8,234 matches
-
plus și... Mi-ar face plăcere să vă vizitez, dar mereu sînt în criză de timp. Acum nu aveți de ce veni. După ce am terminat totul, apa a început să curgă din tavan. Nu eram acasă și mobila, nou-nouță... Ce ghinion! Terasele astea au fost făcute de mîntuială. Nu chiar. Au ținut trei decenii! Profesorul nu este revoltat decît din motive bine întemeiate. Asociația nu vrea să repare acoperișul. Majoritatea nu simte acest neajuns și, deci, votează contra. Vă puteți judeca. Puteți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Odată am fost la Revelion la Sinaia, s-a îmbătat ca purcelul și am fost singură toată noaptea... Dar n-am stat nici un dans (îmi face cu ochiul), era coadă..., așa ca să știe el (iar face cu ochiul). Mergi pe terasă? mă întreabă Gioni vădit jenat. Sigur, răspund rapid. Luăm paharele și ieșim pe superba terasă cu vedere la brazii muntelui. Eu plec puțin la Raluca, s-o ajut, spune salvator Mia. Discutăm pe îndelete, politică, administrație locală, cultură și istorie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
singură toată noaptea... Dar n-am stat nici un dans (îmi face cu ochiul), era coadă..., așa ca să știe el (iar face cu ochiul). Mergi pe terasă? mă întreabă Gioni vădit jenat. Sigur, răspund rapid. Luăm paharele și ieșim pe superba terasă cu vedere la brazii muntelui. Eu plec puțin la Raluca, s-o ajut, spune salvator Mia. Discutăm pe îndelete, politică, administrație locală, cultură și istorie. Domnul Doagă vorbește foarte calculat, incredibil de informat și extrem de concis. Este o plăcere să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
o enciclopedie ambulantă. La cea mai mică intervenție se oprește și așteaptă să spui ce ai de spus. Ascultă atent și reia subiectul numai cînd ceilalți au terminat. Tocmai începuse o poveste despre un bolnav cu probleme de bilă. Pe terasă apare Mia și înșfacă vorba din zbor. Cel cu pietre, cu cele 162 de pietre! Văleu, ce a fost atunci! Ăsta (arată spre soț) s-a speriat cînd a văzut la cardiograf... Ecograf, corectează soțul. Mă rog, cardiograf, ecograf, tot
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
mult și eu cînd beau, nu prea... Sigur, nu prea. Nici noi nu prea... cînd bem. Ei bine, era un timp superb. O toamnă din alea, cînd culorile inundă pădurea. Era cald și eu preferam să lucrez afară, pe o terasă intimă. Știu, unde beam noi... Da, pe terasa aia. Nu-i așa că te inspiră? Nouă ne spui? Cu vederea aia spre munți, în vale pîrîul și la dreapta turnul bisericii. Te prinde așa, o moleșeală, o pace sufletească! Ierți pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
nu prea. Nici noi nu prea... cînd bem. Ei bine, era un timp superb. O toamnă din alea, cînd culorile inundă pădurea. Era cald și eu preferam să lucrez afară, pe o terasă intimă. Știu, unde beam noi... Da, pe terasa aia. Nu-i așa că te inspiră? Nouă ne spui? Cu vederea aia spre munți, în vale pîrîul și la dreapta turnul bisericii. Te prinde așa, o moleșeală, o pace sufletească! Ierți pe toată lumea... Atunci te-a apucat scrisul? Nu. Atunci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
pînă la șase după-amiaza să termin tot. Eram gol ca o sticlă goală. Eram și flămînd. Am plecat să mănînc și am băut o sticlă de vin. Eram mulțumit, împlinit. Dacă ai fătat capodopera... cred și eu! Cînd ies pe terasă, după vreo oră, ce văd? Ce vezi? strigă toți. Țapul, dom'le, și două capre mi-au mîncat opera! Ce vorbești? Extraordinar! Te-ai apucat s-o rescrii?! Ce să rescriu, domnilor?! Nu v-am spus că aveam capul gol
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
se adreseze acesteia. Încercam să rup uneori tăcerea care se instala adesea între noi, să bavardăm vrute și nevrute ca pe timpuri, dar profesorul era captat în întregime fie de cafeaua aburindă, fie de o păsărică ce se apropia de noi pe terasa din umbrar, în general cam pustie. Vorbele noastre ieșeau cu dificultate și abordam, de regulă, referiri la tihna în care ne delectam cu o cafeluță făcută meșteșugit la ibric de către Stela, soția mea. Într-una din zile profesorul mă sună
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
