8,653 matches
-
unui personagiu însemnat, ușa se deschise în amândouă lăturile și domnul Consul intră încărcat cu toată splendoarea decorațiunilor sale. Doamna de casă îl primi. El se-ndreptă spre jucători. - Mă rog nu vă jenați, zise franțuzește, și-ncepu apoi a ferici damele cu complimentele sale și pe cavaleri cu poantata sa conversațiune, care pe vremea aceea devenise o modă. Omul rămas nemișcat în tot intervalul acesta era numai Iorgu. De momentul acesta se folosi o damă tânără, cu părul negru, dar
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
lână subțirică și aspră. Dar cel mai mult i-a plăcut vesta din piele de miel, și ea albă și împodobită cu două rânduri de floricele roșii de lână. Nu-și închipuise niciodată că puteau să-l facă atât de fericit niște haine, tocmai pe el, care nu mai purtase haine până atunci. Era un sentiment de emoție și de mândrie venit din rărunchii lui Pampu și totodată se simțea adăpostit de toate relele. Era mândru, puternic și dorea din tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
doi băieți din subordinea lui, îi număra, oprea taxa de cancelarie și avea grijă ca banii să ajungă la școlile ridicate prin mila domniei. Gligore nu-și făcea procese de conștiință că trăgea o parte din acești bani. Dimpotrivă, era fericit că găsise un mijloc legal să bage și el în buzunar o parte din ei. Procedura era destul de răspândită prin cancelarii și mai funcționează încă, iar Gligore Ionașcu era un om normal. În afară de aceasta, fiecare popă care avea școală în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
legată fedeleș. Zoe îl privea amuzată și îngrijorată totodată, își dădea seamă că bărbatul acesta distins și elegant n-ar fi vorbit niciodată astfel. Pe de altă parte, era mișcată de privirea lui de om sfâșiat. De fapt, Zogru era fericit, o privea cu tot sufletul și voia să n-o uite. Și așa și-a adus-o aminte multă vreme, în rochia verde, legată pe sub sâni cu o eșarfă brodată cu flori mici, cărămizii, cu ochii sclipitori, rotunzi și lipiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
și Giulia erau topiți, zemoși, fără gânduri și cu sufletul umflat ca un balon. Au colindat prin magazine, au mâncat pizza, iar când Di Caprio a scăpat din accident, s-au sărutat. Au petrecut aproape toată ziua împreună. Ea era fericită, iar el vorbea fără oprire: i-a povestit tot ce credea el că i-ar plăcea ei să știe despre el, adică despre Andrei Ionescu, deși nici o clipă n-a vorbit decât despre o ființă pe care o confecționa așa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
prin 1938 a început să stea în preajma lui Gică, ajuns căpitan și pregătit să intre în luptă pentru țara lui. Era vesel și îndrăgostit de toate femeile frumoase care cutreierau grădinile din Râmnicu-Vâlcea, unde-și avea atunci garnizoana. Zogru era fericit că Gică avusese grijă de sângele lui și făcuse doi băieți. Avea o casă frumoasă și-o nevastă cochetă, dar și un chef maxim să trăiască fiecare clipă. De aceea, trebuia să aibă grijă să-l ferească de scandaluri, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
spre cer mirosul de caprifoi și de grătare. Zogru venea de la Capșa, cu o femeie tânără, care mâncase înghețată și care acum se întorcea într-un alai de cinci fete, toate tinere, dar între care ea era regina grupului. Era fericit și amuzat totodată și stătea fără nici o grijă, când a ajuns în dreptul unei case albe, cu cerdac brâncovenesc, una nu prea mare, care mai este și astăzi și care pe atunci avea porți mari de fier, înzorzonate cu flori și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
acesta merita măcar lăsat în pace. Abia când au ajuns în Gelu Căpitanul a sărit din nou în sângele lui, hotărât ca de data aceasta să nu mai rateze sărutul - și nu l-a mai ratat. A fost o regăsire fericită într-un loc nou, căci se simțea de parcă ar fi fost închis într-o floare de crin. - Vrei să vin după ce termin la tv? - Te sun eu. Giulia s-a uitat la „Observator“, cu Zogru plutind alături și cu câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
