5,659 matches
-
de a obține bonuri, pe sub mână. Misiunea mea, în cadrul acelui grup, era una de descurajare a ceîor care ar fi avut poftă să ne ceară cartelele sau să ne întrebe cum ne procuram bonurile. Când intram în marea sală a cantinei, luam de pe prima masă un cuțit și-l azvârleam prin aer să se înfigă, zbârnâind, în lemnul unei mese la care nu stătea nimeni. Și mă umflam în pene de fiecare dată, observând ce impresie putemică provoca acel gest "terorist
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
îndrăznisem prea mult imagi-nîndu-mi că puteam să încep o corespondență. "Unchiul George" a închis la loc ușa fără să-mi dea scrisoarea pe care, probabil, a aruncat-o. În acea vreme, mă învîrteam pe la marginile civilizației. Patru ani, mâncasem în cantine de internat. Acum, mâneam pe pervazul unei ferestre de bucătărie. Seara, auzeam din sufragerie zgomote de veselă, rumoare și ordine date servitoarei. Duminica la prânz, când "unchiul George" avea oaspeți, auzeam și râsete. De intrat, însă, n-am intrat niciodată
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
Într-un târziu, a apărut, somnoroasă, coana Veta pe care am lămurit-o cine eram și cine îmi dăduse adresa. După examenele de admitere, când m-am prezentat la Universitate să solicit un loc în căminele studențești și cartelă la cantină, un student din ultimul an, un blond spălăcit, mi-a pus în față o "adeziune". Nedumerit, am întrebat ce era. "Te înscrii, întîi, în "Tineretul progresist"", mi-a zis, sec, individul. "Și dacă nu vreau?" "în cazul ăsta, nu primești
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
se organizau asemenea întruniri, numai în cazuri excepționale, ca acesta. De îndoctrinarea românilor avea cine să se ocupe, însă prioritar pentru toți, Canalul trebuia terminat urgent! Începuse să se umple sala, numită impropriu, chiar pretențios, de ședințe; era de fapt cantina ornată și improvizată ad hoc...deci o încăpere modestă, obișnuită, curată, fără lozinci pe pereți unde luau prânzul toți; prezidiul era format din trei scaune și două mese, împodobite cu fețe de masă roșii... iar restul accesoriilor erau îngrămădite într-
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
îi îngrijeau când vedeau că râd, sunt vesele și fericite cu toate că durerea lor permanentă se transformase în a doua natură însă, nu plângeau! Acum aproape ajunseseră la sala de mese, unii dintre ei mai ''sprinteni'' se căzneau să treacă pragul cantinei în timp ce alții erau încă departe. Fetele erau grăbite și preocupate cum să-i așeze la mese, i-au sărutat în viteză și au dispărut, totuși, ea, i-a reamintit și rugat în timp ce-l mângâia ușor pe braț, - Vă așteptăm mai
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
treaba noastră să ne descurcăm, doar eram majori și vaccinați încă din copilărie; sperau în urma acestor demersuri să le fim recunoscători pe vecie, deci cum se spune... oficiau rolul de nași. Seara, când am plecat din Voievod nu se deschisese cantina, unde luam masa pe blat și simțeam imperios pofta de a servi ceva lichid, însă Edy, îmi spuse sigur pe el: - Ai răbdare, în seara asta vom bea și vom mânca pentru o lună! Oricum, alți bani nu voi mai
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
îl găzduiască... vroia să îl căpătuiască, dar aici am intervenit eu, fără nici o scuză... m-am îndrăgostit! Totul e relativ.. ca și timpul probabil! Întors în cameră mi-am gonit colegii la cursuri, să meditez în liniște... am coborât la cantină și-am luat o porție de ceai. Fetele care strângeau mesele mi-au adus două porții complete, cu solnița la discreție. Culoarele uriașe erau întunecate și pustii. Am urcat încet scările până în cameră și am ațipit în patul meu dublu
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
pe la jumătatea anilor 1970, procedeul s-a acclerat odată cu achiziționarea unui congelator instalat în garaj. Tata nu se plângea deloc, ba dimpotrivă, începuse să-i placă acest gen de hrană, în parte pentru că semăna cu ceea ce mânca el zilnic la cantina de la serviciu împreună cu colegii. Îmi amintesc că venind acasă în weekendul acela, am descoperit înghesuite în congelator peste douăzeci de caserole cu una dintre cele mai letale invenții ale Grupului Brunwin: hamburger fritter cu cartofi prăjiți. Nu aveai altceva de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
