8,226 matches
-
să apuc să fac asta, au urcat mulți oameni și nu am mai reușit. Din cauza lor, la Kodemmachō nu mai vedeam punga. Răspândea un miros de dizolvant. Credeam că era ceva periculos. Lichidul se prelingea deja prin hârtia de ziar. Mirosea ca gazul pentru brichete Zippo. De aceea credeam că este ceva explozibil sau inflamabil, mai degrabă decât ceva otrăvitor. Era periculos dacă dădeam foc. Toți cei din jur spuneau: «Miroase urârt.» Toți ziceau în cor același lucru. După ce am trecut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
ceva periculos. Lichidul se prelingea deja prin hârtia de ziar. Mirosea ca gazul pentru brichete Zippo. De aceea credeam că este ceva explozibil sau inflamabil, mai degrabă decât ceva otrăvitor. Era periculos dacă dădeam foc. Toți cei din jur spuneau: «Miroase urârt.» Toți ziceau în cor același lucru. După ce am trecut de Akihabara, lichidul se scurgea din ce în ce mai tare. La Kodemmachō aveam de gând să dau afară chestia aia, însă bărbatul de lângă mine a împins punga afară. Dacă nu o făcea el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
se scurgea din ce în ce mai tare. La Kodemmachō aveam de gând să dau afară chestia aia, însă bărbatul de lângă mine a împins punga afară. Dacă nu o făcea el, o făceam eu. Înainte să ajungem în stație am vorbit cu bărbatul acela: «Miroase rău! Când ajungem la Kodemmachō să o dăm afară.» Putea să o facă oricare din noi. Cred că avea aceeași vârstă, dar era puțin mai scund decât mine. Părea să fie un angajat de la metrou, dar nu îmi mai amintesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Pentru moment am rămas în stație. Mă aflam în fața celui de-al doilea vagon din spate. Și, brusc, am auzit un strigăt de femeie: «Aoleu!» Era o voce ascuțită. Eu nu înțelegeam nimic. Un bătrân discuta ceva cu observatorul. «Ceva miroase dubios“, a spus el. Observatorul a răspuns: «Ieri am spălat peronul cu detergent, poate e din cauza asta.» Atunci am început să simt și eu un miros acru. În stație era un freamăt neîntrerupt. În cele din urmă s-a mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
la 0.6. Atunci când conduc, simt lucrul ăsta. Pentru că lucrez mult la calculator la serviciu, ochii îmi obosesc. Nu, din punct de vedere fizic nu obosesc ușor. Doar ochii.“ „L-am întrebat pe tânărul care stătea lângă mine: «Nu vă miroase a ceva? Nu miroase urât?»“ Utsumi Tetsuji (61 de ani) Firma de materie primă pentru tipografie la care lucrează domnul Utsumi e situată de-a lungul liniei Keiyō, în cartierul denumit Orașul Tipografic (pe un panou din stație scrie „Print
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
conduc, simt lucrul ăsta. Pentru că lucrez mult la calculator la serviciu, ochii îmi obosesc. Nu, din punct de vedere fizic nu obosesc ușor. Doar ochii.“ „L-am întrebat pe tânărul care stătea lângă mine: «Nu vă miroase a ceva? Nu miroase urât?»“ Utsumi Tetsuji (61 de ani) Firma de materie primă pentru tipografie la care lucrează domnul Utsumi e situată de-a lungul liniei Keiyō, în cartierul denumit Orașul Tipografic (pe un panou din stație scrie „Print City“). E o zonă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
des: «Ce fel de miros era?», iar eu încercam să-l descriu. Am vorbit despre acest lucru și cu alte victime din spital, iar ei au spus că seamăna cu mirosul pe care îl emană un creion colorat topit. Nu mirosea atât de rău și nici nu era chiar atât de înțepător. Mirosul te izbea. Nu aș putea spune că era chiar neplăcut, dar eu n-am putut suporta să stau acolo în mirosul ăla. — Cred că e o întrebare groaznică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
era ceva foarte puternic. Era mai fad. Puțin dulceag, nu era foarte rău. Însă avea ceva ciudat. Ceva care îți «ataca» nervii. L-am întrebat pe tânărul de douăzeci și doi, douăzeci și trei de ani de lângă mine: «Nu vă miroase a ceva? Nu miroase urât?» Mi-a răspuns că într-adevăr mirosea urât. Nu se mișca nimeni din metrou. Toți stăteau plantați acolo. Eu nu mai suportam, așa că m-am ridicat și am ieșit în stație. Am aruncat o privire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Era mai fad. Puțin dulceag, nu era foarte rău. Însă avea ceva ciudat. Ceva care îți «ataca» nervii. L-am întrebat pe tânărul de douăzeci și doi, douăzeci și trei de ani de lângă mine: «Nu vă miroase a ceva? Nu miroase urât?» Mi-a răspuns că într-adevăr mirosea urât. Nu se mișca nimeni din metrou. Toți stăteau plantați acolo. Eu nu mai suportam, așa că m-am ridicat și am ieșit în stație. Am aruncat o privire împrejur. Nu era nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
