69 matches
-
Boethius. Și Ennodius se întoarce la tradiția clasică și îi dă din nou viață, însă în mod exhibiționist și afectat. Așa cum observă Pellegrino, “în proze și în poezii elementul creștin alternează, într-un straniu amestec, cu cel păgân... Acea artificialitate sclifosită care se observă în general la scriitorii din această perioadă atinge nivelul său extrem în stilul acestui retor, care nu e capabil să spună nimic cu naturalețe și simplitate”. BIBLIOGRAFIE Ediții: CSEL 6, 1882 (G. Hartel); MGH, Auctores Antiquissimi 7
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
un aducător de noroc și fertilitate, un simbol al dragostei, păcii și bunăstării. Dar, chiar dacă e nelipsit din casa noastră în această perioadă, nu ține vâscul prea mult după ce sărbătorile de iarnă au trecut. Adună mult praf. Crăciunica. Un cactus sclifosit, dar foarte frumos, care înflorește tocmai acum, când lumina zilei ține foarte puțin. Și, pentru că nu se dezminte de suratele ei, crăciunica nu se dă în vânt după apă, pământul în care stă trebuind să fie udat moderat și lăsat
Maria Radu by Tradiţie şi artă la Tansa. Datini de Crăciun şi Anul Nou () [Corola-publishinghouse/Science/91716_a_92856]
-
mă văd din nou printre ai mei, ai noștri dacă vreți. Adică printre frații noștri, români zămisliți de daci și de romani. Mai precis, de dăcoaice și romani. Că doar n-or fi venit la luptă, în Dacia, sabinele lor sclifosite, hușchite de pe la alții! Aveau, bieții de ei, muieri puține. De aceea le-au ținut la Roma și cei care doreau neveste, au fost trimiși în Dacia. Dacii, fiind mai tot timpul beți, nu prea apreciau femeia, așa că toată lumea a fost
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
film. Dacă voiam să am acces acolo, la ei, mai întâi trebuia să șmotruiesc la integrame. Ei erau o aristocrație fină, cum spuneam, ei te învățau cum să prepari broccoli, sau tortellini, ăștia din urmă nefiind altceva decât niște măcinici sclifosiți, fie vorba-ntre noi. Te învățau cum să-ți razi elegant flocii, cum să te îmbraci, ce-i aia feng shui. Cum să... Dădeau sfaturi și io asta niciodată n-am înghițit-o. Odată, fac cam multe paranteze, dar asta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
de chimie care apare între mine și ceilalți, inclusiv în cazul subordonaților mei. Există persoane pe care le plac din prima, iar ei mă plac pe mine. Însă pe alții îi miros că sunt neprietenoși, cu nasul pe sus sau sclifosiți. De cele mai multe ori, îmi vine destul de greu să nu le spun în față ce cred despre ei. Vreau să zic că cei mai mulți dintre ei au trecut prin viață fără ca cineva să îi privească în ochi și să îi întrebe cum
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
vulgar, nevrednic de ei, dar un violator finuț, un violator-violonist asta e deja artă. Ei bine, nu e. Un om ca Petre n-a existat, nu există și n-ar putea să existe niciodată altundeva decît în mintea unui scriitor sclifosit și decuplat de la realitate. Mihai Călin se luptă să priponească această creatură într-o specie de realism emoțional ; caută cu îndîrjire sufletul lui Petre și chiar găsește ceva sucit și purulent în spatele cuvintelor de tinichea. E un actor serios și
Bunul, Răul și Urîtul în cinema by Andrei Gorzo () [Corola-publishinghouse/Memoirs/818_a_1758]
-
