891 matches
-
Primul paragraf se prezintă ca o secvență narativă completă. O exemplară Intrare-prefață Pn0 introduce un cadru mediativ care se va întinde pînă la finalul povestirii: P1 [e1]. Ivirea perfectului simplu [perfect anterior în versiunea românească] în P2 [e2a-b] și introducerea referențială a eroului povestirii (un enfant/un copil), creează o tensiune în situația inițială Pn1 (copilul dispărut și părinții care-l caută), care se întinde pînă la începutul lui P3 [e3a]. Ivirea organizatorului temporal narativ "des annés plus tard" ("după ani
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
impune aici, mai mult decât oriunde, fără a exclude, pentru unele cazuri speciale, considerațiile lingvisticii clasice. Propoziția enunțată (sau clauza) este o unitate textuală identificată pe baza celor trei aspecte complementare, rezumate în schema ce urmează 10. Schema 3 * Aspectul referențial sau construirea unei reprezentări discursive. Dacă am separa reprezentarea discursivă de enunțare (de subiectiv), am putea vorbi, în termenii lui Charles Bally, despre "dictum". La rândul său, Searle vorbește despre "conținut descriptiv", susceptibil de a primi o anumită valoare de
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
observa, retorica și-a construit vreme îndelungată tipologia în funcție de calitatea referentului descris. La Fontanier, timpul, locul, înfățișarea exterioară și calitățile morale sunt privilegiate și combinate în așa fel, încât prin ele să poată fi definite diversele tipuri de descrieri. Criteriul referențial va putea fi regăsit însă în lucrările succesorilor săi, deși aceștia se rezumă doar la principalele categorii care cuprind trăsături umane (portretul) sau non-umane (descrierea propriu-zisă). În planul lingvisticii textuale, respingerea unei orientări normative va avea drept consecință renunțarea la
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
subiectul pe care l-am dezvoltat în altă parte, cu privire la enumerație și reformulare (1990: 143-190). 3. Cele patru proceduri descriptive (sau macro-operațiile) de bază ale prototipului 3.1. Procedura de ancorare: ancorarea, atribuirea și reformularea Prin operația de ancorare ancorare referențială secvența descriptivă semnalează, printr-un substantiv (pivot nominal pe care îl numesc TEMĂ-TITLU, fie că este vorba de substantiv propriu sau comun): a) la început, despre cine/ce va fi vorba (ANCORARE propriu-zisă) b) sau, la sfârșitul secvenței, despre cine
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
facă apel la cunoștințele sale enciclopedice și să confrunte așteptările sale cu ceea ce urmează să citească. Operația inversă de atribuire a temei-titlu, apărută abia la sfârșitul secvenței (exemplele (1) și (3) de mai sus), determină întârzierea unui astfel de proces referențial și cognitiv: cititorul nu este în măsură decât să emită ipoteze pe care le verifică la finele secvenței, atunci când îi este dată tema-titlu (așa cum se întâmplă în general). Putem afirma că în cazul creării unei coeziuni semantice referențiale, tema-titlu deține
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
sunt prea puțin sistematizate, astfel încât, dintre acestea, am ales să preiau și să sintetizez doar trei legi care au legătură, bineînțeles, unele cu altele și pe care le denumesc astfel: o lege de omogenitate textuală sau legea economiei; o lege referențială sau legea informației; o lege pragmatică sau legea motivației; Legea economiei Această lege corespunde afirmației din prefața la Britannicus, de Racine, citată mai devreme: "Una din regulile teatrului spune să nu introduci în povestire decât lucruri care nu pot intra
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
unei interesante excepții din scena III, 3 din piesa Vicleniile lui Scapin (asupra căreia voi reveni în paginile 215-216), în care Zerbinette îi povestește lui Géronte întâmplarea prin care tocmai acesta trecuse. Efectul comic rezidă în aceste quiproquo-uri. Ambiguitatea referențială (ea nu știe, de fapt, despre cine râde și nici nu bănuiește că deicticul "aia" face trimitere către interlocutorul: "javra aia de zgârcit"), precum și nerespectarea legii informației, reprezintă de asemenea, o sursă a comicului. Legea motivației Lege pragmatică prin excelență
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
și pe care ("stânca") este posibil să practici escalada (contextul revistei și articolului din care este preluată reclama). În continuare se precizează: c) În cel de-al treilea segment, referința la numele locului (Pasul Ursului) stabilește din punct de vedere referențial cele două teme precedente, care sunt de acum înainte "părți" a ceea ce va deveni un întreg sau tema-titlu a secvenței. Cel de-al patrulea segment dezvoltă predicatul (noua proprietate) legat de această nouă temă. Structura secvențială descriptivă este următoarea: Coeziunea
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
care intră operatorul. În primul rând, indefinitul alde se plasează în mod tipic înaintea unui nume propriu, a unui grup nominal determinat (referențial, nongeneric) sau a unui pronume personal sau demonstrativ 5. Funcția sa specifică este de a modifica citirea referențială a acestor unități sintactico-semantice. Tipurile de utilizări sintactico-semantice ale lui alde depind de mai multe variabile: a) nominalul e nume propriu, substantiv comun (în grup determinat) sau pronume; b) nominalul are formă de singular sau de plural; c) grupul cu
