10,805 matches
-
vedeală; Vălușel de pânză, Altul de peșchire. Scenariul epic e lung, de aceea femeile se mai opresc să răsufle și-l reiau pe același ton sacadat. Cuvintele par să se repete, ca-ntr-o invocație imnică. E reactulizat un melos tragic, smuls parcă din carnea trupului. Cu toate acestea, mesajul sună straniu și depărtat, ca și cum ar aparține unor ființe nepământești. Zorilor, zorilor, Voi surorilor, Voi să nu pripiți Voi să nu grăbiți, Să mi-ți răsăriți Până mi-or gătire Cuptoare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
lumi” divergente, ceea ce indică anxietatea formidabilă ca nu cumva acestea să fie confundate de mine, cănd voi muri, din nebăgare de seamă. Din pragul colibei mele, aud numai frânturi din plângerea aceasta și întrezăresc în ea un soi de predicție tragică prin care mi se vestește soarta. Aș vrea să am toate cuvintele scrise. Aia îmi făgăduiește să mi le transcrie. Nu par a fi cuvinte, ci numai eufonii ancestrale, ca țipetele abstracte ale delfinilor ce sucombă inexplicabil dimineața pe țărm
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
vorba de o scufundare ritualică ce-mi dăruiește instantaneu o întețire a sângelui și a spiritului. Soarele și apa nu sunt numai elemente naturale, ci îmi umplu și corpul și sufletul de o energie purificatoare. Heroides De câte ori vorbim despre eroinele tragice, Aia ia totdeauna apărarea Medeei, în primul rând, și apoi pe a Clitemnestrei - care, fără să se sinchisească de pedeapsa impusă de regulile comunității, își urmează cu orice preț propria voință. Opiniile ei, în privința asta, sunt cu totul personale și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
se bucură de sacrificiul meu. Nu există alt lucru mai greu de admis în această doctrină: să mori și să te bucuri de tine însuți în privilegiul morții. Cine a reușit vreodată să comunice ceva mai abstract și atât de tragic în „abstracțiunea concretă” a actului voluntar al morții? Să trăiești acel iter inițiatic ca să ajungi la țelul acesta: să mori ca să cunoști sau ca să te faci acceptat ca mesager al lui Zalmoxis? Ce zeu îngrozitor! Cum s-ar putea imagina
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
prada șobolanilor și a pisicilor. Am conștientizat neputincios starea de degradare cumplită. În mieunatul pisicilor care se împerecheau impudic în piețe, mi se părea că percep semnalele neechivoce ale unei depravări ieșite de sub orice control. Am fost străfulgerat de gândul tragic că nu mai există putință de scăpare din acest marasm. Pe timp de noapte, periferia Romei oferea priveliști dezolante. Aici se transportau mii de cadavre de oameni și animale cărora li se dădea foc în gropi speciale, săpate ziua. Fumul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
cu At tibi Colchorum, memini, regina vocavi./ Ars mea cum peteres ut tibi ferret opem. E cea mai gravă dintre toate scrisorile pe care, tânăr îndrăgostit pe-atunci, am scris-o aproape bolnav de întristare, cuprins de un adevărat delir tragic, alegând momentul cel mai tensionat, ca și Euripide, când aceasta află, distrusă, de intenția lui Iason de a se căsători cu Creusa, fiica lui Creon. Medeea se lamentează și se revoltă teribil, atinsă de otrava geloziei, implorând destinul s-o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
pentru că dăunezi purității trupului tău.” călărețul trac Mi-a vorbit despre soarta nefericită a strămoșilor ei care s-au aliat întotdeauna cu cei învinși. Regele Traciei, Rhesos, a fost ucis în somn la Troia de către Ulise. Tracii trecuseră în mod tragic de partea troienilor, așa cum, mai încoace, l-au preferat pe Pompei în locul lui Cezar. Deschide cartea Iliadei (cu adevărat de necrezut cum a reușit să-și facă o adevărată bibliotecă!) și recitește Cântul al X-lea, de unde reiese ticăloșia lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
la mică înălțime. Deodată mi s-a părut că ne-am dedublat și că, în fața noastră, mergea același cuplu, adică tot eu și cu un câine ce semăna perfect cu Imperator. La un moment dat s-a întâmplat un eveniment tragic la care am fost participanți direcți toți cei patru: adică cei doi inși ce eram eu în dublură și doi câini identici ce-l dublau pe Imperator. Cele patru imagini s-au intersectat rapid, suprapunându-se fără ca eu să mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
din comun, ea refuză viața stereotipă și rigidă care-i este prescrisă, normal, unei fiice de rege. Are nevoie să se sfâșie și să se macereze interior, să-și cunoască tăria sentimentului și să și-o întețească, cu toate riscurile tragice care derivă de aici. Ea este în stare să sfârtece trupuri nevinovate și să verse sânge în mod necontrolat. Dar, în același timp, durerea Medeei e de nedescris: „Nu există nimic dincolo de mine însămi. Eu sunt una cu sentimentele mele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
