6,555 matches
-
și cu biciul în mână. ― Ei, ce-i, ce s-a întîmplat? întrebă Apostol tulburat. ― Bine, domnișorule, tot bine, dar azi-noapte a murit domnul avocat, de inimă, și m-a trimis doamna să te aduc și pe d-ta la înmormîntare... Până în Parva, Apostol a plâns în neștire... Înmormântarea a fost impozantă. Mii de oameni au petrecut coșciugul la groapă, și multe cuvântări jalnice. Pe urmă, câteva zile, Apostol a stat acasă. Nu mai plângea, dar ședea ceasuri întregi încremenit în fața
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
ce s-a întîmplat? întrebă Apostol tulburat. ― Bine, domnișorule, tot bine, dar azi-noapte a murit domnul avocat, de inimă, și m-a trimis doamna să te aduc și pe d-ta la înmormîntare... Până în Parva, Apostol a plâns în neștire... Înmormântarea a fost impozantă. Mii de oameni au petrecut coșciugul la groapă, și multe cuvântări jalnice. Pe urmă, câteva zile, Apostol a stat acasă. Nu mai plângea, dar ședea ceasuri întregi încremenit în fața unei fotografii care reprezenta pe tatăl său într-
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
Casca de oțel o pusese pe masă; întinse mâna mașinal și o apucă de curelușă. Pe urmă și-o potrivi în cap, încet, cu luare-aminte, murmurând pierdut: ― Bine zici, Constantine... foarte bine... bine... Și ieși din odaie cu pași de înmormîntare, lăsând ușa deschisă, coborî treptele cerdacului, trecu prin ogradă, unde copiii, veseli și gălăgioși, își urmau jocul. Boteanu, văzîndu-l că pleacă, făcu doi pași, fără să-și dea seama dacă vrea să-l oprească sau numai să-l petreacă până la
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
mic domn modelat de latină și de greaca veche, plin de importanță și de vise de cocoș. Muri așa cum trăise: retrasă, în singurătate. Puțini băgară de seamă. Fiul era la Paris pentru studiile sale de Drept. Când se întoarse pentru înmormântare, era un tinerel care cunoscuse viața capitalei, priceput în arta conversației, cu baston din lemn lustruit, guler impecabil și o mustăcioară subțire, pomădată à la Jaubert, ultima modă! Bătrânul îi comandă tâmplarului cel mai frumos sicriu, iar acesta lucră pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
în tăcere: asta nu semnifică mare lucru, dar produce un efect impresionant. După încheierea doliului, bătrânul nu-și schimbă defel obiceiurile. Puse doar să i se croiască trei costume din postav negru și brasarde de stofă. A doua zi după înmormântare, fiul s-a întors la Paris. Rămase acolo încă mulți ani. După aceea, se întoarse într-o zi, prea serios și ajuns procuror. Nu mai era tânărul ageamiu care aruncase trei trandafiri pe sicriul mamei sale cu o strâmbătură de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
face un lucru a doua sau a treia zi, peste un an sau peste două ore. Și apoi totul moare. Ne pomenim că însoțim niște sicrie, ceea ce nu ajută prea mult într-o conversație. Am privit sicriul lui Barbe în timpul înmormântării de parcă aș fi vrut să găsesc acolo niște răspunsuri, dar nu era nimic altceva decât lemn lustruit în jurul căruia preotul împrăștia fumul de tămâie și cuvintele rugăciunii. Mergând spre cimitir împreună cu micul grup de voci tremurătoare, m-am întrebat dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
toate acele povești ce-mi alcătuiesc viața, viața mea fără ea, de atât de multă vreme, povești pe care trebuie că le știe bine după ce m-a ascultat repetându-le de atâtea ori. Aceea a fost ziua, de altfel, după înmormântarea lui Barbe, când m-am decis să merg la Castel, pentru a pătrunde mai adânc într-un mister printre ai cărui puțini spectatori mă număram odinioară. Da, în ziua aceea am dat la o parte mărăcinii care se adunaseră la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
nu știu de ce îmi venise să-i spun asta, dar nu a părut mirat. Mi-a spus doar atât: — Eu... știți... cu norocul... Nu știam, dar îmi puteam imagina doar privindu-l. Ce să mai spun acum? Aș putea povesti înmormântarea Lysiei Verhareine. Era într-o zi de miercuri. Vremea era la fel de frumoasă ca în ziua în care hotărâse să ne părăsească. Poate chiar mai cald. Da, aș putea vorbi despre soarele din acea zi, despre copiii care împletiseră ghirlande din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