[Corola-publishinghouse/Science/85032_a_85818]
-
o ambiguitate sistematică: clasa stabilită include reperul (de-alde Ion = "Ion și alții ca el") sau îl exclude (de-alde Ion = "alții decât Ion, care sunt ca el"). Intervin, pentru decodare, informații pragmatice: evident, un reper imaginar, fictiv sau noncoocurent referențial cu categoria invocată, permite doar interpretarea exclusivă. Reperele exprimate prin pronume (eu, voi, acesta etc.) sunt cele mai ambigue și mai dependente de context. Utilizarea clasificatoare, una dintre valorile de mult înregistrate ale lui alde, este foarte bine reprezentată în
[Corola-publishinghouse/Science/85032_a_85818]
-
individuale (capitolul dedicat neamului Badislavilor vine parcă din proza sud-americană), cu antenele sacralității imemoriale (înrudiri cu Nașteri mistice de Mircea Eliade, cu studiile lui Jung și Kérény despre copilul divin ș.a.). Nu există structură narativă în Orbitor fără un subtext referențial, fie că este vorba de psihanaliză, mitologie sau exegeză biblică, fie de dialogul cu alte universuri ori scene epice. Fiecare lector găsește în Orbitor ce-i place și ce știe. Unul poate să compare satul Tântava cu Macondo-ul marquezian, subteranele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286129_a_287458]
-
insera la încheiere de registruw. Dar ce s-ar fi întâmplat cu avizorii protectori ai purității moralei socialiste dacă Luca Pițu ar fi desenat porțiuni din imaginea farului de la "Leningrad" (aflat nu departe de clădirea Bursei) deplasând legenda dinspre informația referențială spre una ficțională (prin asociere cu un text semnat de Jarry sau cu celebra Prose du Transsibérien a lui Cendrars, de exemplu). Și asta pentru că dincolo de construcția convențional-simbolică, aspectul plastic (stâlpul care pătrunde o serie de ambarcațiuni purtând forme feminine
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
din "middle class" sunt cele mai expuse iar "societatea socialistă multilateral dezvoltată" putea dirija sentimentul de insecuritate, generator prin compensație al unui complex de superioritate culturală (incluzând imaginarul drept de a indexa performanțele lingvistice ale celorlalți). s Poziționarea în sistemul referențial este ambivalentă: "prostituată" dar și "lesbiană" (vezi CNTRL). Interesant este faptul că perechea masculină a cuvântului (gramatical vorbind), GOUIN, este înregistrat ca "matelot d'une mauvaise tenue" (marinar prost îmbrăcat, cu ținută neglijentă). Asta explică în parte preocuparea organelor (profesioniste
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
mănăstiri, în acord cu tradiția Părinților purtători de Duh. Vastele posibilități tehnice de astăzi ar permite nu doar indicarea zilelor liturgice corespunzătoare diferitelor lecturi scripturistice, ci chiar ilustrarea lor iconică (pentru marile sărbători). S-ar obține astfel un dublu registru referențial (prin text și imagine) care ar mijloci mult mai eficace procesul de identificare a Scripturii nu cu un simplu vestigiu al trecutului, ci cu eterna veste bună a Bisericii. Introducerea lecționarului ar reprezenta un pas fundamental pentru redescoperirea unității între
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
fundamental pentru redescoperirea unității între Scriptură și liturghie, între teologie și rugăciune. Doar aflați pe această punte de echilibru dogmatic creștinii pot dobândi conștiința apartenenței lor la o comunitate mărturisitoare a aceluiași crez și botez. Altminteri, Scriptura despărțită de cadrul referențial al liturghiei Bisericii conține o sumă indefinită de enigme și contradicții care nu pot fi rezolvate de exegeze strict punctuale. Întâlnindu-se cu un mare dregător din Etiopia, care citea din cartea lui Isaia, apostolul Filip s-a mirat și
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
sine. Alături de acestea, Biserica locală rămâne atentă la particularitățile momentului, ale culturii, sau ale penitentului (vârsta sa, starea vieții sale, gradul de profunzime al vieții sale spirituale) și, în funcție de acestea, propune modele de examinare a cugetului. Apelul la Decalog este referențial, alături de care se pot verifica practicarea virtuților, asemănarea cu Cristos și alte aspecte particulare. Prin astfel de modele, creștinul este ajutat să își formeze o conștiință corectă și să gândească după logica Sfintei Scripturi și a învățăturii Bisericii; d) Să
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
opere, variațiile constând doar în trecerea de la concret la abstract și schimbarea modului de expunere, din dialog în monolog. Există, mai întâi, o serie de teme majore, elemente ale unui registru grav, care se reiau cu obstinență, independent de cadrul referențial: iubirea, singurătatea, frica de boală, moartea. Din grupul acestora derivă toate celelalte „obiecte” ale observației și analizei, dezambiguizate de autor prin prezentarea lor sub aspectul unor studii de caz: Despre păcatul plictiselii, Despre vulgaritate, Despre sinucidere, Despre gustul estetic, Despre
