6,425 matches
-
amintească de Homer; cât despre Moartea lui Ivan Ilici, cu acel lucru din dreapta corpului său pe care îl căpătase în urma unei lovituri de un scaun și care avea să-i pricinuiască o moarte lentă însoțită de groaznice chinuri morale, aceste chinuri aveau să mi se transmită și mie vreme îndelungată, și mie mi se părea că trăiam ca Ivan Ilici și eram înspăimîntat; cum trăim, unde e lumina vieții pe care Ivan Ilici o descoperă abia când e vârât în sacul
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
bătuți cu pietre copiii ovreilor. Veneau în goană, spăriați, se opreau și se întorceau în loc înjurând; apoi se răspândeau prin casele scunde, cu lacrimi și tânguiri. Și femeile și bătrânii blăstămau pe străini, pe goi, și-și aminteau de toate chinurile din urmă, de cele pe care le apucaseră și de cele pe care uneori, sara, la focurile iernii, cărturarii le murmurau de pe cărți, cu glasuri tărăgănate: istorii triste din pribegii fără sfârșit. I se împietrea și ei inima și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
de la el macar un semn, o veste. Dar pe ulița îngustă, schimbată într-un pârău de noroi, nu vedea nimic din ce se aștepta ea. Trecătorii își scufundau și își scoteau cu greu cizmele, năcăjiți, ca printr-o hrubă de chinuri. Triste fumegau prin hornuri casele negre, și rar câte-un cap de femeie ieșea între aburi, prin ușile scunde. Dudi Bulgarul, bărbatul Reizei de la dugheniță, pornea la ceasuri regulate cu tinichelele-i de gaz, și Zeilic harabagiul, bătrânul moașei Etel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
uitat de toate... Ea voia să strige, să-și deșerte sufletul de toată durerea. Dar maică-sa umbla pe-afară după treabă, și Sanis, întorcându-și privirile reci spre cartea veche, își pornea iar murmurările tremurate. Și fata își înăbușea chinul lăuntric și se îngropa ca într-un mormânt în desnădejdea ei. Într-o sară, nevasta lui Sanis tresări spăriată din locul ei. Din amorțirea-i grea de peste zi, din gândurile nesfârșite, Haia deodată zvâcnise în plângeri de jale. —Ce-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
să bănuiesc; de la început nu mi-au plăcut purtările acestui nenorocit copil pe care l-am purtat în măruntaiele mele. L-am socotit dar de dragoste; îl urăsc acuma. Dacă a pierit Mustafa nevinovat, să piară de zece ori în chinuri Baiazid, care e viclean cu adevărat domnului și părintelui său. Să moară! Voi muri și eu, după ce-l voi vedea pe el murind. Era atâta patimă și hotărâre în ea, încât împăratul s-a înspăimântat. Fără îndoială că o va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
plecat după actul I. Ea s-a bucurat. Nu era nici o persoană interesantă în sală. 10 martie La un restaurant (de când n-am mai intrat într-un restaurant?) am dat peste C. Are o incontinență verbală obositoare. A fost un chin. Oare am început să devin mizantrop? Misogin, înțeleg, aș avea motive. Mă apropia de el numai faptul că-l simțeam slab ca o cârpă sub aerele pe care și le dădea. 12 martie Resemnarea e totuși, se pare, cea mai
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
punga cu ceai și pachetul, nelipsit, de biscuiți ca să-și facă loc, lua un șervet, se ducea la fereastră, îl scutura, și-l așeza după aceea tacticos dinainte și se apuca să mănânce. Pedant, plescăind fără să se grăbească. Alt chin. Numai că de data aceasta scăpăm mai ușor. Ieșeam, mă duceam la Dinu sau pe țărm, mai ales că individul avea obiceiul să doarmă și după-amiaza. De cunoscut, nu-l cunoștea nimeni în afară de Moașa și de Arhivar, cu care fusese
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
de tot felul, unele băștina- șe, altele aduse tocmai din Insula Reunion, iar o parte din cele ce cresc și pe la noi: brândușe, narcise, stânjenei, ciuboțica cucului, busuioc, gladiole. Un cireș bătrân, un prun tânăr, un dafin și un smo- chin pe rod completează un spațiu ca de grădină botanică, în care ga-zonul ocupă cei mai mulți metri pătrați. Într-un colț al gră- dinii, Adina și-a amenajat o miniaturală grădină de legume. Câțiva metri pă- trați, în care am dus și
ALTE ?NT?MPL?RI LA APA CORR?ZE by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83173_a_84498]
-
