6,028 matches
-
și se duse la fereastră, de unde examină orașul. Ce de lume! Văzu luminile încleștate ale unor nenumărate degete de apă. Uneori, oceanul pătrundea până-n centrul orașului. În timp ce privea, totul se stinse. Surprins, văzu numai negru pe insulă. Lângă el, Leej exclamă: - Oare de ce-or fi făcut așa? Gosseyn ar fi putut să răspundă la întrebare, dar n-o făcu. Discipolul nu risca. Evident, avea el o teorie referitoare la aptitudinile lui Gosseyn de a controla energia și avea grijă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
Gosseyn dădu din cap. - Eu vreau să mă întorc pe Gorgzid și doresc să ne oprim la o zi de zbor de Gorgzid în propulsie normală. Nu era surprins să-l vadă pe celălalt tulburat la auzul destinației navei. - Gorgzid! exclamă căpitanul. Închise ochii pe jumătate și zâmbi sarcastic. - Acolo se vor ocupa de dumneata, zise. Bun, vreți să plecați imediat? Sunt șapte etape. Gosseyn nu răspunse imediat. Studia fluxul nervos al omului. Nu prea normal - ceea ce era firesc. Iregularitățile indicau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
o dovadă a importanței mele. Dar nu știam cum să încep. Începutul mi se părea totdeauna extrem de dificil. Mă temeam ca prima mea mișcare să nu fie ridicolă. Înclinat de pe atunci la neurastenie, găseam un motiv bun de chin. Și exclamam ridicol - ridicol pe care-l credeam atenuat, deoarece îmi dam seama de prezența lui: Nu voi fi niciodată un don Juan!" Le examinam tot timpul pe cele trei muze, în grup și, uneori, pe câte una, fără să le disting
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
despre moarte? Odată, de pildă - dar amândoi eram în ocazia aceea identici - intrasem dispuși, vorbăreți, flămânzi, intr-o cofetărie mică. În momentul când Irina își îndesa cu chef dinții într-o prăjitură de șocolată, privirea îi alunecă pe fereastră și exclamă: "Ah! Ce întîmplare!" Mă uit: la masa de pe pavaj a cofetăriei ședea, domol, domnul Cornea, o cunoștință destul de vagă de a noastră. Știam că domnului Cornea îi murise cu câteva zile înainte nevasta; îl cunoșteam destul de puțin și ne simțeam
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
când în momente grave, cu toate intențiile bune și emoția sinceră, te manifestezi invers de cum ar trebui. Mă întreb iar dacă îi plăcea natura. O duceam, în entuziasmul meu, pretutindeni după mine, pe dealuri, prin păduri, pe munți, la mare, exclamam, țipam, tremuram de plăcere sau eram melancolic când, imperial, se cobora soarele să se culce. Îmi întrerupeam extazul nu-mai pentru a întreba: "Nu e așa că e frumos?" Și mi se răspundea identic: "Da!" Cum pot să știu, așadar, întrucît îi
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
plâns că îi e urât printre străini și că se preface bolnavă ca să fie lăsată în pace, că toată lumea o întreabă ce are și că asta o enervează peste măsură. Când a auzit că trebuie să reiau trenul seara, a exclamat: "Eu plec cu mata!". Mi-a repetat de mai multe ori fraza asta, cu toate că-i explicam de ce nu se poate. Era deznădăjduită când a trebuit s-o las. Peste o zi va găsi un pretext, va veni la București, va
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
îi spun, ca să-i dea aparență suportabilă, luciditate. A asculta o bucată de muzică, a citi ceva subtil, a fi în mijlocul celui mai superb aranjament al naturii și totuși a nu-ți uita prezența, a nu fi în stare să exclami ceva fără sens numai din entuziasm, fără să te auzi și să te găsești caraghios, a-ți urmări clipă cu clipă propria-ți emoție și evoluția ei, înseamnă să nu mai ai nici un sentiment pur, nealterat de o cercetare migăloasa
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
planuri pentru viitor. Când era deznădăjduită își începea lamentația obișnuită: Nu mă iubești, Sandule". Mă irita vorba aceasta, dar nu puteam să mă supăr când vedeam că ea crede - cu atâta tristeță! - în ea. Când o observam mai potolită însă, exclamam și puneam tot atâta vehemență ca să o conving, cât și să mă conving. Ceea ce nu înseamnă că nu o iu-beam, ci numai că aveam scrupule să dau o calificare unui sentiment căruia îi vedeam limitele. Limite vedeam chiar și acolo
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
