7,594 matches
-
cu România 34. Însă nu era o recunoaștere de jure a acestei uniri de către Uniunea Sovietică. 32 Nicolae Titulescu , op. cit. , p. 511. 33 Lucian D. Predescu, Concepția lui Nicolae Titulescu în problemele dezarmării și definirii agresorului, în Mari figuri ale diplomației românești . Nicolae Titulescu , (coord. Aurel Dumaă, București , 1982, p. 160. 34 Nicolae Titulescu, Politica externă a României (l937Ă , (editori: George G. Potra, Constantin I. Turcu, Ion M. Opreaă, București, Editura Enciclopedică, 1994, p.112. 25 22 În 1934, vorbind despre
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
rola 627, cadrele 1206 - 1210. 52 A se vedea , de exemplu Ion Grecescu , Nicolae Titulescu. Concepție juridică și diplomatică , Ediția a II-a, revăzută și adăugită , Cluj - Napoca, Editura Fundației Culturale Pro Maramureș Dragoș - Vodă , 2003, p. 320; Dorin Teodorescu, Diplomația titulesciană și Rusia Sovietică, în Nicolae Titulescu .Eternitatea unui destin exemplar, p. 123. 37 34 Litviov exista o încredere puternică reciprocă și o colaborare diplomatică excelentă. Din punctul nostru de vedere facem afirmația potrivit căreia între cei doi miniștri de
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
au semnat Parisul și Moscova este un eveniment de o așa importanță încât nu pot fi prevăzute încă de pe acum toate consecințele sale fericite pentru organizarea păcii. Respectând cu fidelitatea angajamentelor 57 C.I.Turcu , I.Voicu , Nicolae Titulescu în universul diplomației păcii, București ,Editura Politică , 1984 , p. 387 - 388. 40 37 anterioare , așezat în cadrul Ligii Națiunilor , deschis semnăturii tuturor interesaților, neavând nici un tăiș îndreptat împotriva nimănui, Tratatul franco - sovietic este chemat să constituie baza organizației viitoare a securității în Europa “ 58
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
documente cu cele două țări. Totodată acessta considera că pericolul venea de la est iar dacă ar fi reușit încheierea acestui tratat ar fi 58 Nicolae Titulescu, Documente diplomatice, p. 642 - 643. 59 Mihai Retegan, Constantin Botoran, Petre Otu, Ioan Scurtu, Diplomația românească în anii 1929 - 1936, în Istoria românilor, vol.VIII România Întregită (1918 - 1940Ă, (coord. Ioan Scurtu Ă, București , Editura Enciclopedică, 2003, p.483. 41 38 asigurat granița de est a României dar s ar fi bucurat și de un
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
deschiderii granițelor de nord-est ale României pentru trecerea Armatei Roșii. Gh. I. Brătianu considera că Uniunea Sovietică ar transforma teritoriul românesc în “câmpul de bătaie al imperialismelor vrăjmașe din Centrul și Răsăritul 62 Emilian Bold, Ilie Seftiuc, România sub lupa diplomației sovietice (l9l7l938Ă, Iași, Editura Junimea, 1998. 44 41 Europei”, fapt care ar conduce la “răspândirea comunismului și la bolșevizarea țării“ 63. Titulescu răspundea acestor temeri: “Nu știu dacă România va încheia un tratat de asistență mutuală cu U.R.S.S. Ceea ce
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
și de faptul 100 Em. Bold, I. Ciupercă, op. cit., p. 139. 66 63 că în momentul demiterii , Titulescu nu se afla în țară 101 . Înlăturarea acestuia din funcția de ministru de externe al României a reprezentat o grea lovitură dată diplomației românești și internaționale deoarece se încheia o etapă importantă a acesteia caracterizată prin inițiativă, consecvență, dinamism și prestigiu internațional. Înlocuitorul său,Victor Antonescu “un mediocru lipsit de prestigiu “, nu a reușit să se ridice la nivelul faimei titulesciene 102 . În urma
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
în acest sens este reprezentată de un document emis la 13 iulie 1936 de către adjunctul lui Litvinov, Nicolai Krestinski prin care solicita lui Stalin să aprobe propunerea lui 104 Valter Roman, Câteva însemnări despre Nicolae Titulescu, în Mari figuri ale diplomației românești. Nicolae Titulescu, (coord. Aurel Dumaă, 68 București, Editura Politică,1982, p. 93. 65 Litvinov de a nu face nici un fel de concesii românilor în ceea ce privește tratatul de asistență mutuală. Cauzele erau posibila demisie a lui Titulescu și aprecierea conform căreia
