2,391 matches
-
și dă seama că e încrucișată pe una din diagonale, înțepenită în toc. "Doamne! se îngrozește el înseamnă că stîlpii centrali au cedat deja..." Ieși afară! bate el cu palma ușa e blocată, cred că se dărîmă vreun perete. Dărîme-se mormăie Mircea Emil, căscînd somnoros. În sala restaurantului, pasagerii devin tot mai nervoși din cauza scheunatului cățelușei, care se zbate în brațele bătrînei. Dă-i drumul pe jos, o fi vrînd și ea să facă ceva spune un pasager. Maria Bujoreanu știe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
de noapte, lucra ca bodyguard la petrecerile rave, stând de pază lângă ușă, cu geaca de pilot din satin negru dând să pleznească pe umerii masivi. Aspiranții la un loc Înăuntru ridicau brațele de bună voie și se lăsau percheziționați mormăind: „E-n regulă, moșule. Să nu ne aprindem, bine?“ Brian nu le răspundea niciodată, doar mârâia din când În când ceva de neînțeles, ceea ce desigur că-i băga și mai tare În sperieți, căci n-aveau de unde să știe că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
și de a mă pune În dreptul oricărui obiect care nu se ridica la Înălțimea standardelor ei de curățenie. Asta ar Însemna să mă Împart pe o suprafață imposibil de acoperit. — Asta trebuie că e instalația mobilă! — ăăă, păi, da, am mormăit eu. Ce altceva ar fi putut fi, boilerul? M-am Întrebat de ce unii oameni cred că e politicos să remarce fără Încetare lucrurile evidente. — Ce titlu are? — Păi, ăăă, nu prea are unul... Adică, Încă n-am... — Planeta nedescoperită! proclamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
a recunoscut, dar asta nu era de mirare, având În vedere că arăta de parcă ar fi fost desprins din reclamele la produse care reduc stresul („Sunteți Încordat? Agitat? Stresat?“). Prezența mea și a lui Lou nu părea a-l relaxa. Mormăi ceva În semn de salut și ar fi trecut pur și simplu pe lângă noi, dacă Lou nu l-ar fi Împiedicat. — Aș vrea să vorbesc ceva cu tine, spuse ea. Iar acum e un moment cât se poate de nimerit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
proaspete. Aveam o vagă bănuială că ar fi fost vegetarian convins și probabil că se hrănea exclusiv cu sandvișuri Vegemite, unse cu margarină de soia și burgeri reciclați cu fasole. Mi se părea că e pe cale să spună ceva; apoi, mormăind ceva ce n-am reușit să prind, a trecut pe lângă mine atingându-mă ușor și a dispărut prin ușile principale. L-am privit lung, surprinsă. Hotărât lucru, lumea se purta ciudat zilele asta. Rachel stătea lângă maldărul de salteluțe, aranjându-le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
birou, intenționând clar s-o lovească pe Naomi cu ea În cap, dar acum rămăsese cu ea În mână, Într-o postură cam caraghioasă. — Ce dracu’ se petrece aici? le somă Lou. — E a Început! răspunse imediat Lesley. — Pârâcioasa, am mormăit eu către Rachel. — A Întrebat unde e Derek și când eu i-am zis că nu e aici, a Început să mă Înjure... — Mincinoasă nenorocită, spuse Naomi, confirmând, fie și În parte, adevărul acuzațiilor ei. Îndreptă amenințător un deget scurt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
de obicei mai puțin gravi decât cei care conduceau chestiile alea mari, cu două etaje. Șoferul nostru Își exprima personalitatea deschizând ușile Înainte să ajungă În stație și Închizându-le după ce pornea iarăși. Se urcară doi bețivi, Împleticindu-se și mormăind, cu câte o cutie de Tennent’s Extra strânsă zdravăn În mână. Am sperat că nu aveau să cadă atunci când va demara autobuzul. — Derek ar putea să aibă niște necazuri, i-am spus. Ți-a explicat Împrejurările? Janice zâmbi cam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
fi slobozit un mare hohot de râs și-ar fi strigat: „Ce aiureli demodate!“. Norocul meu că nu era prezent. — Ei bine, eu cu siguranță asta am făcut! zise Janice. Mersi că m-ai ascultat. Te pricepi foarte bine. Am mormăit ceva depreciativ la adresa propriei persoane, Îngrozindu-mă de ce reacție ar fi putut avea Tom În situația de față. Autobuzul traversa Oxford Circus. Janice va coborî la ultima stație, dacă intenția lor era să meargă la film. Toate cinematografele se aflau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
