2,051 matches
-
ziua aceea bătea un vânt aprig de toamnă. Când am ajuns la stație, se lăsase deja întunericul. Am oprit un trecător să-l întreb unde locuiește domnul Uehara. Chiar și după ce mi-a spus, am hoinărit fără țintă pe aleile întunecoase. Mă simțeam atât de singură, încât îmi venea să plâng. M-am împiedicat de o piatră de pe stradă și mi-a plesnit cureaua de la unul dintre saboți. Pe când stăteam și priveam în jur, neputincioasă, am zărit o tăbliță pe una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
Am luat iar trenul. De data asta, în direcție opusă, spre Tachikawa. Am coborât la Nishiogi și m-am mai învârtit, pe furtună, până am găsit un polițist. Mi-a spus pe unde să o iau. Aproape fugeam pe străzile întunecoase. Am zărit felinarul albastru de la Chidori. Am deschis ușa fără pic de ezitare. Într-o cămăruță de șase tatami, în care tăiai fumul cu cuțitul, vreo zece persoane stăteau în jurul unei mese mari. Beau și discutau zgomotos. Trei dintre ele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
casă, fără să-și scoată măcar paltonul. — E îngrozitor de rece în atelierul ăsta. Vreau camera de la etaj. Haide! M-a luat de mână și m-a condus până la o scară din capătul holului. Am urcat. Am intrat într-o cameră întunecoasă. Uehara a aprins lumina. — E ca un separeu într-un restaurant, nu? — Gusturi de proaspăt bogătaș! Încă-i prea bună pentru un artist lamentabil ca Fukui. Când ai dat de norocul diavolului, devii imun la cursul obișnuit al dezastrului. Astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
întotdeauna primit la familia Klein, chiar și Georgie. În după amiezile în care trebuia să-l iau cu mine, îl lăsam acolo să se joace cu puișorii pe care-I creșteau sau pe care încercau să-I crească în zona întunecoasă de lut ditre clădiri, iar doamna Klein mai arunca din când în când un ochi din bucătăria de la subsol, unde ședea la masă, aproape de plită, răzuind, curățând, tăind în felii, tranșând carnea de tocană și făcând chiftele. Cu o greutate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
și - oare ce făcea? Își scotea mănușile? Galoșii? Bea o cană de cacao? Fuma? Eu personal nu fumam. Își făcea de lucru cu manualele? Se plângea că o doare capul? Îi mărturisea mamei ei că stăteam pitulat în scânteierile străzii întunecoase în acea după amiază de iarnă, pășind greoi în cojocul meu de oaie? Asta nu credeam că ar face-o. Iar taică-său, croitorul, nu părea să știe că sunt acolo, acest bărbat slab, neras, adus din spate, și mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
pe care o avea acum, aproape redusă la zero. Încet încet, și Simon a mai pierdut din impertinență. Însă acum, nu mai conta prea tare. Văzuse ce eram și de ce eram noi capabili. Și casa se schimbase; mai pipernicită, mai întunecoasă, mai mică; lucruri pe vremuri strălucitoare și venerate își pierdeau acum farmecul, splendoarea și importanța. Se vedeau tinicheaua, crăpăturile, petele negre unde fusese ciobit smalțul, toate mai ponosite, covorul cu chenarul aproape șters în centru, tot hazul, lacul, măreția, fluorescența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
un nobil care să îi dea ciorapii, altul care să-i dea cămașa, în cadrul ceremoniei trezirii de dimineață. Einhorn trebuia proptit în capul oaselor în pat și îmbrăcat. Din când în când eram desemnat eu pentru treaba asta. Camera era întunecoasă și cu aer închis, căci el și nevastă-sa dormeau cu geamul închis. Deci avea mirosul amândorura din timpul nopții. Eu însă n-aveam a mă plânge în nici un fel de genul ăsta de lucruri; m-am obișnuit repede cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
lui Trafton, perorând supărat cum că el are întâietate asupra sacilor de box din camerele ce puțeau a unsori făcute din bălegar pentru mușchii obosiți, ce răsunau de corzile pe care le săreau boxerii, de ușile trântite ale vestiarelor, camere întunecoase și pline de material uman polonez, italian, negru, cu mușchi de granit lucind de sudoare, unde se afla ceata dichisită de proprietari și socotitori de procente. După ce a reușit să-l ajute pe Nails să-și intre în mână, l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
