1,473 matches
-
despre cine-i vorba. Trebuie doar să printăm imaginea și să mă lași singură două minute cu ea.“ „Hmm, singură cu ea... Ce vreți să faceți împreună?“, m-am interesat. „O să vezi tu imediat. Hai să mergem.“ I-am deschis portiera. Rămăsesem gentlemanul perfect, după cinci ani. Gesturile frumoase mă ajutau să mă simt bine, înălțător, diferit de restul lumii. Aici venea partea reconfortantă, să știi că ești altfel decât mulțimea. Dacă meritul mi se și recunoștea public, cu-atât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
din 7, îmbrăcați frumos, la costum (femeile pe tocuri mici, comode, în taior și cu ochelarii în cutiuța căptușită cu velur), cei mai norocoși zburau dintr-o parte într-alta cu mașini pe care erau desenate sigle și nume cât portiera de mari, urcau, coborau, urcau la loc, vorbeau tare la telefoane mobile (uneori la două deodată), făceau mereu câte-un gest, ceva din întinderea corpului se deplasa întotdeauna, o mână, un fir, niște hârtii, o bucată de pizza împinsă-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
departe de orice intruziune. Era bine. Apoi Mihnea ne-a făcut un semn de sub copertină. Am sărit din mașină și-am alergat spre el, ferindu-mă de ploaie. Maria a coborât și ea și-a urcat în față, am auzit portiera trântindu-se. Dacă ar fi plecat acum, învârtind cheia în contact și întorcând Opelul pe drumul spre București, nimeni n-ar fi condamnat-o. „Am deconectat sistemele. Putem intra.“, m-a anunțat Mihnea în grabă. „Cum ai reușit?“, m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de la 4: o firmă de-avocatură, luată cu-asalt de șase femei. Își făceau apariția dimineața, la ora nouă, cu două mașini: un Citroen C3 și-un Chevrolet Kalos, mici, albastre și înghesuite, ca niște buburuze. Săreau din ele artistic, portierele se deschideau toate odată, ca-n filmele cu gangsteri. Mașinile arătau boțite, încercările repetate și etern nereușite de parcare își spuneau cuvântul. Avocatele purtau pantaloni negri și pantofi sau cizme cu toc înalt; trei dintre ele ieșeau cu părul despletit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
păstrează din tată în fiu, într-o ceremonie solemnă, care îi avertizează pe imprudenți să nu se-apropie. Încălcarea ei echivalează cu un dezastru: anvelopa tăiată, ventilele confiscate, afișele lipite cu prenadez de geamuri, capota stropită cu lichid de frână, portierele zgâriate cu cheia sau, încă mai umilitor, parbrizul împroșcat cu bulion sau ulei încins de la etaj. (Personal, am optat pentru un amestec de oțet, apă și ulei: turnat cu grijă de pe balcon, e aproape invizibil și nu mai iese decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ai noștri cu desfăcătoarele improvizate din monede, dinți sau canturi de ușă. Vinerea, aduceau mașinuțe de-acasă (toți colecționau, de la director la ultimul agent) și le comparau: cea mai tare era a lui Andrei, un Deusenberg din anii ’30, cu portierele verzi și roțile spițate; cauciucurile fuseseră rulate la dungă, schimbătorul de viteze miniaturizat în detaliu, cu manșonul din imitație de piele. Prietenia româno-cehă se cimenta seara târziu, în hala minusculă cu șase mese. Fermentau toți într-un cub de tablă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
în coloană, își foloseau mașinile ca pe niște arme, presând și înghiontindu-te. Oricând se putea urca o roată pe tine, așa, preventiv. Nu așteptai decât o scânteie, un pretext, explozia plutea în aer. Se lăsau geamurile sau se deschideau portierele, șoferii gesticulau între ei sau săreau la pietoni, participau și pasagerii din dreapta la acțiune. Scenele începeau și se terminau în același fel: „Du-te-n pula mea!“ Fiecare pleca apoi la mașina lui și coloana se punea în mișcare. Orașul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pedale, ca niște roboți scăpați în stradă. Un pocnet sec te anunța că îți loviseră o aripă sau plecaseră cu oglinda. Răsplata se împărțea prompt și binemeritat: șoferii și pietonii își dădeau mâna aici, pentru a-și face dreptate cu portiera, un potop de înjurături sau chiar un pumn. Am depășit clădirea Istoriei și ne-am apropiat de Litere. De data asta, am intrat pe la Matematică. Mihnea știa o ușă, care se deschidea într-un pasaj la etajul patru. Prin el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ale miliției. Pe drumul dintre Covasna și Sfântu Gheorghe, la kilometrul 49, s-a petrecut un accident mai puțin obișnuit de circulație, în urma căruia Kiraly și-a mușcat limba, șoferul și-a rupt piciorul, iar Maurer s-a trezit cu portiera înfășurată peste picioare, bazinul spart și șoldul drept mutat la nivelul umărului. Tot atunci, martorii spun că ar fi auzit celebra replică a lui Maurer, care a dat ulterior naștere atâtor suspiciuni: „M-a omorât nenorocitul!...“ Nu lipsea decât o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
