5,032 matches
-
este dacă e vorba de ființă metafizica sau de ființă istorică, manifestare a activității divine în timp - cum opinează majoritatea exegeților protestanți, considerând că ființă metafizica e prea abstractă pentru epoca respectivă, iar verbul h"y"h indică mai degrabă devenirea, imperfectul desemnează de preferință acțiunea cuiva care intră în scenă, iar întreaga expresie pare să trimită la acel ’ehyeh ‘imm"k, „voi fi cu tine” din v. 12. În final, însă, este afirmat cu tărie punctul de vedere al exegezei
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
p. 157). Riturile de trecere ale viețiitc "Riturile de trecere ale vieții" Aceste rituri Însoțesc și ritmează fluxul și transformările inevitabile ale individului (nașterea, maturitatea sexuală, moartea). Scopul lor este de a marca anumite momente-cheie, anumite „praguri” considerate esențiale În devenirea personală. Această transformare de tip biologic este exprimată și consacrată prin semne culturale, care o ipostaziază Într-un moment simbolic unic. De obicei, nu există o corespondență mecanică Între schimbarea biologică și consacrarea ei În plan ritual: un rit precum
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
Și nu ezită să-și exprime independența profesională. Evident, Caragiale rămâne un precursor al absurdului în literatura autohtonă, dar este eronată absolutizarea notiunii. Caragiale afirma I. Constantinescu ar fi văzut " absurdul lumii sale și chiar a profetizat câteva din elementele devenirii sale viitoare": alienarea, antieroul, antidialogul ș.a. Mai mult, și-ar fi caracterizat viziunea prin adjectivele : "monstruos", "absurd", "apocaliptic". Extragerea unor atribute "folosite contextual" de Caragiale și investirea lor cu rolul "de pecete definitivă" comentează autoarea rămâne o procedură identic de
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
crispat, înghețat", asemănător cu râsul din farsa tragică, modernă pledează pentru situarea dramaturgiei lui Caragiale "la o distanță aproximativ egală" între piesele clasice și dramaturgia absurdului. Aceeași mutație s-a produs la nivelul tipologiei. Specificitatea personajului clasic consta în consecvența devenirii temporale. Caragiale și Eugen Ionescu aduc pe scenă personaje caracterizate prin discontinuitate, dezarticulare, amețeală, nebunie, pierderea identității. Similitudinile sunt extinse la procesul de comunicare, în ansamblu. Caragiale a sesizat "uzura expresiilor verbale, convenționalitatea limbajului, capcanele automatismelor" verbalizate. Nonsensurile, gluma absurdă
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
actul parodic) reprezintă reducția ludică a unei acțiuni semiotice prestigioase, care poate fi operată prin intermediul prezentării deformate a agentului (și/sau anti-agentului) și/sau produsului (rezultatului) și/sau instrumentului și/sau algoritmului și/sau a fundamentului celui dintâi"76. În privința devenirii diacronice s-a discutat importanța dobândită de parodie în postmodernism. Des invocată este evoluția paradigmelor imaginarului, urmărită de Richard Kearney, de la cea mimetică, specifică premodernismului, la cea productivă, caracteristică modernismului și la cea parodistică a postmodernismului. Interesantă este atribuirea unei
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
Trahanache. Tipul primului-amorez și al donjuanului: Nae Girimea, Chiriac, Rică Venturiano, Tipătescu. Tipul cochetei și al adulterinei: Didina Mazu, Mița Baston, Veta, Zița, Zoe. Tipul politic și al demagogului: Rică Venturiano, Tipătescu, Cațavencu, Farfuride, Brânzovenescu, Trahanache, Dandanache. Același tip, în devenire: Ionescu, Popescu (din O scrisoare); Chiriac, Ipingescu, Jupân Dumitrache, Spiridon (din O noapte): vezi scenariile postume publicate de d. Șerban Cioculescu (Revista Fundațiilor regale, iunie 1939). Tipul cetățeanului: Catindatul, Ipingescu, Jupân Dumitrache, Conu Leonida, Cetățeanul turmentat. Tipul funcționarului: Ipistatul, Ipingescu
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
