7,594 matches
-
39Anna Eva Budura, op. cît., pp. 216- 217. 40Idem, p. 216 41Ibidem, pp. 216-217. 42 See the definition of this system, în Imperial Chinese tributary system, http://en.wikipedia.org/wiki/Imperial Chinese tributary system, accessed on July 20th 2014 43Anna Eva Budura, Diplomația chineză. Chaogong, sistemul de relații ale Chinei cu lumea din afara ei, pp. 216-218. 44Idem, p. 218. 45 For example, the period of China's opening towards commerce with the Occident (1839-1901). See Jean Sellier, op. cît., pp. 147-152. 46Anna Eva
[Corola-publishinghouse/Science/84980_a_85765]
-
actually begin, aș victory can be obtained through strategy and preparations, demoralizing and weakening the adversary, through strengthening own forces. See Romulus Ioan Budura, Afirmarea pașnică a Chinei că superputere mondială a sec. al XXI-lea, în Anna Eva Budura, Diplomația chineză, premise istorice și spirituale, quoted op., p. 288. 54Idem, p. 298 55Liu Zhenmin, The Evolving Security în Asia and the Role of Chină, CIIS, 13 January 2014, source: Chină Internațional Studies, November, December 2013, p. 5-12, based on the
[Corola-publishinghouse/Science/84980_a_85765]
-
Dubai și de la Barcelona la Hong-Kong, pe toate continentele. Organizațiile militare parastatale vor deveni jucători geopolitici printre cei mai agili în noua eră. Corporațiile multinaționale vor rămîne în număr mare pe lista celor mai mari entități economice ale lumii, iar diplomația lor comercială va avea un cuvînt greu de spus. Va apărea însă și fenomenul "cozii inversate": companiile vor sta la coadă și nu clienții. Dacă ațipești, pierzi. Cuvinte-cheie vor fi în continuare: diversitatea, descentralizarea, colaborarea, transparența, flexibilitatea și dinami-citatea. 8
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
incompetenței și aroganței, nechibzuinței și ignoranței ultimei sale administrații. Dar lumea nu vrea ca America să se retragă. De fapt, nici nu cred că mai poate s-o facă. Ceea ce se impune însă este un accent mai mare pus pe diplomație, asistență, acțiune civică, parteneriat, dialog, creștere economică și dezvoltare. Pentru aceasta, America are nevoie de lideri noi și pare că a știut să îi aleagă. 3.5. SUA U.E. S.U.A. își vor menține rolul dominant în următorii 15 ani pe
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
de fond ale Rusiei (sărăcia, demografia, autoritarismul ș. a.) rămîn, iar tensiunile cresc. Totuși, Rusia este, din nou, o țară care contează, care și-a recăpătat încrederea în sine, își apără interesele cu mai multă vigoare și este mai puțin vulnerabilă. Diplomația sa este foarte activă. Un fapt este și redresarea economică și financiară din ultimii ani, și regăsirea locului în economia mondială. În 2006 a recuperat P.I.B.-ul U.R.S.S. din 1991, și-a plătit în avans datoriile și a acumulat
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
nimic. O întreagă pletoră de nătărăi carpato-danubiano-pontici percep politica drept un soi de hîrjoană permanentă, pe care nici copiii n-ar înțelege-o. În locul lor, avem ne-voie de persoane competente și instruite, cu cu-noștințe economice temeinice, cu caracter și diplomație. Vedetismul politic comunicațional nu face decît să blocheze economia și întreaga societate. Recentul raport al F.M.I.-ului remarca un lucru de-acum cunoscut, lăudînd sectorul bancar și politica monetară a Băncii Naționale, care dă dovadă de mult profesionalism și seriozitate
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
în tradiții și strămoși, ademenit de plebeul Socrate (Nietzsche). Nietzsche considera că adevărații filosofi ai grecilor au fost cei dinaintea lui Socrate. Ei refuzau contactul cu plebea și moravurile, maturi, gravi, fără a fi străini de problemele statului și de diplomație. Epicur a fost împotriva lumii acrite de moralitate, îmbătrânită și măcinată de boli. Oamenii nu pot fi făcuți mai buni dacă virtutea li se prezenta ca fiind demonstrabilă, necesitând argumente și având pretenția că are totdeauna dreptate (Nietzsche). Platon nu
Datoria împlinită by Mihai Pricop [Corola-publishinghouse/Science/1391_a_2633]
-
de rigoare academică fiecare este de acord că Uniunea nu este nici un stat, nici o simplă organizație internațională. Ceea ce îi asigură originalitatea, în raport cu tipologiile cunoscute, este tocmai natura sa hibridă: mai precis spus, este maniera în care Uniunea combină practici specifice diplomației clasice și instituții inspirate de federalism. Or, un astfel de "monstru" se dovedește dificil de conceptualizat, într-o epocă încă dominată de dihotomiile conceptuale clasice. Tocmai pentru a se depăși acest impas analitic, s-a dezvoltat conceptul de "guvernanță la
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
prosperitatea ținuturilor lui. Comandanții lui militari adoptau cele mai moderne metode de ducere a războaielor și aveau cele mai bune arme. Aparatul birocratic își îndeplinea eficient sarcinile. În relațiile lui externe, statul aplica o politică aparte, care a făcut ca "diplomația bizantină" să devină proverbială pentru negocierile viclene, înțelepte și nu prea scrupuloase. Deosebit de important era faptul că înaltul nivel de civilizație al imperiului oferea modele de guvernare și cultură statelor balcanice ortodoxe și Rusiei. Conducătorii din Balcani doreau să devină
