8,226 matches
-
să înceapă un război în Ardeal. Caleașca se oprise. Ajunseseră. Căpitanul dorobanților o deschise, salutându-l cu glas răsunător pe domnitor: — Să trăiești, măria ta! Garda, corect aliniată, dădu onorul. Pe ușa deschisă a bisericii sfintei Mitropolii ieșea un abur mirosind a tămâie și a ceară arsă. Se auzea și zvon de litanii. Domnitorul salută. Își îndreptă spinarea. Pasul era al unui om obosit. În spatele lui, Ștefan nu știa ce să creadă. Îi părea rău că-i stricase tatălui său seara
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
și la Cotroceni, ba chiar și la Mitropolie aci la București, sute de liturghiere și cazanii, evanghelii și moliftelnice ce luaseră drumul spre creștinii păstoriți de patriarhul Constantinopolului. Lumânările sfârâiau, luminau fețele celor îngenuncheați ascultând Prohodul, dârele subțiri de fum miroseau a ceară de fagure. „Ce păcate l-or fi apăsând pe Ștefan? Doamne, ce ciudată e viața omului. Aveam vârsta lui Ștefan când l-au adus pe Barbu pe năsălie de la Stambul. Credeam atunci că lumea o să se sfârșească, n-
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
miercuri 2 mai sosi la Curte, într-un galop nebunesc, Turculeț care, așa plin de praf și de sudoare cum era, intră în spătăria cu stele căutându-și stăpânul. În spătărie erau doar grămăticii care-l priviră mirați pe grăjdarul mirosind a bălegar de cal. Turculeț se rugă de un dorobanț din gardă să-l ducă la prinț, dar i se comunică sec: — Beizadea Ștefan este la vodă. — Moare Smardalac, e musai să-i spun... — Smardalac? — Smardalac, armăsarul arăbesc, ce faci
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
spate, obosit, ieșea din cuhnie. În întunericul rădvanului, când trăpașii repezi intrau pe Podul Mogoșoaiei, domnul îi spuse: — Au stors sedilele, patru sedile, și m-au spălat cu rouă, blând și mângâios. Apoi m-au frecat cu rămurele de pelin. Mirosea tare bine. Pe urmă mi-au spus să închid ochii și au început să mă lovească cu rămurele de pelin și de urzică. După un timp, loviturile au devenit mai dureroase. Am deschis ochii. Nebunele mă loveau pe obraji, pe
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
lui și a găsit-o. „Ce i asta, Constandine?” îl întrebase; „Ce să fie, un leac de brâncă, mi l-a trimis un moș din Brâncoveni”. Atunci a scos-o la puțina lumină din iatac și a văzut lemnul alb mirosind încă a rășină, frumos tras la rindea, și pe el, pornind din mijloc, învârtindu-se ca un melc, făcut cu un cui înroșit în foc, cu slove stângace, cu multe litere chiar lipsă: «Brâncă, bună soră cu ciuma, brâncă neagră
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
pe care o descuie cu greu pentru că avea trei lacăte deosebite. Ridicând capacul, mai mult pe pipăite decât văzând, scoase la iveală două volume cu legătura de piele roasă de vreme. Aveau colțurile copertelor întărite cu tablă de argint și miroseau a mucegai și ierburi uscate. Cei patru bărbați se traseră spre lumina sfeșnicelor de pe masă. Ștefan timid deschise la întâmplare un volum. Antonio Maria Del Chiaro fu cel care tresări la vederea scriiturii desenate de la dreapta spre stânga. Fără să
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
despre ctitori, ei au stat alături în pomelnicele lăcașurilor pe care le-au înălțat în țară, căci a fost vremea lui Io Constantin Voievod Brâncoveanul un timp pașnic și „Valahia era ticsită de oameni ca o rodie” și casele românilor miroseau a buruieni de câmp, a busuioc și a sulfină, iar duminicile și la sărbători, toți cu mic cu mare, mergeau la biserică să audă cum citește popa din cărțile tipărite de vlădica Antim pe aurul lui vodă. Te du, dar
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
eroinele lui An ton Pavlovicoi vroiau, dragele de el, „La Moscova!” ( nu „La Popa Nan”)... Nu contează, tot aspirație nefericită e... Apoi o Întreb pe simpatica convivă, de ce un critic din epoca interbelică a spus că piesa lui G.M.Zamfirescu miroase a „drojdie și obială”? Fata nu știa ce-i aia obială, dar despre drojdie credea că e legată de...bere! I-am ex plicat contextul ; a Înțeles, fiindcă e deșteaptă ( dar nu do cumentată, ce vreți!). Tot cu studenta mea