rău. Însă avea ceva ciudat. Ceva care îți «ataca» nervii. L-am întrebat pe tânărul de douăzeci și doi, douăzeci și trei de ani de lângă mine: «Nu vă miroase a ceva? Nu miroase urât?» Mi-a răspuns că într-adevăr mirosea urât. Nu se mișca nimeni din metrou. Toți stăteau plantați acolo. Eu nu mai suportam, așa că m-am ridicat și am ieșit în stație. Am aruncat o privire împrejur. Nu era nimeni. Nu se mișca nici o persoană. Nimeni nu mergea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
foarte bine mirosul deoarece îl mai folosim și noi la firmă, ca să ștergem geamul fotocopiatorului. Mereu îl cărăm la muncă. În momentul în care am coborât, în partea dreaptă era o bară și acolo era o gramadă de ziare care mirosea a alcool isopropilic. Pe moment, nu mi-am făcut griji. Îmi amintesc că m-am uitat în jos ca să văd de unde vine mirosul. Când am mirosit, am respirat adânc. Substanța aceasta, alcoolul isopropilic, nu este periculoasă. Am zărit o persoană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
în partea dreaptă era o bară și acolo era o gramadă de ziare care mirosea a alcool isopropilic. Pe moment, nu mi-am făcut griji. Îmi amintesc că m-am uitat în jos ca să văd de unde vine mirosul. Când am mirosit, am respirat adânc. Substanța aceasta, alcoolul isopropilic, nu este periculoasă. Am zărit o persoană prăbușită în stația Kodemmachō. Un bărbat. L-am observat când am trecut de barieră. Zăcea lângă un stâlp, avea spume la gură și vomita. Era doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
am auzit de prima ușă din al treilea vagon al metroului care s-a oprit la Tsukiji, mi-a picat fisa. Acolo era un pachet înfășurat în ziare când am coborât la Kodemmachō. M-am uitat în jos și am mirosit să văd de unde venea duhoarea, dar ceilalți nu s-au sinchisit. Am stat o noapte în spital. Nu mi-a mai fost rău după perfuzie și vederea mi-a revenit treptat. Acum nu mai am nimic. Doar că sunt mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
am vorbit. Dacă mă gândesc după un timp, îmi aduc aminte, dar, pe moment, sunt total surprins: «Ce? Nu mi-ai spus așa ceva!» De aceea acum îmi iau notițe pe loc. Altfel uit. — De atunci vi se face rău când mirosiți alcool isopropilic? Nu, deloc. Folosesc alcool isopropilic de zece ani în munca mea (râde). Mai târziu am auzit la știri că e folosit la prepararea sarinului. Știam eu.“ „Deseori visez că mă prăbușesc dintr-un loc înalt“ Hashinaka Yasuharu (51
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
televizor a fost prezentată doar partea pe care ne aflam noi, destul de diferită, mi s-a părut mie. Atunci am conștientizat din nou cât de periculos e televizorul.“ „Dacă mergi în fiecare zi în metroul, știi care cum trebuie să miroasă înăuntru“ Tamada Michiaki (43 de ani) Domnul Tamada este controlor la regia Autonomă de Exploatare a Metroului, la stația Naka-meguro. Lucrează acolo din 1972. În anul cu atacul se împlineau douăzeci și trei de ani de când muncește aici. Are funcția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
pot să spun că mă durea ceva anume. Nu am suferit un șoc din punct de vedere psihic. Dacă stau să mă gândesc, de atunci parcă am îmbătrânit. Parcă sunt mai speriat. Cum simt un miros ciudat, mă impacientez: «Ce miroase așa?» Văd fum si mă gândesc: « S-a întâmplat ceva, nu-i așa?» Mai mereu am temeri de genul acesta. A devenit o rutină. Orice aș face, mi-e frică. Vreau să apuc ceva cu mâinile și mă lovesc de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
aflam la prima ieșire. Stăteam lungit acolo. Nu știam ce e cu mine, de ce mi-e așa de frig. Mi se păreau niște lucruri prostești. Îmi amintesc că cerul era învăluit de nori. «Astăzi ar fi trebuit să fie senin.» Mirosea a ploaie și credeam că ăsta era motivul pentru care îmi era frig. Până atunci nu avusesem nici o boală. Nu știam exact cum te simți când îți este rău. — Prin jur mai erau persoane căzute la pământ? Nu. De fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