uzurii materialului sau patinei timpului: femeile gravide se treziseră cu burțile umplute de cocoloașe de pastă de pix, iar bătrânilor cu baston și ochelari le fuseseră scoase gurile și găuriți ochii cu briceagul sau cheia. Vagoanele defilau zgâriate, ca o portieră de Mercedes în parcare la Hotel Dorobanți. Nu se mișcau nici toate scările rulante, dar măcar te întâmpina un indicator galben de avertisment, nu ca la noi la Universitate, unde treptele fuseseră smulse și piciorul cădea în gol. Pasajul cerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nu cadă de pe capră. Trei necunoscuți se aflau În mijlocul drumului, iar unul dintre ei scoase iute sabia și o puse la gâtul slujitorului. Ionuț Înțepeni. Îi recunoscuse pe cei trei meseni care plecaseră mai devreme de la han. Ceilalți doi deschiseră portiera rădvanului. Unul spuse: - Poate că domnița noastră va avea bunătatea să ne Încredințeze bijuteriile pe care le poartă. Erina Litovoi dădu să iasă, dar se opri. Avea În jur de optsprezece ani, ochi mari, căprui, și bucle lungi de păr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
păr castaniu Îi cădeau pe umeri. Deasupra frunții, părul Îi era ținut de o diademă de perle, iar la gât purta un lanț de aur. Pe degetul din mijloc al mâinii stângi strălucea un inel cu topaz. Bărbatul care deschisese portiera Întinse mâna spre fruntea domniței, dar se clătină sub plesnetul unei palme date cu toată vigoarea. - Niște ticăloși! strigă Erina, roșie de furie. Asta sunteți. Niște ticăloși nenorociți! Cei trei nu-și reveniră. În loc să inspire spaimă, se alegeau cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
rămaseră atârnați câteva clipe, cu gâtlejurile prinse Între degetele căpitanului, apoi fură izbiți cap În cap și aruncați pe urmele tovarășului lor, În apele repezi ale Bistriței. Nici unul nu se grăbi să se ridice. Domnița intrase În rădvan, dar lăsase portiera deschisă, urmărind cu amuzament ciudata luptă. Nu-i scăpă amănuntul că străinul, deși avea o spadă cu garda incrustată cu smarald și două pumnale cu mânere aurite, nu folosise nici una dintre arme. Nu-i scăpă nici ușurința cu care Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
răspuns. După primul an Însă, se obișnuise. Nimic nu era sigur În deceniul al șaptelea al secolului paisprezece, chiar dacă diligențele porneau pe drumuri pe care, teoretic, nimic nu se putea Întâmpla. „Cele mai sigure drumuri ale Europei”, suna anunțul de pe portiera diligenței de poștă care pornea o dată pe săptămână din Veneția spre Viena, iar de acolo se schimba cu o alta, care ajungea până la Buda, Cluj, Bistrița și Suceava. Când ajungea. Cu timpul, Alexandru ajunsese să „discute” cu tatăl său mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Oan-san! spuse Shiro, fără să-l privească. - Cineva se simte rău În a treia trăsură. O femeie. - În a treia trăsură se află familia lui Shigeru Morishima, arhitectul palatului. Vezi ce se Întâmplă. Oan-san se Întoarse și bătu discret În portiera trăsurii. Perdeaua se trase deoparte și băiatul văzu chipul răvășit al unui bărbat În jur de patruzeci de ani, firav și ușor cărunt. Avea ochi căprui și vioi, pe care Îi moștenise probabil fetița lui, dar părea foarte neliniștit. - Shigeru-san
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
șase, șase fără un sfert, a coborât de la etajul trei grăsunul Stupcanu, controlorul de la vama Siret, care trebuie să fie acolo la șapte fix. L-am auzit călcând grăbit și ieșind valvârtej, trântind, ca de obicei, ușa de la intrare, deschizând portiera mașinii, apoi ambalând motorul și demarând în viteză... N-am apucat să citesc o pagină întreagă și, de la ultimul etaj a coborât doamna Murărașu femeia aceea înaltă, subțire, sfioasă și grațioasă; i-am auzit și urmărit pantofiorii cu tocuri metalice
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
