1,020 matches
-
Mandzuk. Citi în ea o sclipire de durere, dar mai văzu și altceva - ceva ce, pe chipul cioplit în piatră al acestuia, nu mai văzuse de când era copil: un soi de aspră și nemărturisită tandrețe. Cu un gest nesigur și stânjenit, o mângâie pe creștet. Sunt aici, Go-Bindan, nu te teme, n-ai de ce să te temi. încet, copila își ridică fața bronzată, pe care aluneca lent o lacrimă. îl privi cu ochii ei mari și umbroși, scăldați în lacrimi, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
a apărut nu cu soția, ci cu două Însoțitoare, o femeie tânără, Înaltă, foarte brunetă și un soi de mătușă mai În vârstă. „Să vă prezint soția mea”, ni s-a adresat Cellei și mie. Ocunoșteam pe Lena Paraschivescu, eram stânjeniți și amuzați de farsa la care participam, deși știam că obișnuia să recomande partenerele efemere drept „soții”, argumentând (convingător, de altfel) că nu durata „Însoțirii” de o noapte sau un deceniu are importanță, ci faptul În sine. Doamna mai În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
la București de „reclamația” venită din America, cine și de ce lansase alarmantele zvonuri și manipulase accentele și numele. După ce ascultase, liniștit, povestea, Zigu a zâmbit: „Eram sigur că nu ești amestecat. Și mă bucură că este așa”. Zâmbea, dar părea stânjenit. Simțea, parcă, nevoia să adauge ceva. După o scurtă pauză, m-a Înștiințat că la revista la care colabora de multe decenii nu i se cenzurează nici opțiunile, nici textele. „Pot scrie ce vreau și despre cine vreau.” Îl ascultasem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Nu asta să vă fie grija. Vedeți-vă de treburi. Vreau să zic, vedeți bine cum stă treaba pe-acolo, gândiți-vă bine. Poșta, cu poșta se aranjează, n-are importanță. Nu asta să vă fie grija”... S-a Înclinat, stânjenit, mulțumind. Și-a luat geanta, s-a furișat spre ușă. Nu bănuia cât de importantă fusese prezența sa În fiecare și În toate zilele. * BERLIN! numele-oroare al copilăriei. Ceea ce ni se Întâmplase, mie și alor mei, a venit doar dinspre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Nu mă pot obișnui cu viața») - este opțiunea unui laș. Nu este vorba de «păstrarea integrității sau identității». Bérenger nu conservă decât jalnica existență pe care o detesta și care, firească, pentru el, Întoarce spatele șansei de renaștere.” Profesorul grăbise, stânjenit, lectura ultimelor fraze. Cunoștea deja textul, era Îngrozit că ar putea rămâne iarăși pe gânduri, ca la prima lectură. „Nu mă pot obișnui cu viața”... De prea multe ori scâncise În același fel, acasă, departe, și aici, În Lumea Nouă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
am avut-o, nu la București, ci În Newark, În 1992, la conferința scriitoricească despre Europa de Est organizată de Partisan Review, publicație cu care Bellow fusese asociat În anii ’50-’60 și, parțial, și ulterior. Mi s-a părut distant și stânjenit. Am presupus că, așa cum se Întâmplase deja În alte cazuri, identitatea mea românească nu era neapărat o recomandare favorabilă. Nici eseul Felix Culpa despre Mircea Eliade nu-l Înseninase, probabil, amintindu-i episoade și Întrebări nerezolvate din propria biografie. Micul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
limba. Inteligența, mișcarea vertiginoasă a gândului, ardența frecvent nevrotică a dorinței, obsesia izbăvirii și transcendenței concurează În a atinge o vitalitate, tensiune, abundență unice În literatură.” * La Întrebările mele „românești” În interviul din 1999 Bellow a dat răspunsuri mai curând stânjenite, evazive. Nu Îi convenea subiectul, am simțit imediat. Nici amintirea fostei soții, nici cea a lui Eliade, nici măcar cea a lui Eugen Ionescu pe care a Înțeles că Îl admiram nu Îl stimulau să vorbească. Devenea limpede abia acum de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
la Berlin, traducerea nu era Începută, Böll era mort, Societatea O.-O. lentă, birocratică, nu prea prospera. Întâlnirea cu autorul zăpăcitoarelor mesaje a Însemnat Însă autentificarea vie, acută, În cotidian, a patosului epistolar. Mi-ar fi greu să uit figura stânjenită și disperată a prietenului care asista, la Check Point Charlie, de cealaltă parte a Zidului, cum grănicerii est-germani Îmi verificau, din nou și din nou, pașaportul și bagajele și mă trimiteau, În cele din urmă, Înapoi, să aduc, de la Ambasada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
