pornografie pentru Poemul invectivă, scrie literatură de imaginație - piesa Jocul de-a vacanța, pusă în scenă la Teatrul Comedia în 1938, și romanul Accidentul, editat în 1940, an în care efectuează și câteva luni de concentrare. Nescutit, în timpul războiului, de mizeriile și umilințele condiției de evreu, S. va fi din 1941 profesor la Liceul „Cultura”. În martie 1944 i
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289592_a_290921]
-
Biserica Neagră din Brașov, este menționat, cu transcrierea pasajului esențial, în cronicile lui Șerban Cioculescu și Vladimir Streinu. Altă secvență memorabilă include o alunecare pe schiuri, amețitoare. Un deosebit succes, de critică și de public, obține scriitorul cu teatrul său. Comedii sentimentale prin subiect, piesele lui S. se ridică deasupra celei mai întinse părți din dramaturgia perioadei interbelice prin lirism și intelectualitate, prin prospețimea expresiei. Aflat în vilegiatură, undeva în munți, Ștefan Valeriu, protagonistul din Jocul de-a vacanța, întrerupe funcționarea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289592_a_290921]
-
Mihail Sebastian nu poți vedea nimic din ceea ce ar fi menit să dea clasicitate, spirit și autenticitate durabilă literaturii noastre dramatice; dar poate că nimeni nu s-a gândit să le caute acolo unde era altceva de aflat: în aceste comedii simple și juste, scrise de un condei salubru și fermecător, nădăjduiești cu modestă ambiție să găsești repertoriul meritoriu al spectacolelor comune. I. NEGOIȚESCU Mihail Sebastian face figură de critic impresionist care discută opera în cauză fără prejudecăți, cu o înțelegere
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289592_a_290921]