cu câteva scaune negre din vinil rigid și o selecție de ziare și reviste care păreau ceva mai scumpe ca de obicei. Pe urmă m-am dus să-mi iau o ceașcă de cafea și am reușit să găsesc o cantină destinată mai degrabă personalului decât vizitatorilor, deși nimeni n-a părut să obiecteze când m-am așezat. Eram de ceva timp acolo, bând cafea neagră și terminând două batoane și jumătate de Fruit and Nut, când cineva s-a oprit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ale calei fură acoperite cu o prelată legată strâns cu funia, și vasul o porni În larg cu pânzele umflate, ducând cu el tot ce făcuse din fabrica aia o fabrică și din Hortons Bay un oraș. Barăcile cu etaj, cantina, magazinul companiei, birourile și fabrica Însăși rămaseră părăsite În mijlocul a zeci de pogoane de rumeguș care acoperea câmpia mlăștinoasă de pe malul golfului. Zece ani mai târziu, nu mai rămăsese nimic din fabrică, În afară de fundația albă, arătându-se, printre mlaștinile care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
hotelului. Îl văzuse pe tânărul domn venind pe alee și-i vorbise pe un ton misterios. Tânărul domn Îi spusese că nu mâncase Încă, dar că imediat după prânz o să fie gata. Patruzeci de minute, cel mult o oră. La cantina de lângă pod Îi mai dădură trei grappas pe datorie, pentru că părea așa de Încrezător În legătură cu misterioasa slujbă pe care-o avea după-amiaza. Bătea vântul și soarele ieșea de după nori doar ca să se ascundă Înapoi și să lase loc picăturilor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
omenește pe ei, și eu mă voi duce să mor în arenă. Dar voi muri luptând ca un gladiator adevărat. Lanistul îl dădu deoparte pe Valerius. — Vezi poarta aceea? Ieși pe acolo; o să ajungi într-un coridor care duce la cantină. Și să nu-mi mai ieși în cale. Nu accept să fiu șantajat de un sclav. Fiindcă, nu uita, acum și tu ești sclav, ca toți ceilalți. Îi întoarse spatele, străbătu grădina, deschise o poartă și începu să urce încet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Fiindcă, nu uita, acum și tu ești sclav, ca toți ceilalți. Îi întoarse spatele, străbătu grădina, deschise o poartă și începu să urce încet, chinuit de gută, pe scara ce ducea la intrarea secundară a vilei. 27 Valerius intră în cantina unde mirosea a varză și merse de-a lungul meselor, în căutarea unui loc liber. Gladiatorii coborau glasul când trecea prin dreptul lor, iar mulți îl salutau. Îl priveau dezorientați: îl admirau pe bărbatul acela care avea faimă de medic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Vântul aduce miros de legume prăjite cu usturoi, măsline negre... cicoare coaptă, scrumbii, capere, brânză de capră... — Ai înțeles deci că trebuie să ții un regim special. Proculus puse o mână pe umărul lui Valerius și porni cu el spre cantină. — Vei mânca foarte puțin. Numai așa vom reuși să-ți ascuțim la maximum capacitățile... Și nu mă refer doar la cele fizice. 30 Când intrară în cantina aglomerată, toate glasurile amuțiră. Proculus schiță un gest de salut, privind chipurile acelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Proculus puse o mână pe umărul lui Valerius și porni cu el spre cantină. — Vei mânca foarte puțin. Numai așa vom reuși să-ți ascuțim la maximum capacitățile... Și nu mă refer doar la cele fizice. 30 Când intrară în cantina aglomerată, toate glasurile amuțiră. Proculus schiță un gest de salut, privind chipurile acelor sclavi obligați să poarte veșminte de eroi. Gladiatorii îl priveau tăcuți. Toți auziseră vorbindu-se despre el, iar unii îl cunoșteau. Cu toții știau că Valerius, cel care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
a paisprezece mii de soldați călare, urmat de cele cinci legiuni. Era a opta zi după idele lui septembrie. 35 — Tu nu ești în stare să ucizi! Glasul lui Skorpius se ridică, amenințător, peste cele ale gladiatorilor așezați la mesele cantinei din Ludus Magnus, imensa cazarmă ce-i aparținea împăratului. Tot lui îi aparțineau și gladiatorii. Nu ucizi niciodată! Îl amenință cu pumnul pe Valerius, care stătea la o masă din apropiere. Valerius ridică din umeri fără să răspundă, conștient că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
să se lovească de Flamma, care se ridicase între timp. Unii gladiatori erau indignați de cuvintele lui Skorpius, alții îi dădeau dreptate. Se adunară în jurul celor doi. Se repeziră unul la altul, dar fură despărțiți de mulțimea ce intrase în cantină și se îngrămădea strigând în jurul meselor. Sub bolți răsunară numele celor mai admirați gladiatori - în primul rând al lui Valerius, apoi al lui Skorpius. Exista obiceiul ca publicul să asiste la cena libera, banchetul pe care împăratul îl oferea gladiatorilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
