7,594 matches
-
guvern din UE, dacă am numărat bine, care i-a onorat pe ruși și, mai mult, s-a tras și în poză cu vinovatul principal Ianukovici și a postat poza pe net. În rest, presa ce mai dezbate; politicul și diplomația românească, ca și serviciile îmi par anemice, exact unde li se cerea mai mult activism: în desfășurările din țara cu care avem cea mai lungă frontieră (650 km). Sper că diplomația românească ia notițe de la Sikorski. Pe lîngă bietul Corlățean
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
net. În rest, presa ce mai dezbate; politicul și diplomația românească, ca și serviciile îmi par anemice, exact unde li se cerea mai mult activism: în desfășurările din țara cu care avem cea mai lungă frontieră (650 km). Sper că diplomația românească ia notițe de la Sikorski. Pe lîngă bietul Corlățean, lady Ashton e Ștefan cel Mare. S-au stabilit alegeri anticipate, dar eu cred că ucrainenii vor continua să se lupte între ei, pentru că ceea ce caută ei nu au cum încă
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
lung. Iată cum curg evenimentele: vicepreședintele Kerry a vizitat Chișinăul, iar în Ucraina miroase a revoluție și chiar a scindare, îndrăznesc să intuiesc. De ce? Pentru că acolo sunt două lumi: cea răsăriteană prosovietică și cea vestică, fosta Galiție și nordul Bucovinei. Diplomația noastră și alianțele noastre și nu numai trebuie să lucreze foarte atent în perspectiva unui asemenea scenariu. Să nu uităm că am mai învins o dată Ucraina la Haga... Deocamdată trebuie valorificată politica regională a UE, care alocă fonduri importante pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
a avut un schimb de scrisori cu cel american. Președintele Rouhani are sprijinul liderului spiritual suprem al Iranului, ayatolahul Khamenei, care a cerut gărzii republicane, cea mai puternică forță militară din țară, să nu se amestece în politică și în diplomație. După eșecurile din Afganistan, Irak, Pakistan, Libia, Egipt, Yemen și chiar Tunisia, americanii sunt mult mai circumspecți, chiar dacă situația din Siria este cu adevărat gravă. De fapt, după părerea mea, sunt două scenarii posibile: 1) Dacă ulii și lobby-ul
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
membrilor săi și a importanței deosebite a unor teme de care a trebuit să se ocupe. Consiliul European abordează astfel problemele de actualitate internațională prin Politica Externă și de Securitate Comună (PESC), mecanism de aproximare și de exprimare concertată al diplomației statelor membre. Parlamentul îi reprezintă pe cetățenii Uniunii și, începând cu 1979, membrii săi sunt desemnați prin alegeri democratice la fiecare cinci ani, în baza unor sisteme electorale care variază în funcție de fiecare stat membru. Funcțiile lui sunt cu precădere legislative
by Diego Varela [Corola-publishinghouse/Science/952_a_2460]
-
notă maximă examenul de "eficacitate și eficiență". Cât despre reprezentativitate, în ciuda percepției UE ca o tehnocrație distantă și nereprezentativă, în care numai Parlamentul European este ales direct, în care eurocrații sunt cei care comandă în cadrul puternicei Comisii Europene, în care diplomații și funcționarii, și nu politicienii, sunt cei care reprezintă statele membre, și a căror activități sunt de multe ori secrete, Moravcsik tot respinge necesitatea unor reforme constituționale. Nu este necesară adoptarea unor reforme radicale cum ar fi alegerea directă a
by Diego Varela [Corola-publishinghouse/Science/952_a_2460]
-
ascunse ale eului nu devin în mod aparent evidente cu excepția personalității multiple, ele sunt activate hipnotic și devin accesibile contactului și comunicării cu terapeutul. Oricare din tehnicile comportamentale, cognitive, analitice sau umaniste pot fi astfel folosite într-un fel de diplomație internă. Cei aproximativ 20 de ani de experiență cu această abordare au demonstrat că problemele psihodimanice complexe pot fi adesea rezolvate într-un timp relativ scurt comparativ cu alte terapii mai analitice (p.232Ă. Deși conceptul de segmentare a personalității
[Corola-publishinghouse/Science/2003_a_3328]
-
renume internațional, pentru a nu atrage atenția asupra României, regimul nu ia măsuri spectaculare împotriva lor. Radio Europa Liberă este sursă obiectivă și credibilă de informații, iar pentru cei amenințați de pericole, reprezintă salvarea. Radioul ademenește atenția presei și a diplomației internaționale: din momentul în care cineva devine subiect de discuție, se poate considera salvat. După pronunțarea numelui, urmează articole, conferințe, manifestații în puncte cheie ale Parisului. Cauza susținută nu este întotdeauna corectă sau dreaptă. Dezinformarea și schimbarea "frontului" de către persoana
by MIHAELANICOLETA BURLACU [Corola-publishinghouse/Science/1012_a_2520]
-
internațional incipient, înțeles ca un set de reguli voluntar acceptate de către statele ce participau în sistemul internațional. Acesta devine astfel un instrument al relațiilor internaționale, reglementând relațiile între actorii sistemului. În al șaptelea rând, Tratatele Westfalice reprezintă recunoașterea implicită a diplomației ca instrument al relațiilor internaționale, care poate contribui la rezolvarea pașnică a unor conflicte de interese, acțiuni contradictorii, conflicte militare etc. între statele sistemului internațional (Armstrong, 1993, p. 28). Astfel, odată cu Tratatele Westfalice sunt trasate caracteristicile esențiale ale sistemului internațional