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
cele două „fețe” ale politicii promovată de Stalin. El credea că Moscova era un partener de încredere în viața politică internațională, opinie împărtășită și de alte state europene. Istoricul Florin Constantiniu arată că „Titulescu nu a fost singura victimă a diplomației sovietice care a jucat perfect rolul atribuit de Stalin, de a demonstra atașamentul U.R.S.S. la o politică de pace și securitate colectivă, de stăvilire a acțiunilor statelor revizioniste, având drept obiectiv dislocarea sistemului Versailles”107. 106 Nicolae Titulescu, Basarabia
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
113. Benno Brănișteanu considera că: “Regele nu avea într însul încrederea, pe care, în aparență, i-o arăta“114. De altfel Raoul Bossy era convins că: “Înlocuirea lui Titulescu se datorește Regelui“115. Octavian Goga, schițând un bilanț al atitudinii diplomației românești 111 Ioan Scurtu, Istoria contemporană a României (1918-2007Ă, p.74. 112 Constantin Argetoianu, Pentru cei de mâine.Amintiri din vremea celor de ieri, în Monarhia de Hohenzollern văzută de contemporani, (editori:Ion Popescu - Puturi, Augustin Deac, Ion Ilincioiu Ă
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
Călinescu Armand, Însemnări politice 1916 - 1939, (editor: Alexandru -Gheorghe Savuă, București, Editura Humanitas, 1990. 8. Gafencu Grigore, Însemnări politice. 1929 - 1939, (editor: Stelian Neagoeă, București Editura Humanitas, 1991. 9. Roman Valter, Câteva însemnări despre Nicolae Titulescu, în Mari figuri ale diplomației românești. Nicolae Titulescu, (coord. Aurel Dumaă, București, Editura Politică, 1982. 93 83 10. Sima Horia, De ce trebuia să plece Titulescu, în Pro și Contra Titulescu.... 11. Sturdza Mihail, România și sfârșitul Europei. Amintiri din Țara pierdută, Alba - Iulia, Editura Fronde
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
Gh., Solacolu I., Schimbarea alianțelor României. De la Titulescu la Antonescu Iași, Editura Institutul European, 1995. 3. Bitoleanu Ion, Politica externă a României Mari în dezbaterile Parlamentului 1919 - 1939, Constanța, Editura Mondograf, 1995. 4. Bold Emilian, Seftiuc Ilie, România sub lupa diplomației sovietice (l9l7-l938Ă, Iași, Editura Junimea, 1998. 5. Bold Em., Ciupercă I., Europa în derivă (1918 - 1940 Ă. Din istoria relațiilor internaționale, Iași, Casa Editorială Demiurg, 2001. 96 86 6. Gh. Buzatu (coord.Ă, Titulescu și strategia păcii, Iași, Editura Junimea
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
Editura Institutul European, 1993. 24. Potra George G., Pro memoria în “Adevărul literar și artistic”, anul XI, nr.605, 19 februarie 2002. 25. Predescu Lucian D., Concepția lui Nicolae Titulescu în problemele dezarmării și definirii agresorului, în Mari figuri ale diplomației românești. Nicolae Titulescu, (coord. Aurel Dumaă, București, 1982. 26. Pădureac Lidia, Relațiile româno - sovietice (1917 - 1934Ă, Chișinău, Editura Prut Internațional, 2003. 27. Retegan Mihai, Botoran Constantin, Otu Petre, Scurtu Ioan, Diplomația românească în anii 1929 -1936, în Istoria românilor, vol
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
problemele dezarmării și definirii agresorului, în Mari figuri ale diplomației românești. Nicolae Titulescu, (coord. Aurel Dumaă, București, 1982. 26. Pădureac Lidia, Relațiile româno - sovietice (1917 - 1934Ă, Chișinău, Editura Prut Internațional, 2003. 27. Retegan Mihai, Botoran Constantin, Otu Petre, Scurtu Ioan, Diplomația românească în anii 1929 -1936, în Istoria românilor, vol.VIII România Întregită (1918 - 1940Ă, (coord. Ioan Scurtuă, București, Editura Enciclopedică, 2003. 100 90 28. Teodorescu Dorin, Diplomația titulesciană și Rusia Sovietică, în Nicolae Titulescu. Eternitatea unui destin exemplar, (coord. Laurențiu
