8,234 matches
-
nu de-adevăratelea, și s-a mai liniștit. Și-a șters nădușeala cu dosul palmei bătătorite și s-a dus în bucătărie să bea un pahar cu apă. Apoi și-a luat bricheta și pachetul de țigări, a ieșit pe terasa casei și s-a așezat direct pe treptele de marmură de la intrare. Și-a aprins o țigară și a tras cu poftă fumul în plămâni. Cum stătea așa, absent, nepăsător, ascultând greierii și respirând aerul nopții senine de iunie, deodată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
actualului Liceu Teoretic „Miron Costin“; clădirea actualului Grup Școlar „Mihai Busuioc“; clădirea Grădiniței nr. 3 din zona Gării Pașcani. S-a remarcat prin buna gospodărire și înfrumusețare a localității: asfaltări de străzi, amenajări de terenuri sportive, de scări care leagă terasa de sus cu cea de jos, bazinul de înot, plantări de arbori, arbuști, flori, construirea de podețe etc. A sprijinit construcția bisericilor ortodoxe: „Adormirea Maicii Domnului“ din zona Gării Pașcani și „Înălțarea Domnului“ din cimitirul municipiului, fiind trecut printre ctitorii
Personalităţi ieşene: omagiu by Ionel Maftei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91547_a_93092]
-
interior, invaziv, în stilul multor boli grave, absolut nedureros. Simptomul capital al nebuniei este anosognozia, adică ignorarea propriei boli. Mai gravă este anosognozia socială. Ne-am oprit, în drum spre casă (adică spre centrul așezării Durău) la o așa-zisă "Terasă", unde se consumă "bere și mici", unde prohibiția nu este permisă, unde ai voie să fumezi, să fii pământean, unde în locul "melodiilor angelice" și straiului în "cumințenie și meditație" la care ne îndeamnă cărțile ce ne-au fost dăruite, ești
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
aspira într-o zi de vară, ca astăzi. "Beri și mici", distracția națională, trivială, vulgară, odioasă, dar naturală, fără fițe, fără mofturi, un adevărat "flit" pentru snobi și pedanți, o regăsire a naturalului primitiv. * Descoperim în drum spre hotel o terasă improvizată, câteva dale de beton, câteva mese și bănci cioplite rudimentar din trunchiuri de brazi centenari. Numai o masă este ocupată de un grup de pădurari care au răpus până la această oră o mulțime de "beri". Sticlele stau înșirate pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
om de afaceri sau voiajor frecvent la București, este tot mai rupt de București, de ce Capitala devine o abstracțiune de care tu, omul simplu, să te ferești. P.S. Scrisă la București, 24 august, în timp ce am așteptat două ceasuri, pe o terasă 3 stele, pe Magheru, o cafea și un suc. Aș fi continuat, o carte poștală adresată primarului Capitalei. Dar a venit "comanda", nu chiar prompt, în schimb, în loc de cafea, o pizza (care a devenit plăcinta noastră națională; macaronarii au pierdut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
decât aceea pe care i-a dat-o viața banală. "Domnule, îmi răspunde noul meu prieten, aici e un fel de dramă!... Stăpânul ei, ca să zic așa, mecanicul ei de suflet, a cumpărat-o pentru bunica lui... Dar haideți la terasa aceasta de vis a vis. Se cheamă "Bar, non-stop, La MOTOCICLETA TRISTĂ". Vă rog să fiți invitatul meu. Cred că au adus must proaspăt, pe aici mustul este foarte bun. Și ne vor prepara și o pastramă". * Ne-am așezat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
vis. Se cheamă "Bar, non-stop, La MOTOCICLETA TRISTĂ". Vă rog să fiți invitatul meu. Cred că au adus must proaspăt, pe aici mustul este foarte bun. Și ne vor prepara și o pastramă". * Ne-am așezat la o masă pe terasă. Barmanul, prietenos și respectuos, pare născut pentru a fi patron de bar. Chiar așa este. Se numește domnul Antoine, este din Lion, dar s-a stabilit în țara noastră de mulți ani, s-a căsătorit cu o româncă, acum femeie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Tincuța, Plâng mereu după măicuța, Țiganul s-a întristat, după țigancă a plecat, Ani de zile-a căutat Și-a găsit-o-n Calafat, Trecând pe lângă o poartă, Copilașii-au chiuit, Uite-o taică pe măicuța, Uite-o colo pe terasă, stă cu boieru la masă, Țiganca de i-a văzut, tot părul din cap și-a smuls, N-a mai vrut nici avuție, Nici un fel de bogăție, Că s-a întors cu ei acasă, Și de-atunci e mai frumoasă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
