9,526 matches
-
1955; Georgescu, Păreri, 88-94; Ion Brăescu, Mihail Sebastian - cercetător al literaturii franceze, LL, 1965; Râpeanu, Noi, 175-178; Negoițescu, Scriitori, 317-325; Piru, Panorama, 444-450; Al. Rosetti, Cartea albă, București, 1968, 43-49; Cornelia Ștefănescu, Mihail Sebastian, București, 1968; Tomuș, Carnet, 286-299; Brădățeanu, Comedia, 404-414; Mîndra, Incursiuni, 182-188; Geo Șerban, Celălalt Sebastian, ST, 1972, 19; Șerban Cioculescu, Mihail Sebastian - criticul, RL, 1972, 44; Rotaru, O ist., II, 727-732; Vlad, Convergențe, 256-261; George, Sfârșitul, I, 181-187; Valeriu Râpeanu, Pe drumurile tradiției, București, 1973, 204-209; Săndulescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289592_a_290921]
-
Busuioc, Grigore Vieru, V. Romanciuc ș.a.) și de a plăsmui din interiorul tiparului împrumutat creații proprii, uneori superioare. C. și-a adunat schițele și nuvelele în Zodia musafirului (1970) și Între patru ochi (1979). A semnat și un volum de Comedii (1988). SCRIERI: Cale bună, Ionele!, Chișinău, 1962; Soare cu dinți, Chișinău, 1962; Poiana veselă, Chișinău, 1963; Ploaie cu soare, Chișinău, 1964; Vânătorul, Chișinău, 1965; Trandafir sălbatic, Chișinău, 1965; Parodii, Chișinău, 1965; Stele verzi, Chișinău, 1967; Ce culoare are vântul, Chișinău
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286101_a_287430]
-
Ionică Tropoțel, Chișinău, 1978; Urzicuțe, Chișinău, 1979; Între patru ochi, Chișinău, 1979; Vacanța lui Tropoțel, Chișinău, 1980; Vatra, Chișinău, 1980; Luminișuri, Chișinău, 1983; Drum deschis - Put’otcrât, Chișinău, 1984; Rezonanțe, Chișinău, 1985; Tropoțel ajunge primul, Chișinău, 1985; Zurgălăi, Chișinău, 1987; Comedii, Chișinău, 1988; Penița și bărdița, Chișinău, 1988; Săgeți, Chișinău, 1990; Zâmbăreți și cucuieți, Chișinău, 1990; În ajun de Anul Nou, Chișinău, 1992; Fulgere basarabene, Chișinău, 1997. Traduceri: Heine, Poezii, Chișinău, 1959 (în colaborare cu P. Starostin); S. Oleinik, Satiră și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286101_a_287430]
-
extragă de peste tot același amar adevăr moral. Cea mai generoasă sursă a comicului se află în limbajul personajelor, în acea locvacitate neistovită, înscenată spre a indica rupturi de nivel între gândire și expresie. B. face din cuvinte personaje pentru o comedie a limbajului, savuroasă chiar atunci când e îngroșată. Nu atât fonetismele - acest „material de limbă” era apreciat de Sextil Pușcariu, bunăoară - ori topica enunțurilor, cât fixații snoabe, cu precădere latinomania, formele corupte, citatele maltratate, sintagmele aberante, poncifele contribuie la portretizarea satirică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285614_a_286943]
-
apreciat de Sextil Pușcariu, bunăoară - ori topica enunțurilor, cât fixații snoabe, cu precădere latinomania, formele corupte, citatele maltratate, sintagmele aberante, poncifele contribuie la portretizarea satirică. În numele personajelor (Romulus Țopârlan, Danton Păstărnac, Decebal Zăbăilă, Hercules Bețigaș ș.a.) urcă ceva din sevele comediei burlești aflate în subsolul Țiganiadei lui I. Budai-Deleanu. G. Călinescu detecta la B., descendent al lui Victor Vlad Delamarina întru ilustrarea umorului dialectal, tocmai „burlescul lingvistic”. Deși multe dintre spumoasele lui „momente” par a fi replici la paginile dedicate de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285614_a_286943]
-
sau alta. Literatura publicată îi aparține, în bună măsură, lui Gh. Asachi: versuri, balade istorice (Traian și Dochia, Ștefan cel Mare înaintea Cetății Neamț ș.a.), fabule, unele având probabil, atunci, un înțeles moral sau politic, traduceri (un fragment din Divina Comedie de Dante). Cele mai multe dintre aceste scrieri sunt însă republicate aici, după ce, cu mulți ani înainte, apăruseră în alte periodice ale lui Gh. Asachi. Ioan Ianov retipărește „cânticelul comic” Tânărul din Sărărie, iar Ecaterina Chinezu, diverse traduceri literare. În revistă sunt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287495_a_288824]