și de anglo-americani, care nu vroiau să irite iugoslavii ostili blocului sovietic, militanții aveau să se reîntoarcă, până la urmă, după decenii, În Italia. Priviți ca niște nebuni și fanatici, respinși de Însuși partidul comunist italian, devenit Între timp antistalinist și stânjenit de acest episod Încă viu al istoriei sale. În primul caz, avem un obsedat al trecutului pe care Încearcă să-l reînvie Într-un alt spațiu. În al doilea, avem obsedații viitorului, gata să-l Întruchipeze În orice spațiu le-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
că mă recunoaște, dar tot nu zice nimic. Se uită lung în continuare. Mă analizează cu privirea. O privire îndrăzneață, nepoliticoasă chiar. Ca un negustor de antichități care cântărește o piesă - nu se grăbește. Asta mă face să mă simt stânjenită. Apoi îmi zice c-o să facă tot ce poate. O să te descurci în Yenan. Se lasă pe spate și zâmbește brusc. Mă invită să stau jos și mă întreabă de viața mea la Shanghai. Îi povestesc un pic din lupta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
din domeniu. Ești mai mult decât bună, recunoscu șeful, și chiar și în situația ei, se umflă în pene de mândrie. Dar n-am nevoie de cineva bun. Am nevoie de cineva aici. Își goli biroul, buimacă. Vreo câțiva colegi stânjeniți își exprimară îngrijorarea și îi urară toate cele bune. Se sfârșise înainte să înceapă cu adevărat. În urmă cu un an, crezuse că va urca în ierarhia firmei, că-și va face o carieră, că își va face o viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
credit, Weber răsfoi teancurile de broșuri pentru turiști. Toate erau înroșite de păsări cu moț purpuriu. Grămezi de păsări, cum nu mai văzuse niciodată. — Unde pot să mă duc să văd păsările astea? o întrebă el pe recepționeră. Ea păru stânjenită, de parcă lui tocmai i-ar fi fost respinsă cartea de credit. — Au plecat de două luni. Acum sunt toate în nord, domnule. Dar dacă vreți să le vedeți, aveți răbdare. Or să se întoarcă. Îi întinse cardul Visa, împreună cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
psihanalitică dominantă punea Capgrasul pe seama sentimentelor tabu față de o persoană apropiată. „Nu pot fi atras fizic de sora mea, deci nu e sora mea.“ Modelul de cogniție termodinamic. A fost foarte popular la vremea lui. Hayes își masă ceafa, tăcând stânjenit. —Din câte se pare, cazul ăsta ar putea de unul singur să desființeze posibilitatea asta. În mod evident, Capgrasul lui Mark Schluter nu e în primul rând psihiatric. Dar creierul lui se chinuie cu niște interacțiuni complexe. Îi datorăm mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
am vrut de la dumneavoastră. De ce v-am scris despre Mark. Nu știu ce-am vrut de la el. De la oricine. Își întinde palma către dovada incriminatoare - câmpul ticsit de păsări. Există oare ceva de vrut? Ea se uită în altă parte, stânjenită. Se ridică în capul oaselor, arătând spre perechea din apropiere - două păsări mari și agitate, mergând cu aripile întinse, trăncănind. Una dintre ele șuieră o melodie, patru note de surpriză spontană. Cealaltă preia tema și o îngână. Sunetul îl străpunge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
m-am gândit că Ariana...” „Ariana? Aha! Uite mâța din sac. Acum știm din ce cauză s-a schimbat tovărășelul nostru în ultima vreme.” În ochii tatei străluceau două luminițe ca doi licurici și asta mă făcea să mă simt stânjenit. Am înghițit în sec. „Ariana e o colegă de școală...” „Hm.” „Da, pe cuvânt, nimic altceva decât o colegă de școală...” „Hm.” „Hm.” „Voi deja v-ați...” „Termin-o, tată!” „Bine, e-n ordine.” Am tăcut amândoi, însă tata nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
au dreptate. Divorțul nostru urma să fie unul amiabil. Cum ar fi putut fi altfel după ce ne maturizaserăm împreună? Urma să rămânem prieteni, așa hotărâserăm, să ne întâlnim tot timpul, să ne învârtim în aceleași cercuri fără să ne simțim stânjeniți. Fără avocați, așa am hotărât. Nu aveam nevoie de ei. În schimb ne-am cumpărat un pachet complet Cum să-ți administrezi divorțul singur de 9,99 lire de la chioșcul de ziare din colț. Am primit chiar și un CD-ROM
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
să spun. Vrei să spui că nu ai știut care era momentul cel mai bun să-i spui că vrei un copil cu el și-l vrei acum? Să spunem că aceasta nu a fost o opțiune, am explicat eu stânjenită. Am privit-o pe Maria descifrând aluziile mele, dorindu-mi ca măcar o dată să fi văzut Sex and the City despre care auzisem de la Lisa că ar conține exact acest gen de conversație. Pur și simplu nu aveam vocabularul pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
