5,659 matches
-
efecte are imponderabilitatea asupra secreției sucului gastric. Amândoi îl ascultau, scoțând câte o exclamație din când în când, dar cu cât îl auzeam mai mult, cu atât eram mai convins că nu e doctor, deși purta halat alb. Nimeni din cantină nu mi-a acordat o atenție deosebită, nimeni nu m-a privit pe sub sprâncene și nu eram convins că prezența mea fusese măcar băgată în seamă. Cred că li se părea normal să fiu și eu acolo. Doar bărbatul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
de râsete, de strigăte, de trăncăneli. Era exact gălăgia pe care nu am mai putut-o suporta în ultimele luni, dar acum că eram aici, într-o atmosferă de liniște, chiar stranie aș spune, nu mă simțeam relaxat. Atmosfera din cantină se asemăna cu cea de la un târg de mașini-unelte - un loc în care se adună specialiști interesați de un domeniu restrâns de activitate și care fac schimb de informații pe care le înțeleg doar ei. După cină, înapoi în camera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
se părea că o distanță incomensurabilă separă verbele nemțești neregulate de această bucătărie. Naoko și Reiko s-au întors pe la ora unsprezece și treizeci de minute. Au făcut, pe rând, duș și s-au schimbat. Am plecat toți trei la cantină și după prânz am luat-o spre poarta principală. De data aceasta, portarul era la datorie. Stătea la măsuța lui și mânca cu poftă. Probabil că i se adusese prânzul de la cantină. La radioul de pe raft se cânta o melodie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
s-au schimbat. Am plecat toți trei la cantină și după prânz am luat-o spre poarta principală. De data aceasta, portarul era la datorie. Stătea la măsuța lui și mânca cu poftă. Probabil că i se adusese prânzul de la cantină. La radioul de pe raft se cânta o melodie populară veche. Ne-a salutat prietenos când ne-am apropiat și am răspuns în același mod. Reiko i-a explicat că plecăm la plimbare și ne întoarcem în vreo trei ore. — Grozav
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
făcut nimic, spuse Naoko, înroșindu-se. — Chiar n-ați făcut nimic? m-a întrebat Reiko și pe mine. — N-am făcut. — Ce plicticoși sunteți! spuse Reiko, oarecum nemulțumită. — Ai dreptate, am zis eu, luând o gură de cafea. Atmosfera din cantină era aidoma celei din ziua precedentă - aerul, vocile, chipurile. Doar meniul se schimbase. Bărbatul cel chel, îmbrăcat în alb, care vorbise ieri despre influența imponderabilității asupra sucului gastric, a venit la masa noastră și ne-a bătut la cap cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
buzunarul de la piept. Avea în buzunarul acela trei pixuri, creioane și o riglă. După ce a mâncat, mi-a spus ce-mi spusese și cu o zi înainte: — Iernile sunt frumoase aici. Să vii neapărat la iarnă. Apoi a ieșit din cantină. — Individul e doctor sau pacient? am întrebat-o pe Reiko. — Tu ce crezi? — Chiar nu știu ce să spun. Oricum, nu pare în toate mințile. — E doctor, spuse Naoko. Doctorul Miyata. — Ai dreptate, spuse Reiko. Pun pariu că e cel mai nebun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Te caută o femeie.“ Am coborât în hol și am văzut-o pe Midori. Purta o fustă de jeans incredibil de scurtă și ședea pe un scaun, picior peste picior, căscând. Toți cei care treceau pe acolo în drum spre cantină rămâneau cu ochii pironiți pe picioarele ei. Chiar avea picioare foarte frumoase! — Am venit prea devreme? întrebă ea. Am impresia că abia te-ai sculat. — Poți să mă aștepți cincisprezece minute? Ma spăl pe față și mă bărbieresc. — Pot să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
tu ești un individ atât de drăguț, încât sunt convinsă că o să te împaci foarte bine cu fata asta. S-ar putea chiar s\-i plac\ un prânz de o sută douăzeci de yeni. — În nici un caz. Nu mâncăm la cantină pentru că ne place, ci pentru că nu ne putem permite altceva. — Oricum, nu ne judeca dup\ aparențe. E adevărat că frecventăm o școală sofisticată, dar cele mai multe dintre noi suntem foarte serioase. Nu toate fetele umblă după băieți cu mașini sport. — Înțeleg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Oare ce se întâmpla? Au trecut zece zile de când vorbisem cu ea la telefon. M-am gândit să o sun, dar m-am abținut, pentru că a spus că mă va suna ea pe mine. M-am întâlnit cu Nagasawa la cantină, joi. S-a așezat lângă mine, cu tava cu mâncare și și-a cerut scuze pentru ceea ce se întâmplase la mica lui petrecere. — Nu-i nimic, am zis. Îți mulțumesc pentru cina aceea grozavă. Trebuie să recunosc, totuși, că ți-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
