6,028 matches
-
îi mărturisi fata cu o franchețe dezarmantă. La matematica pe care o știu eu nu prea îmi permit nici o părere... De fapt, trebuie să-ți spun că în școală eu cu matematica m-am avut precum câinele cu pisica!... Vacs!... exclamă Victor, cu o figură deloc mulțumită. Păi tu ce credeai, scumpo, că domnul profesor ține aici cursuri de popularizare științifică?... Nici n-am avut pretenția! se apără Felicia, amuzată că el îi spusese "scumpo", la un mod atât de familiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
altcineva și nu vrei să-mi spui... Atunci, sigur... Felicia, care îl ascultase până atunci cu o figură serioasă și gravă, izbucni în râs: Ei, știi că ai haz, domnule Einstein!... Ce ți-a venit s-o faci pe gelosul?... exclamă ea și continuă să râdă acolo, în mijlocul trotuarului, făcându-i pe trecători să se uite la ei mirați. El o prinse și de cealaltă mână, ca într-o joacă de copii, și-i căută insistent privirea: Atunci spune-mi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
la matematică. Dobrescu făcu o figură mirată. Cum, elefantul ăla scrie și poezii?! se băgă în discuție un alt coleg, scund și negricios la față ca un țigan. Paulică Dobrescu se plesni cu palma peste frunte în mod teatral. Hăp-șa! exclamă el mucalit, tresăltând ca la jocul călușarilor. Și-acum te-ai băgat tu, Victore, pe fir! Bravo, frate-meu... Să știi că mi-a picat și mie fisa! Șase! îi avertiză cineva grijuliu. Vine moș Paranteză! Printre grupurile de studenți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
foarte bine, o asigură el, cu glasul gâtuit de emoție, și îmi pare foarte rău de cele întâmplate... N-aveai de unde să știi... Am vrut de mai multe ori să-ți spun adevărul, dar mi-a fost teamă... De cine?! exclamă el mirat. De tine, îi mărturisi fata. De mine?! Da, de tine, dragul meu Einstein, chiar de tine, întări Felicia. Dacă ai fi trecut și tu prin tot ce-am trecut eu, te-ai fi ferit și de umbra ta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
nume de rău dacă nu ești cumva informator al Securității, îi spuse Felicia râzând. I-am asigurat, bineînțeles, că nici vorbă de așa ceva!... Știi, ei sunt niște oameni care au pățit multe la viața lor... Am eu figură de informator? exclamă Victor, puțin vexat de asemenea bănuieli. Străbătură Cișmigiul și ieșiră în zona dinspre Conservator. Felicia locuia, împreună cu părinții ei adoptivi, nu departe de Cișmigiu, într-o zonă veche și liniștită a orașului. Când ajunseră, ea îl trase de mână în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
colegi despre ce era vorba. Mircea Cartojan, care avea un unchi în armată și era bine informat, le aduse la cunoștință că în Ungaria "se petrece ceva". O mișcare populară sau poate chiar o revoluție, ceva de felul ăsta... Aiurea! exclamă neîncrezător Paulică Dobrescu. De unde-ați scos voi chestia asta?... V-ați îmbătat aseară și ați rămas mahmuri! Mi-a spus unchiu-meu... Serios! îl asigură grav Cartojan. Cică s-au ridicat ungurii și-au dat jos guvernul comunist de la Budapesta... Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
de ocazie să te văd în realitate poate n-o să mai întâlnesc niciodată. Ce zici să intrăm pe computer? Computer? Ce e ăsta? Vino! Îl duc pe Nică la computer și îi explic ce întrebuințare are. După ce îl deschid, Nică exclamă imediat: Uite, ferestre colorate care apar, dispar, apar, dispar! Eu, văzând că nu înțelege că aceste așa numite ,,ferestre colorate” sunt doar niște fișiere virtuale, îi sugerez să jucăm un joc pe internet. Undeva, pe ecran, scria ,,apasă aici pentru
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
-mă că în privința computerului nu o scot la capăt cu Nică în niciun chip, mă hotărăsc să nu-i arăt nici televizorul sau telefonul, pentru că cine știe ce trăsnăi ar mai face. Ne decidem să ieșim afară. Când vede prima mașină, Nică exclamă imediat: Ce e asta? Un cal metalic cu picioare rotunde? Nu, Nică! spun eu râzând. Atunci ce este? Este un fel de cal metalic care merge foarte repede și în loc de piele este acoperit cu metal și în interior are scaune
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
și el ne strecurăm printre ei și o luăm la sănătoasa spre tribune. În drumul nostru și ceilalți polițiști de pe stadion încercară să ne oprească, dar nici ei nu reușiră.. După ce ne liniștim și ne așezăm la locurile noastre, Nică exclamă nemulțumit: Măi! Muzica asta mă surzește! Dă-o mai încet! Timp de cinci minute, Nică strigă din toate puterile: Dați muzica mai încet! Dați muzica mai încet! După ce îl opresc, îmi spune: Când dă muzică populară? Facem hora pe pământul