și să-mi crești copilul"... Mai tacă-ți gura, Graure, îi zice Luchian, numai porcării ies din gura ta. Io-te, bre! Nu uita că vorbesc cu un om care vrea să facă literatură, nu să compună sonate pentru babe sclifosite. Dacă n-ar fi dom' Mihai aici, ți-aș zice eu una, mormăie Luchian, ștergîndu-și iar ochelarii. Culmea știi care a fost? mă întreabă Lupu. Echilibrul de care vorbeam, precizează Graur. Le-a crăpat ălora presa. Pentru că făcuseră cercetarea doar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Ion în mînă. Mulțumesc, Ioane! Soacra întinde mîna, iar Ion, galben tot, îi pune banii în palmă. Cumplită scenă! Și, te rog, mi se adresează soacra, nu-i mai zice Ion, că-l cheamă Nelu. "Paștele mă-ti de babă sclifosită!", îi zic eu în gînd, privind-o scurt, apoi mă uit spre Ion, ferm decis să încep panarama: Auzi, mă Ioane, te cheamă Nelu... Nu vrei să-ți zic Nely nu, că ăsta-i nume de fată, dar ce-are
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
spus, primăvara asta este altfel. Pentru mine. Pentru ceilalți este la fel. Au plecat de acasă, au mers la slujbele lor nenorocite, s-au certat cu șefii sau au lăsat capul în pământ, ca vitele, au făcut ochi dulci colegelor sclifosite, cu ifose de vedete, și-au mâncat sandvișurile în pauza de masă, plescăind oribil, s-au fofilat prin decor, dând senzația că lucrează, apoi au plecat către case, au ajuns acasă, și-au pupat nevestele pe obraji, femeile au pus
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
salepul. Aveau petreceri. De Crăciun se mergea cu colindatul la rege, apoi la mitropolit. Abia pe urmă, ulițele Bucureștiului se umpleau de colinde. La praznice era, spune Costescu, o adevărată știință a asortării vinurilor cu mâncărurile, demnă de cele mai sclifosite saloane. Se mânca, chiar și în post, pilaf de caracatiță, de pildă, ceea ce dovedește o îndestulare și o știință a vieții care te poate face nostalgic. Datul câinilor în tărbacă - obiceiul barbar pe care-l contemplă Caragiale în noaptea unui
Bucureștiul pitoresc by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/3376_a_4701]
-
om rămas fără nume, victimă desemnată a ironiilor și a sarcasmelor scriitorului. Se înșiră apoi o lungă serie de călugări leneși ori sălbăticiți, de călugărițe bătrîne și țîfnoase, de țărani stupizi, înfricoșați ori alcoolici agresivi, de hangii neospitalieri, de tineri sclifosiți ca Monsieur Georges: lumea lui Hogaș se compune din ființe degenerate și subumane. Singurele care găsesc, în ochii prozatorului, oarecare îngăduință sunt femeile frumoase, pe care el le agresează erotic, cu priviri, gesturi și fraze aluzive (tinerele călugărițe de la Văratic
Provincialul singuratic by Mihai Zamfir () [Corola-journal/Journalistic/5855_a_7180]
-
corporatiști care n-au citit în viața lor o carte, habar n-au de niciun premiu Nobel, dar ei citesc Dilemă Veche, fără să înțeleagă nimic din ea. O citesc la volan, prin intersecții. E un fel de Kamikaze pentru sclifosiți”, a spus jurnalistul în emiiunea „Lumea lui Banciu” de pe B1 TV. „Dacă arunci puțin cu privirea peste titlu te consideri suficient de cult încât să vorbești în Poiana lui Iocan despre noile tendințe ale literaturii românești. Nu prea ai de unde
Radu Banciu spune despre „Dilema Veche” că e un fel de „Kamikaze” () [Corola-journal/Journalistic/80509_a_81834]
-
cu prostologhikalele d-sale. Recidivează acum, ca să nu lase probabil neilustrat proverbul: prostul nu e prost destul, dacă nu e și fudul. Gîndirea d-lui Voicu e plină de morgă, sumbră și ponosită. Are paloarea mată a semidoctismului savant și sclifosit. Cum spuneam, Cronicarul îi este îndatorat și d-sale: nu spera să-și inaugureze Prostologhikonul cu atîta scorțoasă lipsă de duh cum este aceea de care dă dovadă dl Voicu. Pușcăria pentru ziariști Partidul de guvernămînt și-a provocat o
