1,058 matches
-
la un loc, dar, ca de obicei, nu făcură nimic din toate astea, ci se îndreptară în tăcere spre casele și gazdele lor. Aurel rămase singur, citind. După ce termină cartea, se ridică de pe prosop, îl împături și îl băgă în portbagaj. Își scoase slipul care fusese udat puțin de val, se îmbrăcă în hainele pe care le avea în geanta de plajă și se urcă la volan. Conduse încet pe drumul de pământ care dădea în șosea. Apoi semnaliză la stânga și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
întâmplate, mi-am dat seama că făcusem o greșeală uriașă. Ar fi trebuit s-o omor, dacă tot o violasem. Aș fi putut s-o strâng de gât sau să-i sparg capul cu levierul pe care-l aveam în portbagaj. Așa... Știa cum arăt, știa ce mașină am, îi spusesem numele meu mic și la ce facultate studiam... Nu avea cum să nu mă găsească. Am rămas treaz toată noaptea, așteptând să se întâmple ceva. Adică să vină poliția, ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
lăsându-mă purtat de benzi și scări rulante în direcția Passport Control - Baggage Claim - Exit. Trecând de procedurile vamale și luându-mi mica valiză portocalie de pe o bandă rulantă, m-am îndreptat spre stația de taxiuri, aruncându-mi valiza în portbagajul primei mașini dintr-o coloană infinită de autoturisme galbene. Șoferul, un tânăr spilcuit, mexican după privire și după port, a demarat cu 150 la oră după ce am luat loc pe bancheta din spate și i-am dat o adresă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
să știi. Caută-mă în nemaicăutate locuri, În alte țări, în alte lumi, în soare și pe tocuri, Îți voi răspunde, într-o zi, chemării tale, Dar știi când? Când nu va mai durea atât de tare. Caută-mă în portbagaj când deschizi mașina Sunt tot eu, sunt acolo, când umpli benzina Dar nu mă duce cu viteză până la port, Nu e o problemă, dar nu știu să înot. Sau mai bine caută-mă în gândul tău Acolo sigur îți răspund
Război cu sufletul by Ioana Dumitrăchescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91624_a_92844]
-
acest timp, Doina, găzduită de verișoara ei Natalia, la doar două case de locuința ei, avea sub observație orice mișcare din preajmă. Descifră din întreaga comportare a lui Teo o neliniște exprimată în gesturi, în crispări, în izbirea dușmănoasă a portbagajului mașinii... Era răvășit. ,,Oare unde fusese o zi întreagă, în duminica aceea? E posibil s-o fi petrecut cu mândra lui!?" Acest gând îl simți ca un vârf de lance ce i se răsuci dureros în suflet, fără a-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
un hard-disk, gata oricậnd să se deschidă la orice clic dreapta sau stậnga. Și astăzi, după treizeci de ani, gậndesc la fel și, cậnd un puișor de arab cu care plecasem vara la picnic m-a întrebat grijuliu, uitậndu-se în portbagajul mașinii: - Da’ țolicul nu-l pui?, am avut revelația anilor de studenție și am rămas stupefiată de ușurința cu care el catalogase acel obiect drept “țolic”, într-adevăr acesta fiind un preș vechi țesut de bunica din codele colorate, singurul
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
totul altceva când lucrai. Capitolul 36tc "Capitolul 36" În ceața unei după-amiezi de vineri, eu și Teenie ne aflam pe autostrada spre Long Island în timp ce se circula bară-la-bară. Mașina era încărcată cu tot felul de cutii pline de produse; în portbagaj, pe podea, în poală. Trebuia să le ducem pe toate personal pentru că, dacă le încredințam curierilor, exista un risc foarte real să nu ajungă la timp. Iar dacă le trimiteam în ziua dinainte, exista un risc foarte real să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
au dispărut. Întârziase cincisprezece minute la serviciu. Fie că îi plăcea sau nu, el și Theo trebuiau să înoate până la Chicklets. Cuprins de ușurare, și-a amintit că, în urmă cu câteva zile, dintr-un acces de eficiență, pusese în portbagaj căruciorul pliant al copilului. Un mijloc de transport care venea echipat cu propria copertină de ploaie. Lăsându-l pe Theo singur privind cu ochii mari ploaia de-afară, Hugo a sărit din mașină și a scos din portbagaj căruciorul copilului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