prin care devine clară distincția dintre personajele individualizate și prin numele caracterizator (Trahanache, Dandanache, Pristanda etc.) și cele aneantizate (Lache, Mache, Mitică, Costică), uniformizate și prin apelativele devenite nume comune. Perspectiva cronologică asupra operei, propusă de Mircea Tomuș, facilitează înțelegerea devenirii personajului caragialian în funcție de raportul pe care acesta îl stabilește cu mediul referențial. Se remarcă linia evolutivă plecând de la personajele comediilor, armonizate intim cu mediul social-istoric, la cele din nuvelele tragice (În vreme de război, O făclie de Paște, Păcat), marcate
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
pentru care nu tragedia clasică, ci farsa tragică modernă este potrivită. În Teaterprobleme, Dürrenmatt opina că lumea modernă este compatibilă cu comedia grotescă deoarece "tragedia, ca cea mai riguroasă specie a artei, presupune o lume structurată [...]. Comedia [...] una diformă, în devenire, pe cale de a fi răsturnată"13. De altfel, dureroasa conștientizare a absurdului n-ar putea fi evidențiată mai bine prin intermediul tragicului, care presupune anularea conflictului prin soluționarea care restabilește echilibrul, ci prin intermediul comicului care este chiar "mai deznădăjduitor decât tragicul
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
modern (1974), redăm concluziile acestuia, față de care obiectăm în privința tendinței de absolutizare a importanței absurdului în universul estetic al lui Caragiale. Astfel, autorul studiului susține că marele dramaturg: "a văzut absurdul lumii sale și chiar a profetizat câteva din elementele devenirii sale viitoare: omul alienat, "omul fără calități", "păpușa automată", etc. Mai mult, el și-a caracterizat propria viziune, folosind chiar termenii "monstruos" , "apocaliptic", "absurd""19. Considerăm totuși că extragerea unor atribute folosite contextual de Caragiale fără nici o intenție de autocaracterizare
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
fizionomie morală se configurează în filosofia lui Heidegger, este prefigurat în personajul caragialian. Așa cum observam la începutul capitolului, Caragiale a văzut absurdul lumii sale și, prin anumite aspecte care țin de construcția aparte a personajelor, a profetizat câteva elemente ale devenirii lor ulterioare. Astfel, ca și autorii de farse absurde, dramaturgul român reușește să creioneze sugestiv individul care, după cum a demonstrat G. Marcel, se deosebește de persoană prin faptul că este anonim, "este fără față, într-o anumită măsură insesizabil, eu
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
declarația de amor a lui Rică Venturiano, al cărui comic rezultă din inversarea termenilor comparațiilor prestabilite: "Te iubesc precum iubește sclavul lumina și orbul libertatea". Permisibil deriziunii, carnavalul manifestat literar prin motivul lumii pe dos oferă așadar o explicație pentru devenirea comică a absurdului. Perceput astfel, din perspectivă comică, tragismul acestei lumi absurde se reflectă în crisparea râsului angoasat determinat de lipsa de perspectivă preconizată de acest comic situat "dincolo sau dincoace de disperare sau de speranță". Critica a observat aproape
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
Printr-o analiză de tip pragmatic am demonstrat că, mai ales la nivelul limbajului, termenul de absurd definește corespunzător numeroase texte caragialiene și am descoperit în carnavalescul asociat motivului "lumii răsturnate", încadrabil regimului nocturn al imaginarului, o posibilă explicație a devenirii comice a absurdului. Opera lui Caragiale, complexă și caleidoscopică, se dovedește așadar generoasă și în resurse de modernitate pe direcția impusă de absurd în lumea postbelică. 5.8. Absurdul în literatura românească postcaragialiană Identificabil, așa cum am văzut, în proza și
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