ți trebuie. Augie o să se ducă să-ți ia niște aspirine. Tu du-te și aleargă ca să dai jos ce-ai mâncat.“ M-am întors cu pastilele, iar Nails, alb la față și cu cârcei de la mișcarea făcută în camera întunecoasă și neaerisită, stătea jos și gâfâia complet demoralizat pe sub coșurile de basket, iar Dingbat îi freca pieptul și încerca să îi insufle încredere, dar nu reușea decât să-l deprime și mai rău, neștiind să îl încurajeze fără să îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
o mulțime mare de mașini vechi, cu stegulețe și pancarte, care bloca traficul. Cred că era o organizație de șomeri, mulți dintre ei veterani, care purtau șepci cu însemnul fostei lor companii; eram mult prea scos din fire de aerul întunecos și greu mă obosise mult prea tare ca să mai pot să gândesc cum trebuie. Dar se adunau pentru un marș spre Albany sau Washington să ceară mărirea pensiilor și tocmai porneau să se unească cu un contingent din Buffalo. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
manșonul dintre vagoane sălta liber și strâns legat într-un joc mecanic care îți captează atenția și creierul. Căci trebuia să îți dai seama în ce împărăție te aflai, cu tone de cărbune în spate și ciucit în micul ungher întunecos și bătut din toate direcțiile de ploaie. Eram patru în acest spațiu; un bărbat înalt cu privire flămândă, care și-a întins picioarele pe deasupra roților, sprijinindu-le de o bară de metal, în timp ce noi restul ni le țineam strânse pe lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
mănânce din partea mea. Am luat dintr-un coș de lângă sobă niște carne și m-am dus la el; a venit pe pumnul meu și eu i-am pus gluga, l-am priponit, apoi l-am așezat pe rezervor, în locul lui întunecos și răcoros. A trecut cam o săptămână în care numai eu i-am fost custode. Thea s-a preocupat de alte lucruri. Și-a făcut o cameră obscură și s-a apucat să își developeze filmele cu poze pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
genul ăla de serviete - și de asemenea o matahală de om cu păr lung de femeie, și unii din bodyguarzii ăia caraghioși și cerșetori limosnita cu litaniile lor care îi declarau aproape morți, cum ziceau ei, au intrat prin deschizătura întunecoasă a ușii bisericii. Și eu voiam să intru înăuntru; mă simțeam incitat de apariția acestui om faimos, și cred că aerul acela incitant pe care îl avea era impresia pe care o făcea tuturor - indiferent de mașina aceea veche în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
reușește să se bage într-un taxi în Cuernavaca o să îi fie mai bine decât într-un autobuz, pentru că autobuzul se oprea peste tot și Oliver putea s-o prindă ușor din urmă. La o viteză cumplită pentru drumul ăla întunecos am urcat spre Cuernavaca, chiar în timp ce, în aerul negru și în mireasma de portocală ce se mistuia în iureșul nostru, pericolul de care fugeam părea că se micșorează și se reduce cu fiece minut care se scurgea; iar fuga noastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
și se înmuia pieptul, începea să mă doară, să se umple de tânjet. Vedeam lucrurile întâmplându-se aievea. Așa mi se întâmplă mereu, imaginația mi-o ia înainte și pregătește drumul. Sau, după cum s-ar părea, marele meu vagon personal, întunecos și mătăhălos, nu poate să purceadă pe un teritoriu nou și străin. Însă imaginația asta a mea, asemeni armatei romane care invada Spania sau Galia, construiește străzi și ziduri chiar dacă sunt numai provizorii, numai pentru o noapte. În vreme ce ședeam doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
maximă și criticând tot ce i se punea în față. Știam că urcasem cu liftul, dar nu observasem la ce etaj anume ne opriserăm. Acum, după micul dejun, când m-am rătăcit printr-una din enormele camere acoperite de covoare, întunecoase precum un Pullman când șade cu transperantele trase în stație, am tras deoparte o perdea și am realizat că eram cel puțin la etajul douăzeci. Nu apucasem să mă uit încă la Chicago de când mă întorsesem. Ei bine, iată-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
puteri și sub-puteri ședeau ghemuite și priveau ca niște sfincși. O muțenie îngrozitoare acoperea totul, ca o judecată finală ce nu avea să-și găsească cuvintele nicicând. Simon a venit după mine. A strigat: Hei, ce naiba faci în camera asta întunecoasă, pentru Dumnezeu? Haide, azi ieșim împreună. Dorea să văd cum era viața lui. Și poate că se gândea că o să dau de ceva care poate că îmi va face cu ochiul, în ideea că poate îmi cream și eu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