pusese în portbagaj căruciorul pliant al copilului. Un mijloc de transport care venea echipat cu propria copertină de ploaie. Lăsându-l pe Theo singur privind cu ochii mari ploaia de-afară, Hugo a sărit din mașină și a scos din portbagaj căruciorul copilului; o invenție cu care nu era destul de familiarizat. Așa că i-au trebuit mai multe minute bune, în timp ce ploaia i se scurgea pe gât, ca să înțeleagă cum se detașau diferitele pârghii și clipsuri pentru a reuși să transforme ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Protecție? Aceste cuvinte În sine Îi făceau pe prietenii mei să se simtă În nesiguranță și neprotejați. Walter adună pașapoartele, se dădu jos și se Îndreptă spre o cabină. Afară, soldați În uniforme de camuflaj, cu puștile la vedere, deschideau portbagaje, dădeau jos cutiile și valizele legate deasupra mașinilor. Peste tot erau Împrăștiate haine pe care soldații le controlau. Cutii cu mâncare erau desfăcute. Câțiva soldați tot Împungeau o canapea din spumă sintetică, comprimată și acoperită cu o folie de plastic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Încercuit automobilul și au Început percheziția. Ne-au deschis valizele și cuferele, iar noi i-am mulțumit În gând portarului nostru pentru Înțelepciunea de care dăduse dovadă luând lucrurile de valoare din bagaje. Ne-au pus la loc bagajul În portbagaj. Apoi au Început să pipăie mânecile și dublura hainelor trăgând și desfăcând tivuri. Dintr-odată unul a strigat că a găsit ceva și În timp ce poliția ne sfâșia hainele, au Început să-mi clănțăne dinții atât de tare Încât ziceai că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
netulburați gesturile lor grotești, virile, impresionante. Fiecare îți semnala dimensiunea braconajului: erai invitat să te-oprești și să beneficiezi, cu încredere. Dacă aveai proasta inspirație să cobori, te pricopseai cu un nisetru sau o cegă, de îți duhnea o lună portbagajul; când ajungeai la Constanța și-i tăiai burta, o găseai umplută cu pietre, să atârne la cântar. Sătenii îți mai vindeau icre negre, te puneau să guști, erau nemaipomenite; când desfăceai acasă borcanul, curgeau din el alicele sau bilele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
acolo...“, l-am înțepat. „Un vapor nu, dar asta, da.“ Mihnea s-a aplecat și-a tras un laptop afară, cu tot cu cabluri. Chiar că era cutia cu minuni. Mi-am adus și eu aminte de laptopul nostru, îl lăsasem în portbagaj. L-am anunțat imediat pe Mihnea. „Dă-mi cheile, mă duc eu.“ A întins mâna după chei. Nu prea îmi convenea, dar l-am ascultat. Ce putea să facă, să fugă cu mașina pe câmp? N-am protestat. Imediat cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu bojdeuca fuseseră niște probleme, intrase un camionagiu cu TIR-ul în ea și-o făcuse praf, dar copacul nu pățise nimic). Până în ’89, dacă spuneai că ești scriitor, te primea lumea cu pâine și sare, plecai de la sate cu portbagajul plin de porumb și cartofi. Avea un respect meseria asta, o decență recunoscută. Doar milițienii și doctorii mai inspirau atâta importanță. Și parcă și-actorii. Acum, în intervalul de care unii au nevoie să clipească, iar alții să modifice un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
s-a votat. Mergem cu toții la Neptun. Robanu o să tragă mașina-n spate și-o să așteptăm acolo, cât ține conferința. Cum auzim aplauzele, intrăm în culise. Pe urmă, bună-ziua domnu’ scriitoraș și bam!, una direct în freză. Urcăm coletul în portbagaj; nu răsuflă de la Neptun până aici.“ Ne-am ridicat de la masă și ne-am dus să ne pregătim, fiecare cu treburile lui. Mihnea a plecat primul din cameră, să se schimbe din nou. Apoi a venit rândul Mariei. Și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nimic n-ar fi. Robanu vine și el prin spate, când îi fac semn. Intrăm în culise și punem mâna pe impostor. Ne vedem la mașină. Maria ne-așteaptă aici, cu motorul pornit. Îl săltăm pe scriitoraș, îl trântim în portbagaj, și valea! Maria, o să conduci tu. Te descurci?“ „Sigur. Viteza?“ „Normală, nimic peste limită. Suntem niște turiști obișnuiți, veniți la mare.“ „În mijlocul lui noiembrie, pe ditamai furtuna...“, am observat. „Are procurorul invitația, la o adică. Turiștii au mers la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Am verificat ușile mașinii. Maria rămăsese în spate, lipită de banchetă. „Ești bine?“, am întrebat-o. „Aproape.“, a recunoscut ea, încruntându-se. „Ceva-n neregulă?“ „Exceptând faptul că am dormit singură azi-noapte, că ne pregătim să băgăm un om în portbagaj și că luni e posibil să fiu dată afară de la serviciu, nimic. Totul e-OK.“ „Nu e-un om oarecare.“, am încurajat-o, încercând s-o mângâi pe cap. N-ajungeam cu mâna. Chiar dormise singură, noaptea trecută? Eu unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