o logică în spusele ei. Îmi doream mult să o văd sănătoasă și fericită. Naoko a fost foarte dulce în ziua aceea și mi-ar fi plăcut foarte mult să o vezi și tu așa. Apoi ne-am dus la cantină și am luat cina, ca de obicei. După cină, am făcut baie și am deschis o sticlă de vin de foarte bună calitate, pe care o pusesem bine, pentru ocazii speciale. În timp ce ne cinsteam, eu cântam la chitară, ca de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
din greu ca să susțină căsătoria aia? Din când În când, lui Rose Îi plăcea să-și Închipuie cea mai bună variantă a ei Încă mergând la facultate, Încă virgină și, o, da, Încă slabă. De curând găsise o slujbă la cantina facultății care ar fi putut-o ajuta să-și Împlinească primul vis, deși nu și pe celelalte două. Pe când intra În raionul următor, chipul lui Rose se schimonosi. Mâncare Internațională. A aruncat o privire nervoasă la borcanele cu vinete În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
monteoru era un club închis (dar permeabil pentru noi membri), un spațiu dedicat bîrfelor politice și literare, un loc unde se făceau chefuri și se defulau spiritele, o arenă unde se înfruntau oameni de spirit și se seduceau femei, o cantină unde se mînca bine și mai ales se puteau bea alcooluri de calitate, un fel de rezervație culturală unde scriitorii și artiștii erau lesne ținuți sub observație, un centru de schimb de informații dintre cele mai diverse (începînd cu cele
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
duc. Până la capul liniei n-am mai vorbit. Acolo ne-am dat jos și am ieșit pe Brezoianu. În dreptul unei clădiri Dobrinescu se opri și îmi făcu semn cu capul: intrarăm înăuntru. Totuși citii afară o placă pe care scria: Cantina refugiaților ardeleni. Intrarăm într-o sală mare și într-adevăr văzui oameni mulți la mese, mâncând. Ce caută Dobrinescu aici?" m-am mirat. La intrare, în stânga, lângă perete, o ladă cu pâine, lângă ladă o masă la care stătea un
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
și facem! Tata, la Brașov, s-a dus la un ziar și a scris. - Bine, Codrine și tu ce faci în București? - Sunt pedagog într-un internat. Nu l-am întrebat unde. Știam că îl puteam găsi acolo seara la cantină... Ne-am despărțit, ne-am spus la revedere și am plecat. Am revenit, câteva zile mai târziu, să-l revăd, dar nici atunci și nici în zilele următoare n-am dat de el. Plecase la Brașov, după taică-său? Sau
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
la revedere și am plecat. Am revenit, câteva zile mai târziu, să-l revăd, dar nici atunci și nici în zilele următoare n-am dat de el. Plecase la Brașov, după taică-său? Sau câștiga destul de bine și renunțase la cantină? Îmi aminteam, atunci la Sinaia, că anul trecut dăduse el de adresa mea și primisem o scrisoare să viu să-l vizitez la Cristur, unde era învățător. M-am dus, prins de nostalgie, să revăd orașul în care petrecusem doi
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
el n-a insistat să mai rămân. Pe enigma acelei vizite, gândul îmi stăruia la Sinaia: Ce-o mai fi făcând Codrin? O li scăpat taică-său? I-o fi născut nevasta? Ce limbă avea să vorbească noul născut?... ... De la cantina refugiaților ardeleni l-am urmat la ieșire pe Dobrinescu. Fără șovăire, mă ducea iar undeva. Nu, nicăieri, înapoi la tramvaiul 6. Iar la coborâre, în Dămăroaia, nici o surpriză: la el acasă. Zic: - Hai să luăm și noi un chil de
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
-l dădea editarea unui ziar. Deschise calculatorul și încercă să se cufunde în alegerea formatului pentru titlu, dar în zadar. Dincolo, în redacția de știri, era neobișnuit de liniște. Majoritatea reporterilor erau pe teren sau ieșiseră să mănânce ceva la cantină sau la cârciuma de-alături. Jack se învârti de colo-colo un timp, apoi se dădu bătut. Era limpede că n-avea să reușească să lucreze. Multiubitul lui Saab albastru îi făcea cu ochiul din spațiul de parcare rezervat redactorului-șef
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
