801 matches
-
cariera. De primă însemnătate între aceste evenimente a fost seria de invazii străine începute în 1499 în peninsula italica. Italia în care Machiavelli s-a dezvoltat ca adult încă mai păstra cicatricele întrecerilor politice acerbe din perioada medievală. Luptele dintre papalitate și Sfanțul Imperiu Român de-a lungul secolelor al XII-lea și al XIII-lea au dus la diviziuni între și în interiorul orașelor italiene, adepții papei fiind identificați cu termenul "guefli" iar cei ai Imperiului Român fiind numiți "ghibelini". În
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
al XII-lea și al XIII-lea au dus la diviziuni între și în interiorul orașelor italiene, adepții papei fiind identificați cu termenul "guefli" iar cei ai Imperiului Român fiind numiți "ghibelini". În secolul al XIV-lea, atât imperiul, cât și papalitatea și-au pierdut influență asupra italienilor. Puterea imperiala a apus în Italia după eșecul invaziei împăratului Henric VII de Luxemburg, care a murit la Genova în 1314. Autoritatea papala s-a diminuat în Italia în timpul papalității de la Avignon (1309-1376) și
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
atât imperiul, cât și papalitatea și-au pierdut influență asupra italienilor. Puterea imperiala a apus în Italia după eșecul invaziei împăratului Henric VII de Luxemburg, care a murit la Genova în 1314. Autoritatea papala s-a diminuat în Italia în timpul papalității de la Avignon (1309-1376) și a Mării Schisme (1378-1417). În afară de acest vid de putere, declinul demografic asociat ciumei (1347-1348) a avut efectul de a slăbi orașele italiene de mărime medie, permițând astfel marilor puteri italiene să se manifeste printr-o serie
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
declinul demografic asociat ciumei (1347-1348) a avut efectul de a slăbi orașele italiene de mărime medie, permițând astfel marilor puteri italiene să se manifeste printr-o serie de achiziții teritoriale. Între 1350 și 1454, ducatul Milanului, republicile Florența și Veneția, papalitatea (revigorata după terminarea schismei în 1417) și regatului Neapolelui și-au extins teritoriile, anexând multe dintre statele mici ale peninsulei și alte teritorii feudale, în scopul de a crea state mai mari. Expansiunea teritorială a schimbat natură politicii și a
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
a împăratului desemnat Maximilian I, regelui Ferdinand Catolicul al Spaniei, regelui Louis al XII-lea și Francisc I ai Franței și a împăratului Charles V. În această atmosferă, sub conducerea papilor Alexandru al VI-lea și Iulius al II-lea, papalitatea a devenit o putere teritorială agresivă. Imperialismul papal a fost însoțit de abuzuri revoltătoare ale puterii spirituale a bisericii pentru a strânge fonduri și a întări alianțele și aceste abuzuri au dus, pe de o parte, la scepticism religios fățiș
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
care pot să o manipuleze în siguranță, de vreme ce omenirea, pentru a ajunge în rai, se gândește cum să îndure loviturile decât să caute răzbunare 21. Principele, de asemenea, este consecvent în indiferență față de religia creștină. În capitolul 19, Machiavelli compară papalitatea cu sultanatul mamelucilor din Egiptul musulman. În capitolul 6, în remarci ironice despre Moise, Machiavelli sugerează că autorul Pentateuhului nu era agentul lui Dumnezeu, ci un lider înzestrat cu "virtutea spiritului", asemenea prinților păgâni Cirus, Romulus, Tezeu (care, ca și
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
a fost publicată cu un privilegiu acordat de Papă Clement al VII-lea, un fapt care acum pare ironic dat fiind că doar peste câteva decenii Biserică a plasat Principele, împreună cu toate lucrările lui Machiavelli, în Indexul cărților interzise de papalitate. Deși Machiavelli pare să fi avut reputația de a fi "machiavelic" în Florența înaintea morții sale, aceasta reputație pare să nu se fi răspândit la Romă până în 1532. Una dintre cele mai concludențe explicații pentru publicarea postuma a lucrărilor lui
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
Novembris 1513, Rome. Francesco Vettori 132 Scrisoare către Niccolò Machiavelli noiembrie 23, 1513 La 11 martie 1513, cardinalul Giovanni de' Medici a devenit primul florentin ales vreodată că Papă, alegându-și numele Leon al X-lea. Familia Medici controla astfel papalitatea și guvernul Florenței, în mod simultan. Odată cu festivitățile proclamate în Florența cu această ocazie, s-a anunțat și o grațiere a prizonierilor. Machiavelli, care cu câteva săptămâni mai devreme fusese acuzat că ar fi participat la un complot împotriva familiei
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