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
Oare chiar înțelegea? Peisajul s-a spart, în spatele lui stătea ascuns altul. Un iureș de oameni l-a condus pe scara din marmură italiană de Cibolino. Copilul mergea cu semeție, cu pieptul înainte. Aaa! Un muzeu! Ce fac aici?! a exclamat el. Nu te bucuri? Eu... știi, cum să zic... Dormeai, a terminat o fată de vreo 18-19 ani. Tu ești în cel mai frumos loc din lume și... vocea părea să pălească... Toată lumea părea perfidă pentru copil. Coloanele adosate stăteau
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
fugi, iar Prâslea și agentul se duseseră după el. Agentul coborî niște scări pentru a ajunge la Jony, iar Prâslea o luă și el după agent, doar că pantalonii i se prinseseră de un cui și rămase fără pantaloni. Ups! exclamă Prâslea. A avut noroc bietul Prâslea, deoarece mașina ciudată cu care merse la închisoare îl prinse pe Jony și îl arestă. Agentul îi împrumută lui Prâslea o nouă pereche de pantaloni și plecară, dar de data aceasta Prâslea, derutat, se
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
rătăci. Sfios, ajunge pe un vas frumos și strălucitor, care se balansa ușor pe valurile apei. Prâslea văzu că nu i se pare nimic cunoscut și începu să strige: Agentule! țipă Prâslea. Ce ai, omule? Ești nebun? Nu mai țipa! exclamă cu furie o doamnă elegantă de pe vas. Săracul Prâslea fu pus la muncă de căpitan. Trebuia să spele toată puntea și toate geamurile. Unde o fi agentul? se întrebă nedumerit Prâslea. Taci! țipă căpitanul la Prâslea. Dintr-o dată se auzi
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
strident, se zbătu, Își respinse cu violență agresorul care se agăța de ea. Omul strigă și el sub șocul loviturii pe care ea i-o dăduse. Înșfăcîndu-se unul pe altul, se rostogoliră pe jos În Întuneric. - Marie, Marie, eu sînt! exclamă Christian. Se ridică și aprinse lumina. Marie Își descoperi atunci logodnicul, ud, bărbos, cu un aer istovit, uluit Încă de violența reacției ei. - Iartă-mă... Aveam un coșmar, Îngăimă ea. Ușa camerei se dădu de perete. Lucas Fersen apăru În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
scurt zîmbet ironic. - Lăsați-l măcar pe bietul funcționar să-și justifice salariul punîndu-și Întrebările mai Înainte de a răspunde la ele, doamnă Le Bihan. - Doar nu insinuați că Nicolas ar fi agresat-o pe mama și ar fi furat banii? exclamă Gwen. - Îmi spun doar că o evadare costă scump. - Dacă Nico ar fi venit la fabrică, l-am fi văzut, Îi ținu ea piept cu fermitate. Cercetările au reînceput, Între insulari și trupele militare... Ochii polițistului reveniră la Yvonne. - SÎnteți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
avea În jur de douăzeci de ani, păr lung de culoare Închisă...“ Se Întrerupse și Îi aruncă o privire speriată lui Lucas: - „Și că se numea Mary, conform medalionului gravat pe care-l avea la gît!“ - Uită-te la dată, exclamă el. 5 iunie 1968. La 5 iunie a avut loc prima crimă pe insulă. Cea asupra fratelui dumitale, Gildas. - Treizeci și cinci de ani mai tîrziu, zi cu zi. Lucas se Întoarse spre omul din scaunul cu rotile. - Cum facem să dăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
briceag mic și ruginit, cu mîner de sidef. - N-a ajuns singur aici. Cuprins de o speranță nebunească, Lucas prinse unul din fragmentele smulse din bolta friabilă și-l fărîmiță pînă ce se făcu praf sub degetul lui. - E ciment! exclamă el. Asta Înseamnă că se află ceva dincolo! Începu să scormonească alături de Marie și degajară Împreună intrarea Într-o galerie lată cam de un metru. Lucas Îndreptă lanterna spre interior și lumină pereții unui tunel căruia nu Îi vedeau capătul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
un soare. Se uită scurt la cele cinci semne care figurau pe pereții circulari și la al șaselea din mijloc. Fruntea i se Încreți de efort În timp ce căuta cu disperare să descopere ce anume Îi amintea. - Piatra care ținea vălul! exclamă ea brusc. Piatra era rotundă, ca sala asta. Cele cinci semne erau dispuse În jur, iar acesta, adăugă ea arătînd spre micul soare săpat pe altar, era În mijloc. Nu era o Întîmplare. - Poate. Deocamdată, asta tot nu ne spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
