6,679 matches
-
controla. Nu știam pe atunci că dominația minții nu era decât un stadiu în evoluția conștiinței mele și era timpul să trec la stadiul următor, care era o urgență. Trebuia să fac ceva și nu prea știam ce. Corpul meu urla de durere, dar eu nu aveam timp să-l ascult, conștientizam că nu sunt bine, dar mintea mea domina totul și îmi striga surd, mai mult, mai mult, mai bine, ai de plătit datorii, de făcut aia și aia, nu
LINIȘTEA DIN INTERIOR by Doina Comanici () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1631_a_3047]
-
cale, nașei mele Lăcrămioara și lui Dragoș că a plecat la plimbare în acel sat. Doamne, câtă bucurie am mai experimentat eu în c=teva secunde, în care am pășit pe picioarele mele fără să mă doară. Îmi venea să urlu de fericire, mi se întâmpla practic un miracol și nu-mi venea să cred. Corpul durere a fost învins, iar eu reușisem mult mai simplu decât mă așteptam, îmi recăpătasem viața înapoi, viața pe care mi-o doream, fără dureri
LINIȘTEA DIN INTERIOR by Doina Comanici () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1631_a_3047]
-
exteriorul lor și sunt puțini cei care vorbesc despre dorințele lor, despre sentimentele și responsabilitățile lor. Vedem și discutăm de orice, dar nu discutăm de ceea ce se află în spatele măștii, de sentimentele și delicatele energii emoționale în stare latentă, care urlă și așteaptă să erupă ca un vulcan ce mocnește de mult timp. |sta este interiorul nostru de care trebuie să ne ocupăm mai mult, de multe ori ating punctele delicate și subtile care se află în spatele măștii și mulți nici
LINIȘTEA DIN INTERIOR by Doina Comanici () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1631_a_3047]
-
nici de Gazdă, nici de Tricoteză, nici de Studentă, nici de Mironosiță - numai ea nu avea nevoie de alte ipostaze coregrafice Îndelung studiate, pentru că ea era o curvă de port.PRIVATE „Îi iubea și‑i ajuta pe marinarii de pretutindeni“ - urla Bandura În fața mormântului deschis, ca la miting - „și nu avea prejudecăți față de culoarea pielii, față de rasă sau de religie. La sânii ei pâlpâitori și atât de minunați - vorba lui Napoleon Bonaparte, imperatorul criminal - a oploșit pieptul asudat al marinarului din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1958_a_3283]
-
pe care până atunci o ținuse În palma nădușită de sub așternut. Doamna Brener, care În noaptea aceea dormea cu copilul În aceeași odaie - altfel, cele trei fetițe aveau dormitorul lor, - sări din somn și, năucă, Încercă să găsească lumânare. Fetița urla ca scoasă din minți. Era un țipăt sălbatic, inuman, care‑ți Îngheța sângele‑n vine. Răsturnând sfeșnicul, doamna Brener fugi la fetiță, Îi apăsă căpșorul pe pieptul ei, dar nu reuși să zică ceva, Îi pierise vocea, nici ea nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1958_a_3283]
-
sau i‑o sugruma. Printre urlete și strigăte, distinse ceva neclar, ceva cumplit, auzi numele fiicelor ei și un urlet Îngrozitor: „Nu! Nuuu!“ Dădu până la urmă de sfeșnicul de pe noptieră și, cu mâinile care abia o ascultau, aprinse chibritul. Fetița urla Întruna, cu o privire Înspăimântată În oglinjoara pe care o ținea strâns În palmă. Doamna Brener Încercă să i‑o smulgă din mână, dar fetița ținea oglinjoara cu Înverșunare Într‑un spasm agonizant. Doamna Brener se așeză pe pat, Înălțând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1958_a_3283]
-
