8,226 matches
-
anului 1948 Își păstrau fervoarea, În ciuda realității din jurul meu și a realității În care trăia, acum, departe, cel care Îmi scrisese. Concluzia avea să vină, Însă, abia Într-o scrisoare primită la New York În 1992: „Cum de nu l-am mirosit deja În vara aceea la Predeal pe Ceaușescu?... Să te căsătorești de trei ori, asta se mai Înțelege, se mai iartă. Bărbați, femei, oameni suntem! Dar să ajungi la 62 de ani călcând orbește dintr-o groapă În alta, dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
și recunoscut. * Am fugit din mariajul meu. O fată de optsprezece ani. Nu foarte educată și singură-singurică pe lume. Nici nu mai țin minte de câte zile hoinăresc din loc în loc. Am păduchi în păr și lenjeria mea de corp miroase. Mă gândesc să renunț. Aproape că o fac. În cele din urmă reușesc să dau de Zhao Taimo, care este acum noul președinte al Universității din Shan-dong. Sunt sigură că mă ține minte și presupun că va găsi el o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
în imensitatea albastru-verzuie Umbra îndepărtată a pânzei tale singuratice nu se mai vede, Doar la marginea cerului fluviul curge. În fiecare dimineață, când marea trezește orașul, tânăra Yunhe și tânărul Yu Qiwei își fac apariția pe țărm, umăr lângă umăr. Miroase vag a pește stricat și apă sărată. Fluturat de vânt, părul lui Yunhe atinge ușor obrajul lui Yu Qiwei. Vin din nou seara, să privească luna. Să vadă cum oceanul își pune rochia de seară argintie și dansează. În depărtare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
zice că de-abia așteaptă, că l-a visat. Zice că el e cel sortit pentru ea. Îl imploră să-o acorde șansa de a-l întâlni. Semnătura e ca dansul unui dragon, arată că nu e foarte educată. Hârtia miroase a parfum de liliac sălbatic. Cealaltă e scrisoarea lui Tang Nah. E sigilată, așteptând să fie trimisă. Simte că arde pe dinăuntru. Nu mai poate gândi. Trebuie să deschidă scrisoarea și o face. Rupe sigiliul, cu mâini tremurânde. Sunt deosebit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
șerpuind spre vârful unui munte învăluit în ceață densă. Urc pe stâncile Quen-Rung să mă uit împrejur Îmi simt inima schimbătoare și deloc înțeleaptă. Amugul coboară Mă simt pierdută și oropsită. Gândindu-mă la țărmuri îndepărtate Mă fac bine... El miroase aerul umed. Aerul care poartă greutatea apei. Își aude ritmul propriei respirații. Clipește din ochi și își șterge sudoarea de pe frunte. După lăsarea cortinei, Kang Sheng îl conduce pe Mao pe scenă și îi face cunoștință cu actrița. O strângere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
După prânz, copacul se îndrepta la loc. Ăsta era un fagure ciudat. În loc să fie plin cu miere și ceară, era plin cu tot felul de lucruri: frunze uscate, semințe, pene, oase de animale, paie și zdrențe. Din această cauză, fagurele mirosea noaptea a putred. Duhoarea atrăgea gângănii. Mai ales licurici. Veneau în roiuri și acopereau fagurele. La ora aia, viespile deja se duseseră a culcare. Lumina gâzelor transforma fagurele într-un lampion albastru, strălucitor. Știai că, atunci când se strâng laolaltă, licuricii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
sus, urlă el. Însă, fără tine, nu pot să fiu decât un bețișor. Jos! țipă Micul Dragon. Nu departe, se aude o explozie. Mao râde, cu pantalonii în vine. Oricine-ai fi, iar m-ai ratat! Japonezi sau Chiang Kai-shek! Miroși și tu distracția, nu? O, ce-mi mai place zguduitul pământului, Chiang Kai-shek! Nu-ți meriți renumele! Ai promis lumii să mă termini în trei luni. Ia uite ce bine mă distrez! Ești o femeie borțoasă care țipă că are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
și Ching, Verde. Habar nu ai ce minunat e să ai copii. Uită-te la Nah, zâmbește la tine. Haide, fetiță, du-te la mătușa Fairlynn. O, e caldă. Se mișcă precum un vierme. Ia uite la părul ăsta pufos. Miroși ca o aluat de pâine. Nah începe să se dea la sânii lui Fairlynn. Ora pentru lapte! râd eu. Jenată, Fairlynn mi-o dă înapoi pe Nah. Vrei să asculți noul meu roman, Jiang Ching? Se numește Noua Nora. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