ocupă de contracte futures pentru cumpărare de mărfuri. Are grijă de banii clienților, prospectează piața și face tranzacții doar prin telefon. Scoate sau bagă sute de milioane. Nu e o treabă ușoară. „În lumea asta sunt mulți oameni murdari. Îi miros de la prima vedere.“ Domnul Hayami e o persoană solidă. Nu are o privire fioroasă. Din când în când detectam o anumită hotărâre în privirea lui. Are ochi profunzi. Are părul scurt. Este bine făcut. Poartă haine negre. Trăsăturile feței, gesturile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Nu, nu am ezitat. Nu conștientizam nici un fel de teamă. Nu mă gândeam decât la faptul că trebuie să-i ajut. Numărai pe degetele de la o mână persoanele care se puteau mișca. Era un lucru imperios. Îmi aduc aminte că mirosea a diluant când am coborât. Nu știam ce se întâmplă. Până să ajung la observator, mi se părea că se făcuse întuneric înăuntrul stației. Mi se contractaseră pupilele. I-am cărat pe toți cei căzuți la pământ. Am tras aer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
fost la un pas de moarte. Încă stăteam pe vine și țineam picioarele bărbatului. Atunci am simțit un miros de ceapă stricată. Puțea rău de tot. Deoarece ne-au spus că era o explozie de gaze, bănuiam că de la asta mirosea. Trebuia să ies cât mai repede de acolo. M-am ridicat, am înșfăcat punga de hârtie (mă miră faptul că-mi amintesc atât de bine) și am luat-o la fugă. Orice secundă era prețioasă. Nu am mai scos abonamentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
era udă-udă. Semăna cu un fel de adeziv. Mi-am continuat drumul și, aproape de barieră, m-a lovit un miros. Gazul s-a răspândit în aer, a fost dus de vânt și s-a oprit în zona aceea. Toată lumea tușea. Mirosea a ulei ars. Mă întrebam: «Oare ce se întâmplă?» Am trecut de barieră. — Erau trei persoane una după alta căzute le pământ. Nu vi s-a părut neobișnuit? Era prea mare coincidența. Nu-mi amintesc. Era prima mea experiență de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
obiect cam de mărimea asta (îmi arată cu mâinile, cam cât o coală tip B5), împachetat în ziare. Din ziare se scurgea un lichid care a ajuns și pe peron. Am simțit un miros când am trecut pe lângă el. Da, mirosea a medicament. Am fost întrebat de multe ori, dar nu l-am putut descrie în cuvinte, deoarece am simțit pentru prima oară un asemenea miros. Nu pot spune cu ce semăna. Pe moment nu am băgat de seamă. M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
ca, la momentul potrivit să treacă la atac. Câinele, însă, a mârâit scurt o dată, asta voind să însemne: „Dacă jivina e pusă pe rele, am eu ac de cojocul ei!” Apoi s-a apropiat de mogâldeața care tremura toată, a mirosit-o îndelung, a privit o cu multă chibzuință și, pe urmă, a mârâit încă o dată: „Nu vă temeți, nu-i guzgan sau vreun alt răufăcător. E numai un iepuraș mic și tare neajutorat”. Știi, surioară, eu cred că am mai
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
îmi devenea simpatic, modul său de a se introduce la mine iar apoi de a se abandona aici mă înduioșa. Un rânjet interior mă avertiză că, mai devreme sau mai târziu, coabitarea cu scandinavul își va pierde din farmec: o să miroasă, o să pută, o să se umfle, și nu va fi decât începutul. Această caniculară lună iunie nu era deloc convenabilă. La fel ca în romanele polițiste, se punea întrebarea capitală: ce să fac cu trupul? Creierul îmi funcționa exact ca al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
al miresmelor de la poarta Champerret, cu șase luni înainte, cumpărasem de la el o ladă de gevrey-chambertin 2003. Admitea că îl uitasem pe el, însă era sigur că îmi aminteam de vin. Nimic din ce-mi spunea nu-mi părea cunoscut. Miroseam o escrocherie cu card bancar. -Cum v-am plătit? întrebai. -Cu bani gheață. Întotdeauna plătiți așa. Din ce în ce mai bine: plăteam cu bani gheață vinuri care costau cu siguranță cât un pod. Și făceam asta adesea. Declarai că nu eram acel Bordave
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]