5,032 matches
-
în privința abordării semiotice a textului literar) și în 1990-1994 (când a predat limba și civilizația română, ca profesor-invitat, la Universitatea din Bordeaux). Debutează în 1966 în „Analele Universității din Timișoara” și în „Orizont”. Debutul editorial îl reprezintă volumul Realism și devenire poetică în literatura franceză (1974; Premiul Uniunii Scriitorilor). Are o activitate publicistică susținută, chiar dacă relativ parcimonioasă (scriitorul s-a manifestat mai degrabă ca eseist decât ca industrios cronicar al producției editoriale curente și s-a abținut de la practicarea „gazetăriei” culturale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286252_a_287581]
-
fără „extremism”, fără intoleranța obsesională proprie uneori corifeilor francezi ai acestei orientări, însă cu o permanentă circumspecție și distanțare (auto)critică, și s-a materializat în texte agreabile la lectură, limpezi și expresive, deloc tehniciste, deloc rebarbative. În Realism și devenire poetică..., C. afirmă și demonstrează, analitic, existența unui proces de evoluție a prozei literare franceze din ultimele câteva secole (investigația, selectivă, începe de la clasicii din secolul al XVII-lea și continuă cu Balzac, Flaubert, Lautréamont, Zola, Jarry, Proust, până la Sartre
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286252_a_287581]
-
a stilului; scrisul său are numeroase crevase, falii subțiri, ce se deschid amețitor spre adâncuri. Din cauza lor, narațiunea, paradoxal lineară, e mereu întreruptă de considerații naratologice, filosofice, psihologice, subminată de pasiunea rece, analitică, pentru ontologie. ȘTEFAN BORBÉLY SCRIERI: Realism și devenire poetică în literatura franceză, Timișoara, 1974; Negru și alb, București, 1979; Mari corespondențe, București, 1981; Eseuri critice, Timișoara, 1983; Un Burgtheater provincial, București, 1984; Clopotul scufundat, București, 1988; Fragmente despre vid, București, 1992; Paradisul derizoriu. Jurnal despre indiferență, București, 1993
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286252_a_287581]
-
Farfuridi (...). În literatura realismului socialist, problema exagerării conștiente capătă o însemnătate deosebită (...). Artiștii care aplică metoda realismului socialist au posibilitatea să exagereze în mod conștient, să înfiereze diferite aspecte ale vieții cu scopul de a reda perspectivă viitorului (...). În perspectiva devenirii, artistul realist socialist reliefează mai profund și adevărata față a vechiului (...). Unii interpretează însă mecanic, simplist aceste idei. Pentru ei exagerarea conștientă în arta realismului socialist, se reduce la o simplă anticipare a faptelor, (...) a exagera conștient după ei înseamnă
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
ele nu pot fi înțelese fără să se țină seama de aceste condiții (...)». Cu toate astea, nu păcătuim de idealism când descoperim relații stabilite între fenomene, raporturi necesare. Natural, stabilitatea este și aici relativă, comandată de legea mai generală a devenirii prin contradicție. Știința și literatura sunt «cunoaștere» numai în măsura în care există o ordine în lumea relativă a fenomenelor (...). Fiindcă a venit vorba de durabilitatea înfăptuirilor omenești, găsesc cu cale a spune câteva cuvinte despre romanul construcției, luând ca exemplu Drum fără
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
și turma), au rămas principiile esențiale ale ecleziologiei, iar măsurile luate de Papă în această perioadă (1903-1914) au fost împotriva modernismului și încercărilor de conciliere între dogme și noile tendințe culturale, mai cu seamă în ceea ce privea critica și dinamica devenirii istorice a Bisericii, continuând și disputa cu Statul liberal (Giuseppe Alberigo, "Le concezioni della Chiesa e i instituzionali", în Chiesa e papato nel mondo contemporaneo, Laterza, Bari-Roma, 1990, p. 68. 52 Papa Pius XI, Enciclica Quas primas, 1925. 53 Șerban