imediat. Unii ne felicită și vor să scoată din rezultatul acesta argumente de fericire. Cei mai mulți, influențați de figurile noastre, nu știu ce să spună. Am telefonat doctorului Bogdan, de data aceasta enervați și pe el. Și dânsul n-a găsit decât să exclame: "Fir-ar al dracului!" Pe doctorul Petroff aproape l-am certat, și a suportat cu o mutră imbecilă tot scandalul nostru. Apoi, tot așa bîiguind: "Eu tot febră tifoidă cred că este. Am toată încrederea în analiza făcută la Constanța
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
de copaci. De la o fereastră se auzea sunet de vioară. Seniorul descălecă pe neașteptate și intră, urmat de câțiva dintre însoțitori. Doi sau trei iezuiți îi ieșiră grabnic în întâmpinare, însă Nobunaga înainta deja prin casă cu pași mari. — Domnia Voastră! exclamară preoții, surprinși. Aceea era școala care fusese construită lângă Biserica Înălțării. Nobunaga fusese unul dintre binefăcătorii școlii, dar toate materialele de construcție, de la cherestea și până la mobilier, erau contribuții din partea seniorilor provinciali care se convertiseră la creștinism. Aș dori să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
trântit la pământ. — Nobunaga! Ieyasu!Și până și Hojo Ujimasa? Conform acestor rapoarte secrete, era ca un șoarece prins în cursă. Se apropia amurgul. Sosiră noi știri, anunțând că trupele lui Shoyoken dezertaseră în noaptea trecută. — Nu poate fi adevărat! exclamă Katsuyori. Dar realitatea era că acel lucru se întâmplase în timpul nopții, iar mesajele urgente care veneau, unul după altul, aduceau dovezi de netăgăduit. — Shoyoken! Nu e el unchiul meu și unul dintre bătrânii clanului? Ce idee e asta, să abandoneze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
dumneavoastră, stăpâne. Seniorul meu și vasalii săi clocotesc într-un cazan de nedreptate, batjocuri, insulte și ofense de tot felul. Tocmai de-asta ți-am cerut să te calmezi și să-ncerci să dormi puțin, două-trei nopți. — Dar e absurd! exclamă Dengo. Despre samurai se spune că rușinea de a fi fost o dată împroșcat cu noroi e greu de șters. De câte ori au îndurat stăpânul meu și vasalii lui o asemenea rușine, din vina acestui senior crud din Azuchi? Iar ieri n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
preoții Capelei Atago fuseseră informați despre vizită, așa că, își așteptau cu bucurie seniorul. Imediat ce descălecă, Mitsuhide întrebă de un călugăr cu numele Gyoyu. — Shoha vine? îl întrebă Mitsuhide pe călugăr. Când Gyoyu răspunse că vestitul poet îl aștepta deja, Mitsuhide exclamă: — Cum? E deja aici? Ei, dar e perfect așa. A adus și alți poeți din capitală? — Se pare că Domnul Shoha a avut foarte puțin timp ca să se pregătească. V-a primit invitația aseară și a constatat că nimeni dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
zi, Ikeda Shonyu, care-l cunoștea pe Hideyoshi de demult, când lucraseră amândoi în Castelul Kiyosu, trecu de partea armatei acestuia. Chiar înainte de a porni, de dimineață, Shonyu se tunsese și el. — Cum! Și tu te-ai ras în cap? exclamă Hideyoshi, când își văzu prietenul. — Întâmplător, am făcut același lucru. — Gândim la fel. Nici Hideyoshi, și nici Shonyu nu aveau nevoie să spună mai mult. Shonyu îi sporea armata cu patru mii de oameni. Hideyoshi începuse cu o armată de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Murakoshi fu rănit și el în câteva locuri. Când reuși cumva să se târască prin pâlcul de bambuși, văzu silueta unui om trecând chiar prin dreptul lui. — A! Stăpâne Shigemoto. — Sanjuro? — Ce face Domnia Sa? — Și-a dat ultima suflare. — Nu! exclamă surprins Sanjuro. Unde? — E chiar aici, Sanjuro, indică Shigemoto capul lui Mitsuhide, pe care-l înfășurase într-o bucată de pânză și și-l agățase de șa. Întoarse privirea, trist. Sanjuro sări, cu violență, spre cal. În momentul când apucă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
după casa lui din Nakamura, unde mama sa îl spăla pe spate când era mic. De mult timp nu se mai simțise Hideyoshi atât de relaxat și, cu această stare în inimă, intră în bivuacul său. — A, ați și venit! exclamă el, când văzu că generalii pe care îi convocase pentru seara aceea îl așteptau. Ia uitați-vă aici, spuse, scoțând din haină o hartă și o scrisoare, predându-le generalilor. Scrisoarea era o petiție scrisă cu sânge de Nagayoshi. Harta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și-i trimise, în secret, spre Castelul Obata. După aceea, stabili rapid operațiunile militare pentru întreaga armată. Dar, înainte ca ordinele să poată fi transmise, sosi un raport urgent: — Ieyasu nu mai e pe câmpul de luptă. — Nu se poate! exclamară generalii, într-un glas. În timp ce Hideyoshi se așeza tăcut, cei trei comandanți pe care-i trimisese înainte spre Nagakute se înapoiară, în grabă. — Ieyasu și forța lui principală s-au retrase deja la Obata, raportară ei. Am întâlnit câteva grupuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