își pusese mănușile și apoi dispăruse iute țopăind. Amărăciunea te ucide. Foarte repede. La fel și vinovăția, pe cei care sunt morali. Adălaïde Siffert a urmat-o pe fina ei la cimitir. Douăzeci și două de zile au fost între înmormântările lor. Nici un minut în plus. Iar de-a lungul celor trei săptămâni, lacrimile au curs fără încetare pe chipul lui Adălaïde, spun bine fără încetare, pot să jur. Oamenii buni se duc repede. Toată lumea îi place, inclusiv moartea. Numai ticăloșii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
la ora șapte. I-a închis ochii lui Clămence pe care, curios, îi deschisese în momentul morții. Am mai rămas lângă ea mult timp. Nimeni nu-ndrăznea să-mi spună să plec. Am plecat de unul singur, mai târziu. Iată. Înmormântarea lui Belle de jour avu loc la V., la o săptămână după asasinat. Nu eram de față. Aveam durerea mea. Mi s-a spus că biserica era plină până la refuz și că, în piața din fața bisericii, mai erau câteva sute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
și să se plângă. Voiam să fiu singur, foarte repede, pentru că din momentul acela aveam să fiu singur toată viața. La cimitir, eram șase oameni: preotul, Ostrane groparul, Clămentine Hussard, LĂocadie Renaut, Marguerite Bonsergent - trei bătrâne care mergeau la toate înmormântările - și cu mine. Părintele Lurant rosti ultima rugăciune. Ostrane puse mâinile sale bătătorite pe lopată. Eu priveam peisajul, pajiștile care se întindeau spre Guerlante, costișa cu arbori goi și cărări cafenii și murdare, cerul acoperit. Bătrânele aruncară o floare pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
simplu suspin. Justiția nu e din lumea aceasta, dar nici din cealaltă. Destinat plecase fără zgomot și fără durere, fără să dea nici un semn. Plecase singur, la fel cum trăise. Părintele Lurant îmi povesti că a avut parte de o înmormântare de ministru, cu tot ceea ce regiunea avea mai important și mai frumos. Bărbații erau îmbrăcați în negru, femeile în culori închise, cu chipul acoperit de o voaletă cenușie. Episcopul venise și el, precum și prefectul și un sub-secretar de stat. Cortegiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
tăcerea sa, la misterul său, la acel amestec de gravitate și de distanță pe care-l emana întreaga lui persoană, și m-am întrebat dacă eram în fața mormântului unui asasin sau al unui nevinovat. XXIII Câțiva ani mai târziu, după înmormântarea lui Barbe, mi-am spus că era timpul să intru în Castel. Cheia pe care mi-o încredințase mă făcea seniorul unui domeniu fără stăpân. Am plecat într-acolo, mergând de la cimitir la reședința cea mare ca și cum mă îndreptam spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
interzis să mai fie înmormântați, le era interzis chiar și să locuiască acolo după răscoala lui Bar Kohva, ba mai mult, la era interzis să locuiască în locurile din care se putea zări Ierusalimul. Din cauza aceasta, toate obiceiurile legate de înmormântare s-au schimbat după plecarea în exil, abia atunci au început să creadă în învierea morților, și mă târăsc în urma lui în peșterile reci și adânci, în dreptul fiecărui mormânt veghează câte o lumină singuratică, nefăcând decât să scoată în evidență
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
pe cruce că-l lasă liber după câteva zile (în care să arate lumii victoria armatei) care s-au tot prelungit cu condamnarea la 18 ani de închisoare. Am simțit în lumina combinată de la becuri și lumânări că asist la înmormântarea idealului mineresc și la distrugerea industriei miniere din România. Din perspectiva timpului parcurs, chiar așa s-a întâmplat! Vestita pace politică de la Cozia și sub icoane, a fost o mizerie politică distrugătoare pentru imaginea României! <resume> REZUMAT O activitate de
Ceauşescu- ... -Băsescu : Mitterand - Snegur - Iliescu - Lucinski - Constantinescu - Regele Mihai I : evocări de reporter by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/500_a_1238]
-
devină un model de paternitate responsabilă într-o lume în care tații sunt tratați ca părinți abstracți, părinți la fără frecvență? Contează mai mult „tradiția” decât consecințele benefice ale sfințirii responsabilității paterne? Suntem una în fața Domnului doar la slujba de înmormântare? Eu nu spun că nu există explicații pentru toate, dar mă întreb, oare explicațiile și tradiția trebuie să existe cu prețul sărăcirii dramatice de iubirea și de demnitatea dăruite de către Iisus nouă tuturor femeilor și bărbaților, iudeilor și elinilor, „robilor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
