8,234 matches
-
în normal. Echipat în uniformă, cu obrazul încă arzându-i de tăișul briciului, iese pe terasă. Marea matinală îl amețește. Doamna Segal pare liniștită, lumina zilei i-o fi risipit temerile nocturne. Îi propune să-i servească micul dejun pe terasă. Începe să semene a vacanță. În vreme ce-și bea cafeaua, își ridică privirea și citește cu oarece dificultate, pe frontonul casei, o inscripție pe jumătate ștearsă: Vila orelor de lumină. Frumos nume. Plin de optimism. "Asta e din cauza ceasului
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
băut deja o cafea foarte tare și stă de vorbă cu doamna Segal. De fapt, ea nu mai e aici, a plecat să reflecteze altundeva la tristele ei amintiri, dar acum câteva clipe încă discutau, ea și el, aici, pe terasă, asta nu poate fi negat. Oare părul unei zeițe incendiase fulgerător geamul, oare vreo fantomă își luase rămas bun de la lumea celor vii în via lumină matinală? Nu crede în fantome, dar atâtea coincidențe ajung să te surprindă. Și sunt
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
acționa în deplină impunitate. Soarele începuse să ardă. Ca în transă, luă rochia cu bretele, mototolită pe nisip, acoperi cadavrul și urcă spre vilă ca să-și caute calul. Nu se simțea în stare să-i ducă trupul în brațe. Pe terasă, Motea îi pândea întoarcerea: "Ați găsit-o?" O luă pe după umeri și o duse într-o dependință folosită ca grajd pentru cal. Îi vorbi îndelung, ochi în ochi, făcând apel la rațiunea și înțelepciunea bătrânei. Totul stătea de acum înainte
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
roiuri, / Un strugure până când vi se va aprinde pe creștet / Și vă veți trezi toți într-un strugure, / Dintr-un strugure până când / Vi se trag și luminile ochilor. // Și vă veți întoarce tot mai mulți acasă, / Veți întări pe rând terasele cu viță, / Ca niște plaje ale sufletului, verzi, / Peste care marea să sufle” (Legea viei). Unele texte sunt alegorii (Ploaia de cuie, întruchipare a secetei, sau Treizeci și nouă cu șase, marcând acumularea energetică de la care orice este posibil), la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290689_a_292018]
-
meșteșugurile casnice. Societatea neolitică este o societate de producători de bunuri, sedentarizați, în sate neolitice, cu locuințe făcute din pari și nuiele peste care se aplica o lipitură și cu acoperiș din resturi vegetale (stuf, paie, fân), sate așezate pe terasele râurilor, unde exista posibilitatea apărării în fața atacurilor altor grupuri neolitice. Noile ocupații au dus la apariția unor noi culte, având punctul de plecare în adorarea Soarelui, legate de fertilitatea pământului, animalelor și oamenilor, concepte care primesc o înfățișare materială - idoli
Pe Valea Dunăvăţului : Lunca, sat al bejenarilor bucovineni by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Administrative/91889_a_93195]
-
tipuri de așezări: a) așezări deschise și b) așezări întărite cu valuri de pământ și șanțuri de apărare Suprafața așezărilor deschise putea ajunge la 20 ha și erau situate pe pantele line și însorite din apropierea râurilor sau a lacurilor, pe terasele lor inferioare și mijlocii și mai rar în zonele inundabile. Asemenea așezări au fost cercetate parțial prin săpături la Văleni, Epureni, Fălciu, Bogdănești în județul Vaslui la Spineni și Roșiești, același județ, la Prodanca Bârlad, unele cu mai multe niveluri
Pe Valea Dunăvăţului : Lunca, sat al bejenarilor bucovineni by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Administrative/91889_a_93195]
-
prelucrarea primelor obiecte de aramă și aur, o civilizație sedentară, bazată pe horticultură.” Descoperirile arheologice de pe tot teritoriul românescă din epoca neolitică care începe cu aproximativ 7.000 ani î.Hr., dovedescă diversificarea ocupațiilor societății românești care își fixează așezările pe terasele înalte ale râurilor, în locuri mai greu accesibile, mai ușor de apărat în fața atacurilor vecinilor războinici. În multe zone ale Europei, dar și în țara noastră, manifestările de artă (pictură pe stânci, în peșteri, sculpturi în os și piatră, reprezentările
Pe Valea Dunăvăţului : Lunca, sat al bejenarilor bucovineni by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Administrative/91889_a_93195]
-
disponibil pentru agricultură, nu și raportat la populație, care era rară, supus deseori jafurilor, prădăciunilor, dislocrii, capturării și vinderii ca sclavi pe piețele orientale. Se cultivau, în condițiile în care 70% din teritoriu era acoperit de păduri, terenurile libere, poienile, terasele joase ale apelor, puținele locuri obținute prin defrișare, în principal prin foc, defrișări care vor lua amploare 190 începând cu secolul al XVII-lea. Insecuritatea, datorată cetelor de migratori în căutare de pradă, determina societatea românească să-și schimbe des
Pe Valea Dunăvăţului : Lunca, sat al bejenarilor bucovineni by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Administrative/91889_a_93195]