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
de ani. Mavrocordat a fost principalul diplomat otoman la negocierile care au dus la încheierea Tratatului de la Karlowitz (Sremski Karlovci); fiul lui Ioannis a deținut o poziție similară în cadrul discuțiilor referitoare la Tratatul de la Passarowitz (Požarevac). Ca transalatori și mediatori, diplomații fanarioți aveau firește ocazia să afle multe dintre secretele statului otoman și erau în legătură directă cu guvernele străine. Fanarioții din perioada aceasta erau de asemenea profund implicați în problemele Patriarhiei. Prin puterea lor financiară, ei puteau exercita într-o
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
guvernul otoman acorda oficial garanții politice și religioase populației, iar Rusiei i se permitea în mod expres să intervină pe lîngă Poartă în numele ei. În al doilea rînd, în două articole ale acordului, Poarta dădea anumite asigurări, interpretate ulterior de diplomații ruși ca oferindu-le dreptul de a vorbi în numele populației creștine din tot imperiul. Articolul XIV îi permitea Rusiei să construiască la Constantinopol "o biserică publică de rit grecesc, care se va afla permanent sub protecția ministerelor acelui imperiu, acestea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Conducătorii Austriei erau perfect conștienți de avantajele de care se bucura Rusia în rîndul ortodocșilor și se temeau ca nu cumva o nouă extindere a teritoriului rusesc sau a influenței rusești să pericliteze securitatea frontierelor estice și sud-estice ale Austriei. Diplomația habsburgică avea deci să devină pasivă în a doua jumătate a secolului al nouăsprezecelea. Acolo unde era posibil, se puneau piedici în calea activităților altor puteri, dar diplomații austrieci nu se mai aflau în frunte în cadrul negocierilor. Fosta poziție deținută
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
ajunsese deci prin 1885 la cea a Afganistanului aflat sub protecție britanică. Londra urmărea cu neliniște și înaintarea rușilor spre Orientul Indepărtat în detrimentul Chinei. Cu puncte fierbinți de conflicte de la Pacific pînă în Mediterana, este de la sine înțeles de ce urmăreau diplomații britanici mișcările Rusiei cu atîta atenție. În plus, cheia întregii situații părea să fie constituită de Constantinopol și de Strîmtorile turcești. Din cauza acestor preocupări, guvernul britanic sprijinea menținerea Imperiului Otoman și a dominației acestuia asupra vastelor lui teritorii. Alternativa părea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
apelor mării. În regiunea mai restrînsă a mărilor Egee și Neagră însă, guvernul francez putea colabora cu britanicii împotriva înaintării rușilor. În fond, politica franceză păstra un mare grad de libertate de acțiune. Atunci cînd erau în joc interesele Franței, diplomații ei puteau sprijini menținerea Imperiului Otoman. Ei aveau totuși alternativa de a fi de acord cu o împărțire, punînd stăpînire pe Egipt, Siria și Algeria, regiuni care fuseseră deja scoase la bătaie. După cum se vede, în ciuda faptului că politica Marii Britanii
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
protecție Constantinopolului și împiedica marinele rusă și britanică să-și pericliteze reciproc interesele. Ea îi asigura totodată Porții dreptul de a deține un control deplin asupra lor în vreme de război. Întreaga chestiune a rămas totuși un subiect important pentru diplomația mondială pînă după cel de-al doilea război mondial, cînd armele atomice au făcut ca închiderea imediată și totală a Strîmtorilor să constituie o opțiune facilă pentru orice stat aflat în posesia lor. Dorința tuturor marilor puteri de a menține
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
operațiilor împotriva Imperiului Otoman. În perioada aceasta au sosit arme, muniții, ajutor medical, ba chiar și ceva bani. Din nefericire pentru interesele sîrbilor, poziția rușilor a suferit curînd o nouă schimbare radicală. Confruntați cu pericolul iminent al unei invazii franceze, diplomații Sankt Petersburgului au făcut presiuni pentru concluzionarea negocierilor deja în curs de desfășurare cu reprezentanții otomani. În cadrul acestor discuții, obiectivul esențial al Rusiei fusese anexarea Principatelor Dunărene, sau cel puțin a Moldovei, Serbia fiind o chestiune secundară. Deoarece avea nevoie
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
pe regele țării. Revoluția grecească dusese la apariția unei serii de pericole pentru marile puteri, care nu fuseseră prezente în timpul revoltei din Serbia sau al evenimentelor din Principate. Din punct de vedere geografic, Serbia era departe de zonele sensibile pentru diplomația europeană; Principatele se aflau în sfera Rusiei și a Imperiului Habsburgic, puteri care colaborau între ele. În schimb, poziția strategică a Greciei și puzderia de insule grecești situate pe o zonă întinsă făceau ca problema controlării acestui teritoriu să constituie