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
statistice folosite în analiză. Sunt evidențiate cerințele la care trebuie să răspundă statisticile regionale în cercetarea dezvoltării economico - sociale durabile, inclusiv cerințele privind asigurarea calității în conformitate cu standardele Europene. Prin problematica tratată se dorește provocarea specialiștilor actuali și a celor în devenire la dezbaterea subiectului abordat. În acest sens, lucrarea oferă, pe de o parte, oglinda indicatorilor statistici ai dezvoltării regionale durabile utilizați în statistica din România prin comparație cu indicatorii statistici utilizați la nivelul Uniunii Europene, precum și propuneri privind revizuirea acestora
ANALIZA STATISTIC? A DEZVOLT?RII REGIONALE ?N ROM?NIA by Buruian? Andreea - Iulia () [Corola-publishinghouse/Science/83118_a_84443]
-
James, Joyce, Kafka, Lawrence, C.P. Snow, Virginia Woolf. Prezența lui Joyce o simțim și fără să fim avertizați, mai ales în ultimul capitol, care e un monolog interior Molly-esc al veșnic însărcinatei tinere neveste a unui doctor în litere în devenire. Lodge numește acest roman "experimental", spre deosebire de primele două, care erau "în esență cărți serioase, de un realism pregnant". In fapt, toate trei romanele sunt nu numai realiste dar și hazlii. Titlul cărții ar fi trebuit să fie The British Museum
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
căci asupra omului se concentrează privirile secolului. Dar La Mettrie îi ia sufletul, prin negare. El este monist. și totuși acest medic-filosof crede că secolul rațiunii se luminează și moral prin educație, și instrucție, ideile, opiniile, având rol formativ în devenirea ființei umane. Acestor opozanți ai empirismului care acordă primat experienței comune, ca izvor al cunoașterii nemijlocite, se asociază biologul Maximilian Lamarck (1744 - 1829), autor al termenului „biologie“, unul din întemeietorii evoluționismului, savantul care a împărțit animalele în vertebrate și nevertebrate
Istoria medicinei by Cristina Ionescu () [Corola-publishinghouse/Science/1246_a_2372]
-
Gustav Robert Kirchhoff (1824-1887). Kirchhoff și-a început cariera universitară în 1850 la Breslau unde s-a împrietenit cu chimistul Robert Bunsen pe care îl urmează la Heidelberg în 1854. Acest vestit centru universitar concentra multe din forțele științifice în devenire ale Europei. Aici vine în 1857 și tânărul D.I. Mendeleev pentru o specializare postdoctorală. Bunsen a inventat un bec de laborator, care dădea flacără puternică și a introdus în ea bucățele de cărbune, săruri, metale, în așa fel încât ele
Începuturi... by Mihaela Bulai () [Corola-publishinghouse/Science/1204_a_2050]
-
autoritate autentică se întemeiază îndeosebi pe trei calități ale educatorului: competența sa profesională (cât de mult știe să-și „transmită“ știința) bunăvoința (calitatea de a veni în întâmpinarea trebuințelor copilului, acesta să simtă că educatorul său vrea să-i sprijine devenirea) obiectivitatea în aprecierea rezultatelor școlare și a întregului comportament al elevului. În cazul unei astfel de autorități educatorul își atrage stima și chiar dragostea elevului. Numai o astfel de autoritate - întemeiată pe un autentic prestigiu dă încredere elevului în dascălul
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
și mai ales prin ce mijloace le va transmite elevului, cel care nu deține nimic, care nu este nimic decât ceea ce vrea profesorul. Acest rigorism educativ a determinat apariția unor curente și orientări care se opun intervenției adultului în procesul devenirii copilului. Adepții educației noi, de exemplu, se situează la extrema opusă, susținând că, pentru a se dezvolta, copilul are nevoie de libertate deplină. O astfel de concepție abandonează copilul propriilor sale pulsiuni și influențelor neprevăzute ale mediului. Fără a merge
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