Înălțând mult lumânarea, o recunoscu În pragul ușii pe doamna Brener care‑și strângea În brațe fetița. Copilul se zguduia sufocat de suspine. Doamna Brener nu putea scoate o vorbă, iar primarul, cam fără chef, o conduse În hol. Câinele urla Întruna, jelind animalic, ca o bocitoare bătrână. Doamna Brener, palidă de moarte, cu copilul care gemea animalic, căuta, confuză, să‑i expună domnului primar motivul venirii sale. „Vedeți și singur În ce stare este“, zise abia auzit. „Da, văd“, zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1958_a_3283]
-
CĂ ATÎTA VREME CÎT NAVA RĂMÎNEA ÎN FUNCȚIUNE, CEASURILE AVEAU SĂ-I PARĂ LUNGI, IAR COROANA AVEA SĂ SE AFLE ÎNTR-UN PERICOL DE MOARTE. CU UN GEST NERVOS APRINSE TELEECRANUL CARE TRANSMITEA ȘTIRILE ȘI ASCULTĂ CUVINTELE CARE PARCĂ-I URLAU ÎN URECHI: "ARSENALELE O ACUZĂ PE ÎMPĂRĂTEASĂ CĂ ȚINE ASCUNS SECRETUL CĂLĂTORIILOR INTERSTELARE... ARSENALELE CER CA ÎMPĂRĂTEASA SĂ DEZVĂLUIE POPORULUI SECRETUL ACESTEI..." Reduse aparatul la tăcere și rămase puțin speriată de liniște. După o clipă se simți mai bine. Deci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85088_a_85875]
-
OFIȚERII TEHNICI ÎI APRECIASERĂ ACCELERAȚIA LA UN NIVEL MULT SUPERIOR CELUI CARE L-AR FI PUTUT SUPORTA O FIINȚĂ UMANĂ PĂSTRÎNDU-ȘI TOTODATĂ CUNOȘTINȚA. PRESIUNEA CARE PRODUSESE starea de INCONȘTIENȚĂ AVEA SĂ CONTINUE O PERIOADĂ NEDEFINITĂ. N-AU DECÎT SĂ URLE CÎT VOR ȘI SĂ AIUREZE ARSENALELE. CASA ISHER SUPRAVIEȚUISE ȘI UNOR FURTUNI MAI PUTERNICE DECÎT ACEASTA. SE ÎNTOARSE CĂTRE TELEECRANUL CARE O LEGA DE NAVA SPAȚIALĂ GREER. DAR OAMENII ÎNCĂ MAI LUCRAU ÎN STILUL LOR MINUȚIOS ȘI LABORIOS. PERICOLUL PRINCIPAL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85088_a_85875]
-
neinvidiat în privința lipsei de remușcări, iar politica președintelui ei de a pune să se agate femeiuști drăgălașe pe stradă ca să fie duse în diferitele lui apartamente secrete este... Hedrock văzu cum Triner apucă convulsiv statueta. Se ridică exact cînd Royan urlă ca să-l avertizeze. Focul tras de tun dezintegră scaunul pe care șezuse Hedrock, mătură biroul metalic și șterse cu o flacără tavanul. Era o lovitură de o violență imensă, cel puțin nouăzeci de mii de cicli, dar nu destul de puternică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85088_a_85875]
-
meu și mă uitam; de fapt, nu căutam nimic, stăteam ca într-un abur transparent, zilele se scurgeau lente, aproape nu ieșeam din casă. Zenobia lipsea mereu, susținea că trebuie și ea să lucreze. În noaptea fără de sfârșit a lumii urlau aceiași lupi, luceau aceleași stele. Într-una din zile, spre seară, Zenobia m-a sfătuit să mai ies un pic la aer, să mă plimb, „Ești palid de tot“, spunea, „du-te să cumperi niște sugativă galbenă sau ce vrei
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
din pohemele mele, apoi încă unul și încă unul, în total trei, făcea avioane din ele, puștiul îl privea serios și atent, le mai netezea și el un pic muchiile, cu unghia, și le arunca prin cameră. Îmi venea să urlu și să râd, puțin îmi păsa și de poheme, și de mine, m-am pomenit mișcând (înăuntru) degetele; făceam (înăuntru) exact ce făcea Dragoș; brațul meu drept zvâcnea (înăuntru) : arunca avioanele odată cu brațul plăpând al copilului; exista (înăuntru) o similitudine
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