-
După înființarea Societății Dramatice, figurează între primii societari clasa I (1879). Aflat la început sub înrâurirea lui Matei Millo, L. își conturează treptat un mod propriu de interpretare, un stil burlesc, șarjat, din specia comicului naiv. A jucat în toate comediile și vodevilurile lui V. Alecsandri, fiind, printre altele, creatorul rolurilor Clevetici și Sandu Napoilă. A făcut, fără pic de înzestrare, multe traduceri (între care Avarul de Molière) și prelucrări de farse și vodeviluri din repertoriul francez al vremii - Émile Boyer
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287877_a_289206]
-
semna și de a preda nu doar în învățământul superior, ci și în cel mediu. Radu Vulpe îl ajută să lucreze temporar pe șantiere arheologice (1953-1954). În 1955 reușește să publice, în colaborare cu Eusebiu Cămilar, un volum de traduceri, Comedii de Aristofan. Abia în 1957 are din nou un loc stabil de lucru: cercetător la Institutul de Lingvistică (până în 1963), apoi la Institutul de Studii Sud-Est Europene (1963-1975). În 1965 este ales membru corespondent al Academiei Române; a fost de asemenea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288112_a_289441]
-
pref. C. Balmuș, Iași, 1943, Heraclit, introd. Miron Constantinescu, București, 1950; Leucip și Democrit, introd. trad., pref. C. Balmuș, 1941; Epicur, Lucrețiu, Fragmente, pref. C. Balmuș, Iași, 1941; Horațiu, Arta poetica, Iași, 1943; Tacit, Dialogul despre oratori, Iași, 1946; Aristofan, Comedii, București, 1955 (în colaborare cu Eusebiu Cămilar); Procopius din Cesareea, Războiul cu goții, introd. trad., București, 1963, Istoria secretă, introd. trad., București, 1972; Mauricius, Arta militară, București, 1970; Teofilact din Simocata, Istorie bizantina, introd. trad., București, 1985. Repere bibliografice: C.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288112_a_289441]
-
La Bruyère, Caracterele sau moravurile acestui veac, I-II, pref. N.N. Condeescu, București, 1966; Edmond și Jules de Goncourt, Pagini de jurnal, I-II, pref. Șerban Cioculescu, București, 1970; Jean-Pierre-Claris de Florian, Fabule, pref. trad., București, 1972; Lope de Vega, Comedii, București, 1972 (în colaborare); La Rochefoucauld, Maxime și reflecții, pref. Ion Vicol, București, 1972; Jean Follain, Poeme, pref. trad., București, 1973; Vauvenargues, Maxime și reflecții, pref. Ion Vicol, București, 1973; Romanele Mesei Rotunde (în prelucrarea modernă a lui Jacques Boulenger
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290199_a_291528]
-
Sue, Misterele Parisului, București, 1942; Marcel Brion, Laurențiu Magnificul, București, 1943; Paul Brunton, India secretă, București, 1946; ed. București, 1991; André Maurois, Drămuitorul de suflete, București, 1946; John Galsworthy, Forsyte Saga, I-V, București, 1958-1961; ed. I-III, București, 1963, Comedia modernă, I-III, pref. Ion Ianoși, București, 1961-1963; Ivan Turgheniev, Opere, IX, București, 1958 (în colaborare cu Miron Tarasov); Emily Brontë, La răscruce de vânturi, pref. Ana Cartianu, București, 1959; Rabindranath Tagore, Gora, București, 1965; Shikibu Murasaki, Genji, București, 1969
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289841_a_291170]
-
la izbăvire. Iar cum izbăvirea este imposibilă într-o lume secularizată, nu mai rămâne decât repulsia. Cât despre Saul Bellow, acesta susține că, în povestirile tradiției evreiești, lumea se dovedește purtătoarea unei semnificații umane ale cărei ingrediente sunt suferința și comedia. Dar suferința este cea care, de acum, cimentează identitatea individuală. În contextul american, unde evreii nu fuseseră afectați direct de genocid, suferința și incarnarea ei supremă, Holocaustul, au permis înlocuirea religiei care nu mai era practicată cu o religie civilă
