6,028 matches
-
eu m-am așezat... - Mulțumesc! Chestiunea care m-a adus la dumneavoastră e destul de delicată, dar nu ține nici de profesia mea, nici de a dumneavoastră, e o problemă de suflet. Alex asculta și nu se putu abține să nu exclame: - Nu mai spune!? - Vă rog să nu mă ironizați, eu am venit la dumneavoastră ca la un confident. Alex zâmbi enigmatic. Ajunsese și pe post de duhovnic. Dar îl îndemnă pe tânăr să-și continue mărturisirea ce părea a fi
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3121]
-
a sosit pe neașteptate, cu diverși curioși, de prin alte grupuri de blocuri ale orașului. A fost însoțit de presă.Vestea s-a răspândit rapid în întreaga urbe. La care, toți cei care aflau ce se petrece în Vatra Luminoasă, exclamau: uite, domnule, că se poate! Da, se poate, dar, nu stând cu mâinile în sân, ori, numai admirând ce fac alții; a replicat Ăulea. Păi, da! Da-da! RĂZBUNAREA NĂLUCULUI Auzi, tată, ce-a făcut Nălucu? Ce? S-a-mpușcat. Mortal? Da
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
aer, ca un autentic înger salvator. Acum, după ce viscolul a încetat, de sus, totul se vede, ca o mare albă-albă, cum nu a mai fost, vreodată, pe aceste locuri. Lehuza se cutremură de peisaj. De frumusețea și unicitatea acestuia, și exclamă: vai, parcă aș fi, parcă aș înnota, prin sfintele ceruri! Cei de față se cam sperie; pilotul,însă, defel. Întreabă: ce-ai văzut, încât, să devii atât de mișcată? Tot ce se poate vedea, de-aici, de pe partea asta. Oare
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
la capitală, și dincolo de toate marginile ei. O nouă stea, pe cerul literaturii țării, strigau,în stânga și în dreapta, criticii, prezentatorii, istoricii și mai știu eu ce ași în ale segmentului de viață respectiv. Și ăștia, de pe-aproape de Nu Știu, exclamau, uluiți, unii înțelegând cam despre ce ar fi vorba, cei mai mulți, nu: ca să vezi, mă, al dracului zevzec, și mare pișicher,în a ne duce cu vorba; cum a putut, drăcia dracului, să ne tușineze într-atât, mustața, cu veșnicul său
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
ai tăi. Și, ce faci? Cam ce faci și tu. Am privit-o dintr-o parte. Cum voi fi privit, cum nu, ori, ea m-o fi văzut,într-un fel anume, că, lovindu-se cu palma de falcă, a exclamat: Simi, am găsit. Ce ai găsit. O idee. Ce fel ? O să afli îndată, dar, mai întâi, lasă-mă sămi trag sufletul, de emoție, ca să mă pot exprima limpede și concis. Am găsit o cale, prin care, să nu mai înnebunească
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
bătaia soarelui, (parcă tot cerul se oglindea în ei) părul lung, șaten, prins într-o parte cu o agrafă iar în cealaltă îi cădea pe umăr, unduindu-se atunci când își mișca mâinile sau capul, toate, au făcut ca Alexandru să exclame: - Ce frumoasă ești! Se apropie de ea, îi luă mâna și i-o sărută. Gheorghe ieși din bucătărie să îl salute. - Bine ai venit pe la noi, Alexandru! Când vei avea timp, te invit la un pahar de vin făcut de
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
uniformă care se țineau cu dragoste de mână? Stani considera că este cea mai frumoasă imagine! A ieșit un scandal monstru și cum pedeapsa cu moartea nu era prevăzută în programa școlară, Victor a fost exmatriculat trei zile. - Urrra! Au exclamat toți amicii, bucurându-se pentru el, însă cele trei zile trebuia să le petreacă în biblioteca școlii. Fata a fost pedepsită identic, așa că vă închipuiți prin ce chinuri au trecut cei doi; să stea singuri< în biblioteca pustie, fără să
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
mustață, înveselit că tocmai el, domnul Stelică, cel atât de bine informat, nu știa de ce băteau clopotele la biserică în acea zi. Cu mâna dreaptă schiță un gest larg prin aer, apoi duse mâna la gât. Păi n-ați aflat?!... exclamă omul. N-ați auzit la radio?!... Stelian îl privi lung și nedumerit. Nu, n-am aflat nimic, recunoscu el cu simplitate. Ce s-a mai întâmplat?... A murit patriarhul?... Poștașul își scoase chipiul de pe cap și-l trânti pe masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
