6,679 matches
-
sfârșit nu-l întrezărea, rolul lui nu mai era de a lecui. Rolul lui era de a diagnostica. Să descopere, să vadă, să descrie, să înregistreze, apoi să condamne, asta era sarcina lui. Unele soții îl apucau de mână și urlau: Domnule doctor, salvați-i viața". Dar el nu venise acolo ca să salveze vieți, el venise ca să ordone izolarea. La ce folosea ura pe care o citea atunci pe chipuri ? "N-aveți inimă !" îi spusese cineva într-o zi. Ba da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
s-a întors și, trecând prin ușile sălii înaintea lui Paneloux, a ajuns în curtea școlii. S-a așezat pe o bancă între niște mici arbori prăfuiți și și-a șters sudoarea care îi curgea în ochi. Îi venea să urle ca să desfacă în sfârșit nodul violent care îi strângea inima. Căldura cădea încet printre ramurile ficușilor. Cerul albastru al dimineții se acoperea repede de o albeață care făcea aerul mai înăbușitor. Rieux s-a lăsat să cadă pe o bancă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
lui și că tratatul său o să fie mult mai îndrăzneț, și n-o să capete, fără îndoială, permisiunea ecleziastică de a fi tipărit. \ Care e, atunci, ideea lui ? a spus bătrânul preot. Ajunseseră în piața din fata bisericii și vântul îi înconjura urlând, împiedicându-l pe cei mai tânăr să deschidă gura. Când a reușit să vorbească el a spus doar: Dacă un preot consultă un medic există o contradicție. Lui Rieux, care îi reproducea cuvintele lui Paneloux, Tarrou i-a spus că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
interioară. Rieux mergea mereu. Pe măsură ce înainta, mulțimea se îngroșa în jurul lui, vacarmul se amplifica și i se părea că periferia, unde voia să ajungă, se îndepărta în aceeași măsură. Puțin câte puțin, el se topea în acest trup uriaș care urla, al cărui strigăt îl înțelegea din ce în ce mai bine, strigăt care, în parte cel puțin, era al lui. Da, toți suferiseră împreună, atât în carne cât și în sufletul lor, de o vacanță grea, de un exil fără leac, de o sete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
arificial, mai totul virtual, de aceea nici spargerea nu avea să fie spargere, ce mare lucru forțarea unei parole, un joc pe ordinator, murea sau era rănit cineva? Criminale erau jocurile pe care puștii de cinci-șase ani le butonau extaziați; urlînd, de multe ori; mitraliere, hold-up-uri, case aruncate În aer, mașini făcute zob, avioane doborîte. Datele din memoria doar consultată de Thomas rămîneau intacte. Un fel de privit pe fereastră sau pe gaura cheii. Judecînd altfel lucrurile, vina lui Lars nu
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
să vină, Dumnezeu hotăra asta, era convinsă Antonia. Rusoaica se mîndrise cu Thomas cel nebun, nu Îl certase niciodată pentru viața lui din prima tinerețe. Țipa ca o fetișcană atunci cînd acesta o urca pe șaua din spate a motocicletei, urla și el, pistoanele doar că nu pocneau, fierul mirosea a Încins: străbăteau orașul cu o mie de kilometri pe oră, cu două mii, roțile nici nu mai atingeau asfaltul, se ridicau amîndoi deasupra capitalei, Tivoli de abia se mai zărea, oamenii
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
deplină, de s-ar fi rescris măcar Geneza; ce-ar mai fi urmat decît pedeapsa? Dacă Antonia s-ar fi dus cu gîndul la toate astea, Thomas nu ar mai fi putut să o liniștească; nimeni; nebuna ar fi ieșind urlînd pe străzi, cerînd lui Dumnezeu să nu mai aștepte ziua ultimei sfidări și să arunce de-acum, peste lume, pucioasa aprinsă, pămîntul să rămînă un glod acoperit de cenușă, pe care să nu mai crească nici bălării. Nimic. Altfel, dintr-
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
Cryos, se Întinsese afacerea, și acolo primise În trupul său un embrion. Da, nu era exclusă posibilitatea ca fătul din burta televizatului să fie chiar un urmaș al lui Thomas! „Al meu, Doamne! Al meu! Al meu! Al meuuuuuu!“ A urlat, Își ieșea din minți. Avea dreptate smintita de Antonia. Nu ea, alții erau cu adevărat nebuni! Cine mai era zdravăn pe pămînt? Poate acesta era mersul adevărat al lumii și el nu pricepea; Antonia, nici atît: o babă. Televizatul nu
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
