1,134 matches
-
postului mare, în fiecare zi; a predicat în toate bisericile orașului și în cele din jurul orașului. Temele predicii sale erau foarte variate: făcea teologie, explicând și demonstrând cu inepuizabile dovezi scripturistice taina de răscruce a creștinismului, Sfânta Treime; polemiza cu ereticii de toate nuanțele vremii sale: manihei, marcioniți, valentinieni, arieni, anomei și alții; nici pe evrei nu i-a uitat (...) Cu predicile și cuvântările lui, Sfântul Ioan Gură de Aur a câștigat sufletele ascultătorilor săi, sufletele tuturor cetățenilor frumoasei și măreței
Viaţa Sfântului Ioan Gură de Aur1 by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/179_a_161]
-
era pe buzele tuturor. Secolul VI îi va da supranumele de Chrysostom - gr. Xρυσος și στόμα Gură de Aur. În timpul celor 12 ani de preoție la Antiohia, Sfântul Ioan a desfășurat o prodigioasă activitate misionară și predicatorială. A combătut pe eretici, îndeosebi pe anomei și pe iudeo-creștini, și s-a străduit pentru formarea morală a credincioșilor săi. Acum comentează, de pe amvon, Geneza, Evangheliile după Matei și Ioan și Epistolele Sfântului Pavel. La moartea patriarhului Nectarie al Constantinopolului, în septembrie 397, Ioan
Viaţa Sfântului Ioan Gură de Aur1 by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/179_a_161]
-
Ioan Gură de Aur i-a apărut într-o viziune, adresîndu-i cuvintele: „Spre înălțimi! Spre înălțimi!“ Sf. Grigorie Palama a adormit întru Domnul în 14 noiembrie 1359. În 1368 a fost canonizat la Sinodul din Constantinopol pentru lupta dusă contra ereticilor și pentru teologia sa profundă. Contemporanii l-au cinstit pe Grigorie Palama ca pe un „al doilea Atanasie“ (referirea este la Sfăntul Atanasie cel Mare). La cățiva ani după moartea lui, în anul 1386, a fost proclamat sfănt de către un
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Elena Bărbulescu () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2305]
-
distincția între învățăturile Coranului despre exterminarea "necredincioșilor" și poporul musulman însuși, care ignoră, sau respinge deschis astfel de învățături. Același principiu se aplică oricărei religii. De exemplu, cei mai mulți catolici cunosc foarte puține despre învățăturile tradiționale ale Bisericii lor cu privire la pedepsirea ereticilor. Mulți catolici ar fi îngroziți la citirea celor scrise de Toma d`Aquino, cel mai influent teolog catolic, în Summa Theologică, despre exterminarea ereticilor. El scria: "Cu privire la eretici trebuie observate două elemente: unul, cu privire la ei, celălalt cu privire la Biserică. De partea
by Gabriel Toma [Corola-publishinghouse/Science/1082_a_2590]
-
religii. De exemplu, cei mai mulți catolici cunosc foarte puține despre învățăturile tradiționale ale Bisericii lor cu privire la pedepsirea ereticilor. Mulți catolici ar fi îngroziți la citirea celor scrise de Toma d`Aquino, cel mai influent teolog catolic, în Summa Theologică, despre exterminarea ereticilor. El scria: "Cu privire la eretici trebuie observate două elemente: unul, cu privire la ei, celălalt cu privire la Biserică. De partea lor este păcatul, pentru care nu numai că trebuie să fie îndepărtați din Biserică prin excomunicare, ci și îndepărtați din lume prin moarte. Pentru că
by Gabriel Toma [Corola-publishinghouse/Science/1082_a_2590]
-
catolici cunosc foarte puține despre învățăturile tradiționale ale Bisericii lor cu privire la pedepsirea ereticilor. Mulți catolici ar fi îngroziți la citirea celor scrise de Toma d`Aquino, cel mai influent teolog catolic, în Summa Theologică, despre exterminarea ereticilor. El scria: "Cu privire la eretici trebuie observate două elemente: unul, cu privire la ei, celălalt cu privire la Biserică. De partea lor este păcatul, pentru care nu numai că trebuie să fie îndepărtați din Biserică prin excomunicare, ci și îndepărtați din lume prin moarte. Pentru că este mult mai grav
by Gabriel Toma [Corola-publishinghouse/Science/1082_a_2590]
-
