5,330 matches
-
În mexican. Rusul se ghemui sub masă și În cele din urmă fu atins de un glonț rătăcit, tras spre mexicanul care zăcea pe podea, cu două gloanțe-n abdomen. Cel puțin așa scria În ziar. Mexicanul declarase poliției că habar n-are cine l-a Împușcat. Credea că-i vorba de vreun accident. — A tras de opt ori În tine și te-a nimerit de două, ăsta-i un accident? — Sí, señor, spuse mexicanul, pe care-l chema Cayetano Ruiz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
Cecilia vorbă că Notre Dame conduce cu 14-0 după primul sfert și că e totul În regulă? Că poate să se oprească din rugăciuni. După câteva minute, sora Cecilia intră În cameră. Era foarte neliniștită. — Ce-nseamnă 14 la 0? Habar n-am cum e sportul ăsta. La baseball ar fi un avans frumușel. Dar despre fotbal nu știu nimic. S-ar putea să nu Însemne nimic. Mă-ntorc la capelă să mă rog până se termină meciul. — Sunt deja bătuți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
lui, o salută neglijent, cu două degete ridicate spre șapcă, fără vreo Însoțire de cuvinte; era preocupat de „problemele ridicate de săparea unei fîntîni noi, la ieșirea dinspre nord a comunei. - „Ee! ce știe el?, Își zise Lung, - un copil - habar n-are despre ce-a fost odată!”. Se gîndea la gospodarii satului, la primarul, Învățătorii, notarul, preotul și judecătorii din comună, oamenii altui timp, nimeni nu „urmărea pe nimeni”, toți cu bunăvoință și Înțelegere, nu se Întocmeau „caracterizări”, erau și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Nici n-ai fi putut să știi! Acum da, pentru că-ți vorbesc și mă vezi”. „Ce iarnă frumoasă!, exclamai, ce copaci sclipitori! Un peisaj ca din altă lume. Este minciuna cîtorva clipe, sau poate răsfrîngerea unei lumi externe, de care habar n-avem. Privind copacii aceștia, dar Într-un anume fel, am convingerea că i-am mai văzut o dată, de mult, nu știu unde. Suntem un depozit de amintiri de care nici nu știm”. În apropierea ieșirii din Grădină se opri, mantia Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Dă-mi vasul cu țipari. Se spune că ai abdicat. — Poporul e gata să lupte alături de tine. Vitellius întinse mâinile, exasperat. În picioare lângă împărat, Allius Cerpicus continua să țină vasul. Listarius se uita la el. — Ai înțeles, Cerpicus? — Poporul habar n-are cum se ține pumnalul în mână. El nu știe decât să parieze la munera. — În oraș, mulți soldați mi-au rămas credincioși. Dă-mi vasul. — Flavius Sabinus s-a retras la Capitolium împreună cu copiii săi, cu cei care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
o bucurie ce s-a transformat repede În furie, fără să-mi citesc experimentele decît mamei, iubitei și celor cîtorva prieteni pe care i-am enumerat. Opiniile variau. La fel și iubitele. Nu Încercasem nici o singură dată să public ceva, habar nu aveam de cenacluri, de texte debutante cu apariție obligatorie În reviste literare, nu cunoșteam Încă nici un scriitor, nu eram chel, nu eram filolog, să public o carte mi se părea ceva tot atît de Îndepărtat precum ceva foarte Îndepărtat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
o să ne lase să ne ia miliția. Faptul că existau aceste conspirații literare constituia, poate, o provocare, un rozitox, un ochi triunghiular de pisică, dar presupun că nu ne lua nimeni În serios. Bun, grupul nostru a fost supravegheat, eu habar n-am avut. Nici nu m-am gîndit vreodată cu atenție la așa ceva. Mă duceam acolo pentru literatură. Iar adevărata supraveghere a făcut-o timpul. Dintre tinerii acelor vineri rămînÎnd cîțiva care-i reclamă-n continuare atenția. CÎnd spun tineri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
cascada ulterioară de cărți de răscolitoare aventuri, precum Bunicul și o lacrimă de fată, Un bunic și o biată aventură etc. După ani de bunici și lacrimi torențiale, din ploaia creației au căzut celebrele romane Cartier muncitoresc (1950, cînd Braine habar n-avea să scrie), De ce văd invers (1970, moment oftalmologic) și Biblioteca din Alexandria (anul nu mi-l mai amintesc, Însă nu putea fi decît cel al unei amarnice tristeți proletar-culturale). Iată Însă că nemulțumit de aceste Înfăptuiri și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Îmblînzesc cu clarinetul, profesie deloc dificilă avînd În vedere că șarpele-i surd tun, ca Beethoven, dacă n-ați știut, destinul, pam, pam, pam, paaam, a V-a, așa că degeaba se preface fachirul că-i cîntă ca să-l hipnotizeze, șarpele habar n-are ce melodie e, nu e amator de muzică, neavînd ciocănel, scăriță și nicovală-n cap, așa că șerpii Îi mușcă pe amîndoi, că tot se iubeau, sau scena asta cu mușcatul s-a petrecut Înainte să intre În colibă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