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
asupra diferențelor mari în ceea ce privește frecvența conflictelor. Unii autori (precum Jack S. Levy) susțin că stabilitatea considerabilă a secolului al XIX-lea în raport cu precedentul a avut la bază îndeosebi ușurința relativă cu care Marile Puteri ale momentului au reușit, prin forța diplomației, să treacă peste schimbări sistemice importante, care s-au manifestat sub forma unor conflicte precum Războiul Crimeei (1853-1855), războiul austro-prusac (1866), războiul franco-prusac (1870-1871) etc. Modul în care acest echilibru de putere se putea exercita în mod deliberat și comun
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
s-au manifestat sub forma unor conflicte precum Războiul Crimeei (1853-1855), războiul austro-prusac (1866), războiul franco-prusac (1870-1871) etc. Modul în care acest echilibru de putere se putea exercita în mod deliberat și comun de către puterile majore europene era acela al diplomației. Astfel, prin inaugurarea unei serii neregulate de congrese ale Marilor Puteri europene - cunoscute sub numele de Concertul European - diplomația devine o instituție a sistemului internațional; pentru prima dată, apare ideea de a preveni conflicte puternice prin intermediul consultărilor și negocierilor dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
în care acest echilibru de putere se putea exercita în mod deliberat și comun de către puterile majore europene era acela al diplomației. Astfel, prin inaugurarea unei serii neregulate de congrese ale Marilor Puteri europene - cunoscute sub numele de Concertul European - diplomația devine o instituție a sistemului internațional; pentru prima dată, apare ideea de a preveni conflicte puternice prin intermediul consultărilor și negocierilor dintre Marile Puteri participante. Însă momentul 1815 conturează în relațiile internaționale tocmai o formă de organizare a sistemului internațional de-
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
o categorie deosebită de Mari Puteri ce țin balanța, hotărându-i destinul. Acestea sunt Marile Puteri ale Concertului Europei, care au un rol managerial în sistemul internațional, spre deosebire de Marile Puteri din secolul al XVIII-lea, care foloseau balanța puterii și diplomația într-o manieră descentralizată. Spre deosebire de acestea din urmă, Marile Puteri ale Concertului Europei utilizau balanța puterii și diplomația în comun, într-o manieră formală, ca o „hegemonie împărtășită” ce avea la bază conștiința unor interese comune ale acestora. În plus
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
Europei, care au un rol managerial în sistemul internațional, spre deosebire de Marile Puteri din secolul al XVIII-lea, care foloseau balanța puterii și diplomația într-o manieră descentralizată. Spre deosebire de acestea din urmă, Marile Puteri ale Concertului Europei utilizau balanța puterii și diplomația în comun, într-o manieră formală, ca o „hegemonie împărtășită” ce avea la bază conștiința unor interese comune ale acestora. În plus, ele își asumau un rol managerial deosebit în sistemul internațional, în sensul în care ele aveau dreptul și
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
apariția unei noi componente a raporturilor internaționale: relațiile transnaționale. Ele aduceau în centru „noii” actori nestatali: corporațiile transnaționale și organizațiile internaționale neguvernamentale. Acești actori erau transnaționali, în sensul că interacțiunile în care se angrenau nu mai erau filtrate de autoritățile (diplomația) statului de origine. Această perspectivă a stat ulterior la baza modelului „politicii globale”, influent în mediile liberal-instituționaliste contemporane. S-a făcut simțită tendința de inspirație pluralistă de a înțelege relațiile internaționale cu ajutorul metaforei non-ierarhice a rețelei, iar interacțiunile actorilor nu
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
Tabelul 1 - Agenda de cercetare a relațiilor internaționale - ieri și azi Aspecte contemporane ale politicii mondiale Propunerile președintelui Woodrow Wilson Sprijinul pentru întărirea legislației internaționale Ideile de promovare a păcii prin intermediul legislației internaționale reflectate în pledoaria sa de înlocuire a diplomației secrete cu „convenții și organizații internaționale transparente” (Punctul I) și importanța restaurării încrederii națiunilor în principiile domniei unor legi la a căror formulare au contribuit în mod deschis (Punctul VIII) Redescoperirea rolului organizațiilor internaționale Punctul XIV - „o asociere generală a
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
științelor sociale, debutul relațiilor internaționale este marcat de influența investigației istorice și a jurisprudenței. Aceasta influență este vizibilă atât în educația principalilor promotori, cât și în conținutul curricular inițial, dominat de istorie, teorie politică, drept internațional și studiul organizațiilor internaționale, diplomație, geografie etc. În acest context trebuie interpretată acuzația lui E.H. Carr referitoare la naivitatea fazei infantile de construcție a disciplinei, acuzație adesea reducționistă și nedreaptă, care și-a lăsat însă amprenta pe studiul relațiilor internaționale timp de mai bine de