în blestemele ei orânduite la perfecție de alți monștri mult mai experimentați; alteori, dacă eram obosit, mă întindeam pe o canapea aflată acolo și dormeam așa până mă trezeau șoaptele prietenului care perora, de exemplu, tot despre mizeriile poheziei; atunci urlam de pe canapea : „Guraaa !“ și prietenul tăcea, avea impresia că îl terorizez. Firește, vizitam și fete, n-am să insist, am să spun doar că la atelierul Mariei petreceam ore decente, în fața ei monologam despre orice, despre cât e de rău
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
citeam, înșiram totul, fără greș, repetam toată polologhia, pe care căutam apoi s-o uit cât mai repede, ca să rămân curat. Ei nu voiau decât să se convingă dacă m-au vârât sau nu în mașinăria lor; îmi venea să urlu, aveam și eu un creier acolo, nenorocit, mă rog, făcea și el ce putea, printre altele mai era și autorul erorilor mele, iar ei mă obligau să-l astup cu ciorapul lor mâncat de molii pe când el mârâia ca un
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
ale întregului său veșnic... De dincolo de ușă auzeam patefonul. Același charleston. și revedem aievea întâlnirea noastră. * De 19 luni în orășelul Rogerville (Franța) un câine vine zilnic la mormântul fostului său stăpân, își lipește fața de marmura monumentului funerar și urlă îndurerat. Faptul pare cu atât mai surprinzător cu cât în ziua înmormântării câinele fusese închis în casă și n-a putut cunoaște locul în care i-a fost înmormântat stăpânul. 7. Era în zori, pe câmp, la începutul unei toamne
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
orice caz mi-ar spune : „Tu ești un copil, zău așa !... Stai liniștit. Toate astea ți se întâmplă fiindcă mai treci o treaptă. știu că e greu, dar nu pot să fac nimic. Încearcă să fii cuminte...“. Îmi venea să urlu : „De ce mă lași, Zenobia ? Eu știu ce poți și ce nu poți. Mai bine dă le dracului de trepte. Câte mai sunt, până la capăt, unde o să se aleagă praful și pulberea de noi ? Cât o să mă mai chinuiesc ? Dacă vrei
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
vederea. Dar, când te lovești de cinci ori în aceeași zi de aceeași piatră pe care de fiecare dată o dai la o parte și când ți se învinețește degetul mare de la picior și te doare de-ți vine să urli, devii prudent, începi să te gândești, vrând-nevrând, că piatra, de pildă, zăcea acolo numai ca să-ți pândească trecerea... Pe urmă, am pus valetul de treflă pe masă și nu m-am mai gândit la nimic. * La Dalton (Massachusetts), zeci de
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
gravă în urma unui accident, foarte speriată sună la doamna Ramona Brădescu și-i aduse la cunoștință anunțul care i-a fost făcut de spital. Apoi, fără să stea pe gânduri o anunță și pe doamna Angela Ulmeanu. Soții Brădescu, aproape urlând de durere se pregăteau să plece la spital. Din cauza spaimei, domnul Radu Brădescu nu mai putea conduce. Mâinile și capul începuseră să-i tremure. La volan se urcă doamna Ramona, care și ea conducea foarte încet. Ajunși în B., la
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
vizibil. Deodată, privirea domnului Brădescu o întâlni pe cea a doamnei Angela Ulmeanu. Amândoi, în fața ochilor aveau aceași tablou, când domnul Radu Brădescu l-a luat pe Ionuț de la spital. Copilul avea doar câteva zile. în mintea și sufletul lor urlau acele cuvinte, ca un blestem rostite de doamna Angela Ulmeanu „Acest copil vă va aduce durere”, acum le simțiră ca pe un cuțit ce se răsucea în inima lor. Domnul Radu Brădescu ascunse tot timpul aceste cuvinte de soția și
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