-
situată sub un vast plan înclinat vitrat, deschide calea spre o lungă stradă interioară, ce amintește de un aeroport. O ambianță "high tech", în ton cu celelalte elemente ale cartierului. Regăsim ideea de stradă interioară în sediul France Télévisions. Vasta terasă din fața fațadei clădirii are vedere spre fluviu, iar în sud, spre Boulogne. Uzinele Renault din Point du Jour au cedat locul. De pe această terasă se vede turnul TF1. Insula Séguin va adăposti curînd un muzeu de artă contemporană, realizat sub
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
ton cu celelalte elemente ale cartierului. Regăsim ideea de stradă interioară în sediul France Télévisions. Vasta terasă din fața fațadei clădirii are vedere spre fluviu, iar în sud, spre Boulogne. Uzinele Renault din Point du Jour au cedat locul. De pe această terasă se vede turnul TF1. Insula Séguin va adăposti curînd un muzeu de artă contemporană, realizat sub egida lui François Pinault. Noile tehnologii, industrii ale comunicării și culturii, au ocupat astfel spațiile abandonate de uzine și de muncitorii acestora. O primă
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
dimineața și la prînz, mame cu copii în zilele de miercuri, familii din generații diferite la sfîrșit de săptămînă. Un loc la modă și liniștit. "Clasele mijlocii intelectuale" sînt atrase de magazinele făcute după gustul lor, de atmosfera convivială a teraselor și de iluzia imaginii unui sat. Amenajările pun accentul pe obiectele din lemn vechi, pe pietrele roase de vreme și pe podelele tocite. Să nu uităm totuși de complexul cinematografic de 18 săli, unde rulează filme în VO22. Pasajul Saint-Vivant
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
strada Ménilmontant, este "o stradă care urcă": ea deține toate ingredientele pentru a deveni o adresă la modă. Trecutul ei muncitoresc este încă foarte vizibil. Astfel, restaurantul instalat într-o veche marochinărie oferă mese servite într-o ogradă transformată în terasă interioară și o cafea preparată în niște garaje vechi. Mașinăriile vechi le amintesc convivilor de această origine. Imobilul intermediar afișează numele La Bellevilloise, o cooperativă muncitorească fondată în 1877. Inscripțiile de pe flamboiante compoziții de ceramică fac referire la "Știință" și
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
cu cît aici regăsești, pe lîngă un public larg, nostalgia unui Paris, poate mai mult imaginat decît real, unde se presupune că diversele clase, generații și țări de baștină coabitează pe baza respectului reciproc și a plăcerii împărtășite a diferenței. Terasele cafenelelor, străduțele întortocheate, treptele Colinei, micile căsuțe împresurate de verdeață: impresia unei convivialități rurale este puternică. Piața Abbesses, formată de traseul neregulat al străzilor, este perfectă, cu platanii săi, cu băncile sale, cu coloana Morris, fîntîna Wallace și gura sa
by Michel Pinçon, Monique PinçonCharlot [Corola-publishinghouse/Science/1007_a_2515]
-
nou în tramvai și plecăm spre Piața Comerțului, într-o zonă deja cunoscută. E ultima seară la Lisabona. Nu ne mai putem permite un alt rateu. Trebuie să-i furăm acestui minunat oraș cel puțin o imagine de ansamblu de pe terasa Castelului Săo-Jorge. Vom fi acolo după o lungă promenadă făcută în pantă. Dar, ce excursie? A fost o alergare contra cronometru! Adversarul nostru era soarele, care începea să scapete la apus, subminându-ne intențiile. Opream doar pentru un minut-două, pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
locul devenise mai plat și se înmulțiseră gheretele cu suvenire. Zidul de împrejmuire a apărut brusc în fața noastră, ca un element conviețuind în cea mai mare intimitate cu cartierul. De partea cealaltă, traversarăm o ogradă-parc umbroasă ce duce spre marea terasă - ținta eforturilor noastre. Castelul e cel mai vechi monument din Lisabona. Reședință regală în Evul Mediu și locul unor încleștări sângeroase dintre mauri și lusitani. Ziduri netede, creneluri precis decupate pe cerul albastru. Tot ce am primit acolo a reprezentat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
dintre mauri și lusitani. Ziduri netede, creneluri precis decupate pe cerul albastru. Tot ce am primit acolo a reprezentat răsplata unei zile încărcate de emoții estetice, satisfacții culinare și decepții de exploratori întârziați. Priveliștea Lisabonei și a împrejurimilor sale de pe terasa Castelului Săo-Jorge - cred că ar trebui să constituie pânza unui mare maestru, expusă într-unul din faimoasele muzee ale lumii. Panorama orașului, absolut impresionantă, este vegheată aici, de pe esplanadă, de tunuri fioroase, de mult amuțite, orientate spre estuarul râului Tajo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
