6,372 matches
-
avangardiste), e corectă; percepția rămîne totuși a unor simple „farse”, fără un sens mai adînc. Este subliniat, apoi, divorțul dintre „stil” și „semnificație” („mișcarea portretistică e cea academică, însă cuprinsul e absurd”), simularea atitudinii clasice fiind - Bergson dixit - generatoare de comic („demnitatea stilistică, liniștea de mare prozator clasic, din care, firește, iese și comicul”). Preluînd informațiile oferite de Eliza Vorvoreanu despre geneza „paginilor bizare”, criticul subliniază — în Istoria... — imaginea unui Urmuz-parodist al academismului: „Numai pentru a-și distra frații și surorile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
avangardismului, esteticianul tinde să explice totul prin echivocul semantic, automatism și convenție: „dezvoltarea echivocurilor stă la originea multora din fabulele și metaforele poeților. Dar (...) respingerea unei convenții a automatismului nu-l scutește pe Urmuz să cultive o convenție a efectelor comice, să substituie, cu alte cuvinte, o convenție prin alta” (p. 182). O afirmație care va deveni ea însăși loc comun... Notabilă rămîne totuși analogia „cratyliană” dintre personajele lui Urmuz și Humpty Dumpty din Through the looking glass - And what Alice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
de la unu, în Istoria... sa, Călinescu făcuse o apropiere hazardată între Urmuz și suprarealism: „Suprarealismul român este, prin Urmuz, anterior celui francez și independent”. Însă în pasajul despre Urmuz din „Curs de poezie”, luciditatea programatică a autorului „Fuchsiadei”, generatoare de comic și deci nonsau antilirică, era deosebită ferm de programul suprarealist... Un „precursor al suprarealismului” va fi considerat Urmuz și de către Eugéne Ionesco, în articolul din Les léttres nouvelles (intitulat „Précurseurs roumains du surréalisme. Urmuz”). Părintele „teatrului deriziunii” îl consideră însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
vedea în Urmuz un precursor remarcabil prin originalitate și incisivitate al literaturii oniricilor (al „scriitorilor mai noi, interesați de valorificarea aspectelor iraționale din realitate”, cf. „Urmuz și comicul absurdului”, în Eseuri critice, București, EPL, 1967, p. 66-85). Pornind de la analiza „comicului paralogic” și „absurd”, dublată de recursul la psihanaliză, criticul legitimează orientările (neo)avangardiste din literatura română: „Comparîndu-l pe Urmuz cu reprezentanții contemporani din Occident ai literaturii absurdului putem surprinde felul propriu în care folosește unele din arhetipurile comicului paralogic: metamorfozele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
de la analiza „comicului paralogic” și „absurd”, dublată de recursul la psihanaliză, criticul legitimează orientările (neo)avangardiste din literatura română: „Comparîndu-l pe Urmuz cu reprezentanții contemporani din Occident ai literaturii absurdului putem surprinde felul propriu în care folosește unele din arhetipurile comicului paralogic: metamorfozele onirice (care iau la el direcția destrămării omului în obiecte), magia verbală (...), impulsurile subconștient destructive și autodestructive” (op. cit., p. 67). Comentariile critice ale anilor ’60-’70 sînt, pur și simplu, obsedate de relaționarea lui Urmuz cu literatura absurdului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
din datele unei realități cotidiene puternic localizate și foarte prozaice. Obiectele care o compun sînt surogatele civilizației noastre citadine”. Încadrîndu-l, pe urmele lui G. Călinescu, în categoria „marilor sensibili schimonosiți” a căror realitate „ne arată o față însuflețită de trăsături comice și oribile”, Crohmălniceanu îl plasează pe Urmuz și în vecinătatea expresionismului. Interpretarea „realistă” rămîne însă mai curînd izolată. „Lumea paralelă”, minimală, derizoriu-schimonosită, caricatural-esențializată a maestrului „infinitului mic” și al „antimateriei” narative va fi citită mai ales în cheia „evazionistă” a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
de literatură”. „Supraconvenția ironică” apare, astfel, ca un „antidot dialectic”, căci tragicul și apocalipticul nu mai sînt tratate în stil tradițional, ci parodiate cu conștiința lucidă a impasului inexorabil. Matei Călinescu pune — apoi — în legătură textele lui Urmuz cu expansiunea comicului sub forma literaturii absurdului (Beckett, Ionesco, Adamov ș.a.). Mai interesante sînt considerațiile formulate de critic într-un „Post-scriptum. Urmuz în englezește”, prilejuit de numărul dedicat lui Urmuz al publicației londoneze Adam. International Review, Edited by Miron Grindea, Nos. 322-23-24, XXXII
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