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
tradiției liberale se face resimțită și prin promovarea domniei legii și a statului de drept (tradiția Rechstaat) ca formulă de depășire a „stării naturale” de anarhie. În ciuda criticii principiului balanței de putere de către Richard Cobden sau a discreditării ideii de diplomație secretă între Marile Puteri de către Bright (elemente care indică prezența în nuce a unei noi teorii), acești gânditori liberali nu pot fi priviți ca teoreticieni ai relațiilor internaționale per se (Richardson, 1997, p. 16). Imaginea internaționalismului interbelic de sorginte liberală
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
este adevărat că ideile internaționalismului liberal au înflorit ca urmare a cataclismului social și politic asociat primului război mondial. Pentru liberali, „idealismul” s-a constituit în primul rând ca o mișcare ce se opunea atât politicii de putere, cât și diplomației secrete a realpolitik-ului, politici dovedite falimentare ca urmare a Marelui Război. Construcția teoretică a acestei alternative pornește de la constatarea disfuncționalității războiului pentru epoca în care trăiau: pentru Norman Angell de exemplu, victoria obținută de Aliați nu este mai mult decât
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
la temelia valorilor și regulilor societății internaționale. Pentru realizarea lor, de-a lungul timpului au apărut câteva categorii importante de instituții internaționale (înțelese în sens larg), identificate de diverși autori ai Școlii engleze ca fiind: balanța de putere, dreptul internațional, diplomația, războiul, Marile Puteri și, mai recent, organizațiile internaționale și drepturile omului. Ordinea descrescătoare ca importanță atribuită de Bull acestor scopuri nu este problematizată ca atare, ea construindu-se, cum rezultă din scrierile primilor autori ai Școlii engleze, pe criterii obiectiv-descriptive
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
altă temă fundamentală în dilema securității) (Glaser, 1994-1995). În mod similar, teoriile realiștilor neoclasici pot fi îmbogățite prin încorporarea balanței ofensivă-defensivă, un concept care la realiștii neoclasici nu mai este unul pur structural, ci include și factori ne-structurali precum diplomația, politica internă sau competența conducătorilor. Indiferent de afilierea la programul neorealist sau realist neoclasic, adepții defensivei apreciază că statele pot găsi soluții de cooperare, în condiții de anarhie. Gândire realistă și teorie neorealistă Kenneth Waltz pretinde că demersul său aduce
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
balanței de putere sau teoriile preponderent structurale în privința dilemei securității. În cadranul neorealismului ofensiv, o poziție proeminentă este deținută de teoria lui Mearsheimer. Realismul neoclasic reunește teorii despre comportamentul statelor - spre exemplu, doctrina militară, preferințele în domeniul alianțelor, tipul de diplomație promovat. În cadranul defensiv se află teoria balanței de securitate sau teoriile (orientate spre agent) asupra balanței ofensivă-defensivă. De partea cealaltă, în zona ofensivă, întâlnim teoria hegemonică a politicii externe (William Wohlforth) sau realismul centrat pe stat al lui Fareed
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
europene - Marea Britanie, Austria, Prusia și Rusia - stabilesc ca regulă principală a sistemului internațional principiul balanței de putere. Astfel, balanța de putere se permanentizează și devine o instituție a sistemului internațional, în foarte strânsă legătură cu alte două instituții ale acestuia: diplomația și dreptul internațional. Spre deosebire de secolele precedente, începând cu 1815, balanța de putere se exercită într-un cadru instituțional, Concertul Europei. Acesta aduce în prim-plan ideea primordialității puterilor majore în sistem, ca menținătoare și responsabilă de balanță, prin faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
gradul de compatibilitate al intereselor lor, probabilitatea ca unul dintre ele să fie atacat, existența unei amenințări comune etc. Spre deosebire de Schweller însă, Snyder este mai degrabă interesat de procesul de formare și menținere efectivă a alianțelor, în care negocierea și diplomația joacă un rol central. Mai mult decât atât, acesta pune un accent deosebit pe tipologia alianțelor, care este extrem de complexă. Printre criteriile de clasificare a alianțelor se numără: Caracterul formal vs. caracterul informal - din acest punct de vedere, Snyder consideră
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
International Security, 20 (1), vara. Kiras, James D. (2005), „Terrorism and Globalization”, în John Baylis, Steve Smith (eds.), The Globalization of World Politics: An Introduction to International Relations, ed. a III-a, Oxford University Press, Oxford. Kissinger, Henry (1998, 2002), Diplomația, ALL, București. Kissinger, Henry (2002a), Are nevoie America de o politică externă?, Incitatus, București. Knutsen, Torbjorn L. (1999), The Rise and Fall of World Orders, Manchester University Press, Manchester. Kowert, Paul, Legro, Jeffrey (1996), „Norms, Identity, and Their Limits: A
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]