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
Editura Prut Internațional, 2003. 27. Retegan Mihai, Botoran Constantin, Otu Petre, Scurtu Ioan, Diplomația românească în anii 1929 -1936, în Istoria românilor, vol.VIII România Întregită (1918 - 1940Ă, (coord. Ioan Scurtuă, București, Editura Enciclopedică, 2003. 100 90 28. Teodorescu Dorin, Diplomația titulesciană și Rusia Sovietică, în Nicolae Titulescu. Eternitatea unui destin exemplar, (coord. Laurențiu Guțică Florescu, Dorin Teodorescuă, Slatina, Editura Fundației “Universitatea pentru toți“, 2005. 29. Titulescu Nicolae, Acei ce nutresc asemenea idei joacă la loterie soarta țării, în “Adevărul literar
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
Universitatea pentru toți“, 2005. 29. Titulescu Nicolae, Acei ce nutresc asemenea idei joacă la loterie soarta țării, în “Adevărul literar și artistic”, București, anul XI, nr.605, 19 februarie 2002. 30. Turcu C. I., Voicu I., Nicolae Titulescu în universul diplomației păcii, București, Editura Politică, 1984. 31. Țâcu Octavian, Problema Basarabiei și relațiile sovieto-române în perioada interbelică (1919 - 1939Ă, Chișinău, Editura Prut Internațional, 2004. 101 CUPRINS Introducere...........................................................................3 De la dispute la reconciliere:relațiile româno - sovietice(1932 - 1936Ă...5 Concluzii..............................................................................82 Bibliografie
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3070]
-
p. (Adelina Ștefan) Monica LOVINESCU, Unde scurte. Jurnal indirect, Editura Humanitas, București, 1990, 574 p. (Lavinia Stan) Alexandru NEMOIANU, în America, la „Vatra Românească”, Editura Minerva, București, 2001, 200 p. (Gheorghe I. Florescu) Roger KIRK, Mircea RĂCEANU, România împotriva Statelor Unite. Diplomația absurdului 1985-1989, Editura Silex, București, 1995, 366 p. (Andreea Năstase) 1989 - Principiul dominoului. Prăbușirea regimurilor comuniste europene, ediție de Dumitru Preda și Mihai Retegan, Editura Fundației Culturale Române, București, 2000, 510 p. (Andreea Năstase) Mihai RETEGAN, 1968. Din primăvară până în
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
alunecat uneori spre un ton apologetic”), însă, subtil, consideră în ultima propoziție că situația lui Maiorescu „trebuie supusă unei discuții temeinice, conștiincios documentate, de pe poziții marxist-leniniste”. Ileana Vrancea îi reproșează lui L. Rusu, peste ani, polemica desfășurată „cu prea puțină diplomație”, fapt de care ne îndoim, din moment ce a recurs la o avalanșă de citate din corifeii comuniști, iar D. George Burlacu, interpretând momentul 1963, într-o carte atent elaborată, surprinde stilul lui L. Rusu, care i se pare „neculcian, presărat la
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
a șocat, dar a convins, iar bogăția referințelor din opera lui Maiorescu a suplinit lipsa formulelor frapante, lăsate să fie rostite de L. Rusu. Intervențiile pro ale anului 1963 îi determină pe Doru George Burlacu să le încadreze într-o „diplomație prudentă”. Schimbarea de direcție venea, fapt mai puțin observat, la exact un secol de la întemeierea „Junimii”, iar revista care avea la apariție să detroneze întâietatea Convorbirilor - este vorba de Viața românească - găzduia în noua sa serie reabilitarea societății literare și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Vasile Grecu (bizantinistică și balcanistică), Alexandru Lapedatu (istorie modernă - domnia lui Cuza), gen. Radu Rosetti (istorie militară - independența), Ioan Lupaș, Silviu Dragomir (istoria Ardealului și a sud-estului Europei, în cazul lui Dragomir), Constantin Marinescu (istorie universală medievală), Ioan Hudiță (istoria diplomației), Gheorghe I. Cantacuzino (arheologie și epigrafie), Ion D. Ștefănescu (istoria artelor), Teofil Sauciuc-Săveanu (istorie veche greco-romană), Victor Papacostea (istorie balcanică), George Fotino (istoria dreptului), Ștefan Ciobanu (istoria literaturii române vechi), Victor Slăvescu (istorie economică), Ion Nistor (istorie medie și modernă