pur și simplu sunt obosită, am să-mi amân niște examene pentru toamnă, nu e nici o catastrofă, vreau să vin chiar mâine. Și-a împachetat câteva lucruri, și-a făcut o rezervare la Alitalia și a plecat spre aeroport. Era fericit ca un erou. Știa că după ce va ajunge, se va bucura câteva zile, apoi va ieși brusc și va muri în asfaltul străzii, ca de atâtea ori. După zece minute de la aterizare, avionul s-a întors pe Otopeni. Se defectase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
alte explicații. Ei, oameni disponibili, sunt gata oricând să ajungă într-un studio de televiziune cu viteza luminii din orice colț al orașului. Răspund la primul bip, nu refuză niciodată invitații, nu știu să spună: nu mă pricep. Producătorii sunt fericiți, au cu ce să umple timpul de emisie. Tot ei, producătorii, sunt câteodată nefericiți: când li se spune cine are voie în platou și cine nu, când primesc telefoane de sus și numele invitaților dictate în ureche. Puținii jurnaliști, politicieni
BULVERSAREA VALORILOR by Dan Tãpãlagã () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1337_a_2737]
-
a vedea asemenea minuni. ă Cei doi se cunoșteau unul pe altul? ă Nu sunt trist. Așa-i că e straniu? Nu sunt trist deloc. Ba chiar mă simt aproape... aproape, pot spune, fericit. Nu, nu fericit. Eu nu sunt fericit. Dar sunt bucuros. Pot să spun asta. Ce vrea să însemne asta? Înseamnă oare că nu am suflet? Înseamnă oare că nu sunt om? ă De ce crezi că ești bucuros? ă Cred că mă bucur fiindcă nu e capul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
le régime aboli par Luther et la révolution franșaise, l’homme, autant que le comportait le progrès de son industrie, pouvait être heureux...' Traducerea rusească a acestei fraze - 'Sub regimul abolit de Luther și de Revoluția Franceză omul putea fi fericit în proporție cu progresul industriei sale...' veni abia după interpolarea privind tatăl credinței. Porfiri așeză foaia peste celelalte și se întoarse către Katia cu un zâmbet: ă Tu faci curat și aici. Am impresia că reședința Annei Alexandrovna este pusă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
o fiică de-mpărat. Cea mai splendidă cunună pentru mine-ai împletit, Din crini albi și mândre stele, să-mi arăți cât m-ai iubit. Și pe degetul subțire, mi-ai pus un inel de vis, Voi trăi o veșnicie, fericită-n paradis.
Te-ai oprit by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83301_a_84626]
-
de un text pe care‑l Învățase la școală și care suna cam așa: „Întovărășește‑te cu cei mai nobili oameni pe care‑i poți găsi; citește cărțile cele mai bune; trăiește alături de cei mai puternici; dar Învață să fii fericit singur cu tine Însuți”. Ravelstein ar fi văzut În această maximă obișnuita bazaconie moralisto‑didactică. Totuși, În felul lui aiurit, Ravelstein era, fără Îndoială, unul din „cei mai nobili oameni”. Dar pentru mine, provocarea de a‑l portretiza (ce termen
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
a lăsat capul pe pernă, l‑am Învelit cu toate pledurile moi. Apartamentul s‑a golit curând. Când mai soseau musafiri Întârziați, Nikki apăsa pe buton ca să țină ușa liftului deschisă și le spunea: - Abe ar fi fost atât de fericit să vă vadă, dar a luat fel de fel de medicamente și nu știe singur pe ce lume e. A doua zi, când Ravelstein a adus vorba, l‑am informat: - Nikki a procedat cu mult tact. N‑a răspuns la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
inimă era bunica. Bica. Cea mai dragă, mai bună și mai sfântă femeie de pe pământ! Întotdeauna, după o zi de joacă, femeia scundă, zâmbitoare, cu părul acoperit veșnic de câte un batic înflorat, îi aduna la un loc și îi fericea cu biscuiți și bomboane. În timp ce mogâldețele înfulecau, cu o poftă nestăpânită izvorâtă din oboseala jocului, Bica le spunea povești. Cele mai îndrăgite erau acelea pe care ea le inventa și în care rolul personajului principal îl întruchipa câinele lup al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
nu mai ședea la locul pe care venise. Numărătoarea nu mai corespundea cu cea de la plecare. Când, în cele din urmă, profesorii îi dădură de capăt, roata se puse în mișcare. Lângă Luana, Marc nici nu respira. Era atât de fericit că-l primise lângă ea, încât amuțise. Fata privea tăcută pe fereastră, simțind că o copleșește oboseala. Nu dormise deloc și acum legănatul ritmat al mașinii o făcea să-și scape pleoapele. Nu realiză când se lăsă întunericul peste ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