Actualitatea by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/16121_a_17446]
-
echilateral, cîrlionțat, de sub pîntec, simți cum, deși nu mișcase, sub el ceva mișca frunzele, ca și cum s-ar fi așezat pe un șoarece adormit." O poveste asemănătoare, dar fragmentată în mici semnale disimulate, se petrece și între Ancuța, verișoara tîmpită și sclifosită și Feri, țigănușul repetent și fumător. Protagonistul din pasajul citat se transformă aici în observator "rece" al faptelor, numai că observațiile lui au o finețe care amintește de Adela lui Ibrăileanu: "Se uitară spre Ancuța. începuse să coboare în fund
Proză de zile mari by Luminița Marcu () [Corola-journal/Journalistic/15744_a_17069]
-
acea cruzime tipică vîrstei, pentru a-l întreba ceva în legătură cu experiența alchimică eșuată. Bunicul nu-i răspunde, probabil pentru că odată, cînd luase bătaie, copilul îi dorise moartea. Abia acum conștient de tăcerea definitivă, băiatul se întoarce speriat lîngă verișoara cea sclifosită: "Prin fereastră venea o lumină cenușie, rece. Se strînse lîngă Ancuța, atingîndu-i cu palmele spatele cald. Prin trupul ei sufletul se mișca ușor, respirînd." Din Marea amărăciune s-a reținut mai ales metafora postmodernă a prescrierii. Doi profesori tineri, un
Proză de zile mari by Luminița Marcu () [Corola-journal/Journalistic/15744_a_17069]
-
salivă și limfă a celui care-și deschide venele să picteze cu sânge precum suprarealistul Oscar Dominguez. Cele câteva ceasuri magice smulse hazardului vor fi cele mai frumoase pentru Vicky care îl va compara pentru tot restul vieții pe soțul sclifosit și plin de el cu pictorul, bărbatul de rasă, vulcanic, cu o sălbăticie de mascul nedisimulat, și de fiecare dată soțul va ieși șifonat, mediocru din comparație. În ce o privește pe Cristina, ea s-ar putea să mai aibă
Antonio, Elena, Barcelona by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/7460_a_8785]
-
părul - apoi/ totul în jur s-a acoperit de mătreață)" (Ars amandi). De observat, aici, ultimele reminiscențe ale poeticului. Autorul caută - încă - un final de climax și scontează pe efectul de contrast între sintagma latinească ridicată în titlu (sonoră, elegantă, sclifosită) și mizeria tristă de la subsol. În schimb, în secțiunea de Texte poetice, numai această formulă liminară mai prezintă un coeficient de (veche, convențională) ironie. Deja suntem înconjurați și îmbibați de spuma cenușie a poeziei lui Constantin Acosmei, o poezie cu
Scrisoarea unui provincial by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/8934_a_10259]
-
decât „un mărunt epigon călinescian” (p.91), Aurel Rău, „un nomenclaturist feroce, o mediocritate proletcultistă [...], un parvenit etern” (p.113), Marin Sorescu, „un oltean șmecher, care fură la cântarul literar” (p.281), Livius Ciocârlie, un „autor de interminabile pseudojurnale, afectate, sclifosite, fals literaturizate” (p.302), Octavian Paler, un „detestabil criptocomunist”, „născut, iar nu făcut” (p.402), Marin Preda și Nichita Stănescu, niște „nume ce nu-mi spuneau mai nimic” (p.281), iar Valeriu Cristea, pe scurt, „un obtuz comunist” (p.332
Idiosincraziile unui pseudoînfrânt. N. Steinhardt văzut de Adrian Marino by Adrian Mureșan () [Corola-journal/Journalistic/4289_a_5614]
-
