6,028 matches
-
scria „Când IQ-ul îți ajunge la 80, vinde!“ și o perche de adidași albi Nike. O vestimentație relaxată, în care, în urmă cu o lună de zile, Julia nu s-ar fi înveșmântat nici moartă. —Uau, arăți fantastic! a exclamat Fiona cu sinceritate. Arăți cu zece ani mai tânără. Susan se uita la Julia cu gura deschisă. — Îmi pare rău, nu poți să te așezi aici. Vechia mea prietenă Julia trebuie să sosească. Ea e fascinantă, înțelegi? Are haine de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
să stai cu noi o vreme. —Mulțumesc, dar Luca mi-a zis că pot s-o păstrez. Va trebui să mă redevin secretara cuiva și-atunci bănuiesc c-o să fiu în stare să acopăr ratele la bancă. La naiba! a exclamat Fiona țuguindu-și buzele. Deci povestea chiar s-a încheiat! Crezi c-o să se întoarcă la Sofia? Nu știu, a răspuns Alison gânditoare. Presupun c-așa ar fi logic, pentru că Luca își adoră băieții și-n felul ăsta i-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
față de atmosfera sumbră din ultima jumătate de oră. —Ei, a spus Fiona ridicându-și paharul, aș vrea să propun un toast... pentru minunatele prietenii care ne-au susținut pe parcursul diverselor noastre încercări din ultimul an și ceva! Pentru prietenie! au exclamat, în cor, și celelalte femei, ciocnindu-și paharele. —Și pentru Clubul Soțiilor Numărul Doi, o tradiție pe care trebuie să jurăm s-o păstrăm, indiferent de ce se va întâmpla în viitor! —Pentru Clubul Soțiilor Numărul Doi! au strigat toate, astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
vrăjit. În plus, azi m-a sunat deja de două ori. —M-ai ucis, a râs Susan. Numai tu ai fi putut să întâlnești un multimilionar liber, la doar câteva zile după ce te-ai despărțit de bărbată-tu. A, a exclamat Julia. Asta e singura mică problemă. Că nu e liber... încă. Toate au țâțâit sonor din buze. Există deci o prietenă? a spus Susan cu o privire dezaprobatoare. Nu... există o soție. Femeia s-a chircit sub cacofonia de „Julia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
ar fi plecat acasă. Dar în acel moment trupul lui Vultur-în-Zbor se opri lângă picioarele perfect șlefuite ale balansoarului perfect șlefuit, cu perfect șlefuiții dansatori sculptați în spirală de-a lungul lor. Balansoarul, agresat astfel, se opri din legănat. — Moarte, exclamă cu groază Dolores. Moarte dinspre mare... Virgil Jones nu răspunse, căci avea gura plină de apa mării care umpluse plămânii lui Vultur-în-Zbor. Dar și el, în timp ce sufla iar viața înapoi în trupul străinului, părea speriat. — Nu, spuse în cele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Liviei Cramm. De fiecare dată când Deggle lăsa să-i scape vreo perlă neagră de înțelepciune de pe buzele-i taciturne, ea bătea din palme entuziasmată, ca o fetiță la pubertate căreia i se arată ceva deocheat în spatele unui tufiș, și exclama îentuziasmul făcând-o să-și piardă accentul meticulos studiat) Ai zice că-i taman dragul de Deggle în persoană ăl de-ți vorbește. Și se arăta extrem de încântată de ghidușia jocului ei de cuvinte. Atunci Vultur-în-Zbor își zăvora gura și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
dispărut. — N-a dispărut, Dolores. A fost alungat. Așa că ascultă-mă: dacă apare cumva, nu-i spune că m-ai cunoscut. Bine? Foarte bine, iubitule, răspunse liniștită Dolores, dar ești prostuț. Păi, pentru Dumnezeu, o să te vadă! — Dolores, eu plec! exclamă Virgil Jones. — Și eu te iubesc, spuse doamna O’Toole. Virgil clătină din cap într-un gest de neputință. — Ascultă, Dolores, începu el din nou. Nicholas Deggle îmi poartă pică. Așa că nu-i spune că te-am iubit... că te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Virgil. - De acord, răspunsese Vultur-în-Zbor.) O’Toole se întoarse. — Hai, zise el, hai acum să încercăm din nou, da? Domeniul de interes? Fețele așteptau. Vultur-în-Zbor, amețit și încurcat, spuse, fără să știe de unde-i venise gândul: — Grimus. E Grimus. Ah! exclamă O’Toole, neștiind ce să mai zică. — Țț, țț, spuse Vânătorul. Din nefericire, ai darul de a atinge anumite puncte sensibile. Noi nu vorbim prea mult despre... despre asta pe-aici. Fețele păreau îmbufnate. Dacă O’Toole ar fi recurs
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
