57,527 matches
-
spune Domniei Sale povestea voastră, vă propun să mergeți direct în Harima. Desigur, nu vreau să lenevesc nici o zi, spuse Kanbei, dar apoi privi, cu îndoială, chipul lui Hanbei. Ești încă bolnav și mă întreb cum îți va afecta sănătatea o călătorie neașteptată. — Oricum plănuiam ca azi să mă scol. Dacă mă las învins de boală, nu se va mai sfârși și, de-o vreme-ncoace, mă simt mult mai bine. Dar e important să te vindeci complet. Nu știu ce fel de treburi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
-i prezinte scuze lui Hideyoshi și să renunțe la îndatoririle de vasal sau să se elibereze de chinurile pentru sora lui în fața acesteia, cerându-i să trăiască în sihăstrie? Dar niciodată nu i se oferise ocazia. Se angaja într-o călătorie din care n-avea să se mai întoarcă niciodată și, evident, simțea că trebuia să-i spună ceva despre acest lucru lui Oyu. Nu putuse spune nimic când ea stătuse, cu atâta gingășie, în fața lui, dar acum, eventual, îi putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
întrebă Shojumaru, lăsând toba jos. Când văzu chipul paznicului, copilul păru să-și dea seama că se întâmplase ceva și deveni îngrijorat. Nu e nici un motiv de spaimă, răspunse unul dintre păzitori. Dar trebuie să ne pregătim degrabă pentru o călătorie până la Azuchi. Cine pleacă? — Dumneavoastră, Domnișorule Shojumaru. — Mă duc și eu? La Azuchi? Paznicii întoarseră capetele, pentru ca băiatul să nu le vadă lacrimile. De îndată ce le auzi cuvintele, Shojumaru sări în sus, bătând din palme: — Chiar? Ce minunăție! Și alergă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Azuchi? Paznicii întoarseră capetele, pentru ca băiatul să nu le vadă lacrimile. De îndată ce le auzi cuvintele, Shojumaru sări în sus, bătând din palme: — Chiar? Ce minunăție! Și alergă în camera lui. — Mă duc la Azuchi! Au spus că plec într-o călătorie cu Seniorul Hanbei! Gata cu dansul și cu bătutul tobei. Opriți-vă! Apoi, întrebă cu glas sonor: — Hainele astea sunt potrivite? Ito intră și răspunse: — Domnia Sa vă amintește să faceți baie și să vă aranjați frumos părul. Paznicii îl conduseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
alergase neliniștită spre Muntele Hirai, dar, pe măsură ce se apropia de primele linii, drumul devenise tot mai dificil. În cele din urmă, ajunsese prea târziu. Pentru Hideyoshi, femeia care se pleca acum în fața lui se schimbase complet. Îi privi ținuta de călătorie și fața slăbită, iar apoi, când începu să vorbească, pajii și Kanbei ieșiră intenționat, pentru a-i lăsa singuri. La început, Oyu nu putu decât să verse lacrimi și, mult timp, nu reuși să ridice privirea spre Hideyoshi. Pe tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
veni un paj și-i spuse: — Domnia Sa ar dori să vă vadă. A cerut să vă pregătiți pentru a pleca în astă seară și să urcați acum la mormântul Seniorului Hanbei de pe munte. Oyu avea puține pregătiri de făcut pentru călătorie. Porni spre mormântul fratelui ei, împreună cu Kumataro și alți doi slujitori. Copacii își pierduseră frunzele, iarba de ofilise, iar muntele avea o înfățișare mohorâtă. Pământul se vedea alb la lumina lunii, ca și cum s-ar fi depus chiciura. Unul dintre cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
va rămâne nepăsător la vederea sigiliului. Hideyoshi părea optimist, însă ceilalți doi nu-i puteau împărtăși încrederea. Chiar credea că Shimizu Muneharu avea să-și trădeze stăpânii, clanul Mori, numai din cauza acelei declarații, sau poate Hideyoshi se gândea la altceva? Călătoria din Okayama până la Castelul Takamatsu dura mai puțin de o zi, iar mesagerii ajunseră cu atât mai repede, cu cât se deplasau călare. Trecând prin primele linii ale propriei lor armate, priviră în direcția Munților Kibi, unde soarele apunea roșu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Un călăreț singuratic își îndemna calul, ca să-i ajungă din urmă. Nu cumva ne strigă cineva din spate? întrebă Genemon, destul de îngrijorat. — Dacă ne urmărește cineva, sunt sigur că e Mitsuharu. Ieri, părea dornic să mă oprească de a face călătoria asta. — Are o gentilețe și o sinceritate cum rareori mai vezi la oamenii de azi. E aproape prea blând pentru a fi samurai. — Mitsuharu este, întocmai cum bănuisem. Pare foarte hotărât să vă oprească, stăpâne. — Ei bine, din drum nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