care nu neapărat o are critica, bunăoară, de roman. Înțeleg, aici, prin ,adecvare" cumpănirea de-a nu face, din niște texte aproape condamnate la alertețe (jurnalele de plictiseală-s altceva...), prilej de comentarii uscate, mai degrabă decît crocante, mai mult sclifosite decît academice. E, deși - repet - însemnările zilnice sînt mai ,puternice" și mai puțin lesne de pervertit criticește decît este, îndeobște, romanul, o capcană. În care Liana Cozea reușește să nu intre. Tactica privilegiată, dacă-i pot zice așa, stă în
Femeia la malul mării by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/11091_a_12416]
-
Pavel Șușară Impostorii subtili sau simplii escroci de serie, actorii sclifosiți ai unui timp pe care nu-l înțeleg, dar pe care se prefac a-l reprezenta, artiștii bovarici și posedați de arta imitației eficiente și, evident, încă mulți alții, pot sta de-acum liniștiți. Una dintre cele mai afurisite voci
Tăcerea lui CRC by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/15612_a_16937]
-
și prospețime. Totul în proza lui Dumitru Radu Popa se află sub semnul metisajului. În povestirea Panic Syndrome! (din volumul omonim apărut la Editura Univers în anul 1997, cel mai bun produs literar de pînă acum al scriitorului), lumea snoabă, sclifosită, pedantă, prețioasă a psihiatrilor americani se confruntă cu lumea lui Caragiale care, prin cîteva vorbe („moft”, „fandacsie”) a definit mai bine decît toate tratatele științifice simptomele principalelor boli psihice ale omului contemporan. Discuția dintre un shrink și un cititor temeinic
Proza de laborator by Tudorel Urian () [Corola-journal/Journalistic/12999_a_14324]
-
posesori a unor cărți de vizită cu numele unor străvechi familii boierești. Dar pe ea acest lucru o lăsa rece, drept pentru care nu ezita să utilizeze un limbaj adecvat mai degrabă unui gangster atunci când refuza avansurile insistente ale admiratorilor sclifosiți și cu ifose deveniți mult prea zeloși, care dădeau bir cu fugiții luați prin surprindere că frageda frumusețe din fața lor cunoștea argoul străzii și mai ales nu se sfiia să-l folosească în public. Asta spre exasperarea doamnei Sofia Hagiaturian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
mă urc pe bicicletă și să mă duc acasă, mi-a sugerat să dorm la ea. ― N-am periuță de dinți. ― Poți s-o folosești pe a mea. ― E scârbos! ― Îți dau una nouă. Avem o cutie Întreagă. Doamne, ce sclifosită ești! Mă prefăceam doar. Făceam mofturi. De fapt nu m-ar fi deranjat să folosesc periuța de dinți a Obiectului. Nu m-ar fi deranjat nici să fiu periuța de dinți a Obiectului. Eram deja bine familiarizată cu splendorile gurii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
eseu, unde, pe plan estetic, puteam să spun cam ce voiam. Am început să frecventez intens și sărbătorește nu atât o lume numeroasă de oameni, cât numeroase lumi de oameni: cenacluri, artiști, ateliere, cârciumi, scriitori, buni, proști, infatuați, mărunți, burtoși, sclifosiți, reduși, înălțători și josnici. Și mai ales femei. De tot felul. Redevenisem student, vremurile erau senine, iar eu descopeream zilnic o nouă scenă a lumii. Și, fără să-mi dau seama, eram chiar pe scenă. Ofițerul care mă căuta „întâmplător
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
și-a căpătat liniștea... Chiar și după ce Aristide a părăsit-o, a rămas liniștită. Numai că atunci a trebuit să înfrunte mânia pescarilor care se simțiseră jigniți. Vasăzică pe ei îi respingea și se culca, în schimb, cu un străin sclifosit care, pe deasupra, se lepăda de ea ca de o cîrpă? Veneau la poartă și îi strigau tot felul de porcării. "Cățea!" "Tîrîtură"! Într-o zi au dus-o cu forța la cafenea. Bărbații stăteau la mese, tăcuți, întunecați, iar ea
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]