rog să fiți convins, domnule, că voi fi absolut imparțial în cercetările mele. Este o datorie de onoare față de dumneavoastră, care m-ați găzduit. Scolasticismul dă naștere unei atitudini studioase. — Bine, bine, bine, bine, bine, rosti îmbunat domnul Gribb. — Cerule! exclamă Elfrida. Dacă luăm într-adevăr cina cu Cerkasovii, atunci trebuie să fug să mă îmbrac. TREIZECI ȘI ȘAPTE Un bărbat plin de vânătăi, într-un costum rupt, bate de șapte ori la ușa unui bordel. Exact la cea de-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Elfridei îi spuse: — Două sfinte, draga mea. Două sfinte laolaltă. Câte n-am putea realiza noi? Ochii ei continuau să-l amețească pe Vultur-în-Zbor. Erau ochi care-și cunoșteau puterea. O ușoară încruntare se ivi între sprâncenele Elfridei. — Intrați, intrați, exclamă Irina și, luând-o de braț pe Elfrida, îi conduse în salon. Ignatius Gribb murmură către Vultur-în-Zbor în timp ce pășeau amândoi în urma lor: — Doar un sfat, domnule Vultur. Fii atent. Irina și Elfrida, două păpuși delicate din porțelan, pluteau înaintea lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
compasiune pentru boala ei. Noi nu suntem nebuni, domnule Vultur. Vocea femeii era dură. — N-am crezut niciodată că ați fi așa, zise el. Presupun că e îngrozitor să fii nevoit să-ți refaci viața în felul ăsta. — Știam eu! exclamă entuziasmată contesa. Știam eu că ești om de încredere! O să te fac prietenul meu, domnule Vultur. — Vultur-în-Zbor, preciză el. — Așa, rosti ea. Irina și Vultur-în-Zbor. De-acum suntem prieteni. Iar acum îți voi arăta cum îmi atârnă trecutul de gât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
într-un om care răsplătește dragostea cu trădare. Virgil a venit în acest loc de refugiu. Lasă-l în pace. — îmi datorează o explicație, spuse plictisit Vultur-în-Zbor. O explicație a motivelor pentru care m-a adus aici. Dar, dragul meu, exclamă Virgil Jones, tu ai fost cel care m-a adus aici! Dar de ce? strigă disperat Vultur-în-Zbor. De ce? — Gilles, domnul Vultur pleacă, rosti madame Iocasta. Vrei să-l conduci? Dovedind o iuțeală fără precedent, Gilles Priape îl apucă de brațul drept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
toate astea. Așa că gesturilor mele le lipsea o anumită convingere. într-un sfârșit am coborât de pe munte și am descoperit în schimb, demnitatea. Haina neputinței. Până când ai sosit tu. Vultur-în-Zbor izbucni: — Virgil, ce să fac? Ce pot să fac? Ah, exclamă Virgil, lingându-și buzele cu frenezie. Aici voiam să ajung. Poți alege între retragere, inacțiune și acțiune. Nu-i nici o rușine în nici una din ele. — Nu înțeleg, spuse Vultur-în-Zbor. — Retragerea înseamnă să ieși afară și să te lași linșat. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
existe un moment mai prielnic, își spuse în sinea lui.) — Toți oamenii de pe insulă, spuse indianul, par să vină dintr-o epocă aproape contemporană cu momentul în care am luat elixirul. Ca și tine, de fapt. — Ce simț al observației! exclamă Grimus. Asta e, ce-i drept, din mai multe motive. Unu: nu am vrut să creez probleme sociale uriașe prin combinarea oamenilor cavernelor cu astronauți. Doi: epoca mea mi se pare mult mai interesantă decât trecutul sau viitorul. Și trei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
întoarse privirea de la fumul care se ridica, se așeză, pe singurul scaun din mijlocul mizeriei și mucegaiului, unde rămase complet nemișcată și începu să cânte un vechi imn axona, pe jumătate uitat, pe jumătate rememorat, un imn închinat morții. — Dumnezeule! exclamă Nicholas Deggle. Virgil Jones se întoarse încet către el. — Tulpina, zise Deggle. A dispărut. Pur și simplu. începu să caute disperat prin cocioaba mică și dărăpănată. Virgil se ridică din balansoar și ieși. — Bravo! Zise el, uitându-se în sus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
pe hârtie își găseau mai ușor răspuns. Era din ce în ce mai agitată și mai nerăbdătoare să vină Ana pentru a se întoarce acasă. În timp ce se plimba dintr-un capăt al altuia al încăperii, fără o țintă anume, auzi motorul unei mașini. „- Ana!” exclamă bucuroasă Karina, impresionată de puterea gândului care îi adusese prietena mai repede decât prevăzuse și ieși în grabă afară. Îndreptându-se spre poartă văzu o mașină albă cu geamuri fumurii trecând pe drum. Mașina Anei nu era albă. Pașii îi
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