scriitor al absurdului, un scriitor presuprarealist care-mi plăcea, Urmuz, el însuși îi datora mult lui Jarry"64. Faptul că precizează în același timp rețeaua mai amplă de determinări, nu minimalizează, din punctul nostru de vedere, impactul scriitorilor români asupra devenirii sale scriitoricești. Interesul real acordat celor doi înaintași este dovedit de faptul că Eugen Ionescu l-a tradus pe Urmuz, a adaptat Căldură mare după Caragiale, a tradus, împreună cu Monica Lovinescu O noapte furtunoasă și Conu Leonida și a publicat
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
de idei literare, Editura Eminescu, București, 1973. Marcel, Gabriel, Essay du philosophie concrète, Gallimard, Paris, 1970. Meredith G., An Essay on Comedy and the Uses of the Comic Spirit, Constable and Co Limited, Londra, 1927. Mihalevschi, Mircea, Tragic vs. deriziune, (Devenirea categoriilor teatrului), Editura Ex Ponto, Constanța, 2003. Moutsopoulos, Evanghelos, Categoriile estetice, traducere de Victor Ivanovici, introducere de Constantin Noica, Editura Univers, București, 1976. Munteanu, Romul, Farsa tragică, Editura Pro-Humanitate, București, 1997. Vianu, Tudor, Estetica, Editura Orizonturi, București, 1996. Nilsen, Don
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
p. 256. 89 Idem, p. 265. 90 Marin Sorescu, Ieșirea prin cer, Editura Eminescu, București, 1984, p. 261. 91 Idem, pp. 278-279. 92 Marin Sorescu, Ieșirea prin cer, Editura Eminescu, București, 1984, p. 294. 93 Mircea Mihalevschi, Tragic vs. deriziune, (Devenirea categoriilor teatrului), Editura Ex Ponto, Constanța, p. 81. 94 Marin Sorescu, Ieșirea prin cer, Editura Eminescu, București, 1984, p. 32. 95 Idem, p. 42. 96 Marin Sorescu, Ieșirea prin cer, Editura Eminescu, București, 1984, pp. 83-84. 97 Idem., pp. 85-86
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
ajunge În vârf, purificat. Urcând cele nouă 599 Brian Leich Malyneauy, Piers Vitebsky, Pământ sacru. Monumente sacre, Editura ALL, 2008, p.128 129. 424 nivele În sensul acelor de ceasornic, pelerinilor li se părea că urcă „cele trei scări ale devenirii” Între lumea pământeană și cea cerească. Până În secolul al X-lea a fost cel mai important centru de pelerinaj, apoi atenția s-a Îndreptat spre estul Javei, unde budismul cunoaște o nouă Înflorire. În 1006 erupția vulcanului Merapi a provocat
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]
-
orașului. Această nuanțare critică este În mod particular benefică pentru conștiințele autohtone care de prea multe ori oscilează Între extremele purelor conservări sau dezvoltări. Fotografia arhivatoare de secol XIX Își dovedește funcționalitatea culturală contemporană prin alimentareaunor gândiri critice atente, aplicate devenirilor urbane. Prezentă Într-o arhivă, ea este mereu actuală, prin educarea atât a specialiștilor cât și a conștiinței publice. Ea ne poate asista pe drumul cunoașterii trecutului recent sau Îndepărtat, pentru a ne furniza dilemele, Întrebările, argumentele contemporane necesare distanțării
Polarităţile arhitecturi by Mărgulescu Andrei () [Corola-publishinghouse/Science/91808_a_92985]
-
poate fi o provocare interesantă adresată imaginii: asumarea rolului generator de noi idei arhitecturale, prin interpretarea lucidă și „arhitecturală― a spiritului spațiilor edificate, preexistente. O astfel deimagine nu ar mai finalizaun demers arhitectural, ci prin propriile calități ar genera noi deveniri ale acestuia. Pe marginea reflecțiilor de mai sus, ne Întrebăm dacă Într-adevăr ar putea o astfel deimagine arhitecturală să stimuleze zone ale creației Înnoitoare prin continuitate? Cu alte cuvinte, putem imagina reprezentări vizuale Întru și dincolo de limitele fotografiei, careinterpretând
Polarităţile arhitecturi by Mărgulescu Andrei () [Corola-publishinghouse/Science/91808_a_92985]
-
În perspectiva scopului declarat de a putea alimenta noi demersuri arhitecturale și considerând fezabilă realizarea practică aunui astfel deinstrument de proiectare derivat 170 din arta fotografică, credem că acesta poate fi un aport În câmpul discuției despre preexistență, tradiție, și devenirea (considerăm ca „Înnoirea― este un termen limitat) fundamentată interpretativ pe aceste baze.