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
de pe o "insulă" pe alta poartă inscripția multilingvă "Carne" și astfel dau impresia celor neștiutori că Rusia este bine aprovizionată cu alimente. În afară de metafora puternică a arhipelagului, Soljenițîn adoptă, pentru desemnarea lumilor detenției, și metafora infernului, cu sursa în Divina comedie a lui Dante. Reprezentarea dată de Soljenițîn pentru ceea ce comentatorii săi au numit "infern concentraționar"133 relevă mai multe cercuri. Scriitorul indică lămurit doar "primul cerc", lăsând cititorului posibilitatea de a înțelege diferențele în atrocitate dintre aceste lumi. Lumea închisorii
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
am menționat deja, închisoarea Marfino constituie cel mai important "cerc" în arhitectura romanului. Este important de spus că șarașka reprezintă un cerc și în sens intertextual: ea este primul cerc al infernului concentraționar, metaforă care își are sursa în Divina comedie a lui Dante. În roman, informațiile despre șarașka sunt introduse mai întâi din perspectiva unor deținuți transferați din lagăre. Se petrece astfel intersectarea celor două lumi, cu reacții de ambele părți (cei privilegiați de regimul blând al închisorii și cei
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
și nenumăratelor șiruri de deportați. Aceste delimitări, întemeiate, scot în evidență doar latura documentară a scrierii. Poate doar încadrarea în specia epopeii surprinde și componenta artistică. Din această perspectivă, lucrarea lui Soljenițîn seamănă atât cu Odiseea, cât și cu Divina comedie, cu deosebirea că această călătorie nu duce nici spre casă, nici spre paradis, ci spre degradare și spre ultimele cercuri ale infernului. Autorul își construiește traseul călătoriei în lumea infernului concentraționar după modelul periplului dantesc în infern, luându-și drept
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
cum rezolvă Soljenițîn problema sensului vieții, spune M. Golubkov, înseamnă a găsi cheia spre concepția lui despre lume și despre om în această lume343. Personajele lui Soljenițîn sunt plasate în situații în care trebuie să facă alegeri existențiale. Aceasta este "comedia umană" a lui Soljenițîn, iar sensul și valoarea date acestei situații de asceză involuntară este a doua naștere a omului. După cum subliniază Georges Nivat, în aceste condiții omul poate renaște sau poate degenera 344. Asemenea lui Nerjin, atât Sologdin, cât
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
de bancă și prieten cu Panait Cerna), Facultatea de Drept și Conservatorul de Artă Dramatică la Iași. Începe să scrie teatru în 1902, iar cu sprijinul lui G. Ibrăileanu, aflat la direcția Teatrului Național, în stagiunea 1903-1904 i se reprezintă comedia într-un act Un manifest studențesc, care repurtează un succes ieșit din comun, și Deputatul țărănimii, piesă ce aborda problema țărănească într-un spirit atât de critic, încât după primul spectacol e scoasă de pe afiș la intervenția poliției și autorul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
colaborat la „Sburătorul”, „Capitala”, „Popularul”, „Rampa”, „Clipa”, „Arta liberă”, „Sinteza”, „Zeflemeaua”, „Bis”, „Secolul” ș.a. A mai semnat Val, i, Jean Valjan, V. Al. Jean, I. Valjan, Ioan Al. Valjan avocat. Ca dramaturg, s-a făcut cunoscut cu Ce știa satul..., comedie într-un act pusă în scenă de compania teatrală Comedia în 1912, când, la sugestia lui Al. Davila, directorul trupei, adoptă și criptonimul Valjan. În perioada interbelică i s-au jucat pe prima scenă a țării Nodul gordian (1920), Lacrima
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
