5,623 matches
-
Boulevard. Largă, întinzându-se la nord hăt până-n Wilshire și la sud până la Baldwin Hills, era ca o reclamă luminoasă a „progresului postbelic“. Fiecare stradă, de la Jefferson la Leimert, era în plină reconstrucție. Casele părăginite, altădată impunătoare, erau dărâmate, iar fațadele lor erau înlocuite cu panouri gigantice, care făceau reclamă magazinelor, centrelor comerciale, parcurilor pentru cei mici și cinematografelor. Termenele de finalizare propuse porneau de la Crăciunul lui ’47 până la începutul lui ’49 și mi-am dat seama că prin 1950 această
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
remorcă, plină cu Cleopatre și faraoni, parcată chiar în spatele mașinii mele. M-am întors s-o anunț pe Sheryl, dar ea ieșise deja pe ușă. • • • Ultima adresă pe lista lui Millard era North Orange Drive, numărul 1611, un motel cu fațada de stucatură roz, plasat în umbra liceului Hollywood. Când am parcat în fața clădirii, Koenig încetă să se mai scobească visător în nas și-mi făcu semn spre doi bărbați care citeau ziarul pe treptele de la intrare. — Mă ocup eu de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
care mi le aminteam din ultimele meciuri de profesionist. Imaginile începeau să prindă contur. Apoi la orizont apăru cvartalul 11.00 de pe Ventura Boulevard și am dat peste femei combinate pe bune cu alte femei. The Swank Spot avea o fațadă de cabană din bușteni și o ușă dublă, batantă, ca a unui saloon din filmele western. Interiorul era îngust și slab luminat. Mi-a luat mult timp până să mă obișnuiesc cu întunericul. Când ochii mi s-au adaptat, am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
demarat. South Alameda, numărul 1701, se afla în zona industrială din estul L.A.-ului, la vreo doi kilometri distanță de închisoare. Cinci minute mai târziu am găsit adresa - un depozit enorm, înconjurat de alte depozite la fel de mari, dar singurul cu fațada luminată: CARMANGERIA KOUNTY KING - ÎN SERVICIUL COMUNITĂȚII DIN L.A. ÎNCĂ DIN 1923. În timp ce parcam, am claxonat. O ușă de sub firma luminoasă se deschise. Am stins farurile și l-am văzut pe Fritzie Vogel cu degetele mari vârâte sub curea. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
o caravană de mașini de poliție fabricate prin anii ’30, care trecea pe străduța cu bordeluri apoi am intrat pe o stradă paralelă cu plaja și iată-mă în fața secției de poliție. Cândva fusese biserică. Ferestrele aveau gratii, iar pe fațada albă din chirpici, împodobită cu scene religioase, scria cu vopsea neagră POLICÍA. Pe gazonul din față era instalat un reflector. Când am coborât din mașină, cu insigna la vedere și un zâmbet american pe față, cineva îndreptă reflectorul spre mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
pe Betty, să mă mai împac cu ea. Am trecut pe lângă o cutie de scrisori pe care scria T. GILFOYLE, apoi am urcat la etaj. Am sunat la ușă. Dinăuntru se auzea muzică. M-am uitat pe singura fereastră a fațadei și am dat de un întuneric beznă. Apoi de dincolo de ușă se auzi o voce bărbătească și blândă: — Da? Cine e? — Poliția din Los Angeles, domnule Gilfoyle. În legătură cu Elizabeth Short. Fereastra se lumină, iar muzica amuți. Îmi deschise un bărbat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
spus repede povestea, iar eu mi-am luat cele câteva ierburi pe care le țineam la uscat pe grinzile colibei mele. Doamna aproape că alerga. Abia am avut timp să-mi dau seama că ieșisem din grădină. Am trecut dincolo de fațada casei lui Nakht-re și mi-am amintit prima zi în care văzusem acel loc, cu o viață în urmă. Lumina soarelui poleia suporturile aurite din fața templului, în care flamurile atârnau fără viață în aerul nemișcat al dimineții. Casa lui Ruddedit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Azi cade o zăpadă rară, apoasă, provincială. Asta e tot. Cum spun crupierii, rien ne va plus. 6 ianuarie Mă gândesc că Dumnezeu n-a murit decât pentru cei deciși să-l socotească astfel. 9 ianuarie O clădire veche cu fațada acoperită de iederă. Urc la etaj. Ajung în fața doctorului B. care mă întreabă dacă n-am purtat niciodată barbă. „Nu, n-am purtat.” Și mă așed pe scaunul din fața biroului, în timp ce el ridică telefonul care are un fir lung ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