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
disponibile, le-a folosit în iulie într-o lovitură eșuată împotriva guvernului. Situația aceasta a cruțat provinciile de ravagiile unui război civil violent, dar acest fapt însemna că liderii revoluției trebuiau să-și atingă țelurile apelînd la negocieri și la diplomație. Pe lîngă aceasta, spre deosebire de revolta din 1821, acțiunea aceasta nu a fost deloc o mișcare țărănească. Practic, în momentul în care a fost pusă în dezbatere, chestiunea pămîntului a dus la o dezbinare în rîndul liderilor. Cu puține excepții, revoluționarii
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
ca problema aceasta să fie rezolvată prin negocieri diplomatice și să se țină seama de doleanțele locuitorilor acestor provincii. Harta 22. Expansiunea României, 1861-1920 Indiferent de cît de importante erau aceste stipulări pentru viitoarea dezvoltare națională a României, revoluția din diplomație produsă după războiul Crimeei avea un potențial și mai important. În prima parte a secolului, politica continentului fusese dominată de Sfînta Alianță, o grupare alcătuită din Rusia, Prusia și Imperiul Habsburgic, al cărei țel comun era menținerea stat-quo-ului european și
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
din Italia, au dus la crearea unui nou echilibru diplomatic pe continent. La începutul deceniului al optulea, Rusia, Germania și Imperiul Habsburgic s-au unit oficial în așa-numita Alianță a Celor Trei Impărați, o combinație ce urma să domine diplomația europeană în anii următori. Nici una dintre aceste puteri nu dorea o nouă criză orientală. În ciuda faptului că situația internațională nu era favorabilă tentativelor de extindere a autonomiei statului român, guvernul acestuia și-a continuat strădaniile în această direcție. Cel mai
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
în noi conspirații. Conducătorii lor se considerau șefi ai guvernelor în exil și tratau adesea cu alți oameni de stat europeni pe picior de egalitate. Ei aveau agenți pe tot cuprinsul Europei și jucau în continuare roluri de frunte în diplomația internațională. Scopurile lor erau mai curînd reclădirea statelor lor decît reformele sociale sau politice. În ciuda faptului că puteau fi liberali și să sprijine o lărgire a dreptului de vot în vederea includerii claselor educate deținătoare de proprietăți, ei erau rareori democrați
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
puteri, a devenit ținta unor intense investigații polițienești. Cele două mari mișcări naționale de după 1856 au fost firește cea germană și cea italiană. Ambele aveau o orientare tradițională și o conducere esențial conservatoare. Ele au obținut succese prin războaie și diplomație, adică războiul Sardiniei și Franței împotriva Imperiului Habsburgic din 1859 și conflictele ulterioare dintre Prusia și Austria din 1866 și dintre Prusia și Franța din 1870-1871. Toate evenimentele acestea au avut repercusiuni imediate asupra Balcanilor. Înfrîngerea Imperiului Habsburgic și unificarea
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
ar fi putut fi împărțite între alte state. Problema care trebuia rezolvată deocamdată era însă alegerea căii pentru atingerea acestui obiectiv. Ca și în alte părți, liderii naționali aveau două soluții de bază: ei puteau alege realizarea năzuințelor lor prin diplomație și prin negocieri cu Poarta și cu marile puteri. Metoda aceasta fusese adoptată de Principate după 1856 și de Miloš în Serbia. Alternativa era organizarea de revoluții pe linia revoltei din Grecia și a celei a lui Karagheorghe din Serbia
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
trecut aproape imediat în mîinile membrilor conservatori ai comunității. Aceste elemente îi dezavuau pe rebeli și negau faptul că bulgarii ar purta răzvrătirea în inimi.3 Cu tot eșecul ei, revolta avea să devină o chestiune de primă importanță în diplomația europeană din cauza atrocităților comise în timpul înăbușirii ei. Guvernul otoman se afla în perioada aceasta sub presiunea puternică a problemelor cu care se confrunta. Rebeliunea din vestul Balcanilor continua. Imperiul avea puține trupe regulate în regiune, așa că a apelat la cele
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Peter F. Industrialization of Bosnia-Hercegovina, 1878-1918. Seattle: University of Washington Press, 1963. Warriner, Doreen. Contrasts in Emerging Societies: Readings in the Social and Economic History of South-Eastern Europe in the Nineteenth Century. Bloomington: Indiana University Press, 1965. Studii generale asupra diplomației Anastassoff, Christ. The Tragic Peninsula: A History of The Macedonian Movement for Independence since 1878. St. Louis: Blackwell & Wielandy, 1938. Anderson, M. A. The Eastern Question, 1774-1923. New York: Macmillan, 1966. Brailsford, H. N. Macedonia: Its Races and Their Future. London: Methuen
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]