difuza un film și cu o femeie care chiar face carieră, marți, vai de capul ei, nu-i nimic, să facă și unii și alții carieră pînă la sfîrșitul universului, Însă asta nu-i treaba lui Peter Sellers, grădinarul. El habar n-are de realitate, e redus mintal din naștere, blînd, și la un moment dat Îi moare stăpînul. CÎnd vin avocații și văd că arieratul nu-i trecut În nici un testament, Sellers e dat afară din casă, iese-n realitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
ce pare de neoprit. Ultima scenă: Fink stînd pe nisip, cu cutia alături, privind oceanul. O fată superbă, În costum de baie, trece prin dreptul lui, Îl Întreabă de ce cară cutia aia cu el, ce e Înăuntru, Fink răspunde că habar nu are, după care fata se așază În fața scriitorului ca În fotografia de la hotel. Hotelul care este, probabil, infernul. Mundt e Într-adevăr agent, dar de un alt tip de asigurări, un agent de legătură dintre scriitor și infernul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
evident, nu au cum să-i ajute să treacă bariera. Șoferul este un om simplu, definitiv obișnuit, adică rotund mitocan universal, ce trece agitat pe fundalul noii Moscove mafiote și dezolante ca după un război, făcînd mici afaceri la fel de dezolante, habar n-are ce vrea Sașa, ce cîntă, iar muzicianul nu-i În stare să-i explice, fraze despre insondabil nu cunoaște, așa că Încearcă, de vreo trei ori, să i-l cînte, taximetristul ascultîndu-l c-un ochi Închis de efort și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Mandavega cu „Ich bin krank Nach liebe”. Prin această poligloție, că altfel nu pot să-i zic, lingamul zburdă-n voie, yoni cască, somnoroasă, iar Înțelepții se Întrec să ne Învețe neapărat că „femeia vrea să fie străpunsă”, nepricepuților, care habar n-aveți. Și, pentru că de la o vreme revista și-a redus numărul paginilor, calitatea scrisului a crescut În chip izbitor, copiez doar un titlu recent, dădător de speranțe, „Un NU hotărît impotenței”, Încă una dintre surprizele pe care ți le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
la Înmormîntare, aveam opt ani și murise omul acela care semăna cu un tătic de-al doilea, și am bîzÎit pînă m-a cîrpit tata, n-a mai suportat atîta durere și m-a trimis În camera mea cu un habar n-ai de nimic. Și iar Înapoi la medicină, cînd am Învățat să cînt la ghitară, cu stativ, portativ, note și profesorul cu care m-am Împrietenit și-a fugit În ’87 În Germania Federală ca să moară cinci ani mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
olărit ne sînt date Întruna, suflă Corectorul, Noroc că pe la sfîrșit ritmul se accelerează, cînd Cipriano descoperă peștera sub Edificiu, adăugă domnul José, Asta-i o parabolă, o alegorie amară, răcni Marçal, și fu imediat mușcat alegoric de cîine, Tu habar n-ai ce Înseamnă cuvintele astea, de ce nu pricepi odată ?, Îl Înghionti Marta, Înțelept e cel ce se mulțumește cu spectacolul lumii, spuse Ricardo Reis În anul morții sale, Da, și la sfîrșit ne luăm toți catrafusele și plecăm spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Am greșit, nu e așa? ― Cum vrei să știu eu? vorbii, ca să-mi ascund încurcătura. Eu nu sunt filozof. ― Eu sunt, spuse ea repede, fără să clipească. Îmi place să gândesc, să fac versuri, să visez. Îmi spusei în gînd: "Habar n-are de filozofie!", și zâmbii. ― Aș vrea să fiu bătrână, începu ea deodată, cu un glas cald, melancolic, care mă străbătu. Bătrână ca Robi Thakkur. ― Cine e Robi Thakkur? întrebai, turburîndu-mă fără înțeles. ― Tagore. Aș vrea să fiu bătrână
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