se află pe aproape, aici în Tracia. Mi-am propus să merg până acolo ca să-i aduc omagiu poetului primordial. Aici, orice cuvânt rostit este orfic. Orfismul e prezent în peisajul cotidian, același peisaj care a fost martor la faptele tragice ale Medeei. Schimbare Aproape nimic nu e demn de recuperat din poezia pe care am scris-o înainte de relegarea la Tomis. S-a petrecut o schimbare fundamentală. Discursul meu s-a deplasat către real și am descoperit suferința existenței, diferită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
ajunge să decadă într-o îngrozitoare stare de depresie. În scrisoarea adresată iubitului ei, din Heroide, Medeea se descrie ca o autoexilată, simțindu-se lipsită de patrie, de familie, de prieteni și vitregită de graiul matern. Prin această experiență asumată tragic, a ajuns să înțeleagă care-i prețul ce-a trebuit să-l plătească pentru înstrăinarea de tradiții și de toate legăturile de sânge de care altădată era strâns legată. În ceea ce privește motivele care o țintuiau în trecut, Medeea se așează într-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
încă modelat de fantasmele cuvintelor ei. Am încetat să mai vorbesc, pentru ca acestea să nu dispară prea repede. Așa izbutesc să mai ascult, măcar în memorie, fiece silabă rostită de vocea-i gravă. Numai acum îmi dau seama de tonul tragic ce-i domina cuvintele; reușesc să disting solemnitatea vorbirii ei și disperarea agonică pe care o ascundea. Aia vorbea aproape în extaz, ca o Pythie. Încerc să păstrez această intensitate a trăirii, pentru ca nimic din ceea ce este înscris în aer
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
dificil de localizat: Mincu - Ovidiu se scufundă „în tăcerea nopții ca un pește ce se lasă în abisurile cele mai adânci” și Rougemont: „Ceasul nocturn, când nu izbutești s-adormi, nu-i oare ceasul nostalgiilor răuvoitoare?” În felul acesta suprarealismul tragic, despre care am vorbit, devine aproape un alibi pentru a face să treacă, drept mărturii cotidiene ale veghii, acele lucruri care sunt vertijuri onirice poetice, și ca să ascundă, sub termenii „societate” și „istorie”, tot ceea ce s-ar vrea perceput ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
amplă - de la epoca lui Decebal până la Mihai Viteazul -, însă autoarea urmărește numai figurile marilor domnitori, concentrându-se asupra imaginii unor eroi. De regulă, aceștia sunt puși într-o situație romantică - în preajma unor prezențe feminine, într-o iubire secretă sau nepotrivită, tragică, chiar dacă atmosfera de epocă diminuează această latură. În privința primului său volum de proză, La curțile Hârlăului (1977), trebuie precizat că Ș. a scris mult înainte de a publica, iar ordinea tipăririi nu a fost neapărat și cea a scrierii. Cartea cuprinde
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289638_a_290967]
-
în câteva minute, intram pentru prima dată în această CASĂ A MORȚILOR,(securitatea) . Lăsat într-o sală de așteptare, am dat peste un coleg de institut, deja anchetat și care se ținea de coaste, se înțelege de ce . N.n.- Cine ocupa tragicul peisaj, domnule Spiridon? Are un nume? Un coleg de serviciu este ușor de recunoscut. De ce atâta mister ?) Continuăm : “L-am văzut după , ( pe colegul de la institut , incognito) . Ceea ce m-a surprins la încăpere, ERA ABSENȚA CLANȚELOR SPRE INTERIOR. N.n. - Iată
RAVAGIILE NIMICULUI PRETENŢIOS by ALEXANDRU TACU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91634_a_93189]
-
la realitate vine din faptul că am fost tânăr stagiar, rezident s-ar numi azi, într-un spital de psihia‑ trie, în marea clinică universitară Socola de la Iași. Vedeam astfel o anumită față a realității ascunsă celorlalți. Era fața hidoasă, tragică a ei, consecința politicii demografice a lui Ceaușescu ; exact aceea pe care fratele meu a pus-o în filmul lui premiat la Cannes. Lumea nu mai știe de acest plan diabolic care norma numărul de copii ; toate femeile obligate să
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
într-o șuetă la Scânteia tineretului. Era ceva cutremurător, era o harababură generalizată cu lumea care nu știa ce să ia cu ea și cum să fugă din fața puhoiului sovietic... A.M.P. : Exact ! Toată istoria asta basarabeană a noastră e tragică. Adică familia, parte grecească din Basarabia, era o familie burgheză în care totul părea așezat pe zeci de ani înainte, cu proprietari de hotel, cu fete aranjate cu lăzi de zestre. Deci lăzile de zestre pierdute rezonau în amintirea bunicii
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