un ritm rapid și furtunos. El a slujit în calitate de Mandatar al Atelierelor (1435), Consul al Mării (1437), Apărător al Legilor (1439-1440), Reglementator (1438), Funcționar de Noapte (1447), Funcționar al Cerealelor (1435, 1443) și ambasador la Veneția, Genova, Milano, Napoli, la Papalitate, pe lângă funcțiile de conducere menționate mai sus. Mai mult, Manetti a fost membru al corpului (balìe) înființat de Medici din 1434, 1438, 1444 și 1452, care a superviză procesul alegerilor 73. Astfel el a venit la putere în 1434 ca
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
decât acesta, în valoroasă și mult-citita Rerum gestarum Alfonsi regis libri [Istoria regelui Alfonso] (1563), în zece cărți, care s-a bucurat de considerație printre contemporani și a continuat să fie tipărită și lăudată în tot secolul al XVI-lea. Papalitatea nu s-a afirmat teritorial până în 1490 și în primele decenii ale anilor 1500, cănd sub Papii Alexandru al VI-lea, Julius al II-lea și Leo X (care a cucerit Urbino) a făcut-o printr-o răzbunare. Dar revenirea
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
1490 și în primele decenii ale anilor 1500, cănd sub Papii Alexandru al VI-lea, Julius al II-lea și Leo X (care a cucerit Urbino) a făcut-o printr-o răzbunare. Dar revenirea la mijlocul secolului al XV-lea a papalității la Romă, după Consiliile de Constance și Basel a însemnat că papii au avut toate motivele pentru a stabili prerogativelor lor la nivel local și la nivel internațional prin valorificarea trecutului român. Curia papala a atras umaniști din toată Italia
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
cererea acestuia. Cardinalul Pietro Bembo i-a urmat lui Navagero în 1529. A sa Historiae Venetae libri XII [Istoria Veneției cartea a XX-a] (1551) începe acolo unde rămăsese Sabellico, în 1487 și continuă până în 1513, cu urcarea pe tronul Papalității a lui Leon al X-lea. Cu toate ca tratează evenimente care au fost catastrofale pentru Italia sau Veneția invazia franceză din 1494, înfrângerea de la Agnadello, si, ulterior, revoltă terraferma din 1509 lucrarea lui Bembo nu prea le face dreptate. Cel mai
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
latină. Istorie fiorentine [Istorile Florentine] ale lui Machiavelli i-au fost prezentate lui Clement VII în 1525, dar ele au fost publicate numai în 1531, la patru ani după moartea autorului. Inițial, solicitat să scrie despre perioada de la 1434 până la papalitatea din timpul lui Leo al X-lea, Machiavelli a început mult mai devreme, luându-i pe Biondo și Bruni drept modele, astfel că a început cu invaziile barbare și a subliniat, ca Bruni, importanța anului 1250 pentru declinul împăraților germani
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
este denumită gîndirea celor care au acceptat doar în parte premisele polemicii radicale a lui Augustin împotriva lui Pelagius: un semn, acesta, al faptului că episcopul de Hippona, în ciuda faimei sale și a hotărîrii cu care reușise să smulgă de la papalitate și de la curtea imperială condamnarea ereticului, nu avea încă, pe plan cultural și dogmatic, și mai ales în Gallia, acea autoritate ce i-a fost atribuită în secolele următoare. Am spus că e un termen impropriu deoarece susținătorii acestui antiaugustinism
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
curtea episcopală de la Roma, spre deosebire de puterea imperială retrasă la Ravenna, a putut, grație activității energice a celor mai importante personalități ale sale - în primul rînd a lui Leon cel Mare - să mențină contactul cu celelalte Biserici. îndeplinindu-și această datorie, papalitatea, încă din secolul al V-lea, a avut meritul de a ocroti și stimula cultura creștină; în schimb, în sfera civilă și laică, unde nu a existat nici o autoritate atît de semnificativă precum aceea a episcopului Romei, iar puterea politică
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
care să fie în opoziție și cu o erezie și cu cealaltă, în cursul conflictelor care au culminat prin organizarea conciliilor de la Efes și Calcedon. Pe lîngă preocuparea pentru aspectele doctrinale, Leon a încercat de fapt să apere principiul primatului papalității, fundament al unității Bisericii, desfășurînd o intensă și energică activitate diplomatică. Scriindu-i lui Flavian, patriarhul Constantinopolului, în 449, Leon a precizat faptul că monofiziții sînt condamnați de papalitate; însă Eutihie, care obținuse sprijinul împăratului Theodosius al II-lea, a
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
aspectele doctrinale, Leon a încercat de fapt să apere principiul primatului papalității, fundament al unității Bisericii, desfășurînd o intensă și energică activitate diplomatică. Scriindu-i lui Flavian, patriarhul Constantinopolului, în 449, Leon a precizat faptul că monofiziții sînt condamnați de papalitate; însă Eutihie, care obținuse sprijinul împăratului Theodosius al II-lea, a reușit să obțină convocarea unui al doilea conciliu la Efes, tot în 449; aici ereticul a fost reabilitat, iar legații pontificali n-au fost nici măcar ascultați. Leon a protestat