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288074_a_289403]
-
particular. Se poate face distincția între două tipuri de validitate criterială: validitate concurențială care înseamnă compararea între metode sau instrumente care nu prea are aplicabilitate practică deoarece este greu de stabilit care instrument este valid și devine în acest fel referențial; validitate predictivă care se referă la capacitatea instrumentului de a anticipa, în cazul sondajului de opinie politică, comportamentul de vot sau atitudinea față de o anumită problemă. Din punct de vedere practic, "validitatea predictivă se măsoară prin compararea rezultatelor furnizate de
by Claudiu Coman [Corola-publishinghouse/Science/1072_a_2580]
-
poetică? În principiu, critica literară a fost mereu intertextuală, în sens larg, în măsura în care discursul critic se articulează pe desenul întâlnirii textului analizat cu cel care analizează. Totuși, atrage atenția cercetătoarea, intertextualitatea nu se reduce la utilizarea citatelor sau la aparatul referențial furnizat de critica surselor: ar fi o formă rudimentară. Un punct de diferențiere evidentă se referă la faptul că intertextualitatea critică este declarată (s.a.), adică supusă unei legi, în timp ce intertextualitatea poetică poate fi în cea mai mare parte a timpului
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
de la alt(e) text(e), scrierea noilor pagini fiind înțeleasă ca interacțiune cu enunțuri anterioare și preexistente"27 (Limat-Letellier și Miguet-Ollagnier: 1998, 17). Mânat de demonul teoriei, Antoine Compagnon va reveni asupra fenomenului intertextual (Paris, [1998]), abordând legătura dintre iluzia referențială și intertextualitate (s.a.). Va profita de prilej pentru a creiona cuvenite nuanțări, dar și, poate, pentru a exprima un entuziasm reținut față de taxinomia categoriilor transtextu alității, care a revoluționat hermeneutica lui "cărțile din cărți se fac". Intertextualitatea se substituie referinței
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
punct de sosire pentru o manifestare a Invizibilului într-o formă vizibilă definită (traiect epifanic) (Wunenburger: 2000, 50). Singura modalitate acceptabilă de a pune în discuție raporturile literaturii cu realitatea este aceea de a le formula în termeni de iluzie referențială (Compagnon: 1998, 127), pe linia lui Roland Barthes, care vorbea despre efect al realului sau, douăzeci de ani mai târziu, Toma Pavel, teoretician în ale cărui lumi ficționale textele literare nu [mai] descriu stări de lucruri care le-ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
care desemnează realități fizice și animate 51. O imagine care se dezvoltă într-un context narativ cu semnificații simbolice, conform unei izotopii concrete, absolut coerente, care trimite, termen cu termen, de o manieră cel mai adesea metaforică, la un univers referențial de o altă natură, abstractă, filosofică, morală etc. Alegoria se recunoaște prin două caracteristici: continuitatea expresiei figurate și coexistența sistematic menținută a două sensuri, literal și simbolic 52. Reprezentarea figurată a noțiunilor, obiectelor și ființelor, sub forma unui tablou sau
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
moșnegii povești. Povești sunt toate în lumea asta57 (Eminescu: 2011, XI, pp. 162-163). [Archaeus] potențează inițierea prin dialog socratic, cu ajutorul unei suite de mici alegorii; proza încearcă reprezentarea ființei arhetipale inclusiv sub forma unei povești, și trimite la un univers referențial de o altă natură; cum nu există nicio limită în dimensiunea alegoriei, ea se desfășoară pe întinderea întregii opere. Tripticul teoretic prezentat mai sus se poate închide acum, dacă s-a stabilit: [Archaeus] este o alegorie. Rămâne să citim explicațiile
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
Le Démon de la Théorie. Littérature et sens commun, Paris : Éditions du Seuil, Collection "Points", Série "Essais" (Lucrare tradusă și în limba română: Demonul teoriei. Literatură și bun-simț, traducere de Gabriel MARIAN și Andrei-Paul CORESCU, Cluj-Napoca: Editura Echinox, Colecția "Săgetătorul"). * iluzie referențială și intertextualitate. CUSSET Christophe (1999) La Muse dans la Bibliothèque. Reécriture et intertextualité dans la poésie alexandrine, Paris: CNRS Littérature. * rescriere/hipertextualitate; * homotaxă/hetero * taxă. De BIASI Pierre-Marc (2009) Gustave Flaubert: une manière spéciale de vivre, Paris: Éditions Grasset & Fasquelle
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
niciodată "direct" asertată de un locutor; el alege dacă își asumă sau nu propoziția enunțată, angajîndu-se sau dezangajîndu-se. Fiind sursa propoziției, el o poate prezenta ca validă sau nu (sau validă în ordinea lucrurilor) în spațiul său de realitate. Scopul referențial al enunțării unei propoziții este (co)construirea finalizată a unui spațiu semantic. Pe baza marcatorilor referențiali (care fac trimitere la proprietățile indivizilor), enunțiativi și argumentativi, destinatarul-interpretant (re)construiește unul din spațiile semantice. Pentru o abordare concretă a primelor două puncte
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]