din perspectivă tematică, filozofică, mitocritică, psihanalitică, estetică ș.a.m.d. Ele au introdus în folclorul critic o serie de formule memorabile — „omul mecanomorf”, „portrete-destin” etc. Meritul lor e de a fi scos definitiv producțiile urmuziene din zona derizorie a „farselor” comice și „absurde”. „Enciclopedismul” hermeneutic devine însă, de la un punct încolo, excesiv de pedant, frizînd uneori delirul erudit. Textele urmuziene sînt puse în relație cu nume sonore din marea cultură universală, de la Platon, Ovidiu, Bosch, Arcimboldo, Botticelli, Athanasius Kircher pînă la Sade
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
litteram a unei metode și nu creații”. Andrei Pintilie discută umorul urmuzian sub specie absolută („meta-umană”), dar cu trimitere ambiguă la prezent (fie el și etern): „Meschinăria, absurditatea lumii în care ne ducem existența nu poate fi decît ridicolă sau comică în ochii celui care, asemeni lui Urmuz, aspiră către Infinit”, la baza mitului Urmuz stînd și sublimul „refuz total”: „În ceea ce-l privește pe Urmuz ne încredințăm că el a devenit un mit și datorită refuzului său total, căci el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
antologiile „de gen” (antologia supra-exhaustivă, inaugurală a lui Sașa Pană, cea „modelizantă” a lui Marin Mincu, antologia „canonic-reprezentativă” - pentru uzul publicului francez - realizată de Ion Pop, cea „recuperatoare” - pentru publicul german - alcătuită de Eva Behring, dar și decupajul din unghiul „comicului absurd” realizat de Iordan Chimet sau cuprinzătoarele antologii didactice realizate de Gabriela Duda și, respectiv, Nicolae Bârna), „caietele” dedicate fenomenului și numerele tematice ale unor reviste de cultură, numeroasele contribuții (inclusiv internaționale) incluse, uneori, în cadrul unor demersuri eseistice sau monografice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
frustă, directă. Personajele lui Constantin Slavic sunt cel mai adesea oameni simpli, din straturile de jos ale societății, oameni din mulțime, rareori evidențiați prin ceva remarcabil, aflați cel mai adesea sub forța discreționară a destinului. Ei poartă nume ciudate, contorsionate, comice, grotești, expresive ca sonoritate și tâlc: Cocorânză, Rastel, Cap Alb, Stârliciu, Tache Costache, Ioviște Calapod, Mitrea Logofete, Covrigel, Stejara, Cercel Dumistrăcel, Jenică Teleleu, Canibal, Bubulea, Țiganca Naftalina, Fănel Gologănel ș.a. Un personaj se numește Emil Boc, iar un altul Emil
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
defulare momentană, derizorie și chiar puțin hilară. Nu sunt sigur, dar cred că nemuritorul Caragiale a spus că suntem un popor de comentatori. De atunci ,de mii de ori s-a spus și s-a bătut monedă pe acesta aspect comic, dar se vede că în privința aceasta, ironia nu are efect, așa că aproape toți cetățenii acestui popor mai avizați, sau de multe ori prost avizați, poate și mai grav, fără să aibă măcar habar de problema respectivă, au păreri despre orice
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
scoată. Ideea cu venirea americanilor îi era foarte dragă și lui Virgil, dar nu într-atât încât să-l lase pe socrul său să cumpere pământul și să-l treacă pe numele său. Și pe urmă, era de-a dreptul comic să te gândești că ei, americanii, doar atâta așteptau: să ajungă el, Grigore Gospodin la închisoare, ca să declare război comunismului și să vină să-l elibereze ca pe un fel de erou național. De ce râzi, ginere?! se miră țăranul. Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
Dedal și fiul său Icar construiește Labirintul, iar mai târziu, Tezeu, ajutat de Ariadna (firul Ariadnei), reușește să-l ucidă? De fapt existau trei palate, conduse de cei trei frați. Minos cel mai mic, a moștenit palatul cel mai mare, comic, nu? Acolo a fondat civilizația monoică, despre care se spune că era mult mai avansată tehnologic decât celelalte populații cretane. Ținând cont de ceea ce am văzut, pot spune, cu mâna pe inimă, că oamenii epocii de bronz aveau un cult
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
și ea. - Așa, așa, hliziți-vă, necredincioșilor! ripostă Gildas. Numai că În noaptea asta, tradiția se respectă: viitoarea mireasă va dormi singură. - Bărbații la bistro, femeile la nani, decretă Loïc plin de afectare. - Ei, băieți, protestă Christian făcînd o strîmbătură comică, am voie totuși să fac un duș, sau tradiția cere să rămîn slinos pînă la ceremonie? - Tradiția nu spune nimic În privința asta, nu-i așa, frățioare? zise Loïc. Fratele lui mai vîrstnic dădu doct din cap. - În schimb, ea Îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
În tăcere spre ușă. Aceasta se deschise brutal. Morineau intră cu brațele Încărcate de dosare cărora le dădu drumul scoțînd un strigăt, Îngrozit de armele pe care Fersen și Marie le țineau ațintite asupra lui. Uluirea lui era atît de comică Încît Marie izbucni În rîs, reușind astfel să-l facă să se simtă și vexat. - Vi se pare amuzant? Mi-am uitat cheia... Contemplă consternat dosarele risipite pe podea. - Și cînd mă gîndesc că le-am rînduit pe toate În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
