7,594 matches
-
grupului de spioni și trădători”, farsă judiciară ce implica Nunțiatura și în urma căreia reprezentanții diplomației pontificale (internunțiul Gerald Patrick O’Hara, secretarul John C. Kirk și Guido del Mestri, auditor) au fost siliți să părăsească România, la 7 iulie. Deși diplomații Sfântului Scaun erau deja expulzați, răfuiala cu Vaticanul nu a încetat: după două săptămâni, clădirea Nunțiaturii a fost ocupată de forțe ale Direcției Generale a Securității Poporului, care au arestat personalul românesc ce deservise reprezentanța diplomatică (cinci călugărițe, după unele
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
în urma tratativelor cu reprezentanții Sfântului Scaun: Vaticanul ar fi încetat în bună parte pretinsa campanie „calomnioasă” împotriva statelor din răsăritul Europei, iar discuțiile purtate au dat posibilitatea guvernelor din zonă să cunoască, într-o oarecare măsură, scopurile adevărate urmărite de diplomația pontificală. Avantajele erau însă imediat puse în balanță cu consecințele negative: „Cu toate că Vaticanul activează spre reluarea relațiilor diplomatice cu țara noastră, făcând unele declarații prin care susține că «România este o țară pe care o stimează și o iubește și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
de vigilență sporită. Catolicismul nu o dată s-a dovedit a fi «ipocrizia organizată»”. Mai mult, Securitatea a constatat că înmulțirea contactelor cu reprezentanții Sfântului Scaun a determinat intensificarea activității legale, dar mai ales clandestine a Bisericilor Catolice locale. în ceea ce privește scopurile diplomației pontificale în relațiile cu România, analizele Securității conchideau că „Vaticanul s-a dovedit a fi interesat să restabilească relațiile diplomatice și cu R.S. România, în vederea reglementării situației Bisericii romano-catolice din țara noastră și reconsiderării fostei Biserici greco-catolice...”. Existau, așadar, multe
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
II Vatican, apropierea României de Vatican părea să fie facilitată. S-a vorbit chiar despre existența unor relații „relativ cordiale” între factorii politici de la București (în primul rând N. Ceaușescu) și Sfântul Scaun în timpul pontificatului lui Paul al VI-lea. Diplomația pontificală dădea dovadă de prudență în chestiunea „uniată” și, din acest punct de vedere, este semnificativ faptul că, la sfârșitul audienței acordate lui Nicolae Ceaușescu de Paul al VI-lea, la 26 mai 1973, comunicatul Sfântului Scaun dat publicității vorbea
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
o parte, se poate afirma că Vaticanul a „abandonat” problema greco-catolică pentru a ajunge la un compromis măcar în privința ritului latin al Bisericii Catolice. Pe de altă parte, din ultima frază atribuită lui Luigi Poggi nu reiese foarte clar că diplomația pontificală a renunțat definitiv la apărarea intereselor greco-catolice, lucru întărit și de unele studii istorice. Analizând audiența acordată la 22 octombrie 1973 de Paul al VI-lea unei delegații a Bisericii Catolice de rit oriental din exil, în cursul căreia
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
la Europa Liberă (ațâțarea împotriva mons. Augustin, a patriarhului Justinian Marina și agitarea problemei greco-catolice), analiza obiectivă face să se desprindă - în ceea ce mă privește - unele aspecte, după cum urmează: 1. Poggi este un element dinamic și promovat pentru merite în diplomația Vaticanului. Acest lucru nu trebuie uitat și nici nu trebuie să-l subapreciem ca adversar (că «e prost» sau «nu-i bun de diplomat» - cum s-a afirmat și în Departament și de către mons. Augustin); 2. Opoziția dintre Biserica Catolică
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
obține nimic din tot ce propune statului român?”. Ofițerul care a prelucrat nota informatorului se transformă într-un adevărat analist de politică externă pus în slujba regimului de la București. Ultima sa nedumerire poate fi lămurită. Luigi Poggi și, în general, diplomația pontificală nu își făceau prea mari iluzii în privința atingerii unui rezultat favorabil în cadrul tratativelor cu România sau cu alte țări ale blocului comunist. Un comentariu intitulat Despre semnificația vizitei mons. Poggi în România, transmis de Radio Europa Liberă la 27
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
și a îndrăznit să vorbească de la egal la egal cu marile puteri”. A fost o performanță ce a vădit curaj, întruchiparea pe deplin a artei românilor de a acționa profesionist în relațiile externe și a excelentului lor nivel tactic. „Istoria diplomației românești este bogată și de laudă. Din lungile secole de dominație turcească, românii au învățat cele mai rafinate și delicate aspecte ale diplomației, acelea de a manevra între puterile mari, de a extrage fiecare particulă de autonomie din cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