cele mai râvnite plante, adevărate „oaze de sănătate” cum le botezasem noi și deveneam absolut fericiți) și spiritul său practic (când făcea caca, se ștergea la fund cu frunze de brusture: vaaai, nici nu știi ce răcoros e! Îl auzeam exclamând fericit). Umbla Îmbrăcat toată vara În aceeași cămașă roșie, decolorată și foarte largă, pe care o purta mereu suflecată la mâneci. De sub părul lung și roșcovan, răsucit Într-o continuă fluturare peste frunte, te priveau cu timiditate niște ochi căprui
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
dulce a unei stări de spirit nedefinite, care mă făcu sclavul ei În Întregime. În scurt timp nam mai știut nimic. M-am trezit cu o durere neînchipuită după ceafă și cu usturimi groaznice pe tot corpul. Ce Dumnezeu, am exclamat tremurând și m-am Îndreptat buimac spre Întrerupător. Eram amețit de-a binelea, ca și cum aș fi luat un drog puternic. Respiram foarte greu și am realizat că aveam fire de păr În gură. Am scuipat scârbit. La lumina lustrei cu
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
de milioane de dolari. Vor cădea capete. Și capul meu nu e nici măcar Împodobit cu șuvițe oxigenate. N-am avut timp. Emily mi-a arătat un desen cu mine ieri. —O, mami are o frumoasă pălărie maro pe cap? am exclamat eu. Nu, prostuțo, e partea de sus a părului tău, care e maro și partea de jos, care e galbenă. Mă iau prin suprindere lacrimile mari de fetiță care Încep să-mi curgă pe obraji și-mi picură calde În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
de tare mă deranjează asta. În schimb, când pleacă ea din bucătărie, Îi Înmânez lui Ben cu calm o cutie de Toothkind Ribena 1 și-l privesc cum o desface, turnându-și lichid violet de la gât până la buric. —Vai, Doamne, exclam eu. Suc pe costumașul ăsta de fotbal așa de frumos. Acum trebuie să te duc sus să te schimb. Daaa! 16.00: La petrecerea lui Ben e plin de prietenele dădace ale Paulei, Împreună cu obiectele muncii lor, mulți pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
de gând să te iei la Întrecere cu el sau să-l pui pe grătar? — Păi, e un fel de acțiune din domeniul fondurilor etice. Face parte din noua mea orientare de a fi mai preocupată de mediul Înconjurător. —Aoleu, exclamă șeful meu rupând În două o chiflă din făină integrală, nu ți se pare că exagerezi puțin? Apropo, ne spune Rod, are un client căruia ar vrea ca eu și Momo să-i prezentăm o ofertă. Stone Nu-știu-cum. —O piatră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
catifelat al unui șobolan. Cărțile de bune maniere sunt neobișnuit de sărace când vine vorba de șobolani care apar În timpul cinei. Cum reacționezi: a/ Râzi cu voioșie și te prefaci că șobolanul este un animal de casă foarte iubit? b/ Exclami: A, iată felul principal! Nigel Slater spune că rozătoarele sunt la modă. Se pare că e foarte gustos preparat după rețeta vietnameză? c/ Îți inviți musafirii sus, le umpli Încontinuu paharele cu băutură și le pui un CD cu Burt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
face pe avocatul tatălui meu În timpul Întâlnirii pe care acesta va trebui să o aibă cu Chris Bunce; am aranjat ca aceasta să se țină Într-un apartament din hotelul Savoy. — Nici nu bănuiești cât de bună sunt la așa ceva, exclamă Deb În timp ce parcurge documentația. Cum o să ne spunem: cele Șapte Surori Fatale? —Deb, e serioasă treaba. —Știu, dar nu am mai avut parte de atâta distracție de când cu Enid Blyton. Mi-a fost dor de asta, ție nu? Momo a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
au dus Ca să găsească ce cătau în aer gol - în sus. Ast-o făcuse ei ades și fără de balon, Acuma însă depărtați de-a lumii mare svon Pămîntu-ntreg li se părea un plan pestriț departe. Și fericit unul din ei exclamă: frate, frate, Mă simt acuma desfăcut, de-asupra noastră nime. Celalt se uită supărat la goala adîncime: Eu, zău, că nu - zise apoi - Nu văd pe nime nici sub noi. 47. SCRISORI DIN CORDUN (cca 1874 ) Sună pietricică-n vale
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
sufletului său de copil și cea a ochilor săi mari s-au Întâlnit cu rotunda minune portocalie ce se ivea de dincolo de Vaslui, Întreg universul afectiv al băiatului a fost violentat pozitiv, iar efectul s-a amplificat atunci când Victor a exclamat: Privește mânzule „cum apare mândrul soare”!, spuse Victor cel iubitor de istorie, bucuros că a Întrebuințat la modul spontan un frumos vers care-l preamărește pe idolul său, Ștefan Voievod. Îți place, te bucuri? Și Încă nu știi ce mare
Milenii, anotimpuri şi iubiri (sau Cele şase trepte ale iniţierii) by VAL ANDREESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1708_a_2958]