6,602 matches
-
ca și în Austria. În centrul continentului european se instalează astfel un adevărat haos. Bilanțul moral al conflictului este tot atît de dezastruos. Primul război mondial i-a învățat pe europeni că industria, tehnica și știința puteau fi folosite pentu uciderea în masă. Al doilea război a împins această constatare pînă la limitele extreme ale ororii și absurdului. Dincolo de obiectivele sale "tactice" -distrugerea forțelor armate și a potențialului industrial al adversarului bombardamentul aerian a avut și un rol "strategic", acela de
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/964_a_2472]
-
fel, popoare aparținând unor civilizații primitive din Africa, din Asia orientală (indienii - care au fost obligați de englezi să renunțe, abia în 1829, la acest ritual, chinezii), din zona Anzilor ori din Insulele Fiji - perturbă drepturile de proprietate ale defunctului; uciderea femeii rămase fără soț nu făcea decât să exprime din nou aceste relații, întrucât soția era considerată proprietatea bărbatului. Cercetătorii etnologi au strâns destule mărturii care arată că văduvele însele doreau să-și însoțească bărbații „dincolo”, întrucât căsătoria era o
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
per il marito e il figlio”49. Ambițioasă, dornică să domine viața politică, își marca prezența prin cruzime (și-a omorât dușmanii, după ce s-a întors în Macedonia, și a fost amestecată, se pare, în uneltirea care a dus la uciderea propriului soț50). Era sălbatică precum Epirul natal și nutrea năzuințe dincolo de condiția în care erau acceptate, pe vremea aceea, femeile 51. Când a murit Alexandru Macedon (323 î.Hr.), Roxana, soția sa, fiica lui Oxyart din Bacteriana (cel care se răsculase
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
pienta di dignita, tutta dedita all’educazione dei figli nello spirito d’austerita secondo i precetti dell’antica aristocrazia repubblicana”55. Ar putea fi socotită, la fel de bine, și un simbol al „văduvei romane” faimoasa „univira”, căci - retrasă la Misena după uciderea lui Caius - a viețuit în restriște (refuzase coroana Egiptului oferită de Ptolemeu) cultivând amintirea tatălui, a soțului și a fiilor 56. Lungul șir de secole al Romei antice a înscris și multe chipuri de femei, exemple pentru feluritele ipostaze ale
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
acea femeie, înrudită cu Matei Corvin, care îi era soție, rămânând văduvă) simpatizanți ai lui Laiotă Basarab (capul tăiat al Voievodului ar fi fost trimis la Istanbul prin decembrie 1476 sau la începutul primei luni a anului următor) și calificăm uciderea lui Basarab cel Tânăr („L-au ucis Mehedinții în satul Glogova” - le scria, în 1482, Vlad Călugărul brașovenilor; țepeluș căuta acolo un adăpost, căci Glogova era satul cumnatului său, Stanciu) drept un asasinat (de făptuirea lui istoricii - încă în căutarea
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
Rău a fost ucis pe treptele unei biserici [catolice, e drept] din Sibiu, când ieșea de la liturghie și era în preajma Episcopiei din Râmnicu-Vâlcea80 (sau în oraș81). Rămasă văduvă, Ruxandra se va recăsători, peste câțiva ani, cu Radu Paisie. Nici circumstanțele uciderii lui Vlad Vintilă (1532-1535), nepot al lui Vlad Călugărul, nu sunt prea bine cunoscute. Cel ce își zicea fiu al lui Radu cel Mare („fiul marelui și preabunului Radu voievod”), Vlad Vintilă, județul de la Slatina, i-a dezamăgit repede pe
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
într-o „politică” uneori obscură, adesea complicată. Escaladări ce nu țineau cont în realizarea suprimării nici de statutul Voievodului, nici de sacralitatea instituției prin intermediul căreia se înfăptuise ungerea. Explozii violente, precum războaiele, erau urmate de trădări ce alegau ca soluție uciderea. Mihai Viteazul era Domn, când a căzut pradă - crede Stavrinos în a sa Poveste prea frumoasă a lui Mihai Voievod. Cum domni în Valahia, cum tăie pe turcii care se aflau acolo, și pe urmă fu ucis cu pizmă, fără
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
veneno dato, periit”; mai târziu, confundându-l pe Pătrașcu cel Bun cu Mircea Ciobanul, Mihail Sigler așază și moartea celui de-al doilea, petrecută la 25 septembrie 1559, sub semnul administrării de otravă 99; se va vorbi apoi și de uciderea prin otrăvire - prin 1568 - a lui Petru cel Tânăr, fiul lui Mircea, exilat la Konya 100), o moarte insidioasă (cum zice un istoric francez), nu avea, de cele mai multe ori, un agent provocator declarat, un „autor” nominalizat. De aceea cronicarii ezită
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