a artei românilor de a acționa profesionist în relațiile externe și a excelentului lor nivel tactic. „Istoria diplomației românești este bogată și de laudă. Din lungile secole de dominație turcească, românii au învățat cele mai rafinate și delicate aspecte ale diplomației, acelea de a manevra între puterile mari, de a extrage fiecare particulă de autonomie din cel mai strâns control, de a obține avantaje din toate intrigile bizantine pe care a dospit dominația turcă. Diplomația românească a fost caracterizată de ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
mai rafinate și delicate aspecte ale diplomației, acelea de a manevra între puterile mari, de a extrage fiecare particulă de autonomie din cel mai strâns control, de a obține avantaje din toate intrigile bizantine pe care a dospit dominația turcă. Diplomația românească a fost caracterizată de ceea ce poate fi numit un simț al «momentului potrivit». Acest tip de abilitate diplomatică, atât de caracteristică unor oameni de stat români, precum Nicolae Titulescu sau Nicolae Iorga, și vechilor guverne, a fost moștenită vizibil
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
în evidență printr-o atitudine destul de puțin „gălăgioasă”, mai ales în comparație cu celelalte partide ale blocului comunist (cu excepția Poloniei), iar acest lucru nu scăpase neremarcat. în raportul ambasadei RPR la Moscova pe trimestrul I al anului 1957 era semnalat faptul că „diplomații iugoslavi, în frunte cu ambasadorul, aproape că nu pierd ocazia de a ne arăta atenția lor. Acest lucru este observat și de diplomații prieteni, care deseori se interesează asupra stadiului relațiilor noastre cu iugoslavii. De fapt, față de această chestiune și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
că Tito și anturajul său, apropiindu-se de URSS, în același timp continua să se distanțeze accentuat de conducerea maghiară. Este adevărat că, la începutul anului 1955, la adresa lui Imre Nagy au fost făcute unele gesturi prietenești, netrecute cu vederea de diplomația sovietică. în Imre Nagy liderii Iugoslaviei neutre au văzut un politician disponibil să pună în prim-plan prioritățile naționale și un aliat potențial capabil să se opună dictatului sovietic. Dar, după înlăturarea lui Imre Nagy, în aprilie 1955, pozițiile lui
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
a arătat că înainte de toate ungurii n-au redeschis procesul lui Rajk, îndreptat nemijlocit împotriva Iugoslaviei. în afară de aceasta, conform spuselor diplomatului iugoslav, în temnițele ungare încă mai erau închiși circa 200-300 de oameni judecați anterior pentru simpatia lor față de Iugoslavia. Diplomații maghiari, în discuțiile cu colegii sovietici, atrăgeau la rândul lor atenția asupra faptului că nerezolvarea problemei referitoare la Rajk a dat iugoslavilor prilejul să refuze schimbul delegațiilor parlamentare cu Ungaria și ridicarea misiunilor la rang de ambasade. Cum reiese din
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
incluse în nota ambasadei URSS în Ungaria, din 23 august 1956, cu un titlu elocvent: „Despre activitatea colaboratorilor misiunii iugoslave din Budapesta, care blocau normalizarea relațiilor ungaro-iugoslave”. Este mai degrabă un tip de denunț. Apreciind negativ astfel de neînțelegeri dintre diplomații iugoslavi și cei maghiari, MAE al URSS, cel puțin până la mijlocul verii și începutul toamnei anului 1956, nu totdeauna a fost dispus să fie de partea celor din urmă. în nota din noiembrie 1955 a MAE, de exemplu, se menționa
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
pe stadionul „Dinamo”, în 19 iunie, urma să simbolizeze înlăturarea neîncrederii reciproce. De dragul apropierii de Tito, Moscova era gata să treacă la schimbarea cadrelor. în sensul strict al cuvântului, în ziua venirii președintelui RFPI are loc „schimbarea gărzii” din fruntea diplomației sovietice. Ortodoxul și conservatorul V.M. Molotov, care continua să aibă o poziție diferită în problema iugoslavă, a fost înlocuit cu mai tânărul, liberalul (desigur, după măsura Kremlinului) D.T. Șepilov, ce avea reputația de intelectual al partidului. Chiar din primele săptămâni
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
MAE, el a desfășurat o activitate intensă. Călătoriile frecvente în străinătate ale noului ministru și întâlnirile cu liderii străini contrastau în așa măsură cu stilul diplomatic al predecesorului său încât s-a impus observatorilor politici din întreaga lume analogia cu diplomația de suveică a lui D.F. Dulles. Deschiderea limitată a politicii externe a Kremlinului a contribuit la consolidarea influenței sovietice, în principal în țările „Lumii a Treia”. în acest timp, Moscova a încercat, cu succes, să se alieze cu mișcările anticoloniale
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
exclusiv din legionari, care părăsesc țara după instaurarea regimului antonescian. Asupra acestui prim val autorul nu se oprește „din motive a căror prezentare nu face obiectul scrierii de față”. în al doilea val îi plasează pe oamenii politici români și diplomații, în timp ce al treilea val din anii ’60-’70 este constituit din persoane cu „anumite proveniențe socio-profesionale”, pentru ca ultimul val să fie plasat în ultimii ani dinaintea lui 1989. Primul val de refugiați din România care au activat în afara granițelor țării
