1,083 matches
-
au rămas legate de această profesiune, câteva personalități marcante din elita medicinii ieșene făcând parte din aceste familii, infirmierii constituind în câteva cazuri prima generație a acestor familii de profesioniști onești, deseori remarcabili. VRACIUL Un ins pitoresc, deseori un multiplu impostor, înșelând naivitatea și stimulând iluzorii speranțe, aventurier (atât cât necesită "serviciul"), un vagabond, mai întâi cu o căruță cu coviltir, mai apoi cu faeton sau chiar cu automobil, prezent la toate târgurile, băgându-se în toate necazurile bolnavilor care îl
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1542_a_2840]
-
neașteptate într-o călătorie detectivistic-psihologică spre descoperirea adevăratei esențe a mediului său. Drumul spre centru, presărat de martori și deținători ai poveștilor, este jalonat de destinele fracturate ale unor inși aparent ratați, victime ale „instinctului priorității” bunicului și tatălui, adevărații impostori din mediul științific. Alte cazuri asemănătoare apar în Drumuri de fum, unul din cele mai reușite romane ale lui Ș. Dubletul tipologic, încarnat de Matei Hermeziu și Ieronim, se referă la oameni care parcurg, la un moment dat, o metamorfoză
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289900_a_291229]
-
prin anii '70, fizician de altfel, plecat de multă vreme în Franța, încearcă astăzi să se impună ca un fel de guru al unei noi paradigme, susținut de tot felul de semidocți impresionați de o inteligentă operație de "marketing" cultural, impostori care evită să își pună întrebarea elementară: Cum se poate să fie "mare" și "universal" un gânditor pe care mai nimeni nu îl ia în seamă la Paris, unde a avut la dispoziție câteva decenii ca să convingă? Nimeni nu ia
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
viitorului, iar experimentul lui Alex ne-a demonstrat că tehnologia nu este protejată împotriva înșelăciunii. Ne-am pierdut cel puțin inocența, dacă nu credința" (Van Gelder, apud Rheingold, 2000). De-a lungul evoluției comunităților virtuale în ultimele decenii, ideea existenței "impostorilor" a condus la o scădere dramatică a încrederii în relațiile și informațiile vehiculate, dar și la crearea unui "sistem imunitar colectiv împotriva prădării identității" (Rheingold, 2000). Expectanțele participanților au scăzut, iar deschiderea a fost dublată de o doză de scepticism
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
scrierile având o bogată sursă autobiografică. Multe proze, dacă nu toate, sunt vădit apropiate de unele producții ale tatălui său, Duiliu Zamfirescu. Astfel, personajele negative intră tipologic în categoria ciocoiului din Subprefectul, desăvârșit portretizat apoi în Tănase Scatiu, și a impostorilor din Lume veche și lume nouă, iar o seamă de situații din Domnul Daltaban... se petrec în climate analoage celor din Nuvele romane. Ceea ce diferențiază scrisul lui Z. e un mod mai lejer de a povesti și o propensiune mai
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290700_a_292029]
-
lovituri la cap sau strângerea degetelor la ușă. La ședințele de prelucrare ce au urmat grevei, protestatarii au fost catalogați drept „elemente anarhice”, „declasate” și „oameni de nimic”. La proces, de asemenea, s-au folosit termeni incriminatori precum „țigani”, „derbedei”, „impostori”, „infractori”. Bilanțul reprimărilor a fost următorul: au fost interogați cel puțin 600 de mineri; au fost întocmite 150 de dosare; au fost internați la psihiatrie 50 de protestatari; 15 greviști au fost condamnați la închisoare între 2 și 5 ani
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
administrative cvasiautonome sub autoritatea episcopilor, se produce o „paralizie”. Profeția de tip itinerant trebuie să respecte anumite reguli. Nu oricine vine din alt loc și predică Evanghelia este în mod obligatoriu un profet. Didahia oferă câteva criterii de identificare a impostorilor (11,3‑6). 3Cu privire la apostoli și profeți, potrivit dogmei Evangheliei, să faceți așa: 4orice apostol, care vine la voi, să fie primit ca Domnul; 5dar să nu rămână decât o zi; iar dacă e nevoie, și a doua
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
fals. Iată două teste simple, dar eficiente: durata scurtă a misiunii și neimpunerea plății în schimbul învățăturii primite. Aceste reguli se aplică exclusiv itineranților. Mai departe, autorul Didahiei propune însă o metodă mai ingenioasă și totodată mai generală de identificare a impostorilor. Ea este aplicabilă celor două categorii de profeți, itineranți și sedentari, și constă în verificarea modului de viață al acestora prin raportarea la principiile de credință propovăduite (11, 7‑8): „Nu ispitiți și nici nu criticați pe orice profet care
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