o istorie fără a i se transmite ceva din "reveriile" autorului. O istorie este, mi se pare, o operă de "autor". La "prezent" reveria acționează cu toată forța. Totul este vis și armonie, totul este un minunat teatru suprarealist, la terasa de la mare, la mănăstiri, la podul rupt de la Buzău, este o jubilație de suprarealism. Ce Dali?... Avem maeștri care îl întrec. La "viitor"? Dar viitorul este suprarealist prin excelență, prin definiție. * Ultima găseliniță suprarealistă stă chiar în fața mea, acum, când
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
stare de "domn" Am auzit nu de mult de o întâmplare nostimă petrecută exact în urmă cu șaptezeci și cinci de ani, la 9 august 1931, în orașul de sub munte, fostă capitală de județ. Mă aflam acolo acum câteva zile, la o terasă ca toate terasele de vară, cu sucuri, bere și cafea, când am auzit povestea pe care v-o relatez. Erau, la terasă, trei personaje nițel cam bizare, trei domni "domni", care se prăpădeau de râs citind un jurnal foarte vechi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Am auzit nu de mult de o întâmplare nostimă petrecută exact în urmă cu șaptezeci și cinci de ani, la 9 august 1931, în orașul de sub munte, fostă capitală de județ. Mă aflam acolo acum câteva zile, la o terasă ca toate terasele de vară, cu sucuri, bere și cafea, când am auzit povestea pe care v-o relatez. Erau, la terasă, trei personaje nițel cam bizare, trei domni "domni", care se prăpădeau de râs citind un jurnal foarte vechi, îngălbenit și subțiat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
august 1931, în orașul de sub munte, fostă capitală de județ. Mă aflam acolo acum câteva zile, la o terasă ca toate terasele de vară, cu sucuri, bere și cafea, când am auzit povestea pe care v-o relatez. Erau, la terasă, trei personaje nițel cam bizare, trei domni "domni", care se prăpădeau de râs citind un jurnal foarte vechi, îngălbenit și subțiat ca o foiță de țigară. Citeau despre acea întâmplare: găsiseră, nu știu cum, un ziar de atunci și comentau, amuzați, dându
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
prezent dintr-un parc de numai 2 (două) automobile, boțite (sic), s-a organizat spontan o chetă a cărei sumă, de 1000 lei, va fi împărțită în jumătăți egale între cei doi șoferi". Am citit și răscitit cronica. Personajele de pe terasă comentau: "Oameni, oameni de onoare... ce timpuri, domnule... generalul nu avea mâna stângă, era invalid, mutilat de război, purta Mihai Viteazu, ții minte... dar duelul de onoare cu Pahopol ții minte... Când s-au luat de la Lorette, la București... l-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
idolul femeilor... dar și al trupei, nu știți cum l-a salvat pe Ion, țiganul?... tot chestie de onoare... (...nu?... las' că îți spun mâine) ce delicați erau cei care se întâlneau la Mascan"... Și așa mai departe... Personajele de pe terasă își aminteau de balurile de la prefectură; de politețe și politețuri, de lungile rochii și de pălăriile doamnelor, despre... Multe, bune și rele, erau evocate cu o tristă nostalgie. M-am furișat, am plecat, eu eram din altă lume, din altă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
poate fi vulgarul nostru produs țigănesc... Corabie albă pe mare trecea Era, pe vremuri, la 2 Mai, o tavernă, chiar pe malul mării, un local sordid, cu câteva mese înghesuite în interior și alte câteva mese, destul de murdare, pe o terasă cu vedere la șoseaua care ducea la granița cu Bulgaria. Localul părea că este plasat în alt spațiu geografic decât acela real și într-un timp incert. De altfel, pe peretele de după tejghea, un ceas arăta o oră fictivă și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
să-mi folosesc timpul liber și să-mi stăpânesc înclinațiile de vagabond ratat. Fără să mă gândesc, am coborât la Crângași, am urcat treptele către Piața Crângași și, lovit de căldura toridă, năucitoare, mi-am găsit o masă la o terasă umbroasă, destul de dubioasă, nelipsită de farmecul tuturor teraselor bucureștene "destul de dubioase". Sorbeam dintr-o cola rece, privind cu plăcere la panorama zgomotoasă și multicoloră a pieței, forfotind de cea mai diversă lume, de la "șuți" care au un tip anume, numai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
stăpânesc înclinațiile de vagabond ratat. Fără să mă gândesc, am coborât la Crângași, am urcat treptele către Piața Crângași și, lovit de căldura toridă, năucitoare, mi-am găsit o masă la o terasă umbroasă, destul de dubioasă, nelipsită de farmecul tuturor teraselor bucureștene "destul de dubioase". Sorbeam dintr-o cola rece, privind cu plăcere la panorama zgomotoasă și multicoloră a pieței, forfotind de cea mai diversă lume, de la "șuți" care au un tip anume, numai să fii deprins cu tipologia, la precupețe grase