surprins o discuție Între aceasta și Maricrisa; pînă atunci, Ann nu știuse că Thomas Îi este tată! Dimineața, Maricrisa a găsit-o pe Ann fără suflare. Nici copilul nu mai trăia; Ann, peste noapte, deschisese gazele. Maricrisa s-a repezit urlînd spre pătuțul lui Klaus; și-a Înfipt mîinile În gîtul lui. „Nici urmă de diavol să nu mai rămînă În casa asta!“ Helga - mama, tot mamă - s-a repezit să Îl scape. Maricrisa a Îmbrîncit-o cu umărul. Helga, fără să
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
de natură socială“ împotriva lor, nu-i așa? Nici măcar nu-ți place Martin Scorsese. N-ai văzut în viața ta Apocalipsul acum. Pe-ăla l-a regizat Francis Ford Coppola, dragă, l-am corectat. —De ce trebuie totdeauna să mă contrazici? urlă el. Dacă iubești un om, nu-l contrazici. Dar asta e, nu-i așa, habar n-ai cum să iubești pe cineva cu excepția ta, și nici măcar pe tine nu te iubești, nu-i așa? Nici măcar nu știi cine ești. N-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
producă salivă. Limba se întărește până ajunge, după cum scria McGee, „o greutate fără simț, ce se mișcă prinsă de rădăcina încă moale și se lovește de dinții de-acuma străini“. Vorbirea devine imposibilă, deși cei cuprinși de suferință gem și urlă. Apoi urmează etapa „sudorii de sânge“, care presupune „o mumificare progresivă a corpului inițial viu“. Limba se umflă în așa hal încât se strecoară dincolo de maxilare. Pleoapele se crapă și globurile oculare încep să plângă cu lacrimi de sânge. Gâtlejul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
sub ochi și nu se uită la ce se uită. E ca și cum pentru el ar exista o altă lume. E limpede că, dacă există o altă lume, nu asta e. Și-apoi vorbește, sau latră într-un mod complicat. Noi urlam și doar ca să-l imităm am învățat să lătrăm, dar nici așa nu ne înțelegem cu el. Îl înțelegem cu adevărat numai când urlă și el. Când urlă, strigă sau amenință, noi, celelalte animale, îl înțelegem foarte bine pe om
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
o altă lume, nu asta e. Și-apoi vorbește, sau latră într-un mod complicat. Noi urlam și doar ca să-l imităm am învățat să lătrăm, dar nici așa nu ne înțelegem cu el. Îl înțelegem cu adevărat numai când urlă și el. Când urlă, strigă sau amenință, noi, celelalte animale, îl înțelegem foarte bine pe om. Ca și cum atunci n-ar fi dus pe altă lume!... Dar el latră în felul lui, vorbește, și asta i-a folosit ca să inventeze ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
asta e. Și-apoi vorbește, sau latră într-un mod complicat. Noi urlam și doar ca să-l imităm am învățat să lătrăm, dar nici așa nu ne înțelegem cu el. Îl înțelegem cu adevărat numai când urlă și el. Când urlă, strigă sau amenință, noi, celelalte animale, îl înțelegem foarte bine pe om. Ca și cum atunci n-ar fi dus pe altă lume!... Dar el latră în felul lui, vorbește, și asta i-a folosit ca să inventeze ce nu există și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
la marginea viei. Într-o seară, tata s-a urcat în el, a alunecat și s-a lovit tare la picior. M-am speriat cumplit; aveam vreo șase ani și era pentru prima dată când îl vedeam pe tata slab, urlând de durere. Am luat o bâtă și l-am bătut, cu mintea întunecată de mânie. Tata s-a vindecat repede, și eu iar am început să-i povestesc și să-mi lipesc obrajii de el. A mai trecut o vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
ring de box, foarte înalt. Pe ring, Ceaușescu, Ceaușeasca, microfoane și un alt activist în spatele lor. Ceaușescu uruia ceva, îi auzeam ca de obicei vocea în difuzoare, fără să-l pot urmări. La un moment dat, mulțimea a început să urle: urlet contra urlet. Activistul l-a împins pe Ceaușescu de pe ring. El a căzut foarte jos, la picioarele mulțimii și s-a transformat într-un morman de mațe. Când mă întorceam prin aceeași livadă, merii erau colorați în culorile lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
pune oleacă de rachie, se trimite la origini materne regimul și se servește meniul cu un deget vârât pe gât. Mircea, încă nu am forța să revin la anul 1989. O să încerc să o fac în Anglia, în decembrie. Aici urlă amintirile ca lupii, în carnea mea, în dinții mei, în fierea scoasă, în colul lipsă că nu mi-au făcut cezariană fiindcă se depășise planul celor două astfel de operații alocate pe spital și eu am născut un copil prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