de faptul că intenționezi să rostești o rugăciune pentru morți, sunt convins că Seniorul Nobunaga nu te-ar acuza, chiar dac-ar fi să afle. Adevărul este că, deși locuiesc într-un castel apropiat de Sakamoto, n-am făcut nici o călătorie pe munte. Așadar, m-am gândit că azi ar fi o ocazie foarte bună să vizitez locurile. Ei bine, Genemon, ia-o înainte. Dând pinteni calului, Mitsuharu își continuă drumul pe lângă Mitsuhide, începând să converseze ca și cum s-ar fi temut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
la ceremoniile ceaiului și, ori de câte ori se îmbolnăvea, îl chema imediat. Avea mult mai multă încredere în acel om decât în propriii lui medici. Lui Manase însă nu-i plăcea să fie angajat de cei puternici și, întrucât locuia în Kyoto, călătoria până la Azuchi era o corvoadă, în pofida sănătății lui robuste. În acel moment, reveni Mitsuharu, care nu mai ajunsese până la colibă, de vreme ce Genemon alergase grăbit să-l cheme înapoi. Am dat peste cineva și e o situație delicată, îi șopti Genemon
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
din Azuchi cu întârziere spre Castelul Sakamoto, însoțit de un grup de oameni puțin numeros. Seniorul său, Mitsuhide, plecase într-o asemenea grabă, încât Shinshi rămăsese pe loc pentru a se ocupa de treburile neterminate. De cum își scoase hainele de călătorie, în cameră, câțiva oameni se îmbulziră în jurul lui, luându-l la întrebări: Ce s-a întâmplat în urma noastră? — Ce fel de zvonuri s-au răspândit prin Azuchi după plecarea Domniei Sale? Scrâșnind din dinți, Shinshi răspunse: N-au trecut decât opt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
în amurg. Nimeni nu vorbea, dar oamenii aveau obrajii brăzdați de lacrimi. Chiar atunci, pe culoar se auziră pașii câtorva samurai. Presupunând că stăpânul lor se întorcea, toți săriră în picioare să-l primească. Numai Shinshi, încă în hainele de călătorie, rămase pe loc, așteptând să fie chemat. Mitsuhide, care tocmai se întorsese de pe Muntele Hiei, nu-l chemă pe Shinshi decât după ce făcu o baie și mâncă. La ora aceea, nu era cu el decât Mitsuharu, dar Shinshi îi raportă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
său. — Ați fi buni vă rog să duceți această scrisoare, cât mai repede, la reședința poetului Shoha? Imediat după aceea, se ridică și merse înapoi la cal, spunându-le călugărilor: — Teamă mi-e că nu am timp de pierdut în călătoria asta. Va trebui să renunț la întâlnirea cu marele preot. Vă rog, transmiteți-i salutările mele. După-amiaza se încălzea. Drumul spre Saga era deosebit de uscat, iar copitele cailor iscau nori de praf în văzduh. Mitsuhide călărea în tăcere, gândindu-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
am fost reținuți de treburile gospodărești și încă nu vom putea pleca, timp de un an-doi. Totuși, în ziua când Domnia Voastră vă veți rezolva toate chestiunile de care vă ocupați, aș dori să vă însoțesc împreună cu Sotan, oferindu-vă o călătorie pe cinste. — Hai s-o facem! De mult îmi doresc lucrul acesta. Dar, Soshitsu, vei trăi atât de mult? În timp ce un paj turna vinul, Nobunaga glumea cu bătrânul, dar nici Soshitsu nu se lăsa. — Ei, în loc de a vă face griji
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
arzător, feroce, care nu voia să se dea bătut și să moară. Idealul pe care-l păstra în inimă ca marea operă a vieții lui nu se realizase nici măcar pe jumătate. Ar fi fost prea copleșitor să fie învins în mijlocul călătoriei. Dacă murea în dimineața aceea, pur și simplu ar fi fost prea multe regrete. Așa că mai scotea încă o săgeată și o potrivea în coarda arcului. Asculta zbârnâitul corzii iar și iar, părând să-și risipească mânia cu fiecare săgeată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
teafăr acasă, înțeleg perfect ce vrei să spui. A doua zi, se întoarseră la Nagahama. Soarele de dimineață se reflecta pe ceața albă. Urmând Râul Azusa, drumul se îngusta treptat, iar războinicii descălecară, ducându-și caii de căpăstru. Pe la jumătatea călătoriei, se întâlniră cu unul dintre ofițerii de stat major din Nagahama, care venise să le raporteze situația războiului. — Scrisoarea dumneavoastră cu privire la pedepsirea clanului Akechi a fost trimisă și la celelalte clanuri și, poate datorită repeziciunii cu care a fost anunțată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și făcut în cele din urmă - să ceară pacea. — Joshi va reveni clanului Hojo, câtă vreme cele două provincii, Kai și Shinano, vor fi acordate clanului Tokugawa. La această înțelegere ajunseră, și era întocmai așa cum intenționase Ieyasu. * * * Cu ținuta de călătorie și caii de samar acoperiți de zăpada din provinciile de la miazănoapte, trimișii lui Shibata Katsuie ajunseră în Kai într-a unsprezecea zi din Luna a Douăsprezecea. Mai întâi, li s-a oferit să se odihnească în camerele de oaspeți din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