se poată lua la întrecere. Epoca Ching este epoca ta, răspunde Fairlynn. Da, și încă simt că nu o cunosc. Mi-ar plăcea să aud strigătele soldaților Ching înălțându-se și pătrunzând pe porțile orașelor dușmanilor lor. Aș vrea să miros sângele de pe vârful săbiilor lor. Ai o viziune ca aceea zărită prin ochii unui nebun. La trei dimineața, Mao și Fairlynn se ridică pentru a-și lua la revedere. Jiang Ching stă la intrarea în peșteră și îi privește. Discuția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
mari, din lemn. Îi place să privească cum arde chibritul până când îi atinge degetele. Îi place să privească felul în care crește capătul ars. Mă întristează faptul că am ajus să-i cunosc toate micile obiceiuri. Fumul plutește încoace. Usturoiul miroase groaznic în seara asta. Îl aud mergând la birou și trăgându-și scaunul. Îl aud dând pagina unui document. Cu ochii minții, îl văd făcând adnotări pe document. Cercuri și cruci. Lucrurile pe care le făceam împreună. Obișnuia să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
bicicletă stricată. Se simțea trăind în interiorul unui ceas, privindu-și propriul corp într-o mișcare stranie. Încercă să-și blocheze gândurile să țâșnească spre viitor. Lumina după-amiezii târzii tăie în continuare peretele Camerei Bujorului în patrulatere și triunghiuri. Covorul vișiniu mirosea a fum. Anticele picturi cu bujori semănau cu niște chipuri înfricoșătoare care se ițeau din perete. Zgomotul apei curgând într-o țeavă subterană era amestecat cu zgomotul unei tigăi pe care cineva o freca, pentru a o curăța, în bucătăia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Nah și Dan și de cum tânjeam după atenția lui Junli. Nu era nici o bucățică de piele întreagă rămasă pe trupul minții mele. Cât de eroic mă luptasem cu soarta. Tinerețea mea a fost un rug cu ierburi ale pasiunii care miroseau puternic. Nu am uitat niciodată parfumul Shanghaiului. Noaptea e dulce-amară, plină de lacrimi. Nu mă pot abține să nu-mi aduc aminte de trecut. Suferința mea. Chinul, sentimentul că sunt încurcată în propriile-mi intestine, mă ghemuiesc, dar nu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
și își înghite replicile. Yu se află în Casa de Oaspeți din Beijing în momentul de față, îmi șoptește la ureche Chun-qiao. E într-o stare jalnică. Nu a avut ocazia de a-și da jos uniforma de închisoare și miroase ca o oală de noapte. Trimiteți-l încoace! După o jumătate de oră, apare Yu Hui-yong. În clipa în care Doamna Mao Jiang Ching dă cu ochii de bărbatul pe jumătate fantomă, pe jumătate om, se ridică repede și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
vindecă. Doctorul zice că am ulcerații. Peste tot. În gură, în gât, la stomac, intestine și anus. Ia uite. El își deschide falca. Vezi ulcerația? Aici, sub limbă, bășicile. Ies în mod regulat și rămân permanent. În respirația lui, ea miroase moartea. Era și timpul. Cuvintele îi ies accidental din gură. El se răsucește spre ea cu o mișcare rapidă. Scuză-mă, ceea ce vreau să spun e că niciodată nu e prea târziu să te îngrijești ca lumea de propria-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Mao va ajuta la definirea rolului meu. Însă din clipa în care iese din teatru, e din nou slabă. Se simte ciudat în legătură cu felul în care merge și vorbește. Concurentul lipsit de șanse răzbate din ea. Respiră aerul îmbâcsit și miroase gunoiul. Sentimentul e asemănător cu cel simțit la descoperirea unui cadavru care putrezește, acoperit de un roi de muște, la ora cinci dimineața, pe malul unui minunat râu de primăvară. Nu poate face nimic ca să schimbe cursul destinului ei. Este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
acea fracțiune de secundă, ea ar mai fi putut opri camionul să iasă de pe șosea. Asistenta îi ceru să plece. Karin Schluter se așeză în sala de așteptare de la traumatologie, un terariu de sticlă de la capătul unui coridor lung care mirosea a antiseptice, frică și reviste medicale străvechi. Șiruri de fermieri cu capetele plecate și cu soțiile după ei, îmbrăcați în cămăși de lucru și salopete, stăteau lângă ea pe scaunele pătrate, cu perne de culoarea caisei. Îi citi imediat: tata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
nici un semn că ar fi auzit-o, dar ea vorbea întruna. Timpanele tot trebuiau să i se miște, iar nervii din spatele lor să freamăte. —Ți-am adus niște trandafiri de la IGA. Nu-i așa că-s frumoși? Și pe deasupra mai și miros bine. Asistenta îți schimbă iar perfuzia, Markie. Stai liniștit, tot aici sunt. Trebuie să te trezești și să vezi cocorii anul ăsta, înainte să plece. Sunt de pe altă lume. Niciodată n-am văzut atât de mulți. Vin în oraș cârduri-cârduri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
