561 matches
-
aplecându-se peste masă. Pur și simplu când îi intră ceva în cap nu-i rost să-i vorbești. O ține morțiș pe a ei.(...). Eu am nevoie de cineva care să, căruia să-i pot vorbi...,spuse amețit, necăjit, mâhnit. Dar ce se întâmplă, mai precis? Uite, eu am făcut planuri pentru a petrece vara cu familia cumnatei mele în Alpi. Și acum vine cu pretenția absurdă de a pleca din țară, cică vrea să vadă Europa! Și mă mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
suntem compromiși. Cine v-a văzut luptându-vă? L-am omorât! Nenorocitul a vrut să-mi ia femeia. Se credea grozav. Dar l-am pus la punct. Ai plecat de la petrecere cu cineva? Te-au văzut toți? Păi, da, spuse mâhnit. O.K. Vei pleca o vreme la proprietatea mea din Nord. Nu te va căuta nimeni acolo. Până rezolv eu lucrurile. Vom spune că tu ai fugit ca un iresponsabil cu o altă femeie, și tipa în cauză, geloasă, minte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
vieții, care te învățau cum să devii organizat și cum să-ți așezi existența pe calea cea bună, numai că femeia nu reușise încă să-și găsească timp ca să le citească. Până când o să-mi adun mințile, s-a gândit ea mâhnită, o să mi-o ia corpul razna. — Aha! Aici erai scârbă mică! Triumfătoare, Susan și-a cufundat mâna în buzunarul fustei, localizând cheia cea buclucașă. Apoi și-a târât sacoșele peste prag, după care le-a lăsat să se prăbușească pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
o făcea atunci, Alison era sigură că n-avea s-o mai facă niciodată. Poarta a scârțâit amenințător, ca un efect sonor dintr-un film horror cu buget redus. De altfel, foarte potrivit, date fiind circumstanțele, s-a gândit Alison mâhnită. După ce a tras adânc aer în piept și a expirat lent, ca să se calmeze, femeia a întins mâna și a apăsat pe sonerie. Un sunet ascuțit a izbucnit de cealaltă parte a ușii. Preț de mai multe secunde, nu s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
în mașină, Fiona a auzit, în depărtare, scrâșnetul unor cauciucuri, urmat apoi de o bufnitură îngrozitoare. După câteva secunde, au izbucnit claxoanele celorlalți șoferi care probabil că se treziseră prinși în mijlocul haosului. Toată lumea se grăbește zilele astea, s-a gândit mâhnită Fiona. Iar acum se pare că un amărât s-a trezit cu mașina pocnită de vreun băiat sau vreo fată, pusă pe gonit. Fiona a părăsit locul unde parcase și s-a îndreptat încet către ieșirea din parcare, acolo unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
totul adevărat sau poate că nici tu nu știi care-i adevărul. — Ce te face să spui asta? A, nu știu, a oftat Nick. Instinctul, bunul simț și, normal, nenorocita aia de excursie pe bicicletă. A, da! Fiona a zâmbit mâhnită. —Susan mi-a povestit de chestia asta. Femeia s-a uitat la prietena ei și s-a gândit, câteva clipe, la cât de trist era momentul ăla. Cu doar câteva ore mai devreme, Susan îi explicase cum avea să urce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
brațe, a strâns-o la sân și-a tras în piept parfumul dulce care, pentru ea, se transformase într-un drog. —Ce făceau rațele? Ele triste, a sâsâit Jessica. —Vai, Doamne! Bietele de ele! Cunosc sentimentul, s-a gândit Fiona mâhnită. David a intrat din nou în cameră. Jake l-a urmat. Băiatul era alb la față. —I-am spus lu’ tata, a anunțat el deși nu mai era necesar. —Știu. Fiona s-a forțat să zâmbească, fiindcă nu-i purta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
mă simt. Preț de câteva secunde, amândoi au tăcut. Singurele sunete erau cele provenite de la turiștii fericiți, care se bălăceau în piscina de la parter, probabil împreună cu copiii lor frumoși, concepuți pe cale naturală și fără nici un efort, s-a gândit Alison mâhnită. De fapt, lui Alison îi venea să-i tot tragă palme lui Luca, până când bărbatul avea să-și dea seama cum o rănea cu atitudea lui încăpățânată și răutăcioasă pe femeia pe care pretindea c-o iubește. Luca o făcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
s-a așezat lângă el la masă, luând un ziar de pe scaun și dându-i drumul direct pe podea. —Ascultă, i-a spus ea cu voce blândă, dar fermă, ți-am mai spus. Nu e vina ta. Jake a zâmbit mâhnit. —Ești foarte drăguță că-mi spui asta, dar nici eu nu sunt idiot. Acum tu și tata vă înțelegeți de minune, și peste două secunde eu îi povestesc cum m-ai ajutat la faza cu drogurile, iar el pleacă de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