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
antrenate în Războiul Rece reducea sensibil încrederea în potențialul inițiativei unei acțiuni politice în Occident care ar fi avut vreun efect în relațiile internaționale. în ceea ce privește profesia celor care alcătuiau comunitatea românilor din prima decadă a Războiului Rece, pot fi menționați diplomații care refuzaseră să se mai întoarcă în țară după instaurarea regimului antonescian, legionarii care părăsiseră România după rebeliunea legionară din ianuarie 1941, diplomații care făcuseră pare din guvernul condus de Ion Antonescu, soldații și ofițerii care, după ce fuseseră prizonieri în
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
didactice universitare” (p. 342). Din text s-ar putea deduce că este vorba de foști greco-catolici deveniți ortodocși doar de formă. Dar oare au pătruns aceștia chiar în rândurile corpului profesoral al Institutului Teologic din Sibiu? Și cine sunt ei? Diplomația ecleziastică ortodoxă a secundat, mai ales din anii ’60, politica externă a regimului de la București. Unii clerici ortodocși condamnați la ani grei de închisoare sub regimul comunist au ajuns să facă parte din această diplomație bisericească și chiar să ocupe
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Sibiu? Și cine sunt ei? Diplomația ecleziastică ortodoxă a secundat, mai ales din anii ’60, politica externă a regimului de la București. Unii clerici ortodocși condamnați la ani grei de închisoare sub regimul comunist au ajuns să facă parte din această diplomație bisericească și chiar să ocupe demnități ecleziastice importante (cazul cel mai semnificativ este reprezentat de Antonie Plămădeală). Chiar și profesorul Dumitru Stăniloae, o dată eliberat din închisoare, este integrat în cadrul Arhiepiscopiei Bucureștilor (p. 282) și devine unul dintre referenții Sfântului Sinod
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
rafinată subtilitate, în America, la „Vatra Românească” reprezintă încă o treaptă către monografia comunității române din Lumea Nouă, recomandându-l pe Alexandru Nemoianu ca pe un virtual autor al ei. Gheorghe I. Florescu ROGER KIRK, MIRCEA RĂCEANU, România împotriva Statelor Unite. Diplomația absurdului 1985-1989, Editura Silex, București, 1995, 366 p. în rândurile ce urmează, propunem o prezentare mai puțin obișnuită: recenzia unei cărți pe care n-o putem recomanda călduros lecturii publicului larg pentru că, pur și simplu, nu se mai găsește decât
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
al societății românești din perioada respectivă (nu trebuie uitat că inițial cartea se adresa publicului american) și al conducerii politice grupate în jurul lui Nicolae Ceaușescu. Teza centrală este aceea a unei lipse totale de înțelegere reciprocă - de aici și „absurdul” diplomației -, numai că Răceanu, respectiv Kirk au opinii diferite despre modul în care au gerat Statele Unite relațiile cu România: diplomatul român consideră că o intransigență mai mare ar fi înlăturat un punct de sprijin important al regimului Ceaușescu, acela al relațiilor
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
a celor doi autori, cât și pe unele documente anterior clasificate, cum ar fi schimbul de scrisori dintre Ceaușescu și Reagan. Afirmăm însă că o relectură în prezent ar aduce unele clarificări. Pentru aceasta, intenționăm să facem o comparație între diplomația românească dinainte de 1989 și cea postrevoluționară, din punctul de vedere al atitudinii față de relațiile româno-americane. Dacă pentru ultimii ani ai epocii comuniste dispunem de acest document important, conținând informații din interiorul ambelor tabere, pentru perioada postrevoluționară nu ne putem baza
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
în această categorie: suprimarea drepturilor și libertăților fundamentale, imixtiunea Securității în toate aspectele vieții individuale, omnipotența Statului, incarnat de figura lui Ceaușescu, totul fondat pe o ideologie de tip național-comunist. Din această perspectivă, multe dintre misperceptions sunt perfect explicabile. Desigur, Diplomația absurdului se referă exclusiv la perioada comunistă, însă există suficiente date care să sugereze că unele dintre aceste concepții eronate se manifestă și în prezent. Așadar, nu ar fi vorba de o trăsătură specifică diplomației din România lui Ceaușescu, ci
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
misperceptions sunt perfect explicabile. Desigur, Diplomația absurdului se referă exclusiv la perioada comunistă, însă există suficiente date care să sugereze că unele dintre aceste concepții eronate se manifestă și în prezent. Așadar, nu ar fi vorba de o trăsătură specifică diplomației din România lui Ceaușescu, ci de o caracteristică persistentă. Discutând, rând pe rând, punctele de neînțelegere, vom sublinia, la momentul potrivit, acele aspecte care se perpetuează până astăzi. Unul dintre cele mai importante elemente rezida, așa cum am arătat, în concepția
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]