McDonald’s. Pun ei ceva la cale. Doamne, Mark! Ți s-au copt picioarele. Miros ca brânza Roquefort stricată. Miroase-mi picioarele. Pedeapsa rituală pentru orice abatere a ei, începând din anul când el o întrecuse ca forță fizică. Îi mirosi din nou trupul inert, pentru prima oară de când nu mai erau copii. Roquefort și vomă închegată. Ca pisoii vagabonzi pe care-i găsiseră ascunși sub verandă când ea avea nouă ani. Un miros dulce-acrișor, ca pădurea de mucegai de pe felia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
răstoarnă, până când el o apucă de încheietură cu blândețe și-i aruncă o privire uimită. Stăteau în apartamentul lui la lumina lumânării, ca și cum ar fi fost încă tineri și-și petreceau primul Crăciun împreună. Ea se ghemui în fața radiatorului. Daniel mirosea ca o pătură de lână tocmai scoasă din dulap. O luă în brațe din spate și îi desfăcu nasturii bluzei. Ea se înfioră de amenințarea că avea să facă din nou asta. Spatele ei se încordă sub degetele lui mângâietoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
încercat. Doctorul Hayes îl conduse pe Weber în parcare. Stătuseră închiși în camera de consultații suficient de mult timp pentru ca întoarcerea la preria pustie de iunie să-l ia pe Weber prin surprindere. Aerul inert i se umfla în plămâni, mirosind ca o vacanță de vară de demult. Îi amintea de ceva ce gustase în Ohio la vârsta de zece ani. Când se întoarse, îl văzu pe doctorul Hayes aplecându-se lângă el, cu mâna întinsă. —Mă bucur că v-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Gus. E cuplată cu Rigel. Voi în ce țară trăiți, fraților? —Danny Rigel? Băiatul cu păsările? Iar? Rupp ridică spre Karin o cutie de bere înfășurată într-o învelitoare de plastic. Asta-i tare de tot. De ce n-oi fi mirosit eu nimic? Adică, s-a întors? Migrația anuală. Duane chicoti. —Băiatu’ ăla o să salveze planeta la un moment dat. —E mai mult decât o să faci tu toată viața ta, îl certă Bonnie. Karin îl fixa pe Mark prin fereastra bucătăriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Dar atitudinea lor se schimbase în acest semestru, devenise sardonică. Își pasaseră unul altuia acuzele la adresa lui prin e-mail și Messenger. Scriau în continuare tot ce le spunea, cuvânt cu cuvânt, dar o făceau acum mai mult ca să-l demaște, ca să miroasă șarlatania, cu pixurile în poziție de atac. Voiau știință, nu povești. Weber nu mai putea distinge între ele. Testă microfonul și focaliză proiectorul. Își ridică ochii spre amfiteatrul plin cu studenți în ultimul an. Părul facial cu aspect sălbatic revenea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
douăsprezece milioane de specii sau chiar mai multe, dintre care mai puțin de o zecime erau luate în considerare. Și jumătate se vor stinge în timpul vieții ei. Strivită de date, simțurile ei se trezesc, în mod straniu, la viață. Aerul miroase a levănțică și chiar și cafeniurile monotone de iarnă târzie i se par vii cum nu i se mai păruseră de la șaisprezece ani. Îi e foame tot timpul, iar zădărnicia muncii ei îi dublează energia. Conexiunile ei se accelerează. Seamănă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
un anume fel când se ducea tata la ședințele cu părinții. Când începea marea sărbătoare națională, înaintea tuturor defilau cei mici, numiți șoimii patriei, după ei noi, pionierii, pe urmă armata, pe urmă sportivii, pe urmă toți ceilalți. Orașul întreg mirosea îmbietor a carne friptă, iar la mesele lungi de lemn se opreau să ia o gustare festivă cei care terminaseră deja defilarea. În fiecare an, de ziua națională, eu eram în culmea fericirii. Din cauza mirosului de friptură, care urca până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
noastre. Soldații din tren erau însă morți de beți și cântau despre o fată, pe nume Maria, cu mijlocel tras prin inel, cu care-și dădeau ei întâlnire seara, sub tei. Apoi se mai găseau acolo țărani, care așa și miroseau. După câțiva metri de la pornire, trenurile de la noi se opreau iarăși cu o zgâlțâitură și atunci în sacoșele lucrate cu iglița se spărgeau ouă, sticle goale de bere se rostogoleau împrejur pe podea și toți călătorii făceau un pas înainte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]