o să întâlnească acum pe altcineva, o fată mai, ei bine, mai cu frică de Dumnezeu. Deci relația s-a încheiat? Temându-se că propria ei șansă de a avea un viitor lipsit de umbra lui Deborah, Julia era atât de mâhnită de parcă relația ei era cea care ajunsese pe butuci. Jade și-a dat ochii peste cap. —Mai întrebi?! Paul e o persoană foarte morală, așa că-i vine destul de greu să treacă peste faptul că prietena lui tocmai a născut copilul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
potrivit pentru mine. L-am vrut, am pus mâna pe el și cu asta basta. Nu m-am gândit la consecințele gestului meu decât după ce ne-am căsătorit. Te căsătorești în grabă, te căiești îndelung, nu? a spus ea zâmbind mâhnită. —Și cu casa ce-o să se întâmple? a întrebat-o Susan, care era mai practică. Vei fi nevoită să te muți? Dacă vrei, poți să vii să stai cu noi o vreme. —Mulțumesc, dar Luca mi-a zis că pot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
cu tine. Madame Iocasta se plimba din nou pe coridoarele regatului ei; dar nu-i făcea plăcere că nu auzea zgomote din spatele ușilor - asta deoarece, la cererea lui Virgil, închisese porțile Casei. Tăcere pretutindeni. în propria ei cameră - un Virgil mâhnit și gânditor. în camera predecesoarei ei - siluetele abia ghicite a doi oameni despre care se temea că îi vor schimba prea mult, mult prea mult, mica ei lume. Virgil se cufundase deja în sine, iar Media era deja impresionată de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
pieptu-ți ce suspină, Tu îmi pari a fi un înger ce se plânge pe-o ruină Ori o lună gânditoare pe un nour vagabond. Astfel treci și tu prin lume... ca un basmu de proroc! Ești săracă dar bogată, ești mâhnită dar senină! Ce să plîngi? De ce să mori tu? Ce poți oare fi de vină Dacă fața ți-e urâtă, pe când anii-ți sunt de foc. Când ai ști tu cât simțirea-ți și privirea-nduioșată Cât te face de plăcută
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
cât o pivniță... -N patu-i de pîclă-nfoiată, Regele-ntinde bătrînele-i membre și horăește. Până-n fundul pământului urlă: peștere negre Și rădăcinile munților mari se cutremură falnic De horăitul bătrânului crai. Iară afară Vezi un ger bătrân și avar cu fața mâhnită, Cărăbănind al zorilor aur în saci de-ntuneric Ca să-l usuce-n rubine. Cu-ncetul cu-ncetu-nserează... Soarele, ca să împace marea, la ea se apleacă, Lin netezește-a ei față albastră și-adînc se uită În luminoasele valuri a ei și sînu-i
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
contra iubirei O-nvățară ce i iubirea. Știe-atît că c-o privire Galișă poate să prindă pe pașaua ce-și alese. Ș-astfel ea făcând la planuri se-nvîrtește prin ogradă Și trezește-n bucuria-i, din gândire somnoroasă, 75Pe-un clapon, mâhnit călugăr, cu-arătare pântecoasă, Fără creasta de mândrie, fără glas și fără coadă. Și făcând un paa! angelic, îl întreabă de nu-i frate, De nu-i văr cu Don Juanul ce cânta de gard dincolo. Dar monahul cel sinistru
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
și mici bucurii, dar făcea cu mare plăcere și celor din jurul său. Și În acest fel treceau zile, luni și anotimpuri În care Va creștea În preajma lui Ionel, dormea cu el În „patu’ din casî”, (Aneta era foarte tulburată și mâhnită, vorbea tot mai rar cu Va și cu ceilalți și pleca privirea ori de câte ori vorbea cu cineva!), dormeau pe „prispafarî”, În „coșu’căruțîi”, În „stogu’ di fân” și urmărea cu mare atenție și admirație „minunili lu’ Ionel”. Venise iarna, ninsese din
Milenii, anotimpuri şi iubiri (sau Cele şase trepte ale iniţierii) by VAL ANDREESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1708_a_2958]
-
șale până în pământ. Gunoierii mâncau cu lăcomie, își ștergeau gurile sălbatice și mormăiau câte o înjurătură. Unii îl bănuiau că are bani ascunși și i-o spuneau privindu-l cu ochii lor răi. Bătrânul nu le răspundea. Era tăcut și mâhnit. N-avea nici el prea multe: un bordei c-un pat, în care împletea iarna mături, și, afară, câmp cât vrei. Primăvara semăna roșii și pe la mijlocul verii le păzea să nu le mănânce câinii, flămânzi și ăștia, gata să apuce
