6,028 matches
-
producem un motiv serios. Fat Paul trecu pe lângă noi. — A început Veronica, mi-a spus el făcând semnul unor țâțe babane; două palme convexe, ridicate și încordate. Doris își ridică dulce privirea. — Ah, voi, gagicuțelor. Voi, scriitoarelor. Ia hai, am exclamat eu. Am condus-o, ținând-o de mâna-i rece și osoasă. Am trecut prin praful umed al draperiei, pătrunzând în zgomotul mai intens, în fumul mai gros, în băutura mai multă. Douăzeci de bărbați gălăgioși urmăreau evoluția femeii mari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Sculament? — Sculament? făcu el. Sculament? Nu, amice. Am luat o blestemată de ciumă. Apoi mutra lui de om împușcat în aripă deveni serioasă. — John, ai mai futut nevasta altuia în ultima vreme? Ai mai dat peste copiii cuiva? — Ce? am exclamat eu în timp ce îmi scoteam o mână din buzunar să mă sprijin de zidul rece. — Vreau să zic - dacă ar fi cineva care să-ți facă un pui de bine? Păi, cam da. Mi-am schimbat greutatea pe celălalt picior. Sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
vândut un milion? S-a destins. Nu se putea citi nimic în spatele zâmbetelui său strâmb. — Fii serios, făcu el. — Păi, cât ai vândut? — Ei, un număr rezonabil. Am râgâit și am ridicat din umeri. Am râgâit iar. — Drăcia dracului! am exclamat. Scuză-mă. Am căscat. Mi-am plimbat privirea prin cârciumă. El s-a întors la cartea lui. —Hei, am spus eu. Chiar în fiecare zi... Faci chestia asta chiar în fiecare zi, adică scrii? Ai un program fix? — Nu. — Tare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
cu un câine cretin care urlă să te joci cu el. Vrei să știi ce îmi șoptește instinctul despre noul domeniu aflat în plină dezvoltare în sfera dependenței? Vrei să câștigi un milion? Să-ți spun? — Ce mai stai? am exclamat eu. — Îmbrățișatul, spuse Fielding Goodney. Strânsul în brațe. Doi oameni întinși unul lângă altul, emanând căldură și siguranță. Cum comercializăm așa ceva? Cu un manual de specialitate? O casetă? Cămăși de noapte? Un studio pentru îmbrățișări cu gazde specializate în arta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
cu un gest neglijent spre pomul dintr-o grădină și rupse din el o floare roz pe care i-o oferi prietenei lui Fata o răsuci, ținând-o în dreptul feței ei slab luminate, înainte de a o arunca la pământ. — Hei, exclamă el. Hei, dar eu am făcut un gest așa de frumos. Am făcut un gest frumos - cu floarea. De ce ai aruncat-o, pizdă ce ești? El și-a văzut de drum, cu pași mult mai reținuți, cu umerii țepeni și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
banii te fac inocent atunci când i-ai avut dintotdeauna. Cum altfel te-ai putea învârti preț de treizeci de ani pe această planetă, rămânând liber? Martina nu e o femeie de lume. Ea e o femeie de altundeva. — Hei, am exclamat eu. Cum se face că știi întotdeauna când sunt în New York și când plec? — Ossie îmi spune, răspunse ea, ridicând din umeri. — Și el de unde știe? — El e într-un permanent du-te-vino la Londra. El trebuie să cunoască lumea, doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
o poveste? Glumești? Spune-mi ceva. I-ai povestit ce s-a întâmplat duminică noaptea? I-ai spus că ai dormit sub cerul liber? — Ce? — Duminică noaptea? Îți amintești? S-a întâmplat chiar atunci când am dat peste tine. — Și! am exclamat eu. Ai dat, și ce-i cu asta? Mi se întâmplase cu adevărat așa ceva, dar speram ca atacul să fi fost o pură întâmplare. Când ești în halul meu, trăiești cu speranța că totul e rodul întâmplării Nu îți dorești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
de bun. N-am fost suficient de bun. Pentru reclama ta! — Nu zău făcui eu. Mai ții minte despre ce reclamă era vorba? — Nu, nu mai țin minte. Stinge-o. Se referea la țigara mea. — Unde? — Stinge-o! — Doamne, am exclamat eu și am cerut ajutorul lui Fielding. Aici e vorba de un fel de mahmureală dramatizată, mi-am spus eu. Am tras cu putere din țigară și în lumina liliachie l-am văzut mai bine pe Davis, cu mușchii umflați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