și locuri pot fi identificate și cu ochiul liber: Catedrala Se Patriarcal, Biserica Santo António, Piețele Do Rossio, Figueira și Comerțului (cea mai clar desenată), uriașa scară Sf. Crispim și Palatul Correio Velho, marea Catedrală Săo Cristóvăo. De sus, de pe terasa castelului, dacă privești în zare, parcă ai vedea curbura pământului. Este senzația clară pe care o dă imensitatea spațiului de sub tine. Cartierele îndepărtate și celălalt mal al râului sunt învăluite într-o ceață ușoară. Tajo formează o imensă fâșie albastră
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
colecție de corăbii, arme albe și arme de foc, piese de artilerie, uniforme și instrumente de navigație reprezentând toate perioadele istoriei. Lisabona nu ne-a dezvăluit decât o mică parte din frumusețile sale. Priveliștea pe care am cucerit-o pe terasa Castelului Săo-Jorge trebuie să cuprindă și acele perle ale geniului uman. Chiar dacă nu le-ai văzut cu ochii tăi, îți ajunge să știi că există - este un mod comod până la urmă de a-ți sublima neputința, de a-ți obloji
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
îți ajunge să știi că există - este un mod comod până la urmă de a-ți sublima neputința, de a-ți obloji artistic frustrările. Un scriitor are mereu la îndemână această soluție. Îmi întrerup șiragul uimirilor contemplative, căci dintre arbori, pe terasă, apare ca prin miracol Adrian, omul lui Dumnezeu. „Cum ai reușit să ne găsești?”, exclamăm uimiți. „A, v-am spus eu că nu va fi o problemă. După vecernie, am mai trecut și pe la alte biserici și am venit aici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
Merg la un spectacol în castel, la o nuntă, la un bal de absolvire a școlii?... Oricum, copilele acestea, ieșite parcă din ilustratele pentru străini despre Portugalia, completează cum nu se poate mai bine imaginea locului. Ne oprim la o terasă pentru o savura o bere Sagres. Astăzi, 6 iunie, Vitalie ar fi trebuit să fie la București pentru a primi Premiul pentru eseu al Uniunii Scriitorilor din România. Iată un motiv de solidaritate între patru scriitori români aflați departe de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
al Uniunii Scriitorilor din România. Iată un motiv de solidaritate între patru scriitori români aflați departe de țară, rătăcind în amurg pe străzile obosite de căldură ale Lisabonei. Pe la jumătatea drumului, până să ajungem în vale, profităm de o altă terasă pentru a admira râul Tajo, mai aproape de coastă, și un velier-restaurant care se acoperă încet-încet cu lumini multicolore. În întâmpinare ne vin alte grupuri de scriitori de-ai noștri (după două zile de conviețuire începem să ne recunoaștem și ne
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
termen de comparație care să te avantajeze. Nicolae Prelipceanu e necăjit că trebuie să-și târască bagajele dintr-un loc în altul, din cauza neglijenței gazdelor spaniole, dar, în cele din urmă, sendvișurile și berea bună îl înveselesc. Privită de pe mica terasă cu baldachin, unde are loc recepția de primire, exotica grădină botanică pare o oază tihnită în mijlocul deșertului de beton și sticlă care, bănuim, ne așteaptă dincolo de pereții acestei gări modernizate și supraaglomerate. Am o idee foarte vagă despre cum o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
Cupluri lipite de zidurile clădirilor - poate unica noutate în peisaj. Multe mașini și pe carosabil. Constat că în această primă plimbare nocturnă prin Madrid, cel mai mult mi-au plăcut taxiurile. Sunt vopsite alb cu dungi roșii în diagonală. De pe terasa înaltă de lângă Banco de España mi s-au părut niște buburuze fosforescente. 8 iunie, joi VASILE GÂRNEȚ: Recepție matinală (ora 10), urmată de o conferință de presă la Casa de America, situată pe Paseo de Recoletos, o zonă nu prea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
bine exersată în susținerea unor dezbateri construite pe teze și antiteze - ceea ce au și devenit, de fapt, turnirurile medievale în Europa contemporană. Aș mai aminti uriașul aranjament artistic de butași, un fel de împletitură a energiilor latente ale viei, pe terasa unde am ieșit să contemplu împrejurimile, și plimbarea extrem de plăcută prin pădurea din apropiere. Un aer proaspăt, de ploaie, îmi străpunge plămânii. Copaci mari, cu scoarța scorojită, doborâți de furtună peste drumeag. Micul lac acoperit cu lintiță. Pădure franceză bătrână
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
intervale de aproximativ 20 de minute, cât durează excursia. Această ordine este supravegheată cu strictețe de Michel Pierre, întrucât turiștii obișnuiți trebuie să achite o plată la intrare. Aici, în curtea dinspre sud, pe unde pătrundem în casă, vara, pe terasă, erau scoase scaunele și masa la care familia Mauriac își petrecea după-amiezile, savurând cafeaua cu prietenii. În vestibul ne întâmpină o ghidă-custode al muzeului - o doamnă radioasă, bine apretată, ce-și intră imediat în atribuții, copleșindu-ne cu o pletoră
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]