o pereche de pantofi uitați în drum. Nu de asta-i vorba... Eu nu am obiceiul să mă răzgândesc... Altu-i necazul... L-au luat din nou pe Valentin... De bine ce tocmai îi dăduseră drumul!... Cum adică l-au luat?!... exclamă Ticu mirat. Vrei să zici că...? și își încrucișă, cu un gest sugestiv, mâinile una peste alta. Iorgu încuviință cu un oftat. Întocmai. Au venit azi dimineață, pe la șapte, trei inși de la Securitate și l-au luat cu ei... Cică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
ei apăru, în mod neașteptat, chipul binecunoscut al lui Mișu Leibovici. Era o surpriză, pentru că Stelian nu știa că ceasornicarul din Calea Văcărești se cunoștea cu fratele său vitreg. O-ho-ho..., domnul Teodorescu! Ia te uită ce mică-i lumea noastră! exclamă ceasornicarul, luându-i amândouă mâinile și scuturându-i-le îndelung, bucuros de revedere. Când sfârși cu strânsul mâinilor, se trase cu un pas înapoi și-l măsură zâmbitor cu privirea. Ei, cum vă mai merge ceasornicul acela buclucaș?... Tot după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
promisiunea fermă că celor două familii avea să li se permită să emigreze imediat din țară, fără alte condiții, în afară de cea privind așa-zisa donație către stat a locuințelor. Ei, da, generoși oameni, comuniștii ăștia, n-am ce să zic! exclamă medicul Gutman, cu o figură scârbită. Dar Mendelică, alias Traian Rizeanu, somitate universitară și academică, spuse că lucrurile nu trebuiau luate în tragic. Eu cred că e un compromis acceptabil, îl bătu el prietenește pe umăr pe cumnatul său. Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
se mai aude nimic, răspunse Ticu. Cum nu se mai aude nimic?!... se miră Nando. Păi nu i-au dat drumul încă?... Ticu se uită la cumnatul său, ca la un picat din lună. Auzi, cică i-au dat drumul! exclamă el ironic, luându-i pe ceilalți drept martori. Dar ce-ți închipui, că ăstia bagă pe cineva la pușcărie ca să-i mai dea drumul?... Nici vorbă, domnule! Pătrășcanu al tău zace după gratii ca toți ceilalți!... Asta-i bună, făcu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
și-a mai spus nu știu ce... După aia a venit la mine și-a-nceput să plângă și să-mi spună că nu-l lași tu să-nvețe carte!!... Ce vorbești, mă, Jeane?! Păi dacă ar fi el, săracul, în stare!!... exclamă Gheorghiu-Dej, înveselit de această idee, și se ridică de pe scaun. Ai dreptate, Ghiță, nu e-n stare, încuviință celălalt. De-aia n-ar fi rău să-l mutăm pentru o vreme pe la guvern, ca să-nvețe și el, mă, o meserie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
de până atunci și se grăbiră să-i taie calea. Cu brațele larg deschise, șoferul Fordului, un zdrahon mustăcios și sașiu, se repezi să-l îmbrățișeze, imobilizându-l la numai un pas de poarta casei. A, ce bine-mi pare!... exclamă cu fals entuziasm huiduma, strângându-l zdravăn, ca să nu poată face nici o mișcare. Ce mai faci, tovarășe Popescu?... De când așteptam să ne-ntâlnim noi iar!... Scena falsei revederi păru atât de naturală, încât vreo doi trecători care se nimeriră atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
și alte informații despre viața din stațiune, foarte precise și foarte detaliate, dar total neinteresante din punctul de vedere al lui Virgil. E-he, ia uitați-vă la șefu, ce mutră a făcut! Parcă i s-ar fi înecat corăbiile! exclamă vesel și mucalit, de la biroul de vizavi, Nelu Mazurcă, făcând larg prin aer un gest semnificativ cu mâna, după care se porni să râdă cu poftă. Un coleg de la alt serviciu, care tocmai intrase în biroul celor de la buget, îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
cu ochii lucind de încântare și, tot repetând "portopelu, portopelu", se așeză în poponeț pe dușumele și începu să-și facă de lucru cu obiectul căpătat, dând subit uitării pofta de zbenguială și de ștrengării pe seama maicii. Ei, ai văzut?... exclamă Virgil, care urmărise cu mirare jocul de-a așezatul pe praguri, și plesni din palme plin de veselie. Da șiret mai e copilul ăsta al vostru, Virgile și Mițo! zise maica Agripina, cu fața roșie și transpirată de efort, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
un serviciu de inginer responsabil cu întreținerea instalațiilor de iluminat de pe lângă administrația cimitirului Bellu. Lui Virgil i se păru că nu a înțeles bine și o puse pe Norica să-i mai repete o dată toată istoria. Nemaipomenit! Nu se poate!... exclamă Virgil, plesnind din palme, ca să sublinieze cât de surprins și de consternat era să afle așa ceva. Norica îl asigură, însă, nu numai că se putea, dar că așa se și întâmplase. Bănuiala ei era că adevăratele motive erau legate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