în a susține ideea autonomiei, pedagogia nondirectivă recomandă intervenția adultului numai la cererea copilului, în rest, lăsându-i acestuia din urmă libertatea de a-și alege activitățile. Concepțiile amintite limitează foarte mult sau chiar neagă necesitatea intervenției adultului în procesul devenirii copilului (în particular, se neagă sau se limitează foarte mult necesitatea intervenției profesorului în procesul devenirii elevului). În realitate însă, autonomia elevului nu implică în nici un caz absența sau pasivitatea profesorului. Dimpotrivă, ea pretinde ca profesorul să fie foarte activ
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
lăsându-i acestuia din urmă libertatea de a-și alege activitățile. Concepțiile amintite limitează foarte mult sau chiar neagă necesitatea intervenției adultului în procesul devenirii copilului (în particular, se neagă sau se limitează foarte mult necesitatea intervenției profesorului în procesul devenirii elevului). În realitate însă, autonomia elevului nu implică în nici un caz absența sau pasivitatea profesorului. Dimpotrivă, ea pretinde ca profesorul să fie foarte activ în împlinirea sarcinii sale de-a oferi stimuli, ocazii favorabile, sugestii optime și un sprijin adecvat
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
lui Corneille. El plasează acțiunea din Britannicus în primii ani ai domniei lui Nero, în scopul de a-l prezenta pe Nero ca pe un personaj "nici complet bun, nici complet rău". Acesta nu este încă decât un "monstru în devenire". Mai târziu, comportamentul său ar fi fost prea odios. "Trebuie să ne amintim că el este aici în primii ani ai domniei, care au fost fericiți, după cum se știe, scrie Racine în Prefața a Doua, din 1676. Astfel, nu mi-
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
Prima Prefață din 1669. Alții l-au criticat pe Racine pentru că l-a făcut "pe Nero prea bun", față de personajul istoric. "L-am privit totdeauna ca pe un monstru, scrie Racine în Prima Prefață. Dar aici este un monstru în devenire. Încă nu a dat foc Romei, nu și-a omorât încă mama, soția, guvernatorii: lăsând deoparte acestea, mi se pare că se pot vedea la el destule acte de cruzime pentru a determina pe cineva să-l recunoască." Confruntarea între
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
de fortune". Acest om de o cinste ireproșabilă, însuflețit de un nobil sentiment al onoarei, se lovește continuu de morga colegilor săi care, din spirit de castă, îl disprețuiesc, ca și de ura superiorului său. Negustorul care, aparținând clasei în devenire, joacă un rol din ce în ce mai mare în societatea secolului al XVIII-lea, ocupă de acum înainte locul din față al scenei. Sedaine îi face portretul în 1765, în Filosof fără s-o știe (Philosophe sans le savoir). Personajul principal din Tărăboanța
by MARIE-CLAUDE HUBERT [Corola-publishinghouse/Science/1110_a_2618]
-
purtând subtitlul „Revistă pentru studiul literaturilor clasice, în dezvoltarea lor și în legăturile cu literaturile moderne”, publicația își propune să revigoreze domeniul prin evidențierea valorii estetice a operelor Antichității greco-latine, privite din perspectiva omului modern. Promovând formula clasicismului în continuă devenire, revista acționează în două direcții principale: pe de o parte, cercetarea literaturilor clasice în conexiunea lor cu cele moderne, pe de alta, realizarea unor traduceri adecvate sensibilității secolului al XX-lea, precum și stadiului de evoluție a limbii române literare. Cea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286972_a_288301]
-
se configurează În fiecare caz ca o realitate condiționată istoric. Este posibil, așa cum nu puțini susțin, ca istoria să nu extragă În Întregime „substanța”; totuși, cert este că doar În și prin intermediul istoriei o religie Își cunoaște geneza, Își trăiește devenirea, se Întâlnește, dacă este cazul, cu Împlinirea. Așadar, obiectul de care se ocupă o istorie a religiilor este lumea concretă a religiilor istorice, a tradițiilor religioase capabile să transmită, conservându-l, un anumit patrimoniu de credințe și practici, refăcându-l