cel împușcat? A.B.: Am încercat. Am tot întrebat încolo și încoace să aflu cine a fost, dar nimeni nu știa. Eram la prima mea experiență de acest gen. Nu era vorba despre moarte. Cu ea eram obișnuit. Mă obsedau înmormântările minerești. Să făceau întotdeauna seara, cu fanfara minerească. De multe ori auzeam acele melodii, care pe mine mă cutremurau. Era însă primul contact cu un om împușcat. Era perioada când mașinile negre bântuiau prin sat și atmosfera mi-era cunoscută
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
unii preoți ortodocși din formația lui erau pe penultimul loc în ceea ce privește rezistența la torturi, s-a declarat liber-cugetător și a spus că nu mai vrea să fie îngropat cu preot. C.Ș.: Mi-ai spus că și-a pregătit singur înmormântarea. A.B.: Da, și-a pregătit-o singur, pentru că nu mai avea pe nimeni în Cluj. Absolut nici o rudă. Avea o prietenă, o fostă actriță. Sora lui plecase în Italia imediat după război, iar nepotul lui nici nu mai știa
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
listă cu cei care trebuiau să bea o bere la mormântul lui, erau vreo treizeci, își scrisese anunțul mortuar ce trebuia publicat în ziarul maghiar și în cel românesc din Cluj, a plătit cu anticipație tot ce era necesar pentru înmormântare, pusese deoparte și ceva bani pentru cheltuieli neprevăzute. Avea cavoul familiei, așa că locul de veci nu era o problemă. Totul pregătit până în cele mai mici detalii. A murit în Brașov. Acesta i-a fost ultimul drum. Eram cu un prieten
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
grele. Când s-a pus problema ceremoniei, am aflat că nu există ceremonie pentru liber-cugetători, există una pentru credincioși și una pentru membrii de partid. Așa că a trebuit să-l înmormântăm cu preot. Și mă gândeam în acele momente că înmormântarea îi simboliza toată viața. El, care fusese un om atât de fin, care era la curent cu toate sistemele filosofice, a fost înmormântat așa cum nu și-a dorit, cu un preot care-i ținea o slujbă nu simplă, dar atât
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
clinicii. Era acolo doar doamna Blaga. Nu era lume care să se înghesuie să-l vadă. Le era frică oamenilor să vină. La Lancrăm n-am ajuns. Ion Alexandru, Papuc și alții au reușit, dar eu nu, pentru că în dimineața înmormântării, pe la ora 6, am fost căutat la căminul Hasdeu de un tip care s-a dat drept funcționar la cadre. Eu i-am spus că pe cei de la cadre îi cunosc foarte bine, deci nu poate fi de acolo. Mi-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
într-un mesaj preluat de doamna Nina, pe 2 august 2007, în orele 11 și 11.30: „De când sufletul mi-a ieșit din trup nu a avut hodină nici o clipă: a plecat de jur împrejur, a supravegheat toate pregătirile de înmormântare...“ (ce păcat că spiritele doamnei Nina nu mai dau interviuri, că eu l-aș fi întrebat, dacă tot a asistat la înmormântare, cum de s-a abținut să nu bage vreo două-trei fulgere, la derută, în gloata de cameramani care
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
din trup nu a avut hodină nici o clipă: a plecat de jur împrejur, a supravegheat toate pregătirile de înmormântare...“ (ce păcat că spiritele doamnei Nina nu mai dau interviuri, că eu l-aș fi întrebat, dacă tot a asistat la înmormântare, cum de s-a abținut să nu bage vreo două-trei fulgere, la derută, în gloata de cameramani care nu te lăsau să respiri nici mortă. Ce s-o mai lungesc, că nu mai am unde. Intrați singuri și minunați-vă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
2006, în 30 sau 31 decembrie, totul s-a răsturnat cu 180 de grade. Până atunci puteam spune că sunt mulțumită, împăcată, pentru că anii au fost plini. Și brusc mă trezeam într-un spital sau, și mai rău, la o înmormântare. Pentru că mai am două săptămâni din 2007, risc din nou și zic că, până în acest moment, pentru mine personal, a fost un an bun, dar numai fiindcă vitamaxul și calmepamul meu au fost oamenii tineri. De energia și speranța lor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
blocul unde a avut loc lansarea ultimei cărți a lui Eugen Istodor, Cartea vieții mele. Șulea 31, N3, sc. 2. Cu ocazia comunismului. De la distanță, atâta lume adunată și tăcută în parcul din fața scării, părea că e vorba de o înmormântare. Doar fumul de mici - pregătiți de marele bucătar Șoni - semnalau că e, de fapt, o șuetă culturală românească. A, plus cutiile de bere și telefoanele mobile cu camera foto încorporată. Genuțu - numele de alint din copilărie al lui Eugen Istodor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]