una cuvântul „filozofie“. Mi-am stors creierii să găsesc cât mai multe cuvinte lungi și să le Înșir precum mărgelele pe ață. Lucrurile Îmi păreau a decurge destul de bine. Betty Încuviința din cap cu un aer serios, iar Jim mai mormăia câte una din când În când. Pe urmă, mi s-a permis și mie să pun Întrebări, pe care am ales să le adresez amândurora și la care Betty a răspuns prompt. Am aflat că Jim fusese de curând trimis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
În jur ca să asigure că nu trage nimeni cu urechea, ca un actor dintr-un film cu spioni de mâna a treia, care se străduiește să pară secretos. — Ce e? am repetat eu, cam iritată. — Am ceva să-ți zic, mormăi Brian. — Ce? Se părea că eram blestemată să repet asta la nesfârșit. Haide, spune, am adăugat pe un ton mai Încurajator. — Despre Fliss. Nevrând să mai spun Încă o dată „Ce?“, am dat din mâini ca să-mi arăt frustrarea. Brian observă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
te referi? El a dat din umerii care păreau suficient de grei ca să fie nevoie de un camion cu elevator ca să execute mișcarea asta. Stativul cu pantaloni era Încă Între noi, iar el nu se grăbea să iasă de acolo. Mormăi ceva ce n-am reușit să Înțeleg. Realizasem deja că Brian mă urmărise de când plecasem de la sală. Am privit spre taraba lui Fliss și am băgat de seamă că, din poziția asta, ar fi avut un unghi excelent din care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
am comandat o pizza. Dacă În Weekendul pierdut, Ray Milland, ajuns la jumătatea celei de-a treia sticle de whisky, ar fi hotărât că ce-i lipsește e o pizza quattro formaggi cu usturoi și porumb, nu și-ar fi mormăit comanda În receptor cu mai mult entuziasm decât mine. Cu toate astea, patruzeci de minute mai târziu, când s-a auzit soneria, eu uitasem complet de pizza și-am smucit ușa, furioasă că eram Întreruptă chiar În mijlocul unui episod dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
întrebă Gabriel. — În aprilie — O să locuiască la Papuc? Nu, aici, firește. — Odată a stat acolo. Asta s-a întâmplat vara. Acum e mult prea rece și nu-mi pot permite să încălzesc casa. — Vine cu un prieten? întrebă Brian. — A mormăit ceva la telefon că „o aduce pe Emma“, știi bine cât de vag e Tom. — Cine-i Emma? — Habar n-am. — Oricum, e o fată, asta-i bine. La un moment dat, se stârnise oarecare îngrijorare în familie dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
început, Adam păruse amuzat, ochii îi erau strălucitori, semănând, brusc, cu cei ai bunică-sii. Acum, însă, gata să izbucnească în plâns, îl luă în brațe pe Zet și alergă la Gabriel. Se îndreptară împreună spre ușă. Brian îi urmă mormăind: „Dracu să le ia pe toate!“ Tom se uită la George, care ședea cu palmele rezemate pe genunchi, privind în gol, cu buzele întredeschise și încruntându-și ușor sprâncenele. —Du-te, Tom dragă, pe tine nu sunt supărată, îi spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
că ne aflăm aici. După un prelung țârâit al soneriei se auziră niște bătăi și mai puternice cu pumnii în scândurile ușii. John Robert reuși să se lase întâi într-un genunchi și apoi să se ridice în poziție verticală. Mormăi: — Trebuie să mă duc. Trebuie! Se târî, anchilozat, până în hol, urmat de Hattie și, pe urmă, după ce bâjbâi în întuneric după cheie și clanță, deschise ușa. Răbufnirea de lumină rece, strălucitoare, a dimineții îl orbi o clipă. În ușă stătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Ieșiți mai iute, vagabonților, că vă și afurisesc! îi alungă intempestiv popa Costică. Moașă-ta, de bestie malagambistă și malastropistă! Bestie cu anteriu! Când o să-ți cumperi față, să-mi dai curu-napoi! Bunicu' lu' Tutankamon! Popa-Prostu' ești, Popa-Prostu' o să mori! mormăie Silică, dându-și în petic, după ce se regrupează cu toții, pe trotuar. Acu', ce facem...? Ne descurcăm prin propriile forțe, fără ajutor, chit că nu va fi un ceremonial tipic. Non esse consuetudinem populi Romani accipere ab hoste armato condicionem! Nu
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
precum și coala albă de hârtie, înfiptă în mașina electrică de scris, pe care nenea Sandu și le apăra cu admirabil stoicism, în fața asalturilor unui muscoi gras și verzuliu, în rut, deosebit de șiret și de tenace. De parcă nu ne-ați cunoaște..., mormăie Dănuț. La celălalt birou, cel prevăzut, pe lângă o mașină geamănă, și cu un telefon portocaliu, cu fax, din unica încăpere a Secției, Fratele era audiat simultan, în calitate de făptuitor, de către agentul principal Costel Mânecuță. Acesta din urmă, mai nou în meserie
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