erau rebele față de planificarea statalo-spitalicească. Ce să-i faci, copilul a venit pe lume câteva zile mai devreme față de planul lor, a venit în ianuarie, când a vrut natura, inamica arhetipală a culturii totalitare. În mine, întoarcerea la acele vremi urlă fizic, năucește sufletește și mutilează mintal. Voi încerca să scriu, ți-am zis. Dar Mircea, aveam 34 de ani în ’89, aproape vârsta ta de acum. Atunci mi s-au consumat: mintea deschisă, imaginativă și proaspătă, un corp atrăgător, tânăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
s-a înfundat drumul. Am nimerit în spălătorie. Mirosea a șampon de mere verzi și cearșafurile țipau în explozii cromatice. Mi-am înfundat capul într-un morman de rufe. Plâns fără lacrimi, ca o lupoaică rănită. Dumnezeii ei de viață! Urla neputința în mine. Și vina. Vina că măcar nu mi-am dus bunica, pe mama Milia, la mare, la „apa aia care nu se mai gată”, cum îi spunea ea. O socoteam bătrână, ce-i trebuie ei mare? Ce drept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
Mergeam seara în cimitirul central, beam palincă, dădeam foc la un badog de prenadez, ne puneam vestoanele pe cap și expiram adânc. După un sfert de oră visam. Mihai se ducea la un pietroi greu, îl ridica deasupra capului și urla „ACDC! ACDC!”, iar noi începeam să lălăim toate cântecele formației ăleia. Ce socialism, care dictatură? Inocularea mizeriei a început după aceea, în 1987, când am terminat facultatea. Am primit repartiția la Turda. Abia atunci am realizat ce e dincolo de serele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
Nu am auzit decât zgomotul de mitralieră care îi acoperea vocea. Noaptea am auzit și eu la radio tot răpăieli de gloanțe. Nu reușeam să înțeleg nimic din vocea omenească. M-am închis într-o cămăruță și am început să urlu ca lupii. Aveam sentimentul că la întoarcere nu voi mai găsi pe nimeni viu, că din Câr-mârâiții mei, din familia mea electivă, nu mai rămâne decât durerea din mine, că voi fi condamnată să rămân o cruce vie căreia îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
ai rămas șomer. Poate că noi sperăm în secret și disperat că, dacă ne plângem, „celălalt” ne mai ia din necazuri de pe cap, dacă noi nu suntem în stare. Cred că e un sindrom de retard de când am fost prunci: urli, vine cineva și te schimbă, alăptează, dă o pilulă, te leagănă. Ei știu că o dată ce ești adult, nu mai vine nimeni. Rămâi singur. Și dacă vrei să fii adult autonom, trebuie să accepți această condiție, a singurătății. Răspunsul: „I am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
că e același lucru, mai bine vă lăsați de drept chiar în clipa asta) și să punem toate acestea într-o schiță de contract care să fie gata pentru ședința de mâine. Când probabil că vor începe din nou să urle. Mă frec pe fața uscată și iau o gură de cappuccino, când îmi dau seama că am luat paharul greșit - cel rece ca gheața de acum patru ore. Câh. Câh. Și nu prea pot să-l scuip peste masă. Înghit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
înțeleg deloc. Știu că pe biroul meu e cam dezordine, dar am sistemele mele, pentru numele lui Dumnezeu. Nu-mi scapă niciodată asemenea lucruri. Pur și simplu nu știu cum... — Samantha, liniștește-te. — Cum să mă liniștesc ? aproape că îmi vine să urlu. E viața mea. Viața mea. Nu am nimic altceva ! Îmi șterg lacrimile de pe obraji. Și n-am de gând s-o pierd. Vin. Acum. Închid telefonul și mă ridic în picioare, înnebunită și superpanicată. Trebuia să mă fi întors. Trebuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
măr și mă întorc, incapabilă să stau pe loc. Ceva constructiv. Mă uit la Iris, dar nu pare în nici un fel jignită. Ci mai degrabă amuzată. — Ce poate fi mai constructiv decât să faci pâine ? O, Doamne. Îmi vine să urlu. Ei ce-i pasă, ea e cu găinile și cu șorțul ei, și n-are cariera distrusă și expusă umilinței publice, pe internet. — Nu înțelegi nimic, îi spun, aproape cu lacrimi în ochi. Îmi pare rău, dar nu înțelegi. Uite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]