implica, prin intermediul unui ucigaș notoriu, Ghinea căpitanul, care-i îndeplinea ordinele (și, probabil, al altor interpuși: „pen mijlocul unor léși”), în dispariția lui Gheorghe Duca. Tot de numele lui Șerban Cantacuzino sunt legate și „întâmplările” stranii istorisite de Neculce (niște „ucideri tăcute”) în legătură cu Gavriliță Costachi, hatmanul (a fost căsătorit întâi cu o fiică a lui Caracaș, apoi cu Tudorica, fiica hatmanului Iancu Costin - i-a fost, deci, cumnat lui Miron Costin -, și, în fine, cu Vasilica, fiica marelui sluger Gavril Palade
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
a românilor în care a fost amestecată otrava, pulberea aducătoare de moarte, a cărei folosire - precizează îndreptarea legii, regretând dispariția ori atenuarea durității cu care mai vechile pravile pedepseau această crimă, „se va certa mai rău decât cela ce face ucidere cu sabiia sau cu altă armă”115. Nu am de gând să „urc” spre sfârșitul secolului al XVII-lea, în timpul lui Constantin Brâncoveanu (înregistrând cele spuse de Radu Popescu - dispus oricând să înnegrească - chiar prin reproducerea unor zvonuri - amintirea Brâncoveanului
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
acuza pe Ion Vodă de cruzime, dorind să-l așeze pe tronul Moldovei pe fratele său, Petru Șchiopul), apoi bătălia pierdută cu turcii, cu lupte la Jiliștea, în țara Românească, la Brăila, Tighina, Cetatea Albă, Roșcani și Cahul, și, în fine, uciderea Voievodului, pe care o primește Ion Vodă („Și a fost prins și Ioan și pe dreptate a fost făcut de rușine, căci a fost târât de două cămile și rupt în două și astfel și-au dat în chinuri sufletul
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
și pe dreptate a fost făcut de rușine, căci a fost târât de două cămile și rupt în două și astfel și-au dat în chinuri sufletul său de ucigaș”) - este meritată. Mai târziu, Ureche va fi de părere că uciderea „groaznică” rezervată nesupusului (pedeapsă cu iz oriental) de un suzeran mânios trebuia să aibă forță de exemplu, să facă „pedagogie”, să descurajeze inițiative asemănătoare. Comportarea lui Ion Vodă cel Viteaz (care știa că, intrând în tabăra turcească, mergea la moarte
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
știut să o fi făcutț”.) Maria (sau Marica), fiica lui Lupu Huru, pârcălabul de Hotin (cu care Ion Vodă se însurase - nu uită Azarie să spună - în Postul Mare) a rămas văduvă. Vom mai afla semne de la ea prin hrisoave. Uciderea lui Ion Vodă cel Viteaz a fost, negreșit, o demonstrație de forță. (turcii o făceau, de altfel, destul de des; pe Mihail, fiul lui Mircea cel Bătrân, prinzându-l în timpul unei lupte, l-au decapitat din porunca sultanului Mehmed I; la
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
des; pe Mihail, fiul lui Mircea cel Bătrân, prinzându-l în timpul unei lupte, l-au decapitat din porunca sultanului Mehmed I; la fel și pe fiii săi, Radu și Mihail). Culmea în acest soi de „exerciții” o ating turcii prin uciderea Brâncovenilor și Cantacuzinilor. Să examinăm datele primului măcel: Sfârșitul tragic al Brâncoveanului („tăierea nedreaptă a evlaviosului Constantin Basarab” - va spune grecul Mitrofan Grigoràs în a sa Istorie pe scurt 124), victimă a lăcomiei nepotolite a unor suzerani sângeroși, a împrejurărilor
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
ca „Doamna Sultana”137 a devenit văduvă. în cazul lui Miron Barnovschi (care era însurat acum - după ce ținuse pe o fată a lui Radu Mihnea - cu o fiică a lui Pszerembski castelan de Camenița 138), turcii au apelat la o ucidere de rutină. O povestește Miron Costin: „Au pricepută Barnovschi-vodă cu câteva dzile perirea sa, și amu din chisoare (că-l închisesă cu câteva dzile înainte veziriul cu porunca împărăției) scrisesă o carte aicea în țară la inima sa [Elena Barnovschi
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
puternicul Domn de București în scaunul domnesc (intervențiile lui Brâncoveanu în Moldova ar motiva, poate - crede Neculce - „osânda” acelei țări, „că-i tot schimba domnii adése, și-l blăstăma toată țara291, și închiderea ei printre pricinile ce au dus la uciderea Prințului Aurului) - era în bună măsură constituită în zestrea pe care un alai impresionant, descris de cronicari, a dus-o în 1694 la Iași. Foaia de zestre, alcătuită „cu mila lui Dumnezeu” la 13 octombrie 1693, enumera: „1 iie cu
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
Constantin Rezachevici, op. cit., vol. I, p. 172. 79. Vezi Nicolae Stoicescu, Dicționar..., P. Drăgan - am văzut - o ținea pe Stana, fiica Neacșei (fata lui Vlad Vodă Călugărul) și a marelui vornic Calotă. 80. Vezi Doru Moțoc, O ipoteză despre locul uciderii lui Radu de la Afumați, în „Studii vâlcene”, IV, 1980, pp. 50-57. 81. Constantin Rezachevici, op. cit., vol. I, p. 173. în 1530, Moise Vodă îi va omorî („cu lege direaptă” - ar fi exclamat Miron Costin) pe cei doi complotiști ucigași. 82