primit de tovarășul Uritescu... Mai vru să spună încă ceva, dar peste puțin ușa se deschise și în birou își făcu apariția chiar funcționarul cu pricina. Tovarășe director, zise ochelaristul, arătând cu capul spre Sever, dumnealui este cetățeanul care... Severe! exclamă celălalt funcționar, fără să-l mai asculte pe ochelarist. Ce mai faci, mă?... Mirat, Sever se uită la noul venit și îl recunoscu pe unul dintre prietenii săi din timpul studenției, de care nu mai știa nimic de multă vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
pe Ticu. Fratele său mai mic, aflat în concediu, era acasă și se arătă cât se poate de bucuros de vizită, dar se posomorî imediat auzind de necazurile lui Stelian. Să intri-n partid și să faci propagandă pentru colectivizare?... exclamă el scârbit. Vezi-ți de treabă, nene! Să nu faci prostia asta!... Cum adică: ei ți-au luat matale averea și-au băgat-o-n pământ pe tanti Elvira și acum au pretenția să te faci frate cu dracul?... Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
Eu vreau să-mi fac meseria mea de frizer, că asta am învățat și asta știu să fac, și v-aș ruga, dacă se poate, să ne mai măriți leafa, ca să nu ajungem de râsul curcilor!" Ei, nu mai spune! exclamă Stelian. Ticu plesni cu palma în masă și își continuă istorisirea: "Că, dacă voi mă faceți membru de partid și pe urmă mă obligați să fiu șef", zise el, rostindu-și cuvintele de parcă activistul cu care purtase discuția ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
pustii la acea oră. Iar eu vă spun tot așa, pe bune, îi dădu de veste fata, amuzându-se să folosească și ea același stil verbal, dar cu o intonație mai ironică, că aici trebuie să ne despărțim. A, da?! exclamă Victor surprins. Credeam că mai avem de mers! La revedere! îi spuse fata, întinzându-i mâna cu un gest colegial. El rămase o clipă nedumerit, apoi se grăbi să-i întindă la rându-i mâna. Ea avea o mână catifelată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
cap prostia că, dacă mă apuc de scris poezii, o să ajung cu hârzobul în cer!... Și-am ajuns... la râpa Uvedenrode. Niciodată nu m-a tras cineva așa de rău pe sfoară, cum ai reușit s-o faci tu, Vianule!... exclamă profesorul Barbilian. Așadar, tinere domn!... se întoarse el către Victor și-l bătu cu o mână pe umăr. Ține-te tare de matematică!... și-o porni cu pas alert mai departe, întovărășit de colegul și prietenul său. Desele plecări în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
fi vrut să își întrerupă școala, pretinzând că se simțea bine, dar ele, colegele și prietenele, precum și îndrumătorul grupei lor, o siliseră să meargă la spital, ca să nu facă vreo complicație. Asta era tot. N-am știut. Îmi pare rău..., exclamă Victor la auzul celor întâmplate, apăsat de gândul că, atâta vreme, se ținuse departe de fată. S-ar fi zis că uitase că facultatea de filologie era la doi pași de facultatea sa și își spuse că nimic nu l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
am căutat?... îi mărturisi el, având grijă să vorbească mai încet. Mi-am permis chiar să merg la secretariatul facultății voastre, ca să mă interesez de tine, dându-mă drept fratele tău... Deci tu ai fost "fratele" care m-a căutat!... exclamă Felicia înveselită. Trebuie să recunosc că ai ceva imaginație, pentru un tip care nu se ocupă de literatură! Era singura posibilitate să aflu ceva despre tine, îi explică Victor. Pentru că tu n-ai vrut să-mi spui mai nimic... Felicia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
împrumutase de la un coleg de-al Feliciei, un tip extrem de citit, care avea acasă o întreagă bibliotecă clandestină, cu o mulțime de titluri și de autori trecuți la index. Profesorul Barbilian îl fixă cu niște ochi nostalgici și sentimentali: Ah, exclamă el, ne fut-ce que pour en donner l'idee!... Dar mi-a trecut, tinere... Mi-a trecut definitiv! completă el cu alt glas. Aș zice că mi-a trecut la timp, fiindcă dacă aș fi continuat... Ei, astea-s lucruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]