unele pășuni, chiar în decembrie, sînt vaci albe, curate și dolofane. Oamenii se zăresc rar și nici unul nu cască gura să vadă trenul. Fiecare are ceva de făcut, chiar și cei trei care beau ceva la o masă scoasă pe terasă. Sînt concentrați la discuție și habar nu au că eu trec pe acolo. Intuiesc că vorbesc despre subvenția americană la grîu și pun la cale o mișcare de protest. Chiar și cînd beau la bodegă nu pierd timpul, meditez cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
din porțile orașului, cu o bucată de zid, închidea înăuntru ciudatul său apartament. Camerele se situau la înălțimi diferite, trepte de coborîre sau urcare erau peste tot. Cotloane întunecoase, ascunzători ingenios mascate, fante pentru arcași și mai tîrziu pentru flinte, terase pentru butoaiele cu smoală clocotită și o mulțime de mijloace de apărare făceau din apartamentul lui Hans o atracție și un îndemn spre meditație. Apartamentul era amenajat numai cu mobile din lemn adus din România. Parchetul, scările, geamurile, toate erau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
profesor de biochimie la Universitatea X, eu am făcut facultatea la Lausanne. El are 67 de ani, eu am numai 66. Mă scol de la masă și socotesc în gînd cîți ani am. Mai am zece ani pînă... Privesc marea de pe terasă și gîndul se grăbește spre casă, spre cei cărora le lipsesc atît de mult. Vasa schimbă destine Avionul sălta jucăuș pe pale de vînt înverșunat și noi, cei ce ne-am încredințat lui soarta, priveam îngrijorați unii la alții. Vîntul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
se percepe o vagă dorință ca plutirea pe ape să nu se oprească, să continue la nesfîrșit. În depărtare, se zărește destinația noastră. Insula Ingelei Märtenson. Acolo vom rămîne cîteva ore, ocrotiți de grijulia Ingela. Vom admira, de pe splendida ei terasă, o mulțime de peisaje nemaiimaginate de nici un pictor, oricît de romantic ar fi el. Doar Dumnezeu crează perfecțiunea și omul nu poate decît să se pros terneze în fața desăvîrșirii operei Sale. Căci mare este minunea Creatorului. Micuța insulă Brännö Rödsten
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
este egală cu cea a microbuzului și copiii sar de pe biciclete și fac loc, strigînd "Trece mașina!". Cu toții zîmbesc, rîd și sînt amabili. Căsuța Ingelei este într-un minigolf situat la estul insulei, adăpostită perfect de vînturile din vest. O terasă imensă, un șezlong, scaune confortabile și o masă cît toate zilele. În bucătărie, miroase frumos a "coptură", frigiderul e tixit cu fel de fel de răcoritoare și cu bere din belșug. Stăm în fotolii, cu fețele spre apele fiordului, și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
ce-ar păți pe acolo doi îndrăgostiți care închid pentru o secundă ochii ca să viseze! Barca vieții lor poate să se contreze ca o proastă cu veșnicia stîncii și să ofere mării un tribut nedorit nici chiar de ea. De pe terasa Ingelei înfrunt din nou vîntișorul acela înșelător ca să sorb cu nesaț infinitul, nemărginirea, eternitatea. Coji de nucă duc destine și vise pe întinderea fără margini, peste valuri care, deocamdată, nu cer victime. Ca un dominator absolut scrutez depărtările și aflu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
face să plonjez și mai adînc în frumusețea Nordului. O frumusețe pentru care ai nevoie să fii singur, ai nevoie să te împaci cu eternitatea. Și cu zădărnicia nemuririi. Seara se lăsa brusc și eu mă găseam încă pe o terasă care se aseamăna cu o punte de vapor. Încerc să fiu marele Napoleon care își domină durerea de a fi fost înfrînt în bătălia navală de la Trafalgar. Eu aș fi un Napoleon în bătălia cu timpul, o bătălie pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Jean remarcă momentul critic și dă lovitura de grație. Să nu puneți copiii în pericol... Familia se deshamă, preia o cameră, se spală, se schimbă și prichindeii cad urgent într-un somn profund. După ceva timp părinții lor ies pe terasă, la taclale. Timpul era superb. Se tot uită la soare și văd că ambii manifestă o oarecare părere de rău. Se mai putea merge. Veniți des pe aici? Sînteți un om de munte? mă întreabă ei. O, nu. Am venit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
un urs, își dădea ușor duhul. Plîngea și alerga. Cînd ne-am întîlnit mai în vale, Jean mi-a cerut sticla cu "l'eau de vie". Trăgea din ea cu sete, deși era doar zece dimineața... Seara se lasă pe terasă și pînă tîrziu în noapte poveștile continuau să ne fascineze. A fost atît de frumos! Iberian Airline Calvarul Barcelona strict autentic Barcelona. Aerul curat de dimineață creează un confort neașteptat și drumul spre aeroport este presărat cu micile regrete ale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