lume prin moarte. Pentru că este mult mai grav să corupi credința care însuflețește sufletul, decât să falsifici bani pentru viața trecătoare. Așadar falsificarea de bani și alte rele sunt imediat condamnate la moarte de către autoritatea seculară, cu atât mai mult ereticii, imediat ce au fost găsiți vinovați să fie nu numai excomunicați, ci și condamnați la moarte". Această învățătură catolică fundamentală conform căreia "ereticii", dacă nu retractează, trebuie nu doar excomunicați, ci și exterminați, se întâlnește în multe documente ale Inchiziției. Când
by Gabriel Toma [Corola-publishinghouse/Science/1082_a_2590]
-
falsificarea de bani și alte rele sunt imediat condamnate la moarte de către autoritatea seculară, cu atât mai mult ereticii, imediat ce au fost găsiți vinovați să fie nu numai excomunicați, ci și condamnați la moarte". Această învățătură catolică fundamentală conform căreia "ereticii", dacă nu retractează, trebuie nu doar excomunicați, ci și exterminați, se întâlnește în multe documente ale Inchiziției. Când imoralitatea acestor învățături este demascată, mulți catolici le resping deschis, alegând în schimb să accepte învățătura Evangheliei : "iubiți pe vrăjmașii voștri și
by Gabriel Toma [Corola-publishinghouse/Science/1082_a_2590]
-
În fapt, în Italia, un numar de persoane asociate cu mișcarea de reformă din secolul al XVI-lea erau cititori ai lui Machiavelli sau chiar îl cunoșteau personal, precum,de pildă, Pietro Carnesecchi din Florența, care a fost ars că eretic în 156738. Și probabil că în Italia a devenit dominantă interpretarea "republicana" a Principelui dezvoltată în Europa modernă timpurie, până la sfârșitul secolului al XVI-lea. Istoricul florentin și eruditul Bernardo Segni a citat Principele lui Machiavelli că pe o autoritate
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
foștii săi coreligionari, maniheii, scriind tratatul Despre caracterul Bisericii catolice (De moribus Ecclesiae catholicae), care este adevărata mamă a tuturor creștinilor și cuprinde atît Vechiul, cît și Noul Testament; a urmat dialogul Despre caracterul maniheilor (De moribus Manichaeorum), unde polemizează cu ereticii care, în trufia lor, considerîndu-se puri și aleși, disprețuiesc comportamentul creștinilor; a reînceput să discute din punct de vedere filozofic problema imaterialității sufletului în Mărimea sufletului (De quantitate animae), un dialog cu prietenul său Evodius. Bibliografie. Texte: BA 1, 1949
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
și simbolul credinței (De fide et symbolo), un rezumat fidel al discursului pe care Augustin, preot hirotonisit de puțină vreme, l-a rostit înaintea episcopilor participanți la conciliul de la Cartagina în octombrie 393. Opera este axată pe respingerea tuturor obiecțiilor ereticilor legate de diferitele aspecte ale simbolului creștin; un scurt tratat despre Lupta creștinului (De agone Christiano), care constă în lupta cu demonul, care trebuie dusă întru respectul credinței și al preceptelor morale. Texte: CSEL 41, 1900 (De fide et symbolo
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
apărare și un elogiu al autorului, scris de el însuși, ci un continuu și implacabil act de acuzare combinat cu laude pline de recunoștință și emoție pentru Judecătorul îndurător care l-a pedepsit, dar l-a și ajutat, făcînd din eretic un episcop. Termenul „confesiune” avea diverse semnificații în latina creștină, printre care acela de mărturisire a păcatelor, de mărturisire de laudă, de mărturisire de credință. Dintre acestea, cel puțin primele două (unii cercetători cred că și a treia) sînt prezente
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
cîteva predici și cîteva scrisori trimise arianului Pascențiu (Epist. 238-241). Tot în acest context polemic de combatere a arienilor trebuie plasată și opera Contra dușmanului Legii și al Profeților (Contra adversarium Legis et Prophetarum), scrisă prin 419-420 pentru combaterea unui eretic necunoscut care afirma că creația n-ar fi fost lucrarea adevăratului Dumnezeu, și nici Legea și profeții - manifestarea acestuia. Bibliografie. Ediții: De Trinitate, CChr.Lat 50, 1969 (W.J. Mountain, F. Glorie); BA 15-16, 1991 (E. Hendrickx, G. Madec); M.