Polarităţile arhitecturi by Mărgulescu Andrei () [Corola-publishinghouse/Science/91808_a_92985]
-
determină o schimbare a noțiunii de literatură. Posibilitatea ființării literaturii în interiorul unei comunități istorice și sociale este net condiționată de înregistrarea unor criterii de percepție și de recunoașterea ei în codurile culturale respective. Privit din acest unghi de vedere, procesul devenirii istorice a literaturii ni se înfățișează ca o suită de ierarhizări și de valorizări succesive, operate printre universaliile potențiale, de către unul sau altul dintre contextele socio istorice: „Dobândindu-și identitatea și sensul prin ceremonialul pe cât de sofisticat pe atât de
LITERATURA ȘI JOCURILE EI O abordare hermeneutică a ideii de literatură by Elena Isai () [Corola-publishinghouse/Science/1632_a_2909]
-
la care persoana răspunde prin dorința sa de autenticitate. „Codul este o funcție lingvistică și noțională care permite articularea în înțelegere și să orienteze în practica operativă o pluralitate de factori și de structuri. Acesta permite să unim ființa și devenirea unui subiect, statutul său și efectivitatea sa, natura sa proprie și distinctă și necesitatea sa de a fi (al său răspuns nu încă, telos-ul său), recunoașterea sa ca efectualitate concretă, ba chiar exigența și tensiunea sa concretă.” Prin urmare, noțiunea
Etica creştină din perspectiva persoanei by Duma Bernadin () [Corola-publishinghouse/Science/100983_a_102275]
-
limba latină al acestora. Astfel, conceptul de „substanță individuală” corespunde cu „substanță primară” (ousia prôtê). „Substratul” traduce cuvântul grec hypokeimenon, ceea ce literar înseamnă „ceea ce se află dedesubt”, dar poate fi tradus și ca subiect, însemnând pentru Aristotel orice subiect al devenirii, tradus în latinește cu substantia, asemenea grecescului hypostasis. Acesta poate fi „un anumit om”, sau în general „un anumit «acesta»„ (tode ti), adică un individ determinat. Un alt concept folosit de Boethius, care derivă de la Aristotel, este cel de „natură
Etica creştină din perspectiva persoanei by Duma Bernadin () [Corola-publishinghouse/Science/100983_a_102275]
-
vrem să subliniem câteva elemente fundamentale. Istoria nu mai este un mister de nepătruns. Prin evenimentul întrupării lui Isus Cristos, timpul s-a împlinit (Mc 1, 15), legea este dusă la îndeplinire (Mt 5, 17) și Scriptura la desăvârșire. Dacă devenirea istorică în V.T. este un mister care se află în mâinile lui Dumnezeu, acum istoria este descoperită în proiectul lui, are o logică a Spiritului (Ef 3, 9) și chemarea față de un popor devine chemarea față de popoare. În Noul Testament se
Etica creştină din perspectiva persoanei by Duma Bernadin () [Corola-publishinghouse/Science/100983_a_102275]
-
situație critică este accentuată și de trecerea rapidă de la comunitatea reală, la comunitatea virtuală, mediată de mijloacele mass-media moderne. Ceea ce nu ar trebui să uităm, însă, constă în faptul că „familia se prezintă ca un sistem de relații originare în devenire, în complexitatea interacțiunii dintre componenții ei și ambientul extern”, și este „locul unde se structurează și se consolidează de la început identitatea personală și sensul de apartenență la un grup unit prin legături de solidaritate și de iubire”. Specialiștii în educația
Etica creştină din perspectiva persoanei by Duma Bernadin () [Corola-publishinghouse/Science/100983_a_102275]
-
asupra cuvintelor sale și, mai ales, prin frecventarea sacramentelor, semne eficace ale prezenței sale. Astfel ne dăm seama că Isus Cristos este punctul de pornire și cel de sosire al vocației noastre de oameni și de creștini, acum și în devenire. Viața spirituală își are fundamentul în această relație fascinantă și riscantă în același timp, pentru că e posibil să nu-l înțelegem și să ne îndepărtăm de El (asemenea ucenicilor care l-au părăsit). Analizată din acest unghi, viața spirituală este
Etica creştină din perspectiva persoanei by Duma Bernadin () [Corola-publishinghouse/Science/100983_a_102275]