făcut niciodată caz de puștiul ăsta. Marie Își ținu răsuflarea. Numai de-ar ști, se rugă ea În gînd uitîndu-se la tatăl ei, care se apuca iar de trebăluit. - CÎnd s-a Întîmplat asta? Ți-amintești? - Ba bine că nu! exclamă el Îndreptîndu-se de spate. La vremea aceea, eram În campanie de pescuit, plecat cam de multișor, dar maică-ta izbutise să-mi transmită o scrisoare printr-un coleg. Mă vestea că era Însărcinată cu tine! Cu bietul Pierric, lucrurile au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
te-am crescut ca pe o prințesă. - Pentru că sînt fiica unui Kersaint? - Gunoiul ăla! M-a azvîrlit ca pe un cîine cînd am venit să-i spun că eram Însărcinată... - Vrei să spui că Arthus știe că sînt fiica lui? exclamă Gwen. - Evident... M-a plătit ca să avortez și ca să-mi țin gura. Se lăsă tăcerea. Cu căștile pe urechi, Lucas, uluit de dezvăluire, stătea la pîndă. - Ce Însemna o biată furnizoare de pîine În fața castelanilor? Erau atotputernici, doar o vorbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
Aceasta era Înconjurată cu o panglică. Textul era În dialect breton. Litere de aur pe fond roșu: Pentru Marie, Cel-de-Sus va judeca, Din miezul stîncii sîngele va picura Iar lumina brusc va apărea. - Cine a putut face una ca asta? exclamă Marie lividă, privindu-i rînd pe rînd pe toți cei de față - cam vreo treizeci de persoane. Familia Kersaint În păr, Anne, Ronan, Philippe... - Cineva ține să ne Înștiințeze că Loïc făcea parte dintre jefuitori și că, sinucigîndu-se, l-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
Bihan, cînd mobilul Începu să sune. Răspunse. Un glas de femeie, sugrumat de ceea ce el identifică drept spaimă, se făcu auzit, năvălind copleșitor În interiorul mașinii. - Marie... Marie... Lucas privi ecranul mobilului, care afișa doar un nume: Gwen. - Doamnă Le Bihan? exclamă el, stupefiat. Gwen? Dumneata ești?Alo? Telefonul rămase mut. - Gwen! Răspunde-mi! - Ajutor... Marie... Ajutor... - Unde ești? Răspunde-mi, Dumnezeule! - Plaja... din Argoz... Glasul nu mai era decît un suflu abia auzit. - Repede... repede... - Rezistă, Gwen, sosesc! Continuă să vorbești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
că Lucas plecase spre Argoz, În urma unui apel de ajutor lansat de Gwen Le Bihan, cam cu douăzeci de minute mai Înainte. Îngrozită, Marie Întoarse capul spre pasagera ei, care nu se clintise. - E cu neputință, Gwen era cu mine! exclamă Marie. Vino aici după mine, Stéphane! - Păi... Comandantul mi-a ordonat să merg la fabrica de faianță și... - Imediat! CÎteva minute mai tîrziu, mașina Méhari frîna brusc lîngă cea de teren ale cărei faruri anticeață luminau plaja, prea puțin frecventată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
cătușe. I le Întinse. - Ce vrei să faci? O eliberă pe Gwen, o trînti fără menajamente, punînd-o să stea cu fața spre capotă, cu gambele ușor Îndepărtate, și o percheziționă rapid din creștet pînă-n tălpi. - Da’ce te-a apucat? exclamă Marie. Dă-i drumul! - Caut telefonul ei mobil. - Mi-a fost furat ieri, mormăi Gwen. Am fost chiar și la post să dau o declarație. Făcu un gest cu bărbia În direcția tînărului jandarm. Morineau confirmă Încuviințînd din cap. - Asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
Începuse să se bîlbîie de furie. - Ceea ce Îmi ridică mie o problemă, replică Fersen, e faptul că familia dumneavoastră n-o ducea prea bine cu banii la sfîrșitul anilor șaizeci. De unde ați scos milionul necesar? - Un milion? De ce? De franci? exclamă PM, cu ochii ieșiți din orbite. - Din vînzarea unui teren bătrînului Pérec, declară Arthus, neluînd În seamă Întreruperea. - O vînzare Înregistrată pentru doar o sută de mii de franci. - Era și ăsta un mod de a scăpa de lăcomia fiscului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
zise Lucas. Pierre-Marie se Întunecă. - Hai, spuse el apucînd-o pe Armelle de cot, tata detestă să ia cina tîrziu. - Ce v-a făgăduit Ryan ca să-l ajutați? Întrebă Fersen. Jumătate din lingourile rămase? - Care lingouri? Și dumneata Îți pierzi capul? exclamă Armelle, depășită de evenimente. Marie Îi lansă lui Lucas o privire pe cît de stupefiată, pe atît de ipocrită. - În fine, domnule comandant, doar nu Îți Închipui că Pierre-Marie... Dădu din cap. - Nu, e cu neputință, În noaptea crimelor era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]