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
tradiții religioase anume, furnizându-i coordonatele spațio-temporale oportune și corporalitatea unei baze sociale pe care se altoiesc comportamente și Învățături și În care curge seva vitală a ideilor și experiențelor trăite de practicanți: un trup, așadar, supus legilor corozive ale devenirii și ale schimbării tipice pentru lumea oamenilor. Din alt punct de vedere Însă, repetabilitatea miturilor și a riturilor, a credințelor și practicilor amintește că un anumit fenomen religios, chiar observat În timp și spațiu, nu se lasă epuizat Într-o
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
se Învețe ținerea evidenței principiilor de autodirecționare și de autoreglare pe care fiecare tradiție religioasă le posedă, din moment ce religia nu este doar expresie a sensului, ci și interpretare a acestuia, incluzând diferitele condiționări istorice pe care religiile le suportă În devenirea lor și care le generează fizionomia. Această autonomie, pe de altă parte, nu se concretizează În entități abstracte (oricum ar fi denumite: tipuri, forme, fenomene etc.), ci exclusiv În individualități concrete, istorice: religiile, Întocmai. De aceea, o istorie a religiilor
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Identificarea primelor urme ale expresiei religioase ne permite, de asemenea teoretic, să descoperim care sunt aspectele preexistente ale culturii din care s-a născut religia; este așadar unicul mod În care putem explica „de ce-ul” religiei. În istorie, originile și devenirea sunt explicația. 3. ELEMETE ALE COMPORTAMENTULUI RELIGIOSTC "3. ELEMETE ALE COMPORTAMENTULUI RELIGIOS" Punerea problemei așa cum a fost ea delimitată mai sus implică faptul că o metodă ideală pentru descoperirea și descrierea religiilor preistorice, În diversitatea lor, cu ramificațiile și rădăcinile
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
unite În urma unui regim milenar de competiție și de schimb de-a lungul vastelor „pământuri joase” europene. Odată cu adoptarea vieții rurale, se Înregistrează creșteri ale populației și - după 5 000 Î.Hr. - concentrarea acestora În mari sate sau orașe În devenire. În iconografia și sfera religioasă reapar statuete feminine, femei-pasăre și motive ornamentale, neobișnuit de asemănătoare cu cele leptolitice din aceleași localități: unii cercetători consideră că „venerele” au devenit „zeițe-mamă”. Dacă această continuitate este speculativă, nu se poate spune același lucru
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
idoli deschid căi spre viziuni cosmologice și cosmogonice. Celxe "Cel" mai des Întâlnite simboluri În Europa arhaică, care ar putea fi adevărate ideograme, se regăsesc, fundamental, În două categorii: cele legate de apă (șarpele și pasărea) și cele legate de devenire și regenerare ciclică (cruci, coarne, omida, oul cosmic, peștele). Cele din a doua categorie sunt asociate cu luna, ciclul vegetal, schimbarea anotimpurilor; crucea leagă cele patru puncte ale universului și amintește de faptul că anul este o călătorie prin cele
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
improbabile, divinități care se exclud, se identifică și, În același timp, se Întrepătrund, nu mai sunt tolerate; apare o rigoare logică până atunci necunoscută. „Soarele” este „viață, Început al vieții”, lucru ce poate fi dovedit dacă se privește lumea În devenirea ei și se iau În considerație ostilitatea tenebrelor. Oameni, animale, lucruri acționează (trăiesc) doar la apariția luminii. Natura știe să-și urmeze ritmurile și legile pentru că, În spatele acestui fenomen, se află prezența și voința divină: Tu care faci ca sămânța
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]