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
părul strălucitor și galben ca al lui tanti Mae, iar ea mi-a zis că unii oameni sunt pur și simplu norocoși, și mie mi-a părut rău pentru ea. În afară de tren, cel mai bine îmi amintesc de tanti Mae. Mirosea atât de tare a parfum, că uneori nu puteai să te apropii de ea fără să te înțepe nasul și îți era greu să tragi aer pe nări. N-am văzut niciodată pe nimeni cu păr și haine ca acelea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
culcare. În dimineața următoare cobora mai târziu la micul-dejun și era, de obicei, foarte nervoasă. Asta s-a întâmplat cam toată vara aceea, și domnul cel bătrân, pe care-l chema George, venea la noi acasă aproape în fiecare seară. Mirosea a Lilac Vegetal și, când mă aflam între el și tanti Mae, mă întrebam cum pot sta ei doi împreună fără să se sufoce unul pe altul. Nu aveam idee ce făceau pe verandă. Nu mă gândeam că ar putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
acolo. Cred că și din cauză că perdelele erau costumele lui tanti Mae și nu voia să-l bată soarele prin ele. Sus, în dormitoare, aveam niște paturi dărăpănate pe care le lăsase cineva în casă și erau atât de tari și miroseau atât de puternic încât nu reușeam niciodată să adorm fără să mă foiesc încolo și-ncoace vreo oră. Oricine se apropia de ele putea să-și dea seama că au fost folosite de copii mici încă de când au fost construite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
până unde ar fi trebuit să se afle talia. Probabil că avea un buric foarte mare, fiindcă rochiile subțiri i se scufundau adânc pe la stomac. Într-o zi se aplecase peste banca mea să corecteze o lucrare și i-am mirosit respirația pentru prima oară. Nu-mi dădeam seama unde mai simțisem mirosul acela, dar știam sigur că l-am mai simțit. Mi-am întors capul și-am încercat să-mi acopăr nasul cu abecedarul. Dar asta n-a fost totuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
M-am uitat în jur și am văzut câteva sticle vechi de vin într-un colț. Am ridicat una ca să-i simt mirosul puternic și dulce. Nu numai de-asta miroasea așa în cameră. Nu pot să spun a ce mirosea. Era un pic din izul de vin vechi, dar mai erau și altele. Mirosea a mucegai și a murdărie, a țigară și a geacă de piele, dar mai era acolo și parfumul ieftin pe care-l folosea tanti Mae. Ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
un colț. Am ridicat una ca să-i simt mirosul puternic și dulce. Nu numai de-asta miroasea așa în cameră. Nu pot să spun a ce mirosea. Era un pic din izul de vin vechi, dar mai erau și altele. Mirosea a mucegai și a murdărie, a țigară și a geacă de piele, dar mai era acolo și parfumul ieftin pe care-l folosea tanti Mae. Ceva scârțâi sub piciorul meu și când l-am ridicat am văzut că e o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
de unde stăteam eu. Părea atât de tulburat încât mi s-a făcut milă de el. Mi-am terminat sandviciul și îmi doream foarte tare să fi fost afară și să nu fi avut probleme. Am luat floarea de la tanti Mae - mirosea plăcut, dar abia sesizabil. Părea așa o floare nepotrivită pentru tanti Mae. Ea era mai degrabă ca o floare mare, strălucitoare și cu miros dulce. Poate una roșie, cu miros puternic, ca acela de caprifoi, dar nu atât de inocent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
băieți și fete din casa domnului Farney se uitau înăuntrul clasei lor și-și spuneau unii altora că pare bântuită. Noi trei am intrat în cort și am ocupat niște locuri în față. Scaunele și rumegușul făceau ca totul să miroasă de parcă am fi fost în fabrica de cherestea din reședința districtului. În vârful fiecărui stâlp care susținea cortul puseseră becuri puternice care făceau atâta lumină, că ziceai că e zi în cort. Scena era la vreo șase rânduri în fața noastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
a făcut caz de asta. Când a terminat mama, și-a scos cutiuța de farduri din geantă și s-a privit în oglinda dinăuntru. Tot drumul până în oraș, tanti Mae ne-a rugat să mergem mai încet din cauza pantofilor ei. Mirosea bine pe potecă. Nu numai de la tanti Mae, dar și fiindcă răsăriseră florile de vară și caprifoiul se cățăra pe trunchiurile bătrâne de copaci. Deși era șapte jumătate, seara încă nu se lăsase. Soarele era mai degrabă la apus și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