literați. Noi aici, la Paris, când am constatat frecvența acestui cuvânt la români, mai întâi ne-am mirat, pe urmă ne-am uitat la dicționar și am văzut că e în primul rând un termen bisericesc și-apoi suferință și chin. Dar nu contăm noi, ăștia din exil, iar dicționarul meu e vechi, din timpul comunismului. Între timp au venit americanii. Unde? se miră Pastenague. Vorba vine! Au venit cuvintele lor, cărțile lor... O adevărată invazie. Ești antiamerican? Nu răspund. Oricum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
râs ca gazdă a ceaiului și încearcă, din surplusul ei infinit de bunăvoință, să mă ajute, să dea timp mușchilor mei tumefiați să se refacă. Sensei inițiază așadar o conversație cu Rezvan. În curând, captivată, îmi uit nimicnicia, durerea, amorțeala, chinul, și mă reîntorc la contemplația pură. Rezvan povestește cum se relaxează iranienii, savurând mese îndelungate, bogate, cu prietenii. Cum mâncați? vrea să știe sensei. La masă, pe scaun? Nu, nu Rezvan face semne bizare prin aer pentru că nu găsește cuvântul
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
trei zile și trei nopți" ca pe o formulă magică, gata să conjure demonii adâncurilor). Demonii adâncurilor, dar și domnița din pin, pe care o rugam să coboare, cu pletele verzi unduind, și să-și însoțească, în foc și în chin, trupul cu vasele noastre muritoare. Aceasta pentru că, Mr. Moon îmi explicase cum altfel? zâmbind, că, spre sfârșitul săptămânii, se va arde lemn proaspăt de pin, a cărui cenușă, matsuhai, dacă avem noroc, va pluti, în rotiri de neprevăzut, în măruntaiele
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
mărturisește, introducându-ne de-a dreptul în marele său athanor poetic: "mă duc să mă cac stau pe veceu cu pixul și caietul pe genunchi pe corpul meu crispat". Desigur, Diana Geacăr nu este unică în trăirea intensă a acelor "chinuri ale creației" despre care vorbea Flaubert: iată-l pe Mozart povestind (cel puțin Amadeus al lui Milos Forman) cum, așezat pe veceu voi păstra cu tenacitate grafia poetei -, este asaltat de note. Din fericire, pruderiile unei alte epoci istorice, precum și
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
Orele acelea mi se păreau, la fel ca secundele de acum, interminabile. În sfârșit, interoghez câțiva trecători în legătură cu posibilitatea aflării unui WC public prin preajmă. Conceput la standarde occidentale. Da, nu mai e mult și mă voi elibera de toate chinurile. În fața unei cutii albe, nu foarte înalte, așteptau, la colț de stradă, trei persoane. Un bătrân, primul pe listă, purta o pălărie de modă veche, cu borurile scurte și pleoștite inestetic în părți. Eram fericit. Toaleta se afla în fața ochilor
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
mă pot opri. E rece și bun. Laptele începe să-mi curgă și pe bărbie. Și nu mă opresc până când nu beau și ultima picătură. Acum chiar m-am săturat și nu mă mai gândesc la mâncare. Ar fi un chin mult prea mare dacă ar trebui să și gătesc ceva. E groaznic. Parcă aș trăi în corpul altcuiva. Parcă și aerul pe care-l respir e dat cu porția. Mă așez pe jos în bucătărie. Gresia e rece. Rămân acolo
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
târziu. Trenul a plecat din gară. Mai întâi încet, cum fac de obicei. Apoi apăs accelerația. Ca un animal. Acum ea țipă ca nebuna la lună. Și ei scheaună de durere. Ea geme de plăcere. Și ei se zvârcolesc în chinuri. Ea își izbește fesele de coapsele mele. Și potăile încep să scormonească pământul de sub ele. Sânii i se izbesc unul de altul într-un pleoscăit asurzitor. Și ghioarlele intră cu totul sub pământ. Ea se năpustește spre cel mai nenorocit
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
să-i mai privesc o dată. Încep să mă zbat în nisip. Dacă mi-aș putea scoate o mână să apuc lopata. Trag aer adânc în piept, răscolesc nisipul ud și reușesc să apuc lopata cu mâna. După câteva minute de chin ies și alerg acolo unde marea nu mă mai poate ajunge. Găsesc sticla de vin. Beau pe nerăsuflate. Mă întind pe jos cu fața spre cer. Ochii au dispărut. Nu există nici o lună. Doar un minunat cer înstelat. Îl privesc
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