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
largi de cititori. La această particularitate a contribuit și faptul că, pe toată durata secolului al VI-lea, raporturile cu Constantinopolul rămăseseră încă destul de strînse, că limba greacă era încă studiată destul de mult, iar oamenii de cultură în general și papalitatea însăși se simțeau încă legați de tradiția romană, integrată de-acum în spațiul bizantin. Bibliografie. P. Courcelle, Les lettres grecques en Occident de Macrobe à Cassiodore, de Boccard, Paris, 1948; H.I. Marrou, Storia della educazione nell’antichità, trad. it. Studium
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
a mai orientat spre Orient și spre controversele dogmatice, așa cum făcuseră papii pînă atunci, ci spre Occident, fiind primul papă care a corespondat continuu cu conducătorii barbarilor, mai ales cu cei ai francilor. în mediul ecleziastic, Grigorie a întărit controlul papalității asupra diferitelor Biserici. A reușit să rezolve conflictele în urma cărora se desprinseseră de Roma episcopatele ce depindeau de Aquileia după schisma celor Trei Capitole. în 596 l-a trimis pe Augustin din Canterbury să organizeze sediile episcopale din Britannia, locuită
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
Constantinopol i-a scris și el lui Celestin, care însă, indignat de calda primire făcută de Nestorie unor pelagieni, l-a condamnat în cadrul unui sinod roman din august 430, scriindu-i apoi lui Chiril pentru a-l numi reprezentant al papalității în controversa cu Nestorie; acesta trebuia să-și retracteze public erorile în cel mult zece zile, altfel urma să fie excomunicat. La 19 noiembrie 430, împăratul s-a decis să convoace un conciliu la Efes în ziua de Cincizecime (7
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
primit de acesta și i-a devenit adversar, cooperînd la răsturnarea sa împreună cu Antioh de Ptolemais, Severian de Gabala și Teofil al Alexandriei înainte și după sinodul de la Stejar, din 403. Acest lucru a dus la înrăutățirea raporturilor sale cu papalitatea - deteriorate încă din vremea lui Damasus, cînd Acaciu participase la hirotonirea lui Flavian de Antiohia -, și abia mai tîrziu papa Inocențiu I (402-417) a acceptat să reia legăturile cu el, cu condiția să renunțe la ostilitatea față de Ioan Hrisostomul și
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
sau Trandafirul lui Flamel. Jean de Meung sau Clopinel au înflorit la curtea regelui Filip cel Frumos, în epoca templieră de vârf și au fost contemporani cu bătrânețea lui Dante. Dar iată că Opera lui Dante este un război deschis papalității prin dezvăluirea îndrăzneață a misterelor. Ioanită și gnostică, el aplică îndrăzneț figurile și numerele Kabbalei la dogma creștină, negând ceea ce pare de neclintit în aceasta, călătoria autorului în lumile supranaturale îndeplinindu-se ca o inițiere în misterele egiptene și eleusine
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
Dumnezeu către lume în Ființa Domnului Hristos. O deosebire similară rezidă în percepția ortodoxă referitoare la relația dintre libertate și autoritate. Admiterea acelui homo naturalis care există în sine presupune negarea dimensiunii spirituale. În Ortodoxie, autoritatea nu se regăsește la papalitate; Ecclesia nu este nici monarhie văzută, nici aristocrație văzută, nici democrație văzută. Pentru ortodocși, mergând pe linia gândirii teologice a lui Homiakov cu privire la inexistența autorității exterioare, autoritatea ecleziastică este "autoritatea întregii lumi creștine de la Iisus Hristos și până astăzi și
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
Împărăției lui Dumnezeu cu cea terestră a Împărăției Mamonei. Ecclesia lui Luther este presbiteriană, "adică supusă autorității pur spirituale a obștei conduse de bătrâni păstori de suflete, încercați în credință, dar fără altă vocație specială". Doctrina catolică cu privire la relația dintre papalitate și succesiunea apostolică este una extrem de clară pentru tradiția apuseană - replica îndreptățită a tradiției răsăritene nu a întârziat să apară. Papa, urmașul lui Petru, primul dintre apostoli, este considerat vicarul lui Hristos pe pământ, capul văzut al Bisericii acestuia; el
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
metodele didac tice, toate aspectele de viață privitoare la persoanele care, sub diverse titluri, fac parte din nucleul studios parizian. Către anul 1200, puterea a trecut În mîinile universitarilor. În dobîndirea autonomiei lor, universitarii au fost sprijiniți de ponteficii romani. Papalitatea a Înțeles bine forța uriașă pe care o are În sine cultura scolastică și, Într-un moment În care Încearcă să afirme cu putere auto ritatea Scaunului roman asupra Întregii creștină tăți, nu ezită să pună pe plan secund autoritatea
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]