intimidant grup de taximetriști drept femeia care a chemat ambulanța pentru Alfie când a suferit atacul și care l-a ținut de mână în timp ce-și dădea ultima suflare (ceea ce era adevărat). După ce i-a făcut să se simtă stânjeniți, și-a pus mâna pe pântec într-un gest dramatic și i-a anunțat că trebuie să ajungă la spital. Kieran se crispase văzând cât de nerușinată și profitoare putea fi, dar gestul ei și-a făcut efectul, obținând un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
într-un final să ies printr-un noroc chior direct în parcare. Dubița mea roșie rablagită, un Ford Escort care sper că a prins și vremuri mai bune, pentru binele ei, era pe jumătate ascunsă după mașinile poliției. Părea cam stânjenită; nu era obișnuită cu asemenea companie. Nu am pornit motorul imediat. Am stat în dubiță o vreme, gândindu-mă la ce urma să fac. Nu mă mira faptul că eram singura persoană care își exprimase dubiile cu privire la moartea lui Lee
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
tânără se uita atent la icoană. Veșmântul negru elegant și năframa tot neagră care-i acoperea capul arătau că este grecoaică. Când i-a întâlnit privirea, ea și-a lăsat ochii în jos și asta îl făcu să se simtă stânjenit, așa că înaintă câțiva pași spre grupul cel mare al pelerinilor care-l așteptau pe egumen ca să-i comande icoane. La intrarea călugărilor, a observat că și femeia s-a alăturat grupului lor. Pe rând, unul câte unul, pelerinii spuneau ce
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
argatul și o bătrână aduceau tăvi cu cafele, fructe, alune și covrigi uscați smălțuiți cu susan și fel de fel de mirodenii, compoturi în vase transparente, vin și apă rece. Când slugile ieșiră, Mihai își privi gazda atent și, oarecum stânjenit, se scuză: — Este drept că m-am întrebat, dar fără să trec peste cuviință. Și nici acum nu vreau să știu. Mi s-a părut doar stranie întâmplarea de acolo din pustie, iar acum când privesc icoana mi se pare
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
sporind fastul. Kuciuk Selin calculase înadins să intre în București duminica în timpul liturghiei, știind că domnitorul valah niciodată nu lipsea de la biserică... Întâmpinarea călduroasă care i se făcuse îl obliga acum să anuleze alternativa mazilirii voievodului pe loc, așa că zâmbea stânjenit. Constantin Brâncoveanu zâmbea și el, cu gura doar; în mâna stângă ținea căpăstrul, iar cu dreapta saluta din când în când mulțimea care ieșise pe la garduri. După un timp uită grijile și fața-i deveni blândă și senină. În dreptul caselor
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
și încetiniră galopul. Se despărțiră amical, fără să și mărturisească unul altuia gândurile. Toma, cum nu făcuse niciodată până atunci, îi întinse mâna. Selin încercă să-și aducă aminte ce spune protocolul în această situație, dar nu reuși, așa că, zâmbind stânjenit, acceptă strângerea de mână a Cantacuzinului. A doua zi, 8 mai, au străbătut drumul Bălții și au ajuns la Daia. Era ultimul popas pe pământul Valahiei. Călărași cu vești de la București, Târgoviște și Adrianopol soseau și plecau mereu din tabără
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
voștri, unele, spunea el, vin pe la voi iar altele ocolesc, ocolesc prin toată Transilvania. — Da, așa este, și vodă îi aruncă o privire aspră și în același timp rugătoare, arătând spre Ștefan care, palid, sta sprijinit de marginea barjei, zâmbind stânjenit. — Iertați-mă, spuse Selin, merg să am grijă de beizadea, se pare că nu-i priește mersul pe Dunăre. Se apropie de tânăr și-i arătă ceva în apă. De fapt nu era nimic acolo, dar când se aplecară amândoi
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
foarte important. Făcliile fură aprinse și în lumina lor jucăușă zâmbetul tremurat al stolnicului părea că-i schimonosește fața, umbra strâmbă a mustății cărunte proiectându se nefiresc pe obrazul opus luminii. Și spătarul ascunzându-și ochii sub pleoapele lăsate părea stânjenit. Sfinția sa ațipise din nou, sau așa părea. Beizadea Constantin aștepta, zâmbind curios să afle impresiile de călătorie ale măriei sale taica. Neică Dinu, nașule, spune-le și lor, beizadelelor, cum a fost cu Bălăcenii, veni porunca spusă aspru de gura cu
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]