ceri ceva. Te avertizez, voi fi un câine. -Ce? Mi-a spus. Nici vorbă, am spus eu. O, nu. Nu. Cere-i tu. — Pe tine te respectă, moșule. Când aude de tine, i se scoală de un metru. — Doamne, am exclamat. Dar, între timp, altă gagică se îndreptă spre noi, și eu eram prea amețit și prins în dispută. Așa că, după cum vezi, m aceste câteva zile nu am mai avut timp de citit. Eram prea ocupat cu probele. * Domnul John de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
spre interfon. Dea, sunt sigur că așa e. — Ei, lasă, poate juca rolul durului - rupătorul de oase. Și acum, vrei să te uiți puțin la asta. Celly Unamuno. Mexicancă. Nouăsprezece ani. Umblă vorba că e într-adevăr excelentă. — Doamne, am exclamat eu. Sper ca Butch Beausoleil să nu afle toate astea. — Calmează-te. Ce faci cu Butch? E o chestie personală. — Nu e cazul să mă întrebi pe mine. Tu ai testat-o. — Sunt prea tânăr pentru ea, Slick. Îi plac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Spune-mi ce s-a întâmplat. Dădu sec din cap. I-am întins o hârtie de douăzeci, dar n-am mai vrut să-mi spună nimic. — Eu sunt John - el e Eric, i-am explicat eu. — Tu? Frate geamăn? a exclamat el, după care a pornit spre celălalt capăt al barului. Amice, tu nu exiști decât într-un exemplar. Unul ca tine e, oricum, de-ajuns. Am simțit-o pe Martina foindu-se. Tăcuta noastră întâlnire ajunsese la capăt. S-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
mă culc ținând pe pernă un tranzistor hârâit. Chiar atunci când sunt surzi, se pare că oamenii care au necazuri cu urechile tot trebuie să asculte zgomotele din capul lor. Ghinion. Un ghinion dublu. — John Self? Sunt Martin Amis. — Aleluia, am exclamat eu. Al naibii de la țanc ai mai nimerit. Mi-ai dat multă bătaie de cap până să te găsesc. Am sunat la edituri, la impresar, la agenția națională - știi tu, la tot ce e legat de carte. Ce-i cu tine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
spus - te piși cu bani pe puștiul ăsta. Ar face treaba și pentru jumătate din marafeții de pe cec. Ia gândește-te la toate cărțile pe care și le poate cumpăra. — Nu sunt de acord. Ei, na! Nemernicul. — Ce? De ce? am exclamat eu ca ars - sub impulsul unei dureri cumplite, înnebunitoare, de parcă propriul meu copil ar fi fost înjosit cu cruzime, sau eu însumi aș fi fugit acasă de la școală plângând în hohote. Oooh, lumea te mai poate face încă să suferi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
o lovitură grea la rădăcina nasului fusese în stare să facă așa ceva, și o făcuse de curând. Am simțit roșeața din obraji și greața cuprinzându-mă în clipa când am simțit mirosul violenței, de tip familial, ca parafina. — Ua, am exclamat eu. Ai pățit ceva? M-am apropiat, dar ea m-a respins jenată cu o mișcare a mâinii. Stătea acolo pur și simplu, cu batista la nas, o femeie micuță, care părea și mai mică acum. Privind dincolo de ea, l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Puștiul era terminat, un ghemotoc de carne, cuțitul îi căzuse din mână, ambele picioare îi tremurau în adidașii prea strâmți. — Okay, am spus eu. Cheamă poliția. — Era cât pe ce să ne omori pe amândoi. Îți dai seama? — Poftim? am exclamat eu, privind-o fix. Dorința ei ar fi fost ca ea să țină situația sub control. Se așteptase ca personalitatea ei puternică să o ajute să nu scape lucrurile din mână. Fără să fie nevoie de intervenția mea sălbatică. — A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
șaptezeci. Apoi și-a pierdut mama (cancer), cea mai bună prietenă (accident de mașină), tatăl (sinucidere), și în ultimul an, propriul ei frate (înec). Asta s-a întâmplat vara trecută, la Cape. Nu știam nimic din toate astea. — Doamne, am exclamat eu. Sigur că bogații îți ușurează suferința provocată de moartea lor lăsându-ți moștenirile lor. Acolo de unde vin eu, lucrurile stau exact pe dos. Trebuie să stai tot timpul cu mâna în buzunar pentru a achita vechile datorii, taxele de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