11: „Și mulți profeți mincinoși se vor ridica și pe mulți vor amăgi”. Cu toate acestea, profeții își legitimează activitatea din perspectiva necesității misiunii profetice în interiorul Bisericii. Din punctul de vedere al autorității sacerdotale, apropierea parusiei este anunțată de înmulțirea impostorilor, a celor care se pretind inspirați. Din punctul de vedere al profeților însă, apropierea parusiei se deduce din dispariția fervorii profetice și din instituționalizarea credinței. Pactizarea cu cele lumești constituie, pentru autorul Urcării la cer..., cea mai gravă trădare a
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
3). Ca și Simon, Marcu este acuzat de folosirea filtrelor magice (amatoria) și de farmece (adlectantia) (I, 13, 4). Irineu amintește decepția provocată de soția unui diacon ortodox, victimă a acestor artificii, care și‑a oferit spiritul și trupul acestui impostor și pe care „frații” nu reușeau să o readucă pe drumul cel bun. Păcatul capital de care Marcu și discipolii săi sunt acuzați este mândria. Ei se consideră îndreptățiți să poruncească chiar Duhului Sfânt, să învestească cu darul profeției pe
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lup pe dinăuntru (Mt. 7,15).” Până aici Hipolit reia trei mari simboluri ale Vechiului și Noului Testament care îi vizează pe cei doi mesia (cel adevărat și cel fals). Începând cu punctul 4, Anticristul va fi descris ca un impostor care va îndrăzni să‑și împroprieze prin mimetism biografia lui Cristos. 4) „Tăiat împrejur (Lc. 2,21) s‑a arătat Mântuitorul în lume; și celălalt va veni aidoma.” Este vorba deci de un Anticrist de origine iudaică, similar celui despre
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
40. În răspunsul său, Origen îi reproșează lui Celsus că nu distinge între marea masă a vrăjitorilor și cei despre care vorbește Isus. Într‑adevăr, în opinia lui Origen, există o vrăjitorie „profană”, lipsită de orice eficacitate, practicată de majoritatea impostorilor, și una sacră, strâns legată de puterea numelui lui Cristos. Numele lui Cristos posedă o asemenea putere, încât își păstrează eficacitatea chiar și atunci când este rostit de nelegiuiți. Tocmai acești „nelegiuiți”, care îndrăznesc să uzurpe numele lui Cristos pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lui Celsus pe care Origen refuză să o accepte. În opinia sa, minunile săvârșite de Isus și de ucenicii săi, în numele cel sfânt al său, sunt minuni autentice și cu totul deosebite. Pe de altă parte, există în sânul creștinismului impostori care, la adăpostul numelui lui Isus aduc rătăcire credincioșilor și dezbină comunitățile. Ei urmează poruncile demonului care se cheamă Satan. Ignoranța lui Celsus impune o cateheză elementară, pe care Origen o întreprinde cu multă răbdare, dar nu fără un gram
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
bine resorturile ultime ale legendei, se impune o resituare a acesteia în contextul mai amplu al conflictului Orient‑Occident, dat fiind că împăratul, atât de disprețuit la Roma, se bucura de o foarte bună reputație în ochii popoarelor orientale. Trei impostori au reușit să treacă drept Nero rediuiuus: primul, în 69, sub Othon (Tacit, Hist. 2, 8); al doilea (Zonaras), în 80, și al treilea, în 88 (Suetoniu, Viața lui Nero 57, 4). Legenda a intrat curând în arsenalul propagandei iudaice
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
acte, oricât de sângeroase ar fi, nu conduc totuși la legitimarea titlului teologic de „Anticrist”. Singurul adevărat Anticrist din Carmen este acest rex ab oriente, persanul care immortalem esse se dicit (v. 932) în fața iudeilor și care este vădit ca impostor chiar de Dumnezeu. El multa signa facit, ut illi (Iudei) credere possint/ ad seducendos eos [iudaeos] quoniam est missus iniquus (vv. 929‑930). El va provoca războiul eshatologic, care va fi urmat de împărăția de o mie de ani a
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
cel dintâi, de vreme ce Învățătorul primește și pe cei din al unsprezecelea ceas. Dacă trădarea și‑a găsit loc între ucenici, pentru ce te miri că ura împotriva fraților își găsește loc și printre episcopi? Dacă mai devreme Chiril menționează seria impostorilor, reprezentați de „ereziarhii atei” care se autoproclamau cristoși, acum el insistă asupra acestui punct, făcând unele precizări. Alături de impostori trebuie amintiți trădătorii care, din păcate, provin din toate categoriile de creștini: episcopi, preoți, simpli credincioși. Singurul criteriu infailibil pentru înțelegerea
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
ucenici, pentru ce te miri că ura împotriva fraților își găsește loc și printre episcopi? Dacă mai devreme Chiril menționează seria impostorilor, reprezentați de „ereziarhii atei” care se autoproclamau cristoși, acum el insistă asupra acestui punct, făcând unele precizări. Alături de impostori trebuie amintiți trădătorii care, din păcate, provin din toate categoriile de creștini: episcopi, preoți, simpli credincioși. Singurul criteriu infailibil pentru înțelegerea și încercarea dreptei credințe rămâne Scriptura, pe care credinciosul se vede nevoit, într‑o oarecare măsură, să o descifreze