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Oprescu (istoria artelor) - București și A. Boldur (istoria românilor) - Iași. Aceștia se arătaseră mult mai deschiși colaborării cu comuniștii. La 1 octombrie 1947 au avut loc alte „comprimări” prin care au fost eliminați: Gh. Brătianu (istoria universală), I. Hudiță (istoria diplomației), V. Papacostea (istoria popoarelor balcanice cu privire specială la românii din sudul Dunării), Gh. Cantacuzino (instituții și istorie greco-romană), G. Fotino (istoria dreptului românesc), Alexandru Busuioceanu (istoria artelor), Vera Cancel (asistent provizoriu slavistică) - București; Petru Caraman (slavistică), Anton Nițu (asistent
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
fost pregătită, organizată și convenită din timp cu acordul țărilor participante la Tratatul de la Varșovia. Mai mult, s-a spus că acțiunile împotriva României au fost, chipurile, plănuite în cadrul Tratatului de la Varșovia”. Fără a respinge aceste învinuiri în forma obișnuită diplomației sovietice în asemenea situații, I. Aboimov a declarat doar că asemenea afirmații „provoacă doar nedumerire, nu au nici un fel de temeiuri și nu corespund realității”. într-un interviu acordat ziarului Komsomolskaia Pravda, publicat la 5 ianuarie 1990, în ajunul vizitei
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
este o întreprindere dificilă, în condițiile în care arhivele cele mai importante rămân deocamdată închise. Documentele relevante ale pontificatelor de după 1939 nu au fost declasificate, iar accesul la Arhiva Departamentului Cultelor de la București s-a făcut într-un mod netransparent. Diplomația ecleziastică a Bisericii Ortodoxe Române (BOR) a secundat politica externă promovată de regimul de la București, inclusiv în relația cu Vaticanul, iar în Arhiva Sfântului Sinod s-au păstrat prețioase izvoare, foarte utile istoricului care ar dori să surprindă evoluția raporturilor
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Sfântului Oficiu de excomunicare a catolicilor înscriși în partide comuniste sau care acordă sprijin comuniștilor. Reprezentantul diplomatic al RPR în Italia raporta Centralei MAE că semnificația decretului trebuie înțeleasă în contextul „noului val de ațâțări la război pornit de la Washington”. Diplomația de la București l-a perceput ca pe un act ce declară război comunismului, cu precădere „democrațiilor populare”, și nu avea nici o îndoială că Sfântul Scaun este unul dintre aliații noii organizații politico-militare create în Occident, NATO. De altfel, la 29
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
la 29 iulie 1949, Ana Pauker, titularul Ministerului de Externe, era informată că „un rol deosebit de activ, pe față și pe ascuns, în determinarea Italiei de a adera la Pactul Atlanticului de Nord l-a jucat Vaticanul. în schimb, aceeași diplomație punea articolele despre persecutarea Bisericii Catolice, apărute în presa din Italia, pe seama campaniei dirijate de Vatican, centrul spiritual și organizatoric al „reacțiunii” clericale din întreaga lume. Potrivit logicii Războiului Rece, Vaticanul era parte a lagărului „imperialist”, iar „agenții” săi erau
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
tonul antioccidental al propagandei comuniste de la București a crescut, iar justiția „populară” (în speță Tribunalul Militar București) a instrumentat între 28 și 30 iunie 1950 „procesul grupului de spioni și trădători”, farsă judiciară ce implica Nunțiatura și în urma căreia reprezentanții diplomației pontificale (internunțiul Gerald Patrick O’Hara, secretarul John C. Kirk și Guido del Mestri, auditor) au fost siliți să părăsească România, la 7 iulie. Deși diplomații Sfântului Scaun erau deja expulzați, răfuiala cu Vaticanul nu a încetat: după două săptămâni
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]