palmă, să ling masa de sare din taverna lui Iani, unde un barman adormit șterge praful de pe capul de etiopian al cafetierei, unde Îmi Îmbrac cămașa de forță cu gesturi leneșe, ca și cum aș lucra la o sinucidere curată. Aud cum urlă lupii. PÎnă la Încheietura mîinii mă lucrează un botez pe care-l răstorn cu tot cu apa silnică și caut să păstrez În curățenie și- n taină remușcarea. Răsturnat În scaun, mărturisesc pe gură un cîntec de lepădare. Între cer
UN CARNAVAL ÎN INFERN (scene din viaţa și moartea poetului necunoscut) by Marian Constandache [Corola-publishinghouse/Imaginative/91597_a_107358]
-
deschiseră atunci pentru mine și m-am văzut gol-goală În Marea Grădină Publică din Beeheerlaad și am făcut cunoștință cu trupul meu și am văzut că eram călărit, călărită de un demon și toate animalele de la grădina zoologică Începuseră să urle, să schelălăie, să ragă, să chițăie căci acea electricitate venită din membrul Satanei era hrănită cu miez de noapte, cu frămîntarea unuia care căuta das urwort-ul, amușinînd prin așternuturi aura urii, certînd-o În numele unei generații pierdute, acea generație care
UN CARNAVAL ÎN INFERN (scene din viaţa și moartea poetului necunoscut) by Marian Constandache [Corola-publishinghouse/Imaginative/91597_a_107358]
-
Sempere. Urletul care străbătu peretele Îmi Îngheță inima. PÎnă și doña Encarnación Își pierdu poza de guvernantă și Își duse mîinile la inima ascunsă sub pliurile abundente ale pieptului său luxuriant. Tata bătu din nou: — Fermín. Hai, deschide-mi. Fermín urlă din nou, izbindu-se de pereți, strigînd obscenități de-și spărgea bojocii. Tata oftă. — Aveți o cheie de la camera asta? — Bineînțeles. — Dați-mi-o. Doña Encarna șovăi. Ceilalți chiriași se iviseră din nou pe culoar, albi de groază. Probabil că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
orgie Pe canapeaua din altar... * Poemă finală Eu trebuie să beau, să uit ceea ce nu știe nimeni Ascuns în pivnița adâncă fără a spune un cuvânt Singur să fumez acolo neștiut de nimeni Altfel, e greu pe pământ... Pe stradă urle viața, și moartea Și plângă poeții poema lor vană... Știu... Dar foamea grozavă nu-i glumă, nu-i vis- Plumb, și furtună, pustiu, Finis... Istoria contemporană... E timpul... toți nervii te vor... O, vino odată măreț viitor. Eu trebuie să
Plumb. Cu voi. Scântei galbene. Stanțe burgheze by George Bacovia [Corola-publishinghouse/Imaginative/295560_a_296889]
-
încearcă să se apropie de copacul lui Zinzin aceasta începe să cânte în disperare și tot orașul se adună în parcul central. Odată unul dintre polițai a vrut să urce fără veste în copacul lui Zinzin. Aceasta a început să urle din toți bojocii, copiii străzii s-au adunat împrejurul ei, iar oamenii prezenți acolo au început să strige la polițai: "Coboară dracului de acolo". De atunci Zinzin locuiește "în copac", așa spun cei din urbea ei, copiii străzii îi duc
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
un cap decât cei din autobuz, vrea să se strecoare în spate, dar nu e chip să răzbată printre trupurile mătăhăloase, parcă înadins se îngrămădesc printre scaune, unii chiar încearcă să o pipăie, se ferește răstindu-se la ei, unul urlă în gura mare: "Lăsați-o mă, pe amărâta aia", întoarce capul, este fostul ei coleg de școală, ăla care nu-și putea scrie numele nici în clasa a șasea, acum sare în ajutorul ei, se uită la ea cu o
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]