certat cu el ca să ne dea hârtie. El dădea cu prioritate presei feseniste, i se părea normal, era guvernul lui la putere. Dar asta n-ar fi trebuit să-l facă să scrie în Adevărul că Iliescu este „un erou tragic“ al tranziției. Până la urmă, noi, AZR-ul, am reușit să aducem, cred că prin Fundația Soros, hârtie din afară și chiar s-o distribuim gratuit presei independente. Culmea ironiei e că i-am dat chiar și lui alde Mazăre, care
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
imaginarul și "privindu-se mereu într-o oglindă orfică, are nostalgia armoniei primordiale". În analiza poemului Povestea magului călător în stele, criticul constată nostalgia trăirii logosului, tinzând a fi un "interpret al semnelor din Cartea lumii". Vorbind apoi de scriitura tragică, constată că și la Eminescu, precum la Rimbaud, "rătăcirea existențială este o rătăcire a scriiturii". În Glossă, Paul Iruc vede "crearea unei poezii a dialecticii imaginarului". În Epigonii, Eminescu "inventa trecutul, inventându-se de fapt pe sine", ș.a.m.d
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
un drum către unitate, dar în același timp descoperim neliniștea, suferința până la tăcere"). Observând obsesia lui eu în toate expresiile poetice la Eminescu, exegetul urmărește în fapt cum întreaga poezie a acestuia este străbătută de mitul orfic, într-o dimensiune tragică: "Orfismul eminescian este simbolul central al "panoramei deșertăciunilor" lumii", poetul atribuind cântării orfice "calitatea originară a armoniei lumii". Dimensiunea orfică nu este aici doar o plângere a dispariției iubitei, ci primește sensul unui "declin al lumii". Este analizat în detaliu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
armoniei lumii". Dimensiunea orfică nu este aici doar o plângere a dispariției iubitei, ci primește sensul unui "declin al lumii". Este analizat în detaliu întregul imaginar orfic la Eminescu apa, noaptea, timpul, harfa ("aruncarea harfei în mare implică un destin tragic al civilizației"), ochiul mării etc. Urmărind în paralel acest imaginar la Baudelaire, Mallarmé și la poetul nostru, Paul Iruc se vede îndreptățit a constata că "Eminescu este poetul cel mai profund al orfismului european, în cele două ipostaze: a posesiei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
paralel acest imaginar la Baudelaire, Mallarmé și la poetul nostru, Paul Iruc se vede îndreptățit a constata că "Eminescu este poetul cel mai profund al orfismului european, în cele două ipostaze: a posesiei și a absenței cântării, de unde provine și tragicul raport poet-cuvânt". În imaginarul eminescian, eroul se confundă cu poetul, ca în Oda (în metru antic): "Poetul este încântat de propria imagine romantică, în iluzia genialității, a eternității: "pururi tânăr". Înaintea confruntării labirintice, el visează în interiorul sferei cosmice, unde "steaua
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
în opera lui Eminescu, nu a avut amploarea studiului pe care îl întreprinde Sebastian Drăgulănescu în Eminescu și comicul. Strategii și stratageme estetice (Editura Alfa, Iași, 2012). Faptul că marele poet a fost mereu comentat din perspectiva tragicului ("Eminescu poet tragic"), nu-l împiedică a investiga creația acestuia și dintr-o altă perspectivă, opusă, fără a-și propune însă a polemiza cu "vechea critică" ci doar a arunca o "lumină nouă asupra textelor lui", căutând (și izbutind) să "împrospăteze modalitatea de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
are "un aer de comedie mondenă, frivolă, sentimentală și destul de excentrică", fiind construită ca "o farsă cu urmări incalculabile", narațiunea alunecând spre o "comedie ludică" întrucât "drama jucată de eroi se revarsă în viața lor reală și aceasta capătă accente tragice" [...] "comedia erotică vine și din prezența constantă a dialogului, a "intrigii" și travestiului, a aparté-urilor, a importanței pe care o capătă, în ansamblu, tensiunea întreținută de jocul replicilor". În Cezara, în "descrierile pitorești", se strecoară "lejer o notă comică". Dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
în fapt, o nouă lectură atentă, dintr-un alt unghi de interpretare estetică a scrierilor eminesciene, aducând argumente demne de luat în seamă, pentru cercetarea actuală (și viitoare, de ce nu?), în favoarea deschiderii înțelesului acestei literaturi (considerată aproape obsesiv pe coordonata tragică) și sub aspectele sale... comice. E "o încercare cum însuși autorul studiului afirmă de a trata global dimensiunea comică a operei eminesciene, urmând filiația temelor, persistența procedeelor, unitatea, în fond, a acestei laturi a creației" eminesciene. Fără îndoială, avem de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]