5,700 matches
-
cuvînt din ce spusese el, iar portughezii erau prea obosiți ca să se mai gîndească să spună ceva. De multă vreme pierduseră ultima picătură de voință care le mai rămînea, și pierduseră, probabil, și orice speranță de a mai supraviețui acelui coșmar absurd. VÎsleau fiindcă răpitorul lor le poruncea s-o facă, prin lovituri de bici, și nu-i mai Împingea nevoia de a se salva, ci numai teama de durerea fizică și teroarea fără margini pe care o simțeau În prezența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
i-ar fi Îngăduit să uite, fie și pentru numai cîteva clipe, Înspăimîntătoarea monotonie de a sta așezată, ore și zile Întregi, la prova unei bărci care nu Înaintase nici un metru În acea absurdă călătorie În care o ființă de coșmar Îi conducea dinspre nicăieri spre niciunde. Se gîndi să se Îndepărteze, să Îngăduie acelui curent suav să o Îndepărteze de ambarcațiune foarte Încet, pînă cînd marea cea mare, marea cea leneșă, avea s-o Înghită, Într-o definitivă Îmbrățișare, transformînd-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
acțiunilor sale, era limpede că niciodată, nicăieri, nu cunoscuse și nici nu credea că va mai cunoaște o asemenea ființă, care să Închidă Într-un singur trup, diform, În același timp atîta mizerie și atîta grandoare. Revenindu-și În urma unor coșmaruri provocate În parte de sete și de foame; simțindu-se așa cum se simțea, reconfortată de convingerea că În sfîrșit aveau să ajungă acolo, Își petrecu acele ceasuri vîslind Încet și gîndindu-se la bărbatul care dormea și de care era Încredințată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
bea-ți ceaiul, că eu vin imediat. Sunt mult mai rapid la cumpărături decât tine. Și așa am făcut. Sunt sigură. În vreme ce el a ieșit în noapte și s-a îndreptat spre locul de unde a pornit totul, unde a început coșmarul, eu mi-am făcut o cană de ceai. Stacey M ă dor picioarele și-s dărâmată. Nici nu s-a uitat azi la mine - nici măcar o privire amărâtă. Chiar mă scoate din sărite. Și n-am sunat nici măcar o dată - nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
departe. Dar chiar a venit vremea să plănuiesc ce fac cu restul anului înainte de a pleca la Leeds. Știu că vreau să călătoresc, dar nu vreau să termin cu muzica, iar să târăsc un violoncel prin Europa ar fi un coșmar. Se va rezolva. E destul de ciudat, dar cred că-mi va lipsi Ben destul de mult, dacă ar fi să mă mut de acasă. Deși ne certam în ultimul hal când eram mici, acum ne înțelegem destul de bine și, de fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
casă?“, „Domnul Baghetă?“, dar, total incapabil să iau o decizie, am lăsat-o nesemnată, sperând că voi putea, în orice caz, să i-o dau personal. Am strecurat-o în plicul său fucsia și, din nou, m-am confruntat cu coșmarul de a scrie ceva - necunoscându-i numele de familie, „Stacey“ părea intruziv de intim, iar domnișoara sau doamna Stacey suna cam superior și ierarhic. M-am frământat o clipă sau două, apoi am băgat-o în sacoșă și am pornit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
fac reclamă la televizor, deci e clar că tre’ s-aibă o grămadă de bani. În orice caz, cu asta m-am hotărât, că nu vreau să mă ia de la casă mai mult decât acuma: e de-a dreptu’ un coșmar dacă mă pun în depozitu’ din spate să fac stocuri sau ceva. Nu mai-ncap între rafturi și dacă văd ei s-ar putea să rămân fără slujbă - și Anthea zice că nu pot să fac plângere pentru concediere nedreaptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
cineva ce-o să se întâmple, cum avea să mă părăsească în felul acesta grotesc și umilitor, pur și simplu nu aș fi crezut. Și cred că nici acum nu-mi vine-a crede: este atât de stupid că pare un coșmar. Dar Ben și Sally sunt bine - serios că știu asta. Ei văd asta ca pe o simplă parte a vieții lor, dar pentru mine e - și știu c-ar trebui să fiu mai matură ca să pot accepta -, ESTE viața mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
gene lungi, rimelate: "De ce mă întrebi?" "Sînt curios." Începuse să râdă răsfirîndu-și șuvițele lungi, castanii în dreptul buzelor: "Mi-era teamă... Aveam sentimentul că dorm în același pat cu un gangster. Îmi strecuram degetele sub perna ta ca să găsesc stiletul... Aveam coșmaruri..." "Interesant. Aș fi jurat că sânt pe gustul tău." "Te înșeli, dragul meu. Nu-i suficient să te vopsești și să umbli pe jumătate goală ca să te dai în vânt după senzații tari. Ești fascinant, o cred și astăzi, dar