și cu ei? Lemnele au fost despicate și eu cercetez cu atenție, forțînd realul cu imaginația. Inutil efortul meu, deoarece cu toată bunăvoința pe care mi-o acordam, nu mi s-a arătat nimic de natură divină. Mă retrag pe terasă și o depresie inexplicabilă mă copleșește. Lumina care scaldă generos totul în jurul meu nu mă mai bucură. Nici măcar salariul dintr-un plic, pus în buzunarul de la piept, nu mă furnică la fel ca-n alte dăți. Respir aer pur și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
să intrăm. Are o reședință frumoasă, cu o grădină generoasă și bine îngrijită. Locuința nu este împodobită cu obiecte de artă ca în alte părți, dar amabilitatea acestei familii te face să te simți în largul tău, ca între prieteni. Terasa este înconjurată pe două laturi de flori și este mobilată cu fotolii și canapele din răchită. Comode cum numai cei care le folosesc o știu. Pe măsuță, distinsa și culta doamnă Sikorski pune o tavă cu aperitivele noastre preferate. Este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
nou pe bicicleta lui! Mă salută fericit cînd ajunge la reședință și mai stăm de vorbă... De una, de alta... Comoara lui Lázaro Señor Lázaro locuia într-o vilă care cîndva trebuie să fi fost tare frumoasă. Avea coloane, balcoane, terase și scări monumentale. Marmură pătată de vreme și neglijență, faianțe meșteșugit îmbinate și pe alocuri lipsă, ziduri jupuite și acoperișul cîrpit stîngaci, toate la un loc constituiau mărturii ale nesimțirii chiriașilor perindați timp de decenii pe acolo. Señor Lázaro era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
la el acasă ca să bem o cafea împreună. O să vă povestesc o ciudățenie, mă incită el cu o voce abia auzită. Nu locuiam departe unul de altul, așa că am decis să merg pe jos. Amfitrionul meu era vădit emoționat. Pe terasa umbrită era așezată o masă din plastic și două scaune, tot din plastic. Erau însă foarte comode. Cafeaua a fost făcută surprinzător de repede și două ceșcuțe din porțelan japonez (nu chinezesc!), pline ochi, gîdilau timid simțul olfactiv, cu mirosul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
și deodată sînt mirat de o strălucire ciudată. Pe moment n-am dat atenție, dar pe urmă am așezat din nou ochiul în calea razei. Mă dau la o parte și văd unde cade. Cădea cam la cinci metri de terasă și lumina o porțiune cam cît un ou. Nu mai spune! Da, cît un ou, nu mai mare. Iau scara și urc să văd ce luminează așa puternic în perete. În tencuială era ascunsă o bucățică de oglindă cam de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
una din roți se aude "hoașca, hoașca" în ritmul învîrtirii. Un rulment la roata din spate, explică Raul. Nu l-am găsit încă... Se opresc la un "paladar" și servesc o cafea. Pentru copii se cumpără dulciuri și sucuri. De pe terasă se vede plaja, marea, imensitatea pămîntului. O briză îi mîngîie ușor. Amanda are ochii în lacrimi și-l soarbe de drag pe Raul. Acesta este alt om. Copiii îl văd ca pe un Orisha. Pornesc din nou la drum. O
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Sînt cam lipicios și mă duc să fac un duș. Dușul este un remediu eficace împotriva insomniei. Apa rece însă mă înviorează și-mi propun atunci să mă scufund un timp pe internet. Dar mai întîi o să stau puțin pe terasa de la etaj. Scaunul este comod, aerul respirabil, nu-i chiar insuportabil de cald și țînțarii sînt plecați în locuri care le oferă mai multe șanse. Stau într-un colț întunecat și privesc în noapte. Grădina este iluminată de becuri ascunse
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
asta nu-i o problemă. Știam și eu că hoții sînt mult mai inventivi decît paznicii. Au trecut două săptămîni și observ că vecinul meu se mută. O mașină a venit, a demontat antenele parabolice și le-a încărcat. De pe terasă observam cît de vioi dă o mînă de ajutor señor Gecer Guerra López. Nu pare deloc afectat de pierderea serviciului. Mă gîndesc cu un soi de bucurie că poate în viitor va veghea la liniștea mea. Dar bancherul unde se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]