7,662 matches
-
alegerea rațională. Trebuie să existe dorința de cooperare pentru a se putea obține un rezultat mai bun (x, x), dar dacă mă declar dispus să cooperez, tu vei alege în mod rațional să nu te supui (z, y), ceea ce reprezintă recompensa ta cea mai bună, dar și recompensa mea cea mai proastă. Din această cauză cooperarea mea va depinde în mod obligatoriu de cooperarea ta. Totuși, mereu mă voi teme că promiți să cooperezi doar pentru ca să cooperez eu, dar vei alege
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
cooperare pentru a se putea obține un rezultat mai bun (x, x), dar dacă mă declar dispus să cooperez, tu vei alege în mod rațional să nu te supui (z, y), ceea ce reprezintă recompensa ta cea mai bună, dar și recompensa mea cea mai proastă. Din această cauză cooperarea mea va depinde în mod obligatoriu de cooperarea ta. Totuși, mereu mă voi teme că promiți să cooperezi doar pentru ca să cooperez eu, dar vei alege strategia nesupunerii, având din nou rezultat (z
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
câștigătoare bine-venită deoarece nu este optimizantă pe termen lung. Un jucător poate obține un rezultat mai bun per total general cu o strategie de cooperare dependentă, dar numai în condițiile în care celălalt jucător face la fel. Astfel, obținerea de recompense pe termen lung care să fie mai mari decât în strategia necooperare/cooperare în situația jocurilor repetate, depinde de o strategie „irațională” pe termen scurt adoptată atât de unul, cât și de celălalt jucător. Totuși, cei doi jucători nu pot
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
de celălalt jucător. Totuși, cei doi jucători nu pot conspira în ceea ce privește iraționalitatea, căci ambii vor folosi în interes propriu pronosticul rezultat. Jucătorii au însă posibilitatea să selecteze un număr mare de strategii combinate care să asigure unuia sau amândurora o recompensă mai mare pe parcursul unor repetate jocuri de „Dilema prizonierului”. Care combinație de cooperare și necooperare are șanse mai mari de reușită? Nu există un răspuns formal la această întrebare, deoarece recompensa unuia dintre jucători de pe urma strategiei iraționale pe termen scurt
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
de super-jocuri de „Dilema prizonierului” de două persoane, pentru care teoreticienii și-au trimis strategiile preferate, iar el a aplicat aceste strategii una împotriva celeilalte pe computer. Câștigătoare în fiecare concurs de două persoane urma să fie strategia care obținea recompensele cele mai mari după mai multe jocuri repetate, iar câștigătoarea finală urma să fie declarată strategia care câștiga cel mai des.1 Câștigătoarea generală, propusă de Anatol Rapoport de la Universitatea din Toronto, a fost una dintre cele mai simple din
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
rezultatul câștigător al lui Rapoport și i-a provocat pe specialiști să întocmească o strategie care s-o învingă pe aceasta. Și în stadiul al 2-lea, tit-for-tat s-a comportat foarte bine, încadrându-se printre acele strategii care generează recompense nete mari în jocurile repetate. Care este motivul succesului de competiție al lui tit-for-tat? Răspunsul este că acesta presupune inițial cooperare mutuală și îl recompensează pe celălalt jucător pentru aplicarea unei strategii similare. Dacă celalalt jucător nu cooperează (z, y
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
poate fi contracarată de necooperarea consecventă. În prima rundă, jucătorul care aplică tit-for-tat primește doar z, pe când celălalt obține y, iar apoi ambii obțin w. Generozitatea din runda 1 poate fi exploatată dacă celălalt nu este interesat deloc de mărimea recompenselor din continuare. În al doilea rând, tit-for-tat nu este destul de agresiv împotriva jucătorilor care nu răspund prin pedepsire la necooperare. În acest caz, jucătorul tit-for-tat va continua la nesfârșit cu cooperarea (x, x), chiar și când ar mai putea să
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
creadă că superjocul se joacă la infinit. Dacă jucătorii cred la un moment dat că jocul j este ultima repetare, ambii vor refuza cooperarea, deoarece aplicarea strategiei dominante evită recompensa cea mai proastă z și oferă perspectiva celei mai bune recompense y, fără pericolul unei pedepse viitoare. Dar aceasta transformă jocul (j-1) în ultimul joc „real” și ambii actori vor fi necooperanți în (j-1). Prin inducție inversată, primul joc va deveni în mod logic și ultimul joc real, iar necooperarea mutuală
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
necooperarea mutuală va deveni strategia universală a super-jocului. Astfel, jocul trebuie considerat infinit, în contextul în care jucătorii coexistă într-o comunitate continuă și permanentă. În al doilea rând, jucătorii trebuie să aibă o rată de reducere scăzută în ceea ce privește valoarea recompenselor prezente față de cele viitoare. O mie de lei azi, are valoare prezentă mai mare decât o mie mâine (diferența fiind dată de rata inflației). Dacă mă interesează mai mult prezentul (reducere mare pentru viitor), este foarte probabil că nu voi