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
1714-1716), în D. Russo, Studii istorice greco-române, tomul II, București, 1939, pp. 440-441 (traducerea la p. 441). 125. Mitrofan Grigorŕș, op. cit., pp. 440-441. Despre „pizmă” vorbea și Pavel Popovici din Diesig („O, pizma câtu-i de mare...) în stihurile care deplângeau uciderea lui Brâncoveanu (scrise pe la 1813). 126. Vezi Nicolae Iorga, Cronicile muntene, extras din „Analele Academiei Române”, Mem. Secț. Ist., seria a II-a, tom. XXI, București, 1899, p. 423. 127. Vezi Nicolae Iorga, op. cit., p. 401: Filii mei, filii mei! Iată
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
în epoca Renașterii, București, Editura Minerva, 1984, p. 162). 100. Publicând inscripția (în Inscripții din bisericile României, vol. I, fasc 2, București, Minerva, 1907, p. 170-171), Nicolae Iorga precizează că boierul oltean a dobândit prima rană în 1594, cu prilejul uciderii turcilor în București, iar a doua oară a fost rănit în lupta de la Stănești (Vlașca) din 11/ 21 ianuarie 1595. 101. Misiunile diplomatice îndeplinite de Stroe Buzescu pentru Mihai Viteazul au fost câteva: trimis de Domn în țară, de la Istanbul
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
casa lui”) pe drumul către moarte, la Stanbul. A stat închisă, împreună cu femeile, întâi în sinistra temniță a Celor Șapte Turnuri, apoi în palatul Domnilor țării Românești, din nou la Ediculè, până în ziua tragediei. A fost de față ea la uciderea soțului și a fiilor (cum afirmă unele relații care au circulat în Apus: „Ces 6 corps morts furent ensuite transportés par des porteurs devant la grande porte de la Cour, pour servir de spectacle à tout le monde, et le lendemain
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
liturghie tot în genunche la sfintele icoane. Fiind gata, s-au pricestuit trupului și sângelui Domnului nostru Isus Hristos. Iar cînd au fost seara, pre la cină, l-au omorât în trapezăriia mănăstirii”. Faima individuală și onoarea familiei Stoica Ludescu, în urma uciderii postelnicului Constantin Cantacuzino din porunca Voievodului Grigore I Ghica, se lamentează (declanșează un fel de „plângere universală”) și blesteamă: „O, diavole, rău pizmaș neamului omenesc, cum prelăstiși tu pre Gligorie-vodă de omorî pre Costandin fără judecată, fără vină nimic? Iar
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
pentru repararea acestui prestigiu, Cantacuzinii exploatează toate circumstanțele favorabile și, în clipa când pe tron urcă un Voievod care le era obedient, Antonie Vodă din Popești, ei deschid un proces (ideea de „judecată dreaptă” este primordială) contra celor vinovați de uciderea postelnicului Constantin Cantacuzino. „Hrisovul de îndreptățire”, emis ulterior de cancelaria voievodală - un soi de prezentare a împrejurărilor, a lucrărilor din „divanul cel mare”, a sentinței și a comutării ei, ne spune că actul urmașilor postelnicului (îi enumeră: „dumneaei jupăneasa Elina
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
reprezentante în iad - unde se putea ajunge ușor prin sex - erau - vom vedea - preotesele recăsătorite), lor li se punea în seamă și capacitatea (necenzurată) de a întreține relații sexuale nelegitime (acompaniate de utilizarea mijloacelor contraceptive sau avortive ori chiar de uciderea pruncilor la naștere), în urma cărora apăreau copii -, „feciori de văduvă”, „feciorași de văduviță” (Ov. Bârlea) - născuți ca urmare a unor aventuri postconjugale cu tați necunoscuți și crescuți dincolo de cadrul unei familii obișnuite. Erau - adică - pericole (uneori deloc potențiale) pentru comunitate
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
de intențiile criminale ale unei mame ucigașe („Știa că mumă-sa vrea să-i pună capul, dar nu purta mare frică”). Continuă probele la care este supus de mamă (la început în înțelegere cu balaurul) și, după smulgerea lemnelor și uciderea balaurilor, feciorul este trimis după „apă vie și apă moartă, de unde să bat munții în capete”, după un „purcel de scroafă selbatecă cu dinții de fer”, după o „pasere de înde de întâlnesc vânturile care bat”, după „mere de aur
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
sau va deveni văduvă: ea nu va cunoaște, totuși, în mai mică măsură, secretele celei cu care are relații sexuale” 496. Văduva visată difuzează - în cele mai multe tâlcuiri - negativul în care mentalul o încadrase (francezii, de pildă, numesc văduvă [veuve] instrumentele uciderii - spânzurătoarea, ghilotina, dând expresie „sensului castrator dat de limbajul popular sau argotic acestui cuvânt” - la veuve poignet „văduva lu’ Pumnu”, adică „mâna masturbatorului” 497). Văduvă de vei visa „înseamnă supărare” - zice o Carte de vise alcătuită (pretinde necunoscutul autor) „după
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]