acum că lumina cea mare din odaie venea de fapt de-afară, de la soare. Se sculă și stinse lampa. Apoi se opri la geam, contemplând forfota dimineții însorite. Peste drum se puneau ultimele plăci de marmură și de tuf pe fațada unei case bucureștene înalte. Auzi ușa, și fără să se întoarcă, întrebă amuzat: - Cred că ți-am băut toată cafeaua, dacă ai venit așa de repede. - Ba nu, am și adus-o! Era gata făcută de nevastă-mea. Oaspetele se
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
de la ferestrele din față. Imediat după Anul Nou Își făcu curaj și Închirie un apartament de la etajul al patrulea al unui bloc nou din South Kensington. Era o masă simetrică și frumoasă de cărămidă londoneză de un ocru pal, cu fațadele Îmbrăcate În piatră, ferestre În relief și balcoane cu balustrade delicate de fier forjat, amplasată la jumătatea lui De Vere Gardens, o intrare largă și liniștită, care dădea În Kensington Gore. Adresa avea o notă de distincție care Îl Încânta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Îl cuprinde depresia și Îi scrise lui Du Maurier, momindu-l să o aducă pe Emma la Veneția, În vacanță. În acest scop, exageră puțin farmecele aspectului său actual În scrisoare. „Vremea e strălucitoare - laguna sclipește și palatele vechi, cu fațade de marmură, te așteaptă nerăbdătoare“, scria el. Du Maurier Îi trimise ca răspuns o epistolă lungă, locvace, glumeț invidioasă. „Florența, Veneția - pentru mine cuvintele acestea sunt magice - Dar nu văd cum aș putea vreodată vedea ce reprezintă ele. Viața ta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
a anului, Parisul e un tonic neîntrecut. — Faptul că te-am Întâlnit aici m-a ajutat deja să Îmi revin, Henry, Îi răspunse ea zâmbind. Îi oferi brațul și ieșiră Împreună pe stradă. Ajunseră aproape imediat În Place Vendôme, cu fațadele ei elegante și coloana centrală uriașă, pe care se afla statuia lui Napoleon. — Știi că statuia e o copie, observă Henry. Comuna a dărâmat originalul În 1871. Înconjurară masivul monument, admirând basorelieful de bronz reprezentând scene eroice de bătălie, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
parte pe care Henry o cunoștea bine și unde se simțea ca acasă. Biblioteca municipală era după colț, În piața St James, iar clubul lui, Reform, la numai câteva minute de mers pe jos, În Pall Mall. Teatrul avea o fațadă georgiană elegantă, cu un portic cu pilaștri și, deasupra lui, un balcon unde spectatorii puteau lua o gură de aer În serile calde, Între acte. Oprindu-se să se uite În sus la clădire, Înainte de a intra, se gândi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Casa Semitecolo, din apropiere, cu speranța deșartă că, dacă ocupa același spațiu pe care Îl ocupase ea, va putea, cumva, să pătrundă În mintea ei. Zile Întregi bântui prin Împrejurimile Casei Semitecolo, uitându-se cu ochii mijiți de pe pontoane la fațada veche și decolorată, Întrebându-se dacă faptul că era Îndreptată spre nord, spre Canal Grande, rareori Încălzită de razele soarelui, nu contribuise cumva la depresia finală, letală a lui Fenimore, sau privind În sus de pe Ramo Barbaro, aleea Întunecoasă, strâmtă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
gol. Când clipa sa de neatenție se termină, se mișcă brusc. Părea așa de blândă, de casnică... Și totuși simțise. Simțise acel ceva periculos. De parcă ea ar fi fost altcineva, un animal sălbatic, o transformare fioroasă care își reveni de fațadă la această formă. Probabil că se înșelase. În mod normal ar fi chibzuit ceva mai mult. Dar nu în acea seară, noapte. După ce Amanda plecă, Doru se tolăni în pat. Tocmai își omorâse prietenul. Nu vroia. Îi propusese să o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
când o luam la făcăleț, cât de cu scamele ești în sânge... Cum naiba să fie o cană goală așa de... frumoasă? Căutând să-i cârmească prietenește una, negriciosul fu gata să-și desfacă ventuzele palmelor și genunchilor lipite de fațadă și să se prăbușească în gol. Dar nu-i cârmi și nici nu căzu. În hăul șanțului de la baza clădirii, i se răsturnă numai clopul. Descoperindu-se, de sub calota clopului îi răsări (adulmecînd nemișcat din mijlocul plantației firelor îmbîcsite de
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
pîca-pîca!... Am și chestionat-o revoltat pe prietena mea: "Ai spus ceva?", încredințat că ceea ce îmi înregistraseră timpanele fusese un mic 33 CEI ȘAPTE REGI AI ORAȘULUI BUCUREȘTI să-și lase bala sa de melc asupra unei noi bulbucături de pe fațadă... Zic și raiul fiindcă, într-un colț al cimitirului, se pripășiseră și niște țigănci murătorese, specialiste la îndeplinirea la ultimele dorințe, cu tămâie, lumânări, mititei, murături și damigenele de cocîrț. Murătoresele însă, după nițică vreme, au fost alungate de dubele