peticele ascund cu adevărat urmele epoleților, adăogase Ulieru, după o pauză, vreau să spun: dacă s-ar putea dovedi, cu mijloace moderne, științifice, atunci ar fi grav!... Se întrerupse și-l privise lung. - De când îl cunoști? - Eu? Nu-l cunosc. Habar n-am cine e, nici cum îl cheamă. Ți-am vorbit de pelerina lui pentru că m-au impresionat cele două petice. Ți-am spus: păreau cusute exact pe umeri, ca niște epoleți... - Destul de suspect, îl întrerupse Ulieru. Și, dacă s-
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
fi niciodată abolit. Cât timp există un calendar lunar, și există supraputeri ori mijloace tehnice limitate la dispoziție, difuzarea pe scară mondială a oricărei categorii de mesagii nu poate fi întreruptă. Deocamdată, adăugă zâmbind, se face propagandă pacifistă. Zevedei, bunăoară, habar n-are de cod, dar e convins că e vorba de mesagii religioase care anunță Pacea universală. Căci trudindu-se să înțeleagă, cum spune el, unitatea fundamentală a celor două faze antagonice din viața lui - 15 ani de activitate politică
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
destul de greu, dar stropea În jur. Johnson scosese mulineta din harnașament ca să-și poată pune undița peste genunchi, pentru că-i obosiseră brațele tot ținînd-o pe poziție. Și pentru că obosise să țină piedica la mulinetă, o desfăcuse cînd nu mă uitam. Habar n-aveam c-o desfăcuse. Nu-mi plăcea cum ținea undița, dar nici să-l cicălesc Întruna nu-mi făcea plăcere. Și, pe lîngă asta, fărĂ piedică firul putea să se tot ducă, așa că nu era nici un pericol. Dar nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
dacă-l vede la ușă. Și asta nu pentru că tipu’ și-ar fi dat seama că-i ceva În neregulă cu el. — Cum de și-a pierdut vederea bărbatul Ăla? mă-ntrebă tînĂrul. — Într-o bătaie, Îi răspunse Frank. — Eu habar n-am, răspunsei și eu. — Ăsta, să se bată? spuse străinul clătinînd din cap. — Da, răspunse Frank. Și vocea aia-naltă tot de-acolo i se trage. Spune-i și tu, Tom. — Eu n-am auzit de-așa ceva. — Nu. Nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
Orbete. — Hai, ia și bea, Orbete. — Desigur, domnule, spuse Orbete. Își Întinse mîna, apucă paharul și-l ridică spre fiecare dintre noi, fărĂ să greșească. — Așa-i cu Willie Sawyer. Probabil că acu’ stă singur În casă. Willie Sawyer - Ăsta habar n-are să se distreze. Iubitorii de vară La jumătatea drumului plin de pietricele dintre orașul Hortons Bay și lac era un izvor. Apa trecea printr-o conductă Îngropată, apoi se scurgea prin gura crăpată a țevii, trecea printr-un cîmp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
Odgar pe lîngă ea. Îi vedea mașina parcată pe stradă, puțin mai jos de depozit. Odgar și Kate erau acolo. Odgar, care avea o privire de pește de cîte ori se uita la Kate. Odgar Ăsta - oare chiar n-avea habar de nimic? Kate nici măcar n-avea de gînd să se mărite cu el. Nu s-ar mărita niciodată cu cineva care să nu-i fie pe plac. Și dacă tipii Încercau să-i fie pe plac, se Închidea În sine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
fi bine să mă duc. Te descurci s-ajungi acasă? — Sigur. O tai peste deal, n-o iau pe drum. Nickie, ne vedem diseară? — Piticot, nu cred c-ar trebui să vii cu mine. — Trebuie să vin și eu. Tu habar n-ai cum e. Pot să-i las un bilet lu’ mama, În care să-i spun c-am plecat cu tine și c-o să ai grijă de mine. — Bine, spuse Nick Adams. MĂ găsești lîngă bucinișul Ăla mare care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
voia să aibă grijă de el și să nu-l lase să facă ceva rău. Doar Îl știți cum e. — Tu stai pe lîngă Evans. Crezi că are vreo idee pe unde umblă Nick? Știe și el cît poate. Da’ habar n-am cît. — Tu unde crezi că s-au dus? — N-am de unde să știu, domnu’ John. Nickie știe o grăma’ de locuri. — Tipu’ Ăla care-i cu Evans e o piază rea. E chiar un ticălos. — Nu-i prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
prind vreo doi mai mici. Da’, pe dracu’, ce bine a fost cînd l-am smuls din apă. Poa’ să zică ei ce vor despre cum e să-i plimbi pînĂ obosesc, da’ dacă n-au smuls vreodată un pește, habar n-au cum te face să te simți. Adică, dacă ține o mie de ani? SÎnt unii care nu cedează deloc și deodată Încep totuși să vină la tine și, Doamne, ce-ți fac cînd Îi tragi și-i arunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]