poate chiar profesia: îmi dorisem să fiu actor), nimerisem în două secole, două orânduiri, două emisfere cerebrale. Ne târam demn, în tranzit, fără oprire. Mergeam la cafenelele de lângă Ateneu, după care fugeam la Billa, să ne facem cumpărăturile. Ieșeam cu portbagajul burdușit de pungi galbene, le descărcam seara, să nu ne observe nimeni. Locuiam într-un apartament alb, care ne unifica spaimele și îngrijorările, ca o poveste de Crăciun. Frigul intra pe sub geamuri, tăios și reconfortant: câtă vreme îl simțeam, înghesuiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lateral, cu limba yalei atârnând intactă și neputincioasă. Știam trucul de la hoții din Pajura, care deschideau în felul ăsta Daciile. Treaba mergea perfect la modelele 1300, 1301 și 1310. Ridicai puțin mașina din spate, după care o trânteai pe-asfalt: portbagajul sărea singur din încuietoare și puteai să umbli liniștit după scule sau roata de rezervă. Cu lanterna pe minim, am început să forfotesc printre dosare. Strada părea pustie, de frig nici cerșetorii nu se mai înghesuiau pe tarabe. Portarul nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mi doream eu acolo, pe rampă, ce mi-ar fi plăcut cu-adevărat: să mă plimb într-un BMW 330 ix, automatic; să-mi dea și mie Zâna Maalox un stomac sănătos; să descarc Pif-uri și manuscrisele lui Macedonski din portbagaj; să fiu lăsat în pace. Am mulțumit frumos, i-am lăudat pe organizatori, după care am coborât. Aplaudau toți, ca la execuție. Habar n-aveau ce e-n sufletul meu. Din colț, de pe Academiei, m-am îndreptat spre „Edgar’s
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
fermă. Și-n spate, pe creier, valul neuromagnetic.“ „E tare filmul. Doar la americani vezi mafioți care poartă centură de siguranță când se urcă-n mașină. Ca tot omul. Au limuzină neagră blindată, șofer, bodyguard, câteva kile de pistoale-n portbagaj, dar respectă cu strictețe regulile de circulație.“ „Mă rog, problema lor. Să revin. Ăla e-un exemplu de furtună neuromagnetică. La scară mică, dar eficientă.“ „Se poate și mai rău?“, m-am interesat, suflând aer cald în mănuși. Degeaba, Thinsulate-ul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
omului. Așa procedaseră și tarabagiii. Adunaseră sute, poate mii de exemplare și le țineau acum ascunse în sacoșe sau încuiate prin tarabe sau depozite. Unii, de frică să nu li se fure, veneau cu ele și la lucru, direct în portbagaj, le păstrau acolo și vara, și iarna, învelite-n prelate cu găuri de-aerisire, să nu mucegăiască. Așteptau să treacă timpul, să crească treptat cererea și, după ani buni, poate chiar cincinale, să le revândă pe sume astronomice. Era ca și cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
neuro-economic. Niște oameni de afaceri cu halate de gunoieri. Cine crezi că m-a trimis aici, să discut cu dumneata?“ „Credeam că noi te-am adus pe tine...“, i-am atras atenția. „Nu-mi amintesc să fi călătorit eu în portbagaj și cu-atât mai puțin să stau de-o oră cu un sac pe cap!“ „Memoria asta e-o chestie păcătoasă...“, a ricanat scriitorul, după care și-a reluat discursul. Vorbea calm, egal, nu punea accente pe cuvinte, ca să obțină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de deasupra noastră se îmbrobodise cu nori de cenușă plumburie. Se pornise un vânt rece. Și în jurul nostru dansau fluturi albi mici și mari, de zăpadă. Ceasul arăta 15 fără 20 de minute. Am scos geamantanele, le-am pus în portbagaj și în mai puțin de 10 minute eram în stația unde trebuia să vină omnibuzul din Capitală, lângă Complexul Selgros. Lumea era deja adunată în stație care cu bagaje, din cei ce urmau să plece, ca și noi, sau din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
noi, sau din cei ce veniseră să-și conducă frații, surorile, rudele, prietenii. Am aflat de la cei ce s-au interesat care sosiseră mai devreme că omnibuzul avea și ceva întârziere, vreun sfert de oră. Am dat jos geamantanele din portbagajul mașinii, le-am așezat lângă șirul de bagaje ale celorlalți. Și, în sfârșit, am scos din buzunarul din interiorul hainei, portofelul. Acest blestemat de portofel, pe care-l burdușisem la plecare și pentru care îl privisem cu atâta suspiciune pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]