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
a situației. în urma accentuării continue a violențelor donatiștilor contra catolicilor, fundamentală a fost însă decizia luată în cadrul conciliului african din 403 de a trimite la împăratul Honorius delegați care să-i ceară să aplice donatiștilor legile lui Theodosius I împotriva ereticilor. Această decizie a fost importantă în plan juridic deoarece i-a considerat pe schismatici (deși creștini, cum erau donatiștii) niște eretici: donatiștii au fost considerați astfel pentru că acordau un nou botez celor care, abandonînd ortodoxia, aderau la schismă. într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
de a trimite la împăratul Honorius delegați care să-i ceară să aplice donatiștilor legile lui Theodosius I împotriva ereticilor. Această decizie a fost importantă în plan juridic deoarece i-a considerat pe schismatici (deși creștini, cum erau donatiștii) niște eretici: donatiștii au fost considerați astfel pentru că acordau un nou botez celor care, abandonînd ortodoxia, aderau la schismă. într-adevăr, de mai multă vreme, situația se înrăutățise. Raporturile dintre cele două comunități, proaste dintotdeauna, degeneraseră într-o violență fățișă despre care
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
le oficiază și afirmă iarăși că numai la sfîrșitul vremurilor cei buni vor fi aleși dintre cei răi. Mai menționăm: cele șapte cărți Despre botez, împotriva donatiștilor (De baptismo contra Donatistas), unde reia chestiunea fundamentală a valabilității botezului oficiat de eretici, analizată deja de Ciprian, de la care se revendicau și adversarii lui Augustin; Epistola către catolici referitoare la secta donatiștilor (Epistula ad Catholicos de secta Donatistarum), care poartă și titlul Despre unitatea Bisericii (De unitate Ecclesiae); o confutație (scrisă între 400
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
violența exercitată împotriva catolicilor, ci și duritatea cu care erau tratați donatiștii disidenți. Un motiv mai complex îl reprezenta modul cum schismaticii se revendicau de la Ciprian, foarte venerat în Africa; acesta susținuse necesitatea repetării botezului, dacă acesta fusese oficiat de eretici (cf. vol. I, pp. 405-406); Augustin nu ezită să opună autorității lui Ciprian pe cea a Apostolului Petru sau a Bibliei și subliniază cît de mult prețuia Ciprian unitatea Bisericii catolice. Pretenția donatiștilor de a reprezenta adevărata Biserică a sfinților
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
niște martiri pentru că nu au dus o viață de creștini. Nu devii martir datorită pedepselor, ci grație cauzei” (Epist. 204, 4). La acuzația de persecuție, lansată în urma aplicării legilor imperiale, Augustin răspunde că acestea nu-i condamnă la moarte pe eretici și nu-l obligă pe nici unul din ei să se convertească, ci împiedică doar producerea răului. Cu atît mai puțin se puteau plînge de violență donatiștii, care o exercitaseră întotdeauna și chiar obținuseră sprijinul unui dușman al creștinismului cum era
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
el a trebuit să continue polemica împotriva pelagienilor pînă la sfîrșitul vieții sale: moartea a întrerupt scrierea ultimei sale opere, îndreptată tocmai împotriva lor; înainte de 430, în fiecare an Augustin a publicat o scriere în care îi combătea pe acești eretici. A început să respingă ideile lui Celestius scriind în 412 prima operă pe care i-a trimis-o lui Marcellinus, intitulată Despre pedepsirea și iertarea păcatelor și despre botezul copiilor (De peccatorum meritis et remissione et de baptismo parvulorum): în