transferat apoi tocmai la închisoarea din Brașov. Cote mari de cereale, nesuportabile, persecuții, amenințări... Cu pecetea „fii de chiaburi”, am fost hăituiți, obligați să luptăm cu îndârjire pentru a supraviețui. Fratele meu, stud ent la medicină, a fost exclus de la cantină și cazare, obligat să plătească taxe școlare de neînchipuit de mari , ne voit să descarce noaptea cărbuni în gara Iași - pentru a-și acoperi cheltuielile, să fie ajutat de colegi cu câte un tichet de car telă pentru a lua
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
obligat să plătească taxe școlare de neînchipuit de mari , ne voit să descarce noaptea cărbuni în gara Iași - pentru a-și acoperi cheltuielile, să fie ajutat de colegi cu câte un tichet de car telă pentru a lua masa la cantină (student fiind în anul I, în toam na a nului 1951, l-am întâlnit stând la cantina studențească care f uncț iona în clădirea fostului seminar „Veniamin Costache”, unde m a aj utat să obțin și eu o astfel de
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
Iași - pentru a-și acoperi cheltuielile, să fie ajutat de colegi cu câte un tichet de car telă pentru a lua masa la cantină (student fiind în anul I, în toam na a nului 1951, l-am întâlnit stând la cantina studențească care f uncț iona în clădirea fostului seminar „Veniamin Costache”, unde m a aj utat să obțin și eu o astfel de cartelă (n.n.). Făcând armata la D.G.S. M. Iași, detașament de muncă pentru fii de chiaburi și reacționari, l
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
de aho !... Ah !, o văd pe doamna domnișoară purtătoare de cuvânt a apelor fără de care nu se poate. Apa e viață, cum spunea omonimul meu grec cu care m-am văzut în Ohaio. Pa. Trebuie să plec ! Au adus la cantină salată á la grèc. O dimineață superbă ca orice dimineață superbă. Oamenii trec fericiți salutându-se în sus și în jos, semn indubitabil că liftul nu funcționează. Din colbul argintiu de stampă nordică apar în prim planul interesului dumneavoastră, exact
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
domestic cu plapume, perne și saltele. Dumneata ce dorești? M-a întrebat Savantul. Un fleac. O nimica toată. Un sfat despre acțiunea undelor Alpha prin intermediul cristalelor... Îmi pare rău, a replicat Savantul, dar acum mă ocup de cazarea studenților, de cantină, de burse, de fericirea acestor vlăstare ! Și a izbucnit într-un plâns sincer, bărbătesc, academic, întrerupt din când în când de intervenția a patru asistenți care îi ofereau o batistă proaspătă din teancul special prevăzut acestui scop. Puțin nedumerit, adică
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
bîntuit de recunoștință, amețit, Înviorat brusc la ore tîrzii cînd mă trezesc lac de recunoștință. Saluturile care mă asaltează din toate părțile Îmi Încălzesc valvele cardiace obosite. Jugulara. Fibrilez. Și ei sînt bîntuiți de recunoștință, față de mine. PÎnă și la cantina de la serviciu am primit multă vreme mîncare mai bună. CÎștigasem concursul. Mi-am permis luxul de a-mi cumpăra abonament pe-o lună la metrou, zece țigări de foi Half Corona și o navetă cu apă minerală Bistrița Năsăud scutită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Mehmet, și Valahii Hua, și ungurii și Persii care au puțină despărțire de legea lui Mehmet, Halahula, strigă. Acesta este rezumatul ultimelor numere ale României Mari. Și-al directorului dînsei, cunoscutul om de tribunal, care dă săracilor de mîncare la cantină. Tot de cantină și literatură este și serioasa revistă a Societății Scriitorilor Români care, deși se subțiază, ridică cu osîrdie ștacheta redactorilor săi ce-o hașurează cu splendide texte rafinate, cum ar fi acela de pe prima pagină: „Vino În Liban
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Hua, și ungurii și Persii care au puțină despărțire de legea lui Mehmet, Halahula, strigă. Acesta este rezumatul ultimelor numere ale României Mari. Și-al directorului dînsei, cunoscutul om de tribunal, care dă săracilor de mîncare la cantină. Tot de cantină și literatură este și serioasa revistă a Societății Scriitorilor Români care, deși se subțiază, ridică cu osîrdie ștacheta redactorilor săi ce-o hașurează cu splendide texte rafinate, cum ar fi acela de pe prima pagină: „Vino În Liban, mireasă, / Să-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]