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
exploatez cooperarea ta. Voi obține y față de z pe care-l obții tu, iar apoi vom refuza amândoi cooperarea și vom obține (w, w) - dar acest lucru este acceptabil pentru mine, căci câștigul meu prezent întrece nivelul absolut minim al recompenselor viitoare. Prin contrast, dacă am o rată de reducere scăzută pentru viitor, voi fi mai puțin înclinat să nu cooperez, și voi abandona șansele prezente de y, pentru a-mi asigura x-uri continue în timp. În sfârșit, strategia depinde
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
am o rată de reducere scăzută pentru viitor, voi fi mai puțin înclinat să nu cooperez, și voi abandona șansele prezente de y, pentru a-mi asigura x-uri continue în timp. În sfârșit, strategia depinde de cifrele reale ale recompenselor pentru w, x, y și z. De exemplu, cu cât este mai mică diferența dintre y și w, cu atât este mai mică teama de necooperare mutuală consecventă, drept consecință a jocului agresiv aplicat de unul dintre jucători în fazele
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
Acestea au pus în lumină importanța micro-fundamentelor în orice explicație a comportamentului social. Această teorie a subliniat rolul intenționalității în acțiunile umane, precum și necesitatea ca orice mecanism cauzal să includă, ca aspect fundamental, recunoașterea proceselor prin care indivizii își percep recompensele potențiale și acționează strategic în încercarea de a le obține. În al treilea rând, alegerile sociale au contribuit cu unele elemente la soluțiile probabile, concentrându-și atenția pe rolul potențial al încrederii interpersonale, pe jocul repetitiv și pe impunerea externă
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
care a fost oprimat și care acum își reinventează bazele indentității sale colective? Oare care vor fi barierele care vor încorseta crearea unei noi forme de comunitate unificată, lăsând societatea fragmentată și pe indivizi să se bucure doar de o recompensă limitata datorată izolării lor raționale? Într-un anume sens, acțiunea colectivă rămâne o arie de risc și oportunități în toate națiunile foste comuniste din Europa Centrala și de Est. De exemplu, cu privire la soluțiile externe știm că corupția celor care sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
experiența probabilă a indivizilor din societate. Cu cât este mai strânsă această relație, cu atât sunt mai valide și utile rezultatele experimentului. Modelele de jocuri se pretează cu ușurință la testarea în laborator, deoarece situațiile de decizie și matricele de recompense pot fi astfel structurate încât să se încadreze în cerințele lor formale. În laborator, complexitatea poate fi simplificată de către experimentator pentru a izola dinamica specifică a alegerii sociale în studiu. Modelele de relații internaționale sunt folosite adeseori de către consultanții în
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
se va cere să găsească erori de ortografie introduse intenționat într-un text lung și dificil. Se preconiza ca performanțele studenților să fie inegale, pe baza diferențelor de la nivelul gradelor lor de concentrare și a alocărilor de timp pentru proiect. Recompensele însă urmau să fie acordate întregului grup, direct proporțional cu suma totală de greșeli identificate de către indivizii care îl constituiau. Împărțirea de retribuții propriilor membri îi revenea fiecărui grup. Unor grupuri li s-au impus reguli distribuționale, iar altele au
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
grupuri li s-au impus reguli distribuționale, iar altele au fost rugate să-și selecteze regulile ele însele. S-a constatat că, în primul rând, multe dintre grupurile care și-au selectat regulile ele însele nu au optat pentru maximizarea recompensei minime, ci au preferat un fel de recompensă minimă sub nivelul căreia să nu ajungă nici unul dintre membri. În al doilea rând, în ciuda faptului că au trebuit să susțină anumiți indivizi care nu au generat un profit personal la nivelul
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
altele au fost rugate să-și selecteze regulile ele însele. S-a constatat că, în primul rând, multe dintre grupurile care și-au selectat regulile ele însele nu au optat pentru maximizarea recompensei minime, ci au preferat un fel de recompensă minimă sub nivelul căreia să nu ajungă nici unul dintre membri. În al doilea rând, în ciuda faptului că au trebuit să susțină anumiți indivizi care nu au generat un profit personal la nivelul recompensei minime, grupurile care și-au selectat propriile
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