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
africani pentru decizia luată. Așadar, totul trebuia luat de la capăt. Nu putem expune aici evenimentele complexe care s-au succedat după hotărîrea papei; Pelagius a scris un nou tratat, Despre liberul arbitru, iar Augustin a reluat acțiunea de combatere a ereticului prin două opere scrise în 418 și legate între ele, una Despre harul lui Cristos (De gratia Christi) și alta Despre păcatul originar (De peccato originali); acestea le sînt trimise lui Albina, Pinianus și Melania care, la Ierusalim, încercaseră să
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
415 la Betleem cu o scrisoare de recomandare pentru Ieronim (Epist. 166, 1, 2) și a dus cu el operele antipelagiene cele mai recente ale lui Augustin. în Palestina, antipelagienii, puțini și neexperimentați, au crezut că vor obține ușor condamnarea ereticului, dar au fost înfrînți la sinodul din Ierusalim din 28 iulie 415; Orosius a participat la lucrări și, aspru criticat, a trebuit să scrie o Carte de dezvinovățire (Liber apologeticus) unde a expus ideile sale despre har și despre liberul
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
acceptat doar în parte premisele polemicii radicale a lui Augustin împotriva lui Pelagius: un semn, acesta, al faptului că episcopul de Hippona, în ciuda faimei sale și a hotărîrii cu care reușise să smulgă de la papalitate și de la curtea imperială condamnarea ereticului, nu avea încă, pe plan cultural și dogmatic, și mai ales în Gallia, acea autoritate ce i-a fost atribuită în secolele următoare. Am spus că e un termen impropriu deoarece susținătorii acestui antiaugustinism nu se revendică niciodată de la Pelagius
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
de Eclanum; despre Augustin, Tyron Prosper și papii din secolul al V-lea ne dă puține informații (probabil tocmai pentru că era în contradicție cu ei). Continuatorul său ne aduce la cunoștință că Ghenadie ar fi scris și cîteva opere împotriva ereticilor Pelagius, Eutihie și Nestorie. Dovada ar fi, poate, un mic tratat Despre doctrinele Bisericii (De ecclesiasticis dogmatibus), care a fost atribuit atît lui Augustin, cît și lui Isidor de Sevilia. Ghenadie ar fi scris și un Tratat despre mileniu, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
Flavian, patriarhul Constantinopolului, în 449, Leon a precizat faptul că monofiziții sînt condamnați de papalitate; însă Eutihie, care obținuse sprijinul împăratului Theodosius al II-lea, a reușit să obțină convocarea unui al doilea conciliu la Efes, tot în 449; aici ereticul a fost reabilitat, iar legații pontificali n-au fost nici măcar ascultați. Leon a protestat energic împotriva acestui abuz și a reușit să obțină de la succesorul lui Theodosius, Marcian, un al doilea conciliu, convocat în 451 la Calcedon. în ciuda colaborării cu
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
în Emilia, în jurul anului 405, a fost numit (în urma unui vis, spune o povestire hagiografică) de către papa Sixt al III-lea, prin anul 440, arhiepiscop de Ravenna. în această calitate, a dobîndit o faimă atît de mare, încît pînă și ereticul Eutihie, condamnat în 448 de dușmanii săi de la Constantinopol, a cerut, printr-un tratat care s-a pierdut, ajutorul arhiepiscopiei de Ravenna. Noi avem răspunsul trimis de Petru în 449: acesta este strict ortodox și confirmă din nou necesitatea ca
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]