nimic și pe nimeni în preajmă. Ștefan venea și pleca pe muțește, fără s-o certe că zace în pat sau că nu e mâncare gătită în casă. În adâncul sufletului, nu-i înțelegea zbuciumul. Multe femei ar fi fost fericite să aibă banii și libertatea ei de a-și umple vremea după plac. Cu timpul, Crina Țâru se dovedi a fi o femeie obositoare și pretențioasă și, mai mult de-atât, începu să-l agaseze cu avansurile fără perdea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
pentru voluntarismul și independența ei înăscute. Era inteligentă și plină de viață iar el avea obligația s-o ajute să-și facă o carieră. Se întrebase, în lungile zile de singurătate, cum de nu văzuse toate astea până acum. Era fericit că se deșteptase, înainte de a fi prea târziu. Faptul că Luana își strângea lucrurile, fără să-l privească, fără nici un cuvânt, uitând cu desăvârșire de importanța zilei, îi dărâma toate planurile. Se uita la ea prostit, neștiind ce să spună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
văzut că ziarul local "Ochiul" angaja dactilografă. S-a prezentat la redacția ziarului și făcând o impresie deosebită prin seriozitatea afișată a fost angajată pe loc. Deși salariul fetei reprezenta un sfert din retribuția lunară minimă pe economie, Sanda era fericită s-o vadă activă și preocupată de o meserie care-i făcea plăcere. În scurt timp, redactorul-șef, profesor de limba română, constată că noua angajată are posibilități intelectuale cu mult peste cerințele funcției sale. O încurajă să scrie. După
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
că o să-i meargă bine. Peste noapte, mai mult de jumătate din populația feminină a Iașului avea să descopere că are probleme psihice. I se strânse inima. Și-l imagină lângă frumoasele orașului, vorbindu-le cu vocea lui caldă, bărbătească, fericindu-le cu privirea blândă și pe ele cu ochii topiți de drag și de păcătoase gânduri. Se înroși de ciudă. Un sentiment dureros de gelozie îi înfierbântă mințile și sări de pe scaun. Mergem? Se despărțiră la poartă. Luana îl privea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
transformat în răzbunare, rămânea neîmplinit. Cei doi își vor vedea de viața lor împreună și ea nu putea concepe asta. Îl urmări pe Radu cu ochi înveninați, zilnic, la orice întâlnire cu el. Voia să vadă, să știe dacă e fericit sau, dimpotrivă, aventura lui s-a terminat. Când zbuciumul ei atinse cote maxime, una dintre colege năvăli în birou și-i aruncă dintr-o suflare: Luana, e adevărat? Rebeca Schtac a murit? Nu știu despre ce vorbești. Femeia o privi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
locul, Luana își făcea reproșuri și se întreba cum de fusese atât de încuiată, de absentă la agitația din jur. Descoperise o întreagă lume. Fascinantă, uluitoare, a cărei existență n-o bănuise. El o privea cufundat în fotoliu, speriat și fericit de asemănarea acestor momente cu clipele de altă dată. Ea povestea cu patos întâmplările de la muncă, rostea numele lui Bariu de o sută de ori iar el revedea zilele căsniciei lor, când venea acasă și-o înnebunea vorbind de Marina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
ei. Rămăseseră atâtea neîntrebate, nepovestite! Nu-și amintea dacă-i spusese, vreodată, cât de mult o iubește. Și-a împăcat sufletul știind că menirea acelui vis fusese aceea de a-i spune că nu avea motive să plângă. Bica era fericită. Ajunsese în locul pentru care se pregătise întreaga viață. Îl iubise pe Dumnezeu și acum se bucura de prezența lui. Luana nu vărsă lacrimi. Bunica ei nu murise. Plecase, doar, într-o lungă călătorie, din care n-avea să se mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
cea a dușmanului, nu este un rege adevărat. Atunci el a spus: - Este un mare adevăr. Am ajuns la Concordia în a treisprezecea zi a lunii septembrie, și fiecare a putut să ia drumul casei. Îmbrățișarea tatălui meu m-a fericit, m-au încântat bucuria rabinului și a bătrânului servitor, lucruri cărora nu le-am dat nicicând o prea mare importanță. Cel puțin nu până în momentul în care mi-am pus viața în joc. X Nu voi scrie aici despre laudele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]