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lor. Devenit stăpân al lumii, Anticristul se va arăta mai întâi cu „judecată” și „cumpătare”, trecând gradat, în cea de‑a doua parte a domniei sale, la crime fățișe. Recurgând la câteva citate clasice, din Daniel 7, Chiril completează portretul magului impostor, accentuând latura sa tiranică și sângeroasă. De asemenea, el nu uită să denunțe ilegitimitatea puterii acestuia („nu va moșteni împărăția de la părinții săi, ci va răpi domnia prin vrăjitorie”) (13). Până aici, discursul catehetului urmează cu rigurozitate o tehnică de
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
pentru o anumită perioadă de timp. Diferența între adevăratul și falsul Cristos, în contextul eshatologic, constă în însăși realitatea întrupării. În cazul adevăratului Cristos, întruparea este depășită în înviere. Un Cristos întrupat a doua oară nu poate fi decât un impostor și tocmai aceasta este personajul Anticristului: un „cristos” care a ratat prima înviere. Capitolul VII Anticristul‑diavol în De consummatione mundi Introducere Sub numele lui Hipolit, ni s‑a transmisă o omilie, datând, probabil, de la sfârșitul secolului al IV‑lea
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
nerușinatul"(genul nu contează) ce a sfidat-o astfel, să-i pună bețe-n roate sau suprem deliciu, să-ntoarcă roata vieții, s-arate orișicui că totul nu a fost decât minciună și-nșelătorie ("v-am spus că e un impostor, că e o cu..118."). Am trecut și de ea și chipul pe care l-am văzut ( Madame Tristesse, tocmai citisem saga ei, saganizată de o Françoise119 "en vogue") m-a făcut să mai stau o clipă lângă figura fixată
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
nu acceptă comparația cu alții: ceea ce scrie îi aparține cu totul, nu este consecința vreunei influențe ori a încercării de reluare a modelelor clasice. Nu vrea să fie considerat un „nou Caragiale”, pentru că „vânează” adevăratul chip pe care îl au impostorii, parveniții, poltronii, copiii răsfățați, femeile acaparatoare și necruțătoare, cu iluzorie înfățișare angelică și bune intenții, stupizii ticăloși de tot soiul. Nu are nici măcar impresia de a fi autor de literatură satirică, deoarece nu este interesat de amuzament, ci de viața
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288074_a_289403]
-
aparent, devenind manifeste în situații de criză, de reașezare tranzitorie a ordinii sociale. În aceste situații, asupra destinelor oamenilor, asupra substanței subiective a reflectării lor mentale, ajung să decidă nu psihologii, ci cu totul alte persoane, uneori pe drept declarați impostori, de fapt niște șarlatani, care îmbracă forțat ipostaze istorice anterioare ale psihologului. Pe aceste persoane active, în zilele noastre de "tranziție", îi denumim lideri de opinie, cu influență asupra conștiinței oamenilor, fără ca să aibă o pregătire psihologică. Decizia de a
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
de acest fel sunt mai greu de depistat, deși suferințele generate sunt incomparabil mai mari, și se dovedesc adesea irecuperabile peste generații. Paradigma cunoașterii științifice a psihologiei dovedește o largă permeabilitate față de practicile vrăjitorești de orice fel, inclusiv față de "prezicătorii" impostori, cu sau fără licență universitară. Unii dintre ei pot compromite serios însăși cauza morală a edificării unui domeniu de cunoaștere cum este psihologia. Aceasta însă nu într-atât încât să o poată clătina în fundamentele sale de bază, edificate în
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
prezente în multe din situațiile de conflict de astăzi, în societăți aflate în tranziție, când respectivele probleme psihologice sunt părăsite sau ignorate de cei cu competență academică. Sunt situațiile în care în mod regretabil problemele respective cad pe mâna unor impostori, aflați în afara istoriei, sunt abordate speculativ, fără nici o deontologie profesională. Nu în ultimul rând, problemele de corupție, de exemplu, cu care România este consemnată la Comisia Europeană de mai multă vreme, corespund unei probleme endemice și serioase de psihologie juridică
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
vorbea Paul Valéry. Cititorul sau ascultătorul inteligent și cultivat, alias: consumatorul de media, coautor al atîtor produse mediatice, nu poate fi înșelat de presa de estradă. Receptorul de media este cel care-i poate persifla și ignora pe veleitari și impostori, cel care ne salvează iluziile și credința în cuvînt, după cum tot acesta vestește izbînda și mîntuirea noastră prin cuvîntul viu, dușmanul de moarte al prostiei deghizate și stilisticii de lemn. Dar cînd banalitățile presei vor depăși destinul prozaic al scrierii
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]