păsat că, unora, aceste virtuți li s-au părut mai degrabă vicii. Încât destul de repede povestea a început să-mi placă. Devenisem în azil "cineva", am înțeles asta din o mie de amănunte. Mi s-a rezervat o masă la cantină, iar portarul mă saluta cu și mai mult respect. Când m-a prins singur, mi-a mărturisit, roșindu-se, că ar fi vrut să-i vorbesc Bătrânului despre el. Nu cerea să fie avansat, i-ar fi făcut însă plăcere
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
și înspăimântător, așa cum spuneam mai înainte) de mult aș fi dat năvală în birou și aș fi cerut un salariu decent. Aici trebuie să fac o digresiune. Pe când urmam în mod nesistematic cursurile post-universitare, am întâlnit într-o zi la cantină o domnișoară numită Myrna Minkoff, o tânără studentă, o fată guralivă și agresivă din Bronx. Această expertă din universul acelui Grand Concourse a fost atrasă la masa la care eram sărbătorit datorită singularității și magnetismului persoanei mele. Când măreția și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Mouse cu brațe înmănușate indica orele, constată că prânzise doar cu o oră în urmă. Totuși, ciudatele arome îi lăsau gura apă. Intră în garaj și privi împrejur. Într-un colț, un bătrân fierbea crenvurști într-o oală mare, de cantină, ale cărei dimensiuni făceau să pară neînsemnat arzătorul cu gaze pe care era așezată. — Scuzați-mă, domnule, i se adresă Ignatius, vindeți aici și la bucată? Ochii apoși ai bătrânului se întoarseră spre muntele de om care îi vorbea. — Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
când Insch adăugă: — Și Încearcă să nu o scoți din sărite pe Watson. Nu e poreclită degeaba „Rupe-Coaie“. Sediul central al Poliției Grampian era destul de mare Încât să aibă propria morgă, situată În subsolul clădirii și Îndeajuns de departe de cantina angajaților Încât să nu le taie acestora pofta de mâncare. Era o Încăpere mare, vopsită În alb imaculat, și era prevăzută cu sertare frigorifice pentru cadavre de-a lungul unui perete. Bucățile de gresie ale podelei scârțâiră sub pașii lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
și magazinele de pe Victoria Road. Ofițerul de serviciu le spuse că Duncan Nicholson fusese vârât În cea mai urâtă celulă din Închisoare. Era acolo de mai bine de o oră. Pentru mai multă siguranță, Logan și Watson se opriră la cantină pentru o cană cu ceai și un castron de supă. Zăbovind la mazăre și șuncă În timp ce Nicholson stătea singur și Îngrijorat Într-o cameră Întunecoasă. — În regulă, spuse Logan după ce terminară. Cum ți-ar plăcea să-l abordezi pe domnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
carton din tava pentru corespondență internă. — Analizele de sânge pentru fata ta de patru ani necunoscută. Sunt niște chestii interesante acolo. Îi dădu plicul, trase fermoarul sacului, aranjând cadavrul, În vreme ce Logan răsfoia raportul. Brian nu glumea. Era foarte interesant. La cantină, la vremea prânzului, era un singur subiect de discuție: oare avea să fie dat afară inspectorul Insch? Logan mâncă În liniște la o masă cât mai departe de ceilalți. Pentru el, lasagna avea gust de ziar umed. Se făcu liniște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
a lua ca de obicei: supă scoțiană, macaroane cu brânză și cartofi prăjiți, pandișpan cu gem și cremă. — Te rog, Doamne, spuse Logan În barbă, fă să se ducă să stea În altă parte... Dar Insch Își roti privirea prin cantină, Îl văzu pe Logan și o luă drept spre masa lui. — Bună ziua, domnule. Logan Împinse la o parte lasagna pe jumătate mâncată. Spre imensa lui ușurare, inspectorul Insch abia mormăi un bună ziua și Începu să-și mănânce supa. Și când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
cu geamuri fumurii iese În drum și se Îndreaptă spre centrul orașului. Gerald Cleaver era liber. Înapoi la sediul poliției, Logan se alăturase unui șir lung de polițiști și polițiste cărora le curgea nasul și strănutau. În fața rândului, personalul de la cantină punea În castroane polonice de supă scoțiană aburindă. De lângă tacâmuri unde stătea, șeful poliției le strângea tuturor mâinile și le spunea ce treabă bună făcuseră Împiedicând problemele să apară. Logan acceptă supa și strângerea de mână cu același entuziasm, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]