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
la partea superioară, ferestrele parterului. Deși mai neguros și încruntat, deșiratul se răzgândi și își plie șalele, încărcîndu-i el celui cu creastă de șobolan laba piciorului între palmele împletite, ghemuindu-se ca un resort înaintea lui, catapultîndu-l pe celălalt, pe fațadă, către etaj. Curând îl urmă pe zid, ca o omidă. - Păi, să nu dormi. Că acuși vine partea principală de la îmbîrligătura drăcească, se rebranșă Bruță la povestire... Omoroaichii nu-i ajungea că ne scotea cele mai bune bucățele din supă
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
Bruță își eliberă zurgălăii din cele două ace de siguranță, le înfundă limbile cu două călușe de câlți și îi adăposti prin buzunar. Mișcîndu-se ca felina. Precaut. Peste zece secunde, Bruță și prietenul său escaladau, cu bricegele mulate la carâmb, fațada Casei de Cultură a Studenților. Tîrîndu-se pe netezimea și în înălțimea ei, precum doi melci uriași. Pe care n-ai fi avut cum să-i împiedici să răzbată către tezaurele fluide ale etajului întîi. 43 CEI ȘAPTE REGI AI ORAȘULUI
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
demoni de cartier înclinară mănunchiurile tufelor înflorite de cindrel și forsiția, în semn de supunere față de Stăpânul terifiant al Lumii. Fiecare plecăciune a nuielelor încîlcite stropea parcă, dintr-o legătură de busuioc, cu o dâră de apă fierbinte și sânge, fațadele căsoaiei. Din cadrul celei de-a treia uși, situată spre fundul imobilului, irupse o fătucă brunetă, cu pulpe imense, cu un tricou vișiniu și c-un dușman cât toate zilele (un nas enorm), pe fața micuță. - Cum te cheamă pe tine
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
tristețe în priviri. Îmi pare așa de rău, a repetat el. — Îți pare rău... îți pare rău..., Julia a repetat cuvintele, meditând la înțelesul lor. Nu. Scuza asta nu mă face să mă simt mai bine. Nu vreau scuze de fațadă, James, vreau o explicație. —O explicație? Bărbatul arăta ca un iepure paralizat în lumina farurilor unei mașini. Ce vrei să spui? Julia a întins mâna spre centrul mesei și-a luat o batistă de hârtie din cutie, după care s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
știi bine. Se răspândește. Tăcu. — Ei își stabilesc adesea o perioadă a vieții asupra căreia să se concentreze. Trăiesc mereu aceeași zi, iar și iar. Vezi tu, așa sunt persoanele dezrădăcinate. întotdeauna își falsifică originile. Și acum. Totuși. Dacă o fațadă falsă e suficient de groasă, e bună. Ca să protejeze. Nu mai exista timp. Stăteau, se ridicau, se mișcau, dormeau. La un moment dat Vultur-în-Zbor întrebase: — Dar tu, Virgil? — Ce-i cu mine? replică Virgil. Spuneai că orice viață are un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
scălda proprietatea abandonată Într-o lumină aproape sepulcrală. Se vedeau urme de pași În stratul de cenușă care acoperea terenul de tenis, de parcă un jucător singuratic și-ar fi așteptat În zadar adversarul după o scurtă ninsoare. De-a lungul fațadei dinspre mare a casei se Întindea o terasă de marmură, acum presărată cu țigle și bucăți de lemn ars căzute din fronton. Printre scaunele răsturnate și mesele cu postament Înfloreau netulburate flori În ghivece. Lipită de terasă, ca un bazin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
Hollinger. Incendiul a avut loc În seara petrecerii... de aceea era Închis clubul. De fapt, cîtă lume era aici cînd a-nceput? — Toată lumea. Cred că sosiseră toți invitații. Să fi fost vreo... două sute. — Două sute de oameni? M-am Întors lîngă fațada dinspre sud a casei, cu balconul care domina piscina și terasa. Mi-am imaginat mesele pe postament ornate cu pînzeturi albe, frapierele scînteind În luminile vesperale și oaspeții flecărind pe marginea apei netulburate. — Erau atîția oameni aici, cel puțin două sute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
se mai trezească vreodată. Ca Întotdeauna cînd conduceam de-a lungul coastei către Marbella, Îmi părea că treceam printr-o zonă care doar unui savant neurolog i-ar fi fost pe deplin accesibilă, nicidecum unui autor de literatură de călătorie. Fațadele albe ale vilelor și ale clădirilor de apartamente erau ca niște monolituri temporale cristalizate la marginea drumului. Aici, pe Costa del Sol, nimic nu se Întîmpla de două ori, iar locuitorii pueblelor erau deja doar stafiile lor Înșile. Încetineala de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]