pân' la omușor! Mișcă din copane, umblă și tu după lichidități și după culinare, prin frigider și prin congelator... Dă-ne să-mbucăm! Ca să nu-ți umblu eu ție pe sub capotă, pupăză marxistă ce ești! Vacă proastă și tâmpită..., mai mormăie el stins, după dispariția ei. În mijlocul mesei, zăceau: O sticlă golită de tequila, expunându-și propria inocuitate, printre coji de alune smălțuite cu sare grunjoasă și feliuțe străvezii de lămâie, mozolite și stâlcite; o jumătate de sandvici cu parizer, cu
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
primul rând talia; era mai înalt decât o crezuse Gosseyn ― cel puțin un metru Bo. Se putea vedea modul de articulare al brațului de plastic cu cușca artificială care îi acoperea toracele și faptul că chipul lui putea exprima tulburarea. mormăi: ― Ce noroc am avut că nu l-am lăsat să ajungă la psihiatrul acela. Am dat lovitura la momentul potrivit, chiar la început, Michael Hardie părea enervat: ― Ce tot vorbești acolo? Nu uita că ocup actuala funcție datorită numai abilității
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
-se cât de prost fu-sese că n-o făcuse mai degrabă. Gândurile îi fură întrerupte de apariția pe ecran a ochiului unui robot: ― Pentru ce stea doriți legătura? întrebă vocea uniformă a robotului. Gosseyn îl privi aiurit și reuși să mormăie: ― M-am răzgândit. Închise și se prăbuși într-un fotoliu. Ar fi trebuit să-și dea seama, gândea el, că baza galactică de pe Venus avea o centrală proprie ca să poată avea oricând legătura cu orice planetă. Care stea? Pentru tipii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
că a eșuat... Aha! știam eu c-o să te intereseze. Dar ca acest eșec să devină sau nu o realitate, asta depinde în întregime de receptivitatea pe care o vei avea față de o idee ce mi-a venit. ― A eșuat! ― mormăi Gosseyn ca un ecou. Din acel moment, nu-l mai ascultase. Se gândise: "poate n-am auzit bine". Și încetul cu încetul, semnificația cuvintelor îi apăru cu claritate în minte, dar, cu toate astea tot nu-i venea să creadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
lui, deși îl afectă, se încheie cu hotărârea sălbatică de a proceda exact așa. Astfel că schiță o mișcare negativă din cap când Lavoisseur întinse mâna să ia arma. Bătrânul îi aruncă o privire pătrunzătoare. ― Vrei informații, nu-i așa?' ― mormăi el. Și râse ușor, cu un râs ciudat, amuzat. ― Bine, ce vrei să știi? ― Despre corpurile mele. Cum... Fu întrerupt. ― Secretul nemuririi ― zise bătrânul ― presupun izolarea individului de dublele potențialități moștenite de la părinții săi. Respectiv, crearea de gemeni sau frați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
o stradă nefiresc de moartă, punctată de arbori Înfrigurați, traversată de fantasme iuți și mute, o tăcere pe care Întunericul o face să fie nesfârșită. — Ce facem dacă nu deschide? Întreabă agentul simplu, Îngrijorat. Agentul principal nu răspunde. — Voi sunteți? mormăie În cele din urmă o voce slabă. — Dumneavoastră ați sunat? Deschideți, poliția. Caută ascensorul, dar nu există. Cei doi agenți urcă bodogănind scările abrupte, cu pereți albi, decorați cu urme de bocanci. Zăresc coridoarele obscure ce dispar În Întuneric: zeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
fotografii - căci fotografii erau - pâlpâiau două numere, alcătuite din câte două cifre, pe care la Început nu le putea desluși. — Regina Coeli? Dar Închisoarea din Roma nu se numește Rebibbia? comentă Fabio Merlo, fără obișnuitu-i respect. — Ce vrei să insinuezi? mormăi Elio, sâcâit de Întrebarea malițioasă a secretarului său. În clipa aceea numerele se fixară: 50,4% și 46,7%. 50,4% sub chipul de matroană al Teclei Molinari, născută În urmă cu patruzeci și opt de ani, la Colleferro, unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
bunăvoința lui obișnuită, În timp ce agentul-șofer Îi deschidea portiera. — Bună dimineața, onorabile, Îi răspunse Antonio. — Și astăzi avem nori, primăvara asta Își cam bate joc de noi, nu-i așa? Îi spuse Elio, pentru a mai destinde puțin atmosfera. Antonio Buonocore mormăi un comentariu referitor la primăvară - un anotimp care Îi cam zgâlțâia nervii. Dar Închisese deja portiera blindată, și lui Elio Îi scăpă semnificația acelor replici. Șeful escortei sale era un tip laconic și, chiar dacă petrecuseră mai multe ore Împreună, toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]