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
care au un tip anume, numai să fii deprins cu tipologia, la precupețe grase și pensionari gravi, grijulii cu banii lor puțini; erau acolo și o mulțime de "interlopi", grăsulii, unsuroși, valutiști impertinenți..., în sfârșit, toată fauna. Celelalte mese de pe terasa care se numea "Rapidulețul" erau libere, cu excepția uneia, mai îndepărtate, unde un ins răsfoia niște ziare. Se vedea că are timp, ca și mine, și eram mulțumit că distanța ne separă, că nu ne vom apuca să intrăm în una
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
când îl simt pierdut. E prima oară în viața lui când nu poate da dublu, triplu „dacă e nevoie”. Și pentru asta nu mă va ierta vreodată. Îmi aduc aminte de acest episod la o sticlă de Herradura Añejo, pe terasa unui restaurant din Coyoacan - nu departe de Casa Azul, cuibul Fridei Kahlo și a lui Diego Rivera - unde prietenul meu Carlos F. tocmai îmi descifrează războiul de presă dintre susținătorii și detractorii controversatului primar al capitalei mexicane. Întors la hotel
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
În curtea școlii din fața blocului nostru de pe strada Arghezi (unde mai târziu aveam să fiu elev În clasele primare), Înainte să se fi declanșat alarma antiaeriană. Crengi din bătrânul stejar scos din rădăcină au aterizat sub impactul exploziei tocmai pe terasa noastră de la etajul șase. În timp ce ferestrele Întregului imobil s-au făcut țăndări, taică-meu a avut fulgerător instinctul bun de a mă lua În brațe și, cu mama de mână, ne-a condus În adăpostul antiaerian din subsol. Anica, dădaca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
noi a Însemnat mult sinceritatea acestui public, căci ne-a ajutat să vedem mai clar slăbiciunile muncii noastre și să ameliorăm calitatea jocului. Prima parte a lui Orghast la Persepolis a avut loc la mormântul lui Xerxes. Ca să ajungă pe terasa largă sculptată În stâncă, deschisă spre mormântul faimosului rege, spectatorii urcau pe o potecă abruptă. Actorii așteptau concentrați sosirea lor. Spectacolul Începea la apusul soarelui. Prometeu se afla pe stâncă, Încătușat. Un glob de foc arzând cobora lent și impresionant
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
Împreună zazen câteva ceasuri În plus. Eram terminat. Avusesem o zi extrem de grea, iar la capătul ei venea, colac peste pupăză, propunerea vecinului meu din Osaka!... „Da, ar fi frumos să facem un sitting Împreună la lumina lunii, sus pe terasa pavilionului de lângă templu, dar nu cred că voi mai putea nici măcar să urc scările până acolo, darmite să mai stau cruciș.“ M-a asigurat că energia va veni urcând treptele. Nu l-am crezut, dar din politețe l-am urmat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
putea nici măcar să urc scările până acolo, darmite să mai stau cruciș.“ M-a asigurat că energia va veni urcând treptele. Nu l-am crezut, dar din politețe l-am urmat. Am reușit cu chiu cu vai să ajung pe terasă și să-mi Încrucișez picioarele pe piatră. Decorul era magnific, parcă dintr-o piesa Nô sau dintr-un film de Kurosawa: luna apărea misterioasă, oglindindu-se În lac, printre copaci, ca Într-o miniatură de Sharaku, totul era zen În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
peste care dădeați în localuri? Cum se comportau? A.R. La Nestor și la Capșa mergeam foarte des cu soțul meu. Habar n-am când am fost prima dată la nici una dintre ele. La Nestor țin minte că aveau și terasă. La Capșa am petrecut și două revelioane. Cel mai bun cataif din viața mea l-am mâncat la cofetăria Sternatis din Roman. (De fapt, patronul își spunea Sternati.) Cele mai bune bomboane au fost - și sunt încă, după părerea mea
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
am înfățișat la el ca să-l întreb la ce oră puteam veni. Mi-a spus să-l aștept la Turnul Roșu și să fiu deja acolo când va sosi el. Am înțeles că aveam de așteptat. Și, în timp ce vorbeam pe terasă cu un frate care mă întreba în legătură cu ceva de făcut, sosi Părintele. M-a certat că nu fusesem ascultător și nu-l așteptasem la locul hotărât, așa că în ziua aceea nu voi să mai facă nimic. Dar noi am continuat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]