ascensiune și prăbușire este întotdeauna un pariu pe viață sau pe moarte - viața în mijlocul morții, moartea în miezul vieții. Hideyoshi, însă, nu se întorsese ca să se odihnească. De cum intră în cetate și chiar înainte de a se schimba din hainele de călătorie, se întâlni cu oficialitățile de la castel. Ascultă atent raportul despre evenimentele ulterioare din apus și situația de pe diversele lui moșii. Era a doua jumătate a Orei Șobolanului - miezul nopții. Deși nu le păsa de propria lor oboseală, vasalii lui Hideyoshi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
că, fie și dacă Hideyoshi venea în goana mare de la Ogaki spre Muntele Oiwa, avea nevoie de cel puțin o zi sau două. Astfel, Genba avea să poată distruge trupele lui Hideyoshi cu atât mai ușor, fiind obosite după lunga călătorie. Din acest motiv, își declarase hotărârea de a rămâne pe Muntele Oiwa și nu părea dispus să se răzgândească sub nici o formă. Ochii lui Katsuie scăpărau de furie. — Nătărăul! răcni el, aproape ca și cum ar fi scuipat sânge; apoi, cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
el - aproape fără răgaz și odihnă - îl adusese la un pas de împlinirea țelului. Iar acum, acel ultim pas pe care trebuia să-l facă pentru a-și realiza ambiția era aproape. Era ca și cum străbătuse nouă sute de leghe dintr-o călătorie de o mie de leghe. Ultima sută de leghe, însă, era și cea mai grea. Prevăzuse că, la un moment dat, pe parcursul evenimentelor, avea să fie nevoit a se confrunta cu ultimul obstacol - Ieyasu - fie înlăturându-l din cale, fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Înainte de a prinde cineva de veste, acești doi generali se deplasaseră, de câteva ori, între Hideyoshi și provincia lor natală, Echizen. Conținutul scrisorilor trimise le era necunoscut chiar și mesagerilor, dar, în cele din urmă, Niwa făcu el însuși o călătorie de taină la Kiyosu și avu o întrevedere cu Ieyasu. Asemenea tratative, însă, se desfășurau în cel mai strict secret. Singurii oameni care știau despre ele, din partea lui Hideyoshi, erau Niwa și cei doi generali ai săi. La propunerea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
ziua a trecut. Omul prevăzător are nevoie să știe dinainte cum o să fie ziua, ca să-și planifice treburile de peste zi: când să iasă să lucreze pământul sau să culeagă roadele, când să iasă după cumpărături sau când să plece în călătorie... toate astea... Oi fi eu proastă și neștiutoare, spune în replică Niuta 4. Dar eu știu una și bună, că zicala asta a voastră nu-i decât așa, un fel de a zice. Că nu-i neapărat vorba de zi
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
este mă rog, a fost sobița săracului. Dar eu unul nu accept o asemenea afirmație. Amundsen s-a echipat cu un primus când a plecat în expediție la Polul Sud. Asta o știu din colecția mea de Jurnalul științelor și călătoriilor. Și Amundsen n-a fost om sărac, nu? Iar Hillary și-a luat și el un primus în temerara sa ascensiune pe vârful Everest. Ceea tot în Jurnalul științelor și călătoriilor am găsit scris. De fapt, ceea ce fac nu-i
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
o știu din colecția mea de Jurnalul științelor și călătoriilor. Și Amundsen n-a fost om sărac, nu? Iar Hillary și-a luat și el un primus în temerara sa ascensiune pe vârful Everest. Ceea tot în Jurnalul științelor și călătoriilor am găsit scris. De fapt, ceea ce fac nu-i propriu-zis o reparație. Primusul nostru nici nu-i cu adevărat stricat. Doar abandonat. Și mi-era prea drag ca să-l las să zacă în părăsire. Plăcerea cea mare pentru mine a
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
scriseseră catalogul din anul viitor, când nimeni încă nu știa ce avea să se întâmple... Rareș se întoarse și o porni spre ușă. Rareș! N-apucase să facă decât câțiva pași. Doamna Mușat parcă fusese plecată cu gândul într-o călătorie lungă unde cineva îi șoptise cu zel la ureche că despărțirile reci nu priesc nimănui. Dar n-avea totuși timp de pierdut și prin ochi îi treceau luciri de nervozitate. Rareș, nu vreau să fiu acuzată că fac nedreptăți. Nu
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]