costă nici cît o bucățică de pîine dacă ne ducem s-o Întrebăm... - Mai ales că era altădată brutăreasă! zise Stéphane, cu o mutră veselă. Fersen Îl privi cu milă. - Am murit de rîs. Ar fi trebuit să te faci comic. - Ați văzut cît e ceasul? Primirea pe care le-o oferi Gwen se dovedi frigorifică și lapidară. Yvonne dormea, epuizată. Întrebările lor trebuiau să mai aștepte pînă a doua zi. Nici nu-și termină bine fraza că le trîntise deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
În primejdie. A fost cît pe ce să fie ucisă din cauza mea. - Și cum s-au terminat toate astea? Întrebă ea, uitînd pe moment de propria ei stare de confuzie. - Ne-am despărțit cîțiva ani mai tîrziu. Făcu o strîmbătură comică. - Pentru alte motive decît cele religioase. Marie Înălță ușor din umeri. - Văd unde bați, dar dragostea nu scuză chiar totul. Știi, tatăl meu m-a crescut În respectul pentru anumite valori, iar minciuna, disimularea, manipularea nu au În ochii mei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
de limba maternă a maimuței; de data asta, ea i-a răspuns coborându-și cele două membre superioare, renunțând astfel la poziția bipedă. Apoi și-a ridicat deodată colțurile gurii până la urechi și a început să execute sărituri cât mai comice, și-a dus membrele superioare alternative la gură și a început să reproducă aceleași țipete zgomotoase ale maimuțicii Tamba, trăgându-l de mână pe Tarzan. Cu alte cuvine, Maimuța Makonde răspundea elocvent la orice întrebare impersonală și evaziv, echivoc, aluziv
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
întunericul pădurii și, la răstimpuri, păsări cu ochi roșii se izbeau pentru o clipă de parbrizul mașinii. Uneori, un urlet ciudat venea până la ei din străfundurile nopții, și atunci șoferul își privea vecinul, holbându-și ochii în modul cel mai comic. Drumul cotea când la dreapta, când la stânga, traversând nenumărate pârâuri, pe podețuri de scânduri șubrede, care săltau la trecerea mașinii. După o oră, ceața începu să se îndesească. Se porni o ploaie măruntă, subțiind lumina farurilor, în ciuda zguduiturilor, d'Arrast
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
șir și arătându-i biserica rămasă în urmă. "La biserică, la biserică", ăsta era cuvântul pe care-l striga Socrate și mulțimea. D'Arrast nu se întoarse însă din drum. Socrate i se feri atunci din cale, cu brațele înălțate comic către cer, în timp ce strigătele mulțimii scădeau treptat. Când d'Arrast apucă pe cea dintâi stradă ce-i ieși înainte, pe unde mersese în ajun cu bucătarul, și despre care știa că duce la cartierul de pe malul fluviului, din piață, rămasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
de caracter. 11. Coborî În stația de la cinematograful „Municipal”. Altfel se mișca și altfel respira: firesc, degajat, viril. Privea femeile În ochi și bărbații În creștetul capului. Încerca câțiva pași de step. Alunecă. Se prăbuși În ciuda eforturilor disperate dar și comice de a-și menține echilibrul, oricum precar pe acea porțiune a străzii unde o mână harnică măturase superficial zăpada. Stratul rămas, călcat În picioare de sutele de trecători grăbiți să ajungă acasă cu cumpărăturile de seară, se transformase În patinoar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
din pom“. Încă mă mai obsedează amintiri legate de ele, de numele și aroma lor - Charles Ross, Lady Sudeley, Peasgood’s Nonsuch și King of the Pippins. Până și soiurile mai populare pe care le creștea tata, cum ar fi Comice sau Mozartul și Beethovenul pomologiei engleze - James Grieve și Cox’s Orange -, umpleau pomii, transformați cu iscusință În copaci pitici, cu o abundență și un rafinament pe care rareori mi-a fost dat să le mai Întâlnesc după aceea. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
un rafinament pe care rareori mi-a fost dat să le mai Întâlnesc după aceea. Se prea poate ca, parțial, asta să se fi datorat faptului că tata știa cu precizie când anume trebuiau mâncate fructele. O pară din soiul Comice are nevoie de multe săptămâni până să se coacă pe spaliere, Însă odată ajunsă la apogeu, nu ține mai mult de o zi. La soiul Grieve desăvârșirea este aproape la fel de efemeră. Pomii aceștia au avut o influență mult mai mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
jos chiloții, apoi s-a chinuit să-și pună peruca. S-a întors spre mine și m-a întrebat: — Asta-i ideea ta de senzații tari? Peruca îi stătea strâmb. Ziceai că-i o meșă pusă aiurea pe capul unui comic de vodevil. Doar sânii se potriveau cât de cât cu ce-mi doream. Mi-am scos sacoul și am vrut să-mi desfac cureaua, dar ceva în ochii lui Lorraine m-a oprit. Mi-am închipuit că-i e frică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]