unde doarme și bunicul meu... s-ar fi putut face o republică autonomă de români, mai mare decât republica nistreană, dintre Bug și Nistru... 4 Înainte de-a intra în orașul Timișoara "șeriful" oprește puțin mașina la o parcare. Deschide portiera dinspre dânsul și ne explică. Vedeți pământul de-aici? A fost al Gospodăriei de partid. 30 de ha erau ale bunicului meu, pe care-l chema ca și pe mine: Emilian Neda. Omul acesta a fost concentrat în cel de-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
legii să facă percheziție, le-a răspuns la întrebări încă înainte de a li se mișca buzele, s-a îndreptat cu picioarele tremurînde spre mașină, și-a aplecat singur fruntea și și-a încovoiat umerii ca să încapă în spațiul deschis dincolo de portieră. Odată cu durerea de cap, se strecuraseră prin ceața de pe creier și cîteva amintiri din seara precedentă, însoțite poate de regrete. Știa că cei din bar puteau indica cu ușurință făptașul și era o chestiune de ore pînă a-i găsi
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
pâine caldă și am mers spre școală. Când să cobor din mașină, lângă școala unde era secția de votare, în fața mașinii a apărut soția șefului de post zburlită, cu părul negru ondulat vâlvoi, căzut peste ochi, s-a repezit la portiera mașinii pe care tocmai ieșisem și trântind-o cu zgomot a început să strige la mine și la soțul ei, milițianul, șef de post: 133 Idiotule! Ce ești tu? Sluga primăriței să o plimbi cu mașina mea? Să-mi dai
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
în fața lacului, în mirosul adânc și proaspăt de mare pe care îl rețineau pereții roz și lucioși ai camerelor. Hotelul era imens, din cărămidă, dar după tipicul clădirilor vechi din Saratoga Springs, cu verdeață și fotolii de răchită, ghirlande pe portiere, meniuri în franceză, carpete albe pe hol și mirosul gras al banilor, limuzine pe pietrișul bine spălat, grădini bogate în flori de o mărime impresionantă și o peluză splendidă acoperită de o iarbă grasă. În soarele acela orbitor de iulie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
cu haina și i-am pus pălăria pe cap, i-am făcut o valiză cu cămașa de noapte, periuța și pieptenele și apoi, împreună cu Padilla, am dus-o în mașină și am acoperit-o cu o pătură. Când am deschis portiera cenușie a mașinii, m-a strigat Owens de pe verandă: Hei, March! Ieșise în cămașă și arăta uriaș, cu umerii căzuți, genunchii apropiați, în frigul acestui an care tocmai își dădea duhul. Ceva urgent, la telefon. Am alergat să răspund. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
spinării cu amuzament mulțumit și mă uitam să văd cine o să iasă din limuzina din centru acum că aranjamentele erau complete. Un aghiotant a făcut un semn cu capul și una din gărzile de corp a pus mâna pe mânerul portierei, dar se vedea că habar n-are cum să o deschidă, și toți au rămas acolo, neputincioși și morți de jenă, până când ușa de vis-à-vis a fost nerăbdător trântită, cu un scrâșnet metalic al tapițeriei vechi, iar capetele cu pieptănături
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de unilateralitate soldățească, de supunere la datorie. După câteva minute însă, mi-am dat seama cu claritate că răspundeam nevoilor unei generații predominant mai vârstnice, mai scunde și mai corpolente, așa încât performanța mea de susținător de brațe și închizător de portiere a împrumutat o forță total fantezistă. Am început să mă comport ca un ușier uriaș, excepțional de dibaci, fermecător, cu o tuse aprigă. Dar dogoarea după-amiezii era, ca să folosesc un eufemism, oprimantă, și compensațiile pentru serviciile mele au început să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
discutaseră de-adevăratelea, ci își povestiseră unul altuia glume porcoase. Pe urmă, șoferul nostru, continuând să râdă, dar nemolipsitor, și-a fluturat frățește mâna către polițist și a pornit-o, la fel de agale, la mașină. A urcat în limuzină, a închis portiera trântind-o cu o bufnitură, și-a scos o țigară din pachetul pe care-l ținea deasupra tabloului de bord, și-a vârât țigara după ureche, și abia atunci, și numai atunci, s-a întors spre noi și s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
Fără comentarii! pune punct milițianul. L-ați insultat pe tovarășul. Mă văd nevoit să... Nu zău?! A, continui să fii obraznic?! Hai cu mine! N-am timp! Pleacă autobuzul arată actorul spre cursa în care au început să urce pasagerii. Portiera din spate a Daciei se deschide larg, făcîndu-și apariția mai întîi o pereche de cizme negre, frumos mulate pe picior, apoi poala unei fuste ce acoperă genunchii; o bluză albă, pe gît, arcuită ispititor la piept, un palton albastru închis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]