Zeflemeaua”, „Bis”, „Secolul” ș.a. A mai semnat Val, i, Jean Valjan, V. Al. Jean, I. Valjan, Ioan Al. Valjan avocat. Ca dramaturg, s-a făcut cunoscut cu Ce știa satul..., comedie într-un act pusă în scenă de compania teatrală Comedia în 1912, când, la sugestia lui Al. Davila, directorul trupei, adoptă și criptonimul Valjan. În perioada interbelică i s-au jucat pe prima scenă a țării Nodul gordian (1920), Lacrima (1921), Vedenia (1932), Fata Morgana (1936), acestea două din urmă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
În perioada interbelică i s-au jucat pe prima scenă a țării Nodul gordian (1920), Lacrima (1921), Vedenia (1932), Fata Morgana (1936), acestea două din urmă pierdute, și Generația de sacrificiu (1933); urmează în 1945, după încheierea războiului, Norocul, o comedie fantastică cu spectacole suspendate destul de repede, fără motive explicite. Unele piese au fost și editate, peste decenii fiind incluse, împreună cu ineditele Cuceritorii și Când soarele se uită înapoi... (citită în cenaclul Sburătorul), în volumul Generația de sacrificiu (1985). În periodice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
închisoarea Văcărești, a fost reînhumat în cimitirul Bellu. Opera de maturitate a lui V. cuprinde patru piese într-un act și alte patru în trei acte. Sursa lor tematică e lumea autohtonă, îndeosebi o componentă a ei, cea funcționărească. Prima comedie de succes, Ce știa satul..., despre care E. Lovinescu spunea că este „poate cea mai bună piesă într-un act din literatura noastră”, tratează un conflict conjugal în manieră facilă, iar celelalte semnalează, cu mijloace fie de comedie ușoară, fie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
funcționărească. Prima comedie de succes, Ce știa satul..., despre care E. Lovinescu spunea că este „poate cea mai bună piesă într-un act din literatura noastră”, tratează un conflict conjugal în manieră facilă, iar celelalte semnalează, cu mijloace fie de comedie ușoară, fie de dramă (sau mai curând de melodramă), neajunsuri și racile sociale. Despărțit de soția suspectată de infidelitate, Grigore Marineanu e implorat de aceasta, care jură că e nevinovată, să nu transcrie actul de divorț. Trimițându-i-se adeverința
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
trasă de un inspector de la centru funcționarilor unei preturi și altor slujbași, care, derutați de amabilitatea lui simulată, improvizează un ospăț de pomină. Inspectorul intră în rol doar după ce indivizii, potlogari și cheflii, își dau arama pe față. Definită drept „comedie într-un act”, Lacrima e mai curând o dramoletă superficială. Frivola Lelia Mihăilescu îl reîntâlnește pe procurorul Teodor Enescu, ce determinase, în urmă cu zece ani, întemnițarea unui nevinovat, mort între timp. Aflând acum că dăduse o sentință greșită, procurorul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
provocase arderea unei părți din materialul lemnos spre a putea vinde restul pe ascuns, în folos propriu. Strâns cu ușa, Chantal îl numește director, iar la judecătorie proaspătul înscăunat își schimbă depoziția, transformându-se din acuzator în apărător. În Norocul comedia socială ia formă de basm. Vizitat de noroc sub înfățișarea unui pacient ciudat, un medic fără clientelă, muritor de foame se îmbogățește miraculos prin jocuri la loterie. Ruinându-l astfel pe contrajucătorul Cresus, preia automat firea lui abominabilă. Intră apoi
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]
-
VR, 1945, 5-6; George Radovan, Maestrul Valjan. O pledoarie în contradictoriu. Despre moravurile teatrului românesc (interviu cu Valjan), „Scena”, 1946, 31 mai; Valentin Silvestru, „Generația de sacrificiu”, RP, 1947, 74; Dumitru Solomon, „Caré de valeți”, „Scânteia”, 1970, 8 382; Brădățeanu, Comedia, 291-296; Ciopraga, Lit. rom., 645; Ist. teatr. Rom., III, 200-201; Crohmălniceanu, Literatura, III, 49-54; Cioculescu, Amintiri, 323-327; Massoff, Teatr. rom., VII, 611, VIII, 89, 114, 254; Ioana Mălin, O emoționantă aniversare, RL, 1979, 8; Ion Potopin, Valjan. Un om în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290417_a_291746]