căreia mama îi spunea Felicia. Ai un băiețel dulce-dulce, Tereza, îi spunea Felicia mamei sale. Da, spuse mama, îl cheamă Nestor și se teme de manechine. Nestor percepuse clar în glasul ei o undă de reproș și de ironie. O! exclamă Felicia dezamăgită. Nu pot să cred! Nestor! Dar Nestor parcă e un nume de viteaz, sau cam așa ceva, nu? Ceva prin Antichitatea greacă, confirmă mama, dar fără a vădi mândrie. Felicia însă nu era dezamăgită de-adevăratelea pentru că, îndreptată acum
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
lungi și subțiri. Se leagă una de alta, ca un fel de... Cum să spun, ca un fel de covor... Văd că aicea nu-i zice covor, îi zice preș. Cui îi zice preș, nu-mi mai învârti capul! Greșit! exclamă Marusia. Pe cine ai auzit tu că spune pe-aicea "nu-mi mai învârti capul"? Poți spune "nu mă mai zăpăci de cap", așa da. La care Niusea o privește pe prietena ei cu o admirație perplexă și spune: Da
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
către centru, până când din cerc nu mai rămâne decât un punct mic de tot. Sau poate chiar nimic. Cu asta a reușit să capteze (pentru câteva momente) atenția clasei. Domnul Panciu își apropie fața de tablă prefăcându-se miop și exclamă: Vai, dar nu mai văd nimic!... Și știți de ce?... Evident, nimeni nu știe. Și atunci tot el e acela care dă răspunsul: Fiindcă în matematică punctul e atât de mic încât pur și simplu nu are dimensiuni. Adică nu se
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
75, cu Bostan Gabriela, cu Burducea Viorel, Giurcan Camelia... Ce mai, toți de-un leat. Discutau și ei, noua generație, tot de date de naștere, de frați și de surori, de părinți... Mai era și Hinta Lucia, Iovănescu Mircea... Măiculiță! exclamau. Taică-su s-a născut în '49! Îți dai seama, încă în prima jumătate a secolului! Da' bunicii!... Născuți prin '913, pe vremea Războiului Balcanic... Ce-i aia Războiu' Balcanic?... Alți bunici erau născuți prin 1925, 1928... Toate astea reieșeau
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
s-a dovedit a nu fi fost ceva grav. Doar necazurile inerente bătrâneții. În schimb, s-au speriat amândoi când, întors de la farmacie cu o pungă întreagă cu medicamente, au văzut nota de plată. Vai, ce de bani irosiți! a exclamat tata. Să i se fi părut oare inutil să cheltuim atâția bani când, oricum, știa că nu mai are prea mult de trăit? Dar în definitiv, de unde putea el să știe? Mama însă voia neapărat ca tata să mai trăiască
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
știu dacă resemnată sau scandalizată: Mă descoși fiindcă știi că nu mai am mult de trăit? Fiindcă așa era ea: suspicioasă, găsea peste tot în jurul ei semne prevestitoare de rele. Într-o zi, căzându-i ochii pe șosetele mele, a exclamat cu oroare: Tu porți șosete negre?! Nu, mamă, i-am răspuns, ți se pare din cauza luminii slabe. Sunt bleumarin. N-a mai adăugat nimic, dar nici n-a părut convinsă că șosetele erau bleumarin. Dumnezeule, cum adică m-am revoltat
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
telefonului nu putea avea o conștiință prea curată. 3 Revolta În dimineața de după noaptea în care încercase să memoreze prefixul orașelor din Anglia stând efectiv cu burta pe cartea de telefon timp de opt ore, Dan se trezise mormăind. „Ce...“, exclamase el în bucătăria însorită. „Chiar am făcut-o lată azi-noapte.“ Nu era nimeni acolo care să îi poată răspunde. Beverley și Derek plecaseră, iar Gary nu se mai întorsese. Pe Carol o găsi sus, în pat, uitându-se la televizor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
auzise până afară, îi dăduse vagabondului ocazia să-și vâre scula în pantaloni și să se îndepărteze, împleticindu-se și lovindu-se de mașinile parcate, spre Ally Pally. Cealaltă Carol se năpusti în prăvălie. Ce mama naibii se întâmplă aici? exclamă la vederea lipiciosului ei soț întins pe jos. S-a împiedicat de tejghea încercând să ajungă la tine, îi răspunse Carol, încercând din răsputeri să-și strecoare în voce o undă de șoc. Amândouă stăteau și se uitau la Wiggins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]