afla fabrica. O mulțime de camioane opriseră de-a lungul râului și în parcarea fabricii. Aproape toate femeile care se dădeau jos erau îmbrăcate frumos și aveau flori în păr. Trebuie să fi fost caprifoiul de pe dealuri, fiindcă-l puteai mirosi peste tot și eu știam că nu crește pe lângă râu. Ne-am dus în încăperea cea mare a fabricii unde asamblau piesele. Aparatele mici fuseseră împinse lângă zid, iar asta elibera un spațiu în mijloc suficient de mare pentru dans
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
să-i lași pe toți să meargă pe jos până acolo. Dar pentru excursia în reședința districtului, domnișoara Moore i-a convins pe cei de la stat să ne trimită un autobuz. Toată lumea a făcut „pfui“ când au intrat înăuntru, din cauză că mirosea urât. Mie mi se părea că știu mirosul de undeva, așa că m-am gândit o vreme și la un moment dat mi-am adus aminte de respirația D-nei Watkins. Mirosea exact la fel. Eu am crezut dintotdeauna că domnișoara Moore
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
autobuz. Toată lumea a făcut „pfui“ când au intrat înăuntru, din cauză că mirosea urât. Mie mi se părea că știu mirosul de undeva, așa că m-am gândit o vreme și la un moment dat mi-am adus aminte de respirația D-nei Watkins. Mirosea exact la fel. Eu am crezut dintotdeauna că domnișoara Moore era puțin surdă. Știu că și alții se gândeau la fel, dar n-am zis nimănui nimic fiindcă toate lucrurile astea ajungeau întotdeauna, într-un fel sau altul, la urechile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
pe la ora cinci. Era o după-amiază frumoasă de primăvară, la fel ca toate celelalte pe care le petreceam în vale. În oraș, grădinile tuturor erau pline de flori. Iarba din curți era verde și plină de păpădii. Vântul călduț, care mirosea un pic a pini, mătura ușor străzile. Primăvara, cel mai frumos loc din vale era pe deal. Cum urcai pe potecă, toate florile sălbatice începeau să răsară. Dacă fusese zăpadă iarna aceea, pământul era umed și cald. Și chiar ninsese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
atât de mult încât mi-era destul de greu să cobor pe potecă ca să merg la școală. Acum, singura amintire a nămeților de zăpadă era noroiul ud. Toți pinii arătau mai verzi, cum nu mai fuseseră de multă vreme. Aerul cald mirosea puternic a ei, mult mai puternic decât în oraș. Se întorseseră și păsările, care cântau și zburau din pin în pin și planau spre pământ numai ca să urce din nou. Din când în când mai vedeam câte un ou spart
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
mi-am pus pe scări cărțile și copia pe care o aveam din piesa domnișoarei Moore. Mama stătea de obicei pe verandă în după-amiezele acestea de primăvară, fiindcă-i plăcea mirosul de pin. N-am văzut-o acolo, totuși. Ceva mirosea a ars, așa că am intrat în bucătărie, unde era o oală pe foc din care ieșea mult fum. Mama stătea pe un scaun, plângând cu capul pe masă. La început nu mi-am dat seama dacă plânge sau ce face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
eu la școală și o ajuta pe mama, care nu mai părea să facă nimic. Începea să facă curățenie, dar apoi lua poza și stătea și se uita la ea sau ardea mâncarea când încerca să gătească, nici măcar nu o mirosea ca să știe când să o ia de pe aragaz. Într-o zi, tanti Mae i-a spus să stea pe verandă cât ea lucra prin casă. Când am ajuns acasă în amiaza aceea, tanti Mae a venit după mine cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
să urc cărarea de una singură. Nu durează mult. Voia să mai spună ceva, dar Clyde a tras-o de la geam, iar eu am mers la cărare și am așteptat-o. Caprifoiul era des în jurul buștenilor vechi de pe-acolo. Mirosea minunat și puternic în aerul greu, nemișcat. Nu bătea nici un vânt care să-l împrăștie, așa cum se întâmpla de obicei. Stăruia așa în aer și îți intra în nas. M-am așezat pe o buturugă și-am cules câteva dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]