minime, ci au preferat un fel de recompensă minimă sub nivelul căreia să nu ajungă nici unul dintre membri. În al doilea rând, în ciuda faptului că au trebuit să susțină anumiți indivizi care nu au generat un profit personal la nivelul recompensei minime, grupurile care și-au selectat propriile reguli au fost în general mai satisfăcute de rezultatele finale decât acele grupuri cărora li s-au impus regulile distribuționale. Faptul de a fi făcut anumite alegeri pare să fi avut consecința unei
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
propriile reguli au fost în general mai satisfăcute de rezultatele finale decât acele grupuri cărora li s-au impus regulile distribuționale. Faptul de a fi făcut anumite alegeri pare să fi avut consecința unei acceptări sporite. În sfârșit, existența unei recompense minime alese în mod voluntar nu a redus productivitatea. În ciuda garanției unei părți din recompensa netă indiferent de efortul de muncă, grupurile care și-au selectat propriile reguli distribuționale nu au avut un număr mare de indivizi profitori, ci dipotrivă
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
li s-au impus regulile distribuționale. Faptul de a fi făcut anumite alegeri pare să fi avut consecința unei acceptări sporite. În sfârșit, existența unei recompense minime alese în mod voluntar nu a redus productivitatea. În ciuda garanției unei părți din recompensa netă indiferent de efortul de muncă, grupurile care și-au selectat propriile reguli distribuționale nu au avut un număr mare de indivizi profitori, ci dipotrivă au avut tendința de a prezenta rate de productivitate mai înalte decât grupurile cu reguli
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
lor de generalizare. Frolich și Oppenheimer înșiși au notat că: „nu trebuie să se meargă prea departe cu interpretarea acestor rezultate”. Situația de laborator a necesitat limitări de timp și sarcini. Aceasta s-a constituit doar la grupuri mici, iar recompensele obținute au fost marginale. Subiecții erau studenți ai universității, iar consecințele pe termen lung ale alegerilor lor au fost reduse. Astfel, ne cam îndoim că ar exista o asemănare suficientă între aceste condiții pentru a putea susține o relevanță politică
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
și termen de eroare; - ipoteza cauzală multivariată, importanța variabilelor de control și legăturile unei traiectorii cauzale specificate; - modelul deductiv complet ca reprezentare abstractă a realității sociale și utilizarea sa în derivarea de ipoteze testabile; - teoria jocurilor de două persoane, incluzând recompensa cu sumă zero și recompensele cu sume non-zero în forma extinsă și strategică și rolul echilibrului în analiză; - teoria jocurilor de n persoane și teoria negocierii, mai ales în măsura în care acestea afectează alocările de recompense competitive și alegerea democratică; - problema acțiunii
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
cauzală multivariată, importanța variabilelor de control și legăturile unei traiectorii cauzale specificate; - modelul deductiv complet ca reprezentare abstractă a realității sociale și utilizarea sa în derivarea de ipoteze testabile; - teoria jocurilor de două persoane, incluzând recompensa cu sumă zero și recompensele cu sume non-zero în forma extinsă și strategică și rolul echilibrului în analiză; - teoria jocurilor de n persoane și teoria negocierii, mai ales în măsura în care acestea afectează alocările de recompense competitive și alegerea democratică; - problema acțiunii colective raționale, bazată pe dilema
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
teoria jocurilor de două persoane, incluzând recompensa cu sumă zero și recompensele cu sume non-zero în forma extinsă și strategică și rolul echilibrului în analiză; - teoria jocurilor de n persoane și teoria negocierii, mai ales în măsura în care acestea afectează alocările de recompense competitive și alegerea democratică; - problema acțiunii colective raționale, bazată pe dilema prizonierului și soluțiile posibile ale problemei; - cele trei forme de bază de colectare de date - observarea, chestionarea și arhivarea, și problemele măsurării, în special a celor care derivă din
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]
-
de specialitate, iar persoanele obișnuite nici nu pot încerca să descifreze modelele formale și probabilitățile statistice. În forma sa actuală, susține Ricci, știința politicii are un impact absolut minor asupra societății. Fiindcă aceasta se concentrează asupra criteriilor sale interne de recompense disciplinare. În ciuda numărului, în continuă creștere, de specialiști în domeniu, produsul științelor sociale este, în fond, lipsit de utilitate. Cartea lui Ricci urmărește istoria atitudinii științei politice, observând că de-a lungul timpului s-a acordat puțină atenție calității de
[Corola-publishinghouse/Science/2240_a_3565]