decât să îl învăluie într-o aură de romanț. El reprezenta un fel de ideal de neatins pentru ea, după care îi tânjea spiritul. Ne apropiam de destinația ei, și nu îmi părea prea rău, deși era o zi tristă, întunecoasă, și urma să continui călătoria spre Bruges de unul singur. Drumul prin Dunkerque și Ostend te îndeamnă la melancolie, căci treci printre ruine, de-a lungul apelor crunte ale Canalului. La doar câțiva kilometri de ferma unchiului ei, motorul Citroenului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
Dar Dumnezeu Atotputernic s-a hotărât să creeze lumea, adică tot ce ne înconjoară (pauză) Copiii, voi cu ce credeți că a început Dumnezeu să creeze lumea? Mai întâi Dumnezeu a creat cerul (pe fundal apare un cer albastru închis, întunecos). A fost ziua întâi. Văzând Dumnezeu întunericul de nepătruns, a poruncit: „Să fie lumină!” (pe fundalul albastru întunecat cerul devine albastru „blând”). Copii, voi știți cum a numit Dumnezeu „lumina”? (reacția sălii) Da, da, Dumnezeu a numit „lumina” zi. Dar
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]
-
îmi spun eu - să mă despart de vreo sută cincizeci de poeme și să le prezint primului editor binevoitor care posedă un costum de dimineață bine călcat și o pereche de mănuși gri, ca să le ducă direct în tipografia lui întunecoasă, unde or să fie împachetate într-o manta de praf, cu o clapă la coperta a patra pe care or să figureze câteva afurisite de remarci promoționale, solicitate și obținute de la acei „anume“ poeți și scriitori care nu încearcă nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
să mai facă. Or, eu chiar că nu mai știam ce să fac. M-aș fi desprins de pe talpa sandalei, dar cădeam tot pe piatră. Și m-aș fi uscat așa, în pustiu, aiurea. Măcar în buzunarul acela sărac și întunecos era tot pustiu, da' măcar stăteam la umbră... stăteam și așteptam. Sigur că nu m-ar fi mâncat. Cine bagă în gură o biată sămânță rătăcită cine știe de când în buzunar ? Doar și firimiturile alea de pâine stăteau uitate acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
impresiile. Xochimilco e departe, totul s-a petrecut, parcă, demult, într-un oraș ireal, al cărui locuitor aproximativ am fost și eu câteva ceasuri. nevoia de mit O legendă mexicană spune că niște exploratori s-au rătăcit într-o peșteră întunecoasă. Și au continuat să umble chiar când n-au mai văzut nimic. La un moment dat, istoviți, au vrut să renunțe. În clipa aceea, au auzit o voce care le-a spus că au de ales. Dacă vor merge mai
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
Lazăr, înspăimîntat de amenințarea acestuia, că abia după ce l-a văzut dormind de-a binelea, cu obrazul pe teancul de programe, a îndrăznit să meargă după paravanul de zid, la toaletă, grăbindu-se să iasă cît mai repede din culoarul întunecos. Mai tîrziu însă, gîndurile i s-au mutat, aiurea, la viscolul de afară, la întroienirea altor ani, în ceața cărora încearcă să găsească răspuns la întrebarea: unde a mai văzut-o pe bătrîna cu cățelul în brațe? E drept, i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
deranjează. Mai demult, am lucrat ca secretară cu jumătate de normă la o tipografie și mă ocupam de toate. Era distractiv. Nu, ceea ce mă termină e faptul că vin toate deodată. Am nevoie de un somn zdravăn Într-o cameră Întunecoasă. — Noi tocmai am discutat cu Derek, am zis. Sau, mai degrabă Lou a vorbit. Eu am stat pur și simplu acolo și m-am străduit să nu-i tai elanul. Și el ce-a spus? mă Întrebă ea imediat. I-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
desișurilor, pe lângă vechiul teren de tenis năpădit de bălării, acolo în hățișul unde sălășluiau vulpile. Adam, ca și bunica lui, știa de vulpi, dar nu sufla o vorbă. Pe sub movilițe de pământ fin desțelenit, se aflau vizuini cu intrări largi, întunecoase, în care Adam și Zet priveau cu groază. Adam îl ținea cu strășnicie pe Zet, ca nu cumva să-i vină cheful de a se strecura înăuntru. (De fapt, Zet nu avea deloc intenția să se afunde sub pământ, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]