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
până vă faceți casă ca lumea, că d-aia v-ați luat! ce zici, domnu Stere? - Ne-om face! Casă de zid, înaltă, sănătoasă! Nu-i așa, nevastă? adăugă. Îi zicea pentru prima oară astfel. Ea era cam speriată și mâhnită, ca orice om care schimbă locul unde s-a pomenit. O trecea iar plânsul. Cocoșată îl fericea pe negustor: - Norocos ești! Luași zestre, dar ce mai fată! Stere șezu cu ele până la prânz. Nu se dezlipea de lângă Lina. Soacra și
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
a fost urât... Negustorul o duse până aproape de casă, peste maidan, ferind-o de câini. Când se întoarse, nevasta așezase masa. Mâncară amândoi, în tăcere. Când terminară, el întrebă: - Ti-e somn? - Nu. O să mă mai uit afară. Stere tăcu mâhnit. O auzi cum trece. Rochia ei foșnea. Se descălță. Căută ligheanul și-l umplu cu apă. Își muie picioarele, oftând ușurat, îl strânseseră pantofii și baia rece 0 liniștea. De afară se auzea vocea lui Grigore. Era bine. Se gândi
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
o trimisese pe Didina pe la gardieni pe-acasă, nu fusese chip. Îi mai aduseseră o dată la tribunal 274 fi la un apel, au vrut să fugă, n-au avut cum. Îi venise greu lui Paraschiv, dar zilele trecuseră. Era mai mâhnit, mai bătrân și mai uscat la inimă. Avea ce povesti câte petrecuse. Că și acolo erau reguli și stăpâni. Cum intraseră, i-au luat în primire hoții mai vechi. Mai mare peste pușcăriași se afla un vătaf de se ținea
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
ea; însă în momentul în care se trezi și văzu că ambii săi pretendenți se mutaseră cu arme și bagaje în tabăra lui Helen, îmbogăți scepticismul pur al Hermiei cu o efervescență uimitoare. Iar Hazel era într-adevăr supărată și mâhnită, sigură că toată lumea îi juca o festă, înfuriindu-se, la rândul ei, când nimeni nu recunoștea acest lucru. Celor doi băieți le era puțin mai greu, mai ales pentru că, practic, rolurile lor erau interșanjabile. Fisher mi s-a părut mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
din exces de afecțiune, dar și din lașitate. Ea n-a rostit nici un cuvânt de reproș. Mi-a zâmbit de parcă abia ne despărțiserăm, mi-a cerut vești despre studiile mele; mi-a părut atât de senină, încât am fost intimidat, mâhnit, descumpănit. Poate că aș fi preferat s-o văd plângând, să fiu nevoit să-i alin durerea, fie și de la distanță, dat fiind firul de apă dintre noi. I-am vestit trimufător făgăduiala suveranului. A reacționat exact atât cât era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
cele ale soțiilor și casa de la țară, în jurul căreia culturile înfloreau. Am văzut-o și pe Fatima, pe care doliul, în mod evident, n-o făcuse nici mai puțin posacă, nici mai proaspătă, și care mi-a adresat o privire mâhnită. M-am întors din instinct să văd dacă nu cumva Hiba era în spatele meu. Brusc, am avut strania senzație că repet gesturile tatălui meu, prins ca și el între două femei, o sclavă veselă și o verișoară plânsă. A doua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
rigiditatea neobișnuită a înfățișării sale. În penumbră mi s-a părut că deslușesc pe buzele lui ceva ce aducea a zâmbet, dar, când a vorbit, a făcut-o cu o voce distantă și, după cât mi se părea mie, exagerat de mâhnită: — Sanctitatea Sa dorește să vă vadă. Se cuvenea oare să mă tânguiesc sau să mă bucur? Pentru ce voia Adrian să mă vadă? Pentru ce mi-l trimitea pe Guicciardini în persoană? Obrazul inexpresiv al florentinului nu mi-a îngăduit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
pelerină cu glugă, din stofă de lână maro-verzuie, pe care nenumărate picături de umezeală o prefăceau Într-un fel de ceață plutind În jurul ei. În timp ce se apropia pe sub copacii care picurau și mă zărea, fața ei căpăta o expresie ciudată, mâhnită, care ar fi putut semnifica ghinion, dar care eu știam că reprezintă sublima bucurie reținută, prevăzătoare, a vânătorului victorios. Înainte de a ajunge la mine, Își lăsa coșul jos, coborându-și brusc brațul și umărul și scoțând un oftat, simulând o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]