râs din nou și râsul ei părea să exprime fericirea sau resemnarea. Filosofia e un fleac, mi-am spus eu. — Bun. Atunci să trecem la altceva, am propus eu. Dar ea s-a ridicat brusc, schimbată la față. — O, nu, exclamă ea. Unde e Shadow? Iată un lucru care mă preocupă și pe mine. Shadow nu se mai arătase de câteva minute și eu mă străduiam pe ascuns să-l zăresc în agitația umană. A pornit-o în zigzag prin piață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Mai era o oglindă: Vron putea să vadă ceea ce puteam și eu să văd. O femeie în patru labe, cu degetele frământând banda argintie, și trăgând. — Aici, spuse ea. Fă-o aici, John. Restul e al lui Barry. * — Iisuse Hristoase, exclamă Martin. Ce naiba ți s-a întâmplat? Am dat mâna. — Ai fost la vreun doctor? Ascultă. Sunt cu Iago-ul afară. Te duc la Urgență la St Martin’s. — E-n regulă, am spus eu, și mi-am golit paharul. Nu e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
se lupte cu Miți, bălțatul. Pierdusem un mare prieten. Câtă încredere avea Nae în mine! — Ai mai avut și alți amici la fel de buni? am întrebat, înduioșată de răbdarea cu care motanul aștepta să-i vină rândul în poveștile Ioanei. Ah, exclamă ea nostalgică, am mai avut un cățel, era de fapt al băiatului meu, primit cadou de Crăciun, un Schnauzer gri, cu blana țepoasă și ochii măslinii, se măna leit cu portretul lui Franz Joseph al Austriei. Înțelepciunea lui, privirea ochilor
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
de treburile lor. Nu uit râsul lui Suzanne care, într-un grup de prietene, făcea haz de poeziile mele. Urmă o scurtă pauză, timp în care Ioana se aplecă asupra unei mape, începând să caute febril printre foile vechi. Deodată exclamă triumfătoare, scoțând o hârtie din teancul de pe genunchi: — Am găsit una dintre poezii. Pregătește-te să leșini. Se porni să declame solemn, traducându-și în româ nește versurile: Soarele lunecă Și cântecul meu domol E prilej de litanie nesfârșită, Genune
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
enervantă, o indiferență față de restul lumii. Poate că e felul tău de a te apăra. Oricum, ești imprevizibilă după câte îmi dau seama. — Știi ce i-a mărturisit Sergiu odată unui prieten comun? L-a luat de braț și a exclamat: „Ioana e viața, în fiecare moment e alta.“ Într-adevăr, ce e viața? O schim bare cu fiecare pas. Ala, bala, portocala Am plecat din Parisul Ioanei cu sentimentul explo ra torului care descoperise un nou continent. Apoi, la Bucu
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
gesturi mai în cete, cu vocea răgușită. S-a apropiat de tine întrebându-te: „Nu-i așa că nu mă poți recunoaște?“ „Nu“, i-ai răspuns timid. Atunci ea a prins să cânte, zâmbind: Ala, bala, portocala... „Ioana, tu ești?“ ai exclamat, neve nindu-ți să crezi. „Da“, am răspuns, clipind veselă din ochi. „Unde-ai fugit?“ te-ai năpustit să afli. „Am cutre ierat lumea, dar m-am întors“, ți-am spus cu glas de taină. Tu te-ai repezit să mă
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
credea că mama, cum e ea cu capul în nori, n-o să priceapă nimic din internet. Primul lucru pe care l-am făcut când am înțeles ceva a fost să-i trimit un mesaj electronic. Când l-a primit, a exclamat râzând: „Să nu crezi în miracole!“ Eu: „Iacă-mă!“ Eram în pragul unei aventuri pe care o anticipasem în gând, dar brusc m-au cuprins îndoielile. Dacă n-am să pot ține pasul cu ea, în joaca de-a v-ați-ascunselea
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
Sergiu, i s-a confesat odată: „Sunt îndrăgostit de trei ani de nevasta ta.“ — De bună seamă că Maestrul s-a enervat, am pre supus eu. — Știi ce i-a răspuns Sergiu? „Și eu sunt îndrăgostit de ea!“ — Minunat! am exclamat, visătoare. Așa frumoasă cum erai, nu e de mirare că ți se întâmplau lucruri ro mantice. Nu totdeauna, râse ea. De pildă, într-o seară, după un concert, nu mai știu în ce parte a lumii, eram la un restaurant
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
ani și apoi la nouăsprezece ani, iar manuscrisul original, intitulat Confidențe de salon, datând din 1890, a fost descoperit în 1924. Răspunsurile lui la întrebări îi fac un autoportret mișcător. — Vrei să ne testăm personalitățile? am zâmbit cu sfială. — Bineînțeles! exclamă Ioana. De data asta nu mai scapi. — Cum facem? am iscodit-o. — Eu, să-ți spun drept, am o versiune prescurtată a setului original, așa că pornim jocul de la textul meu. Ioana scoase dintr-un plic puțin îngălbenit o foaie împăturită
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]