de puternic moral nu înțelege, nici la sfârșitul sfârșitului, care a fost eroarea lui capitală. I-o explică aproape didactic un prieten care îi arată, pas cu pas, reperele transformării. Părăsindu-l în cele din urmă, după lungi frământări și chinuri ale dragostei, Ioana i-a dat posibilitatea de a se regăsi ca om complet, din care voința și suferința își trag părți egale: „«Ți-ai pus ceva în cap și ai realizat. Ai vrut să te ocupi de probleme de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
de albastru, care i s-ar fi părut incredibil de albastru și dacă s-ar fi alergat norii cei mai întunecați. Și atunci a izbucnit în plâns, în hohote, continuând să se legene și descărcând tensiunea sporită în săptămâni de chin în București. Iar după asta lumea a văzut-o iarăși cu capul foarte sus, fără să-i fie rușine de ce face ori de ce se întâmplă cu ea, pentru că oricui i se poate întâmpla, mândră, bineînțeles, și mai ales sigură pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
nu mai sclipeau; să fie cu adevărat întocmai cum vede? Dacă nimic deosebit nu se întâmplase, totuși se petrecuse ceva. Nu mai putea fi ca înainte. A mai avut încă o dată noroc și a mai scăpat de o încercare. Atâta chin și caznă cine-ndură... De unde știe vorbele astea, cum de-i răsună în minte? Nu mai are mult și o să împlinească 76. Câți ajung la vârsta asta? Sau câți ajunși la vârsta asta mai au norocul să scape, ca ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
fost în stare să discute despre orice, chiar și despre clipa sfârșitului. Din moment ce faptul acela se petrece, e mai bine, oricum, să fie conștientă de el, își zicea. Măcar să se obișnuiască, să nu se mai sperie într-atât de celelalte chinuri, ale trupului, deși crede că trupul a suferit în viața lui mai vârtos decât acum, doar acum gândul morții i-a sporit durerile. Nu poate fi altfel. Dar, își zice mai departe - incapabilă să întoarcă privirea de la geamurile în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
nu-l va pronunța, întrucât și numele o umplea de groază și n-ar mai dori să adauge și asta durerilor; iar dacă s-ar petrece așa, ar trebui să aibă curajul să se suprime dintr-odată, ca să nu îndure chinuri cum știe - din auzite, dar și din văzute - că apar până dincolo de orice margine a răbdării, nu poate ști dacă va avea curajul, dar, suprimându-se, ar distruge orice speranță și ar fi o minciună să nu admită că încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
să-și ducă anii de mai târziu. Sorin Șerban, economistul cu brioșă pronunțată și ticuri verbale. Mihai Marinescu, căruia îi ziceau Meme, arogant ca întotdeauna, ridicând sprâncenele pe deasupra ochelarilor cu ramă groasă când te privea, de parcă ar fi fost un chin să răspundă cu glasul său ușor voalat, extrem de inteligent, știindu-și valoarea, direct, brutal, rău dintr-un complex nemărturisit nici lui însuși, chiar violent, înecându-și violența în băutura care-l făcea să-și fluture mâinile lungi, ca rupte, sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
intuit că se sfârșește o vreme, oricum ar fi numit-o, și urma să înceapă ori începuse deja alta, în care apele nu sunt bune, pentru că vor fi lipsite de armonia și seninătatea ce au fost mai înainte, chiar însoțind chinurile, în infernul de dinaintea morții, în vreme ce calmul ăsta purgatorial e fals. De parcă... „Hei, stai o clipă! Stai o clipă!“, îi striga Ioana Sandi. „Ce te-ai pornit așa? Ți-ai pierdut mințile? Tot continuând astfel, n-ai s-o mai scoți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
neputând să le răspundă, îi privea doar în ochi. Trebuie că-i este foarte greu, nu-i așa? El e cel care a stat tot timpul cu Marga, în zilele ei de revenire și liniște, dar și în cele de chin. Și Cecilia, bineînțeles, dar ea mai avea și casa ei de îngrijit, încât matale ai fost acela care ai văzut-o tot timpul cum s-a chinuit, sărăcuța de ea, și cât a suferit, bine c-a reușit Mioara s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
decât o amintire pe care va fi liber s-o gândească ori nu, după bunul plac. Dar până atunci i se părea o veșnicie, de parcă disperarea lui ar fi fost sortită să dureze cât lumea, pentru că fiecare clipă era un chin și număra clipele de chin. „Asta nu înseamnă nimic pe lângă altfel de chinuri“, îi spunea Rodica Dumitrescu dintre pături. „Cel puțin știi că trăiește undeva, indiferent ce ar face, dar trăiește.“ În convalescență după o boală scurtă, Rodica Dumitrescu stătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]