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
domnule! Să fi văzut casa! Nu-mi venea să cred." Ce caut aici?! Ce se întîmplă cu mine!? Am discutat într-adevăr cu femeia?" înțelegi, toate astea nu-și găseau loc în viața mea, nu se asortau cu nimic. Un coșmar de schizofrenic! Habar n-am dacă pricepi, e multă aiureală acum în capul meu... Cârnul remarcă placid: ― Asta-i din cauză că n-ai fantezie. Mie mi s-a părut totul foarte firesc. Eu nu visez decât atunci când dorm... ― E bine, e
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
când nu știa ce se va întîmpla mâine, săptămâna viitoare. " Parcă sânt la cinema, sau citesc o carte captivantă și am uitat tot, nu-l mai simt pe Șerbănică alături, în pat, nu-i mai aud respirația, frazele întretăiate de coșmar. Sânt din nou liberă, tânără... Firește, e o minciună, am 60 de ani aici și voi avea tot atâția oriunde în altă parte, dar vreau să mă mistific. Îngăduie-mi, Doamne, să mă mistific! Nu doresc să fiu lucidă! Nu
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
și aripile bătute în nestemate, și fluturi albaștri... ― Și fluturi albaștri... suflă fermecat Dascălu. Inginerul își făcu semnul crucii: Dacă aș fi citit undeva chestia asta, n-aș fi crezut-o în ruptul capului. Un muzeu spart, canalul, noaptea de coșmar, pistoale, sânge, un motan cult, bătrânii, noi și o poveste cu ciori și pitpalaci de aur... Unde-i logica? Sânt nebun? Ce se întîmplă?" Râse multă vreme, îndesat până simți că i se face rău. " Criza! Dacă nu fac rost
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
de gheață, migălite peste noapte. * Valerica Scurtu crăpă subțire pleoapele. Întâlni privirea trează a sculptorului și închise reflex ochii. Matei începu să râdă încetișor. Nu dormea nici unul, în afară de Panaitescu al cărui chip părea sfâșiat de viziunile de apocalips ale unui coșmar. Grigore Popa își frecă mâinile înghețate: ― Bine că a plecat! Aș bea ceva fierbinte... ― E o idee! exclamă Melania Lupu. Se descotorosi de pledul gros, ridicîndu-se sprintenă din fotoliu. Sînteți invitații mei! Vă pot oferi o ceașcă de cacao. După
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
va numi Gânduri. Nu vi se pare sugestiv? Cristescu se întrebă vag dacă sculptorul nu-și bate joc de el. ― Extrem de sugestiv... Celălalt se ambalase: ― Găselnița mi se pare uriașă. Gînduri! Ce poate fi mai imponderabil, mai inform, mai de coșmar, rotund, convex sau rectiliniu? Gîndul! Ați reflectat vreodată ce formă poate lua gîndul? ― Nu, mărturisi maiorul. Lucrarea v-a fost comandată? Matei își strâmbă gura disprețuitor: ― Pe dracu'! Din cauza scaunului scund, genunchii îi ajungeau aproape de piept. Se uită lung la
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
clătit după ploaie. Întrebă plină de naturalețe: ― Unde o vom ascunde pe... Valerica? Vă dați, sper, seama... Două sinucideri la un interval atât de scurt nu pot convinge pe nimeni. Matei rămase cu gura căscată. ― Am impresia că trăiesc un coșmar, declară sculptorul. Barba îi crescuse, arăta sleit, dar se liniștise. " Nu ești departe de adevăr", reflectă Grigore Popa. Se simțea epuizat, avea o singură dorință. Să doarmă măcar un ceas. Doru Matei continuă: ― Mă întreb dacă merită. Îmi vine să
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
care tocmai am luat-o, mă refer, evident, la declararea stării de asediu, ar putea, sunt convins de asta, să reechilibreze numai prin ea însăși acul destabilizat al balanței politice a țării noastre și să termine o dată pentru totdeauna cu coșmarul în care ne aflăm cufundați. Din nou pauză, din nou înmuierea buzelor, din nou trecerea batistei peste gură și continuă, S-ar putea pune întrebarea de ce, dacă așa stau lucrurile, nu o aplicăm imediat, în loc să pierdem timp cu implantarea unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
dar cu toții am considerat, fără ca pentru asta să fie necesar să ne punem de acord și s-o scriem pe o hârtie, că teribila încercare prin care am trecut trebuia, pentru sănătatea spiritului nostru, să fie privită doar ca un coșmar abominabil, ceva ce a existat ca un vis, nu ca o realitate, În public, e posibil, dar domnul prim-ministru nu vrea, cu siguranță, să mă convingă că în intimitatea căminului său nu s-a vorbit niciodată despre ceea ce s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
Ce vis înspăimântător, bolborosi el în timp ce aprindea lumina, ce monstruozități e în stare să genereze creierul. Ceasul arăta șapte și jumătate. Socoti timpul de care avea nevoie ca să ajungă la postul militar șase-nord și aproape că-i veni să mulțumească coșmarului pentru că-l trezise. Se ridică anevoie, capul îi era greu ca plumbul, picioarele și mai și decât capul și, abia mergând, se târî până la baie. Ieși de acolo după douăzeci de minute, puțin mai revigorat de duș, bărbierit, gata de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
nici pentru ce. Putea, dacă voia, să se întoarcă la providențial, s.a., să se odihnească până la ora prânzului, poate chiar să doarmă puțin, să compenseze somnul pierdut în timpul blestematei nopți pe care trebuise s-o suporte, dialogul dificil cu ministrul, coșmarul, țipetele soției medicului când albatrosul îi găurea ochii, dar ideea de a se duce să se închidă între pereții aceia mohorâți îi păru respingătoare, nu avea nimic de făcut acolo și cu atât mai puțin să se ocupe cu trecerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
să mă mișc. Doi prichindei trecură În zbor pe lângă mine, cu schiurile lor mini, pe măsura lor, În picioare. Cum făceau asta și de ce zâmbeau? Nu știau că erau la un pas de moarte? „Doamne, să fii măritată e un coșmar“, m-am gândit, simțind cum agonia durerii mi se instala În gleznă. Așa, deodată, doar pentru că ești căsătorită, trebuie să te alături soțului tău În aventurile lui care pun viața În pericol, cum ar fi schiatul, În timp ce ei nu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
cine cu ce este Îmbrăcat, chiar dacă e mult prea Întuneric ca să se vadă asta. Sunt doar obosită, am șoptit, arătând către ecran. Adevărul era că, de când ne Întorseserăm de la Megève, nu prea mai puteam să dorm. Ultimele zile fuseseră un coșmar, căci Hunter era din ce În ce mai mulțumit și bucuros, În timp ce eu fierbeam de supărare În spatele afurisiților ălora de ochelari de soare pentru schi. Am fost atât de uimită și de zăpăcită de ceea ce se Întâmplase În acea zi la L’Idéal, Încât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
dorea acum Aurora era agitația. Potolită și lovită, încă bântuită de lucrul oribil care i se făcuse, nu mai tânjea decât după un respiro calm și fără evenimente, o șansă de a-și recăpăta puterile. Tom mi-a vorbit despre coșmaruri, crize bruște cu suspine, tăceri prelungite și posomorâte. Cu toate acestea, își amintea de lunile petrecute cu ea ca de o perioadă fericită, o vreme a solidarității și afecțiunii reciproce; acum că își regăsise sora, trăia plăcerea necontenită de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
urmă și acum, că a venit vremea să vă vorbesc despre ea, amintirea a ceea ce s-a întâmplat între noi îmi dă fiori pe șira spinării. Persoana asta, obiectul ăsta pe care prefer să-l numesc Belea, această făptură de coșmar care a ieșit din adâncimile necunoscutului, se dădea drept comisionar U.P.S. și avea un trup musculos, cu un tonus bun, și o expresie mânioasă în ochi. Nu, cuvântul „mânie“ nu exprimă exact ce am văzut pe chipul acela. „Furie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
Cum de nu m-am gândit? — Îmi amintesc cum a descris Statuia Libertății. În loc de flacără, săraca femeie ține în mână o sabie ridicată. Ce imagine incredibilă. Îți vine să râzi, dar, în același timp, te trec fiorii. O imagine de coșmar. — Deci l-ai citit pe Kafka. — Parțial. Romanele și vreo zece povestiri. Demult, când eram cam de vârsta ta. Chestia la Kafka e însă că te urmărește. Odată ce te-ai cufundat în opera lui, n-o mai uiți. — Te-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
de bucătăria gazdelor mele din Novaci, unde am petrecut peste zece ani de teren și unde, reuniți în jurul mesei și al focului, dormeau o bunică, părinții și copiii necăsătoriți. De fiecare dată, privindu-i, mă scutu ram ca în fața unui coșmar și mă gîndeam că eu nu aș fi putut trăi așa. Cum să devii un individ în această devălmășie fizică și spirituală ? Dar nu mi-ar